Manuel Antonio National Park

Vandaag de laatste keer bijtijds opstaan, half 7. Ik spring er direct uit, Mick blijft nog ff liggen. Douchen, aankleden en hup naar het ontbijt. Keuze hadden we gisteren al doorgegeven. Ik heb pancakes, uiteraard. Mick komt even later en heeft bacon and eggs. Even voor achten rijden we weg en komen rond 9 uur in het Manuel Antonio Nationaal Park aan.

Niemand neemt een gids. De verhalen over rondtrekkende mieren en ander gespuis kennen we wel. Dit park is overladen met Amerikaanse toeristen. Vreselijk, wat een drukte. Zijn we niet gewend. Die Amerikanen zijn allemaal met gids. Op zich handig want dan weten wij ook dat daar wat te zien valt. Maar het is nu een beetje massatoerisme met altijd luid sprekende Amerikanen.

Maar… we worden beloond want al snel zien we een luiaard. Hoog in de boom weliswaar, maar toch. We riepen nog dat ie moet gaan poepen, doet ie 1 x per week en dan komt ie naar beneden.En verderop weer een, die wat lager hangt en beter te zien is. Bij het restaurant in het park (overbodig vind ik) hangt een luiaard wat lager. Goed te fotograferen. Helaas is zij koppie weggedraaid. We zien ook een neusbeertje, een leguaan en een groene salamander. Maar een paar brulapen gezien en verder niets. Het is rustig wat betreft apen. Het park is prachtig.

Richting strand hangt ook weer een luiaard. Op een gegeven moment gaat ie bewegen en slingert een soort van naar een andere tak. Hier zijn twee- en drietenige luiaards. Ik maak een filmpje en maak foto’s. Zo nu hebben we eindelijk de luiaard in bomen gezien. We hadden de illusie dat we heel veel luiaards zouden zien deze reis maar dat is een illusie gebleven. Toch geven we elkaar een high five, omdat we blij zijn met deze luiaards. We lopen nu langs het mooi witte strand.

Dan zijn we na 2,5 uur bij de uitgang. Daar is een ijssalon en we nemen allebei een ijsje. Smaakt goed maar niet zo goed als in Cahuita. We lopen richting het strand en genieten daar onder een palmboom van het uitzicht. Even over twaalven rijden we naar de lunchstek, 10 minuten verderop. In een mooie tuin gaan we lunchen. Mick een salade, ik een sandwich pollo. Met een heerlijk blauwe bessen-banaan smoothie. Ik zie een agoutie en maak een foto. Dan rijden we in een uur naar ons hotel. Het merendeel, inclusief wij twee, valt in slaap.

In het hotel trekken we snel onze badpakken aan en springen in het zwembad. Nog steeds lauwe pis maar het is toch lekker om in het water te zijn. Met Petra en Marlène klets ik gezellig. Mick trekt een paar baantjes en kletst lekker met Els.

Dan half in de zon half in de schaduw vleien wij ons neder op een ligbedje. Ik bekijk de foto’s en werk mijn verslag bij. Mick doet haar Spaanse lesje. We gaan naar de kamer om lekker te douchen. Mick was erachter gekomen dat de douchekop op het hele hoge haakje kon. Fijn dan heb je je handen vrij.

Mick voelt een bultje achter op haar dijbeen. Ik inspecteer en mijn diagnose is een teek. Ze gaat met tekentang naar Sandra, verpleegkundige, maar die is niet op haar kamer. Dan naar Marlène en die verlost haar van de teek. We hebben geen sterilon bij ons dus dan maar de desinfecterende handgel erop. Ik zal goed in de gaten houden of er geen rode ring op de plek komt. Bij mijn tekenbeet gelukkig tot nu toe niet.

We wilden eigenlijk het strand oplopen om de zonsondergang te zien maar hierdoor zijn we te laat. We zien wel een mooie gloed boven de zee. Die fotograferen we. Er waren mensen van onze griep wel op tijd dus gelukkig hebben we de foto’s nog[e-1f92a] We gaan weer naar onze kamer en tutten ons verder op. We gaan om tien voor 7 met de bus naar een restaurant aan het strand verderop Esterillos in. Vanavond hebben het afscheidsdiner. Nu is William onze chauffeur erbij. Morgen rijden we naar San José en daar woont hij dus dan eet hij niet mee.

Het restaurant ligt aan zee en de tafels staan op het strand in het zand dus. Heerlijk vind ik dat met je voetjes in het zand. We bestellen allebei spicy fish filet (dorade). Mick een biertje en ik een ananas sap. We smullen. Toespraak voor William, onze chauffeur, door Ron in het Spaans gedaan. En toespraak voor Marion door Koen gedaan. Uiteraard met een welbekende gevulde envelop. William heeft ons veilig door Costa Rica gereden. Hij is trots op zijn land en vond het fijn dit aan ons te laten zien. En we waren een hele leuke groep. Marion, toppertje onder de reisleiders, zij kent Costa Rica van binnen en van buiten. Een toppertje.

Na het eten weer terug met de bus. Je kon ook over het strand wandelen maar mijn voetjes en een stuk lopen over het zand moeten dan te hard werken met neuropathiepijn tot gevolg. Doen we dus niet.

Om 10 uur liggen we in bed in onze koele kamer. Hebben we niet vaak maar verlangen wel een beetje naar de kou. Het is klammend warm hier. Maar we klagen niet. We hebben nog 2 dagen en kunnen nog volop genieten van al het moois hier.