Van San José naar Cahuita

5 minuten voordat de wekker ging was ik wakker, 05.25[e-1f648] Hup eruit. Mick zachtjes wakker maken en onder de douche. Alles lag klaar dus we waren snel klaar. Restassen naar beneden. Een aardige reisgenoot tilde mijn reistas. Mijn rug was blij. Alle bagage op het dak van de bus.

Ontbijtruimte ging eerder open. Mick maakte in onze kamer even een espresso uit een zakje. Vers fruit, geroosterd brood, jam en kopje thee. Maagjes weer gevuld. Even over half 7 vertrokken we.

Toen we de stad uit waren werd het mistig en regende het. In Costa Rica zijn diverse klimaten. Je kan op een dag meerdere klimaten ervaren. We rijden dwars door een Nationaal Park. Prachtig groen. Kan ook niet anders omdat het in dit stuk vaak regent. Deert ons nu niet, we zitten in de bus. Iedereen is fris en fruitig. Er wordt gezellig gekletst.

Rond 8 uur een korte stop. Sanitair ontspannen en dan verschillende soorten fruit en zoetigheden proeven. Oh wat lekker allemaal. Zo vers zo puur. We kopen hier bananenchips, nougat (Mick!) en gekarameliseerde nootjes. Inmiddels is de regen gestopt en vervolgen we onze weg. We waren op tijd dus hoeven niet om te rijden.

Onderweg zien we veel groen, bananenbomen, lage palmbomen, hoge palmbomen, grote varens etc. Dit wordt afgewisseld met her en der een huisje, kleine dorpjes en restaurantjes. In dit deel van Costa Rica zijn de bananenplantages. Costa Rica is bananenexporteur nummer 2 van de wereld. Je ziet de bananentrossen in blauwe zakken hangen. Er zitten kleine gaatjes in voor de ventilatie. Door die blauwe zak komen er geen bestrijdingsmiddelen op de bananen. Chiquita stelt eisen aan dikte, lengte en kromming. Een banaan is niet zo maar een Chiquita banaan. Een banaan kost hier 10 cent per stuk[e-1f4aa]

Rond 10 uur stoppen we bij een restaurantje. Mick scoort een goede espresso en ik een té verde. Even de benen strekken en sanitair ontspannen.

We rijden weer verder door de groene oase. We zien onderweg bomen vol brulapen. We zien een toekan voor de bus langs vliegen. En zwarte gieren hoog in de lucht.

Rond half 1 zijn we bij de Bribri indianen. Van deze stam zijn er nog ongeveer 32.000. 9.000 leven in Panama, 8 km verder. Eerst krijgen we een lunch. Kip, gesneden groente, rijst en cassave in een tot bak gevouwen blad. Smaakt heerlijk. Wel met je handen eten, hou ik van. Daarna wandelen we door het dorp en een oudere indiaan legt van alles uit. Medicinale planten, cacao bomen, rubberbomen etc. We komen bij een vijver en daar zitten kleine kikkertjes. Rode, oranje en groen met zwarte stippen. En de bekende groene kikker van Costa Rica. Maar die zit overdag in elkaar gedoken en laat zich alleen ‘s nachts zien.

Verderop krijgen we een demonstratie van het proces van cacaoboon tot chocolade. De gefermenteerde (gedroogde) cacaobonen worden gebrand. Daarna wordt dit d.m.v. een grote steen fijn gemalen. Dat gaat dat maalsel in een molen en dan komt er een dikke chocolade smurrie uit. Heet water wordt vermengd met wat van die chocolade smurrie. We krijgen in een halve kokosnoot wat hiervan te drinken. Bitter en wat waterig, maar wel biologische 100% pure chocolade. Dan wordt er wat rietsuiker bij gedaan. Mogen we weer proeven. Smaakt iets zoeter. En dan derde bakkie is met toegevoegde melkpoeder. Dat lijkt meer op chocolademelk. Leuk om dat proces te zien. De indiaanse vrouw die de demo doet is doof-stom en kan zo meedraaien in de gemeenschap.

We stappen tegen 3 uur weer in de bus, half uurtje rijden naar Cahuita waar we 2 nachten verblijven. Maar na 10 minuten komen we in een file terecht. Deze file wordt veroorzaakt door een ongeluk, vernemen we later, waar zeker 2 doden bij zijn gevallen. We staan dus stil, ruim 2 uur. Beetje rondwandelen, kletsen, niks doen. Jammer want we hadden heerlijk een duik in het zwembad kunnen nemen. Dat doen we morgen dan maar.

Kwart over 5 komen we bij het hotel aan. Koffers van het dak en op naar de kamers. Eenvoudig maar mooi in een carré met een veranda met uitzicht op een dichtbegroeide tropische tuin. We nemen een verkwikkende douche. Plan is om ergens verderop, 5 minuten met de bus, te gaan eten. Mick en ik gaan niet mee. Eten met een groep duurt lang. 21 man menu uitzoeken en bestellen en dan afrekenen. We, en zeker ik, hebben onze slaap nodig. Morgen staat er een wandeling van 10 km door het Cahuita National Park op het programma. 8 uur vertrek. 26-28 graden. Hoge luchtvochtigheid.

Via de groepsapp change of plan. Allemaal vanavond in restaurant van het hotel eten (i.p.v. morgenavond) en morgen naar dat restaurant verderop. Goed plan. Kunnen Mick en ik aftaaien als we naar bed willen.

Om 19.00 uur zijn we in het restaurant aan de rand van het strand. Met de ruisende zee op de achtergrond eten we hier met de groep. Mick neemt een salade met garnalen en ik een gegrilde tonijn. We smullen allebei. Als we klaar zijn met eten taaien wij af. Betalen en naar de kamer. Hebben we toch weer 2 uur aan tafel gezeten. Tandjes gepoetst en we stappen in bed. Tweepersoonsbed nu maar wel maat twijfelaar. Er staat nog een bed in de kamer, eenpersoonsbed. Het is warm, we hebben een plafondventilator. Nu maar hopen dat we, op dat overigens weer harde matras, in dat smalle bed niet aan elkaar plakken. We’ll see.