Van Monteverde naar San Gerardo de Dota

Vanmorgen voor de wekker opgestaan, dus even voor 6.15 uur. We hebben heerlijk geslapen. Gisteravond heel lekker gegeten. Ik had een spicy biefstuk en Mick zeebaarsfilet met avocadosaus. Mick een biertje en ik een vers ananassap. En deze ananassap was jammie jammie.

Snelle douche, ‘s morgens is ie lauw, aankleden (kleren lagen al klaar) en laatste spullen in de reistassen. We inspecteren nog even onze reistassen en rugzakken of er een schorpioen in zit. Gisteren liep er namelijk een zwarte schorpioen op Stella’s bed in de kamer naastbons.

We brengen de reistassen naar de bus en wij gaan ontbijten. Ik geniet weer van de heerlijke American pancakes met siroop.

Als we de bus in stappen zien we slingers hangen. Voor wie? William zegt voor Marion. Als we allemaal zitten en Marion komt de bus in zingen we ‘Lang zal ze leven’. Blijkt zij niet jarig te zijn maar René. Marion had dit geregeld. We reizen dus vandaag gezellig met vlaggetjes in de bus.

We rijden door de prachtige groene bergen van Monteverde naar beneden. Wat een prachtige uitzichten. We passeren veel kleine dorpjes. Na 2 uur zijn we aan de kust in Caldera en maken een stop. Een espresso (heet en sterk en goede koffie) en té verde. We nemen een stuk cake erbij waarvan ik het meeste verorber[e-1f648] We genieten van het uitzicht op zee en de verder gelegen haven. Na een half uurtje vervolgen we onze weg weer.

Vanmorgen vetrokken met 19 graden, tijdens de stop was het 28 graden. We passeren vandaag diverse klimaten. We eindigen vandaag in de bergen op 1600 meter hoogte in een kleine plaats, San Gerardo de Dota. Daar is het tussen de 10 en 15 graden. Monteverde lag op 1400 meter.

In de bus kletsen we, dommelen we een beetje, ik werk mijn dagboek bij, lezen we wat en genieten we van de uitzichten en van de prachtige, vaak te vol geladen, vrachtwagens.

We rijden via San José. We rijden dwars door de stad. File natuurlijk, daar is het altijd druk. We hebben geen idee waarom William niet de snelweg rondom San José neemt. Half uur later dan gepland komen we bij ons lunchadres. We hadden de bestelling al doorgegeven dus we krijgen snel ons eten. Drankjes bestellen en genieten van de lekkere lunch. Afrekenen en sassen en voor tweeën zijn we weer op weg. Het is nog anderhalf à twee uur rijden. We gaan de bergen in, op naar de 1400 meter en de koelte. We gaan onderweg proberen de quetzal te spotten. Niemand heeft zin om morgen allejezus vroeg op te staan. Al spotten we de quetzal vandaag niet, wij gaan sowieso niet mee met die quetzal spottour. De meeste van de groep trouwens niet hoor.

We maken een rit over kronkelende wegen, stijgend en dalend, door de prachtige bergen, met zoveel verschillende kleurschakeringen. Adembenemend. We stoppen een keer om een foto te nemen maar je kunt dit fantastische uitzicht bijna niet op de gevoelige plaat vastleggen.

Het laatste stuk rijden we langzaam, we proberen de quetzal te spotten. Marion vraagt her en der waar deze vogel vandaag gespot is. We moeten wat meer kans maken want het is paarseizoen. Helaas peanutbutter we spotten er geen, ook al zitten er een paar in de bus, waaronder Mick met een verrekijker te turen. Onderweg zien we een groepje mannen in kleding in schutkleuren en allemaal zo’n charming slappe hoed met rand op. En met super telelenzen en telescopen. De die hards, echte ornithologen. Als we nou ook zo’n hoedje aanschaffen, maken we dan meer kans. We lachen erom.

Rond 4 uur zijn we bij onze lodge. We hebben allemaal een houten cabin met 2 grote bedden. Sommigen hebben uitzicht op de rivier, wij op het bos. Mick vindt dit jammer. Ik zet een kopje thee en we gaan in onze schommelstoel op de veranda zitten. Het is hier inderdaad wat frisser. We hebben allebei weer onwijs dikke enkels. Echt geen pan. We doen vanavond sowieso een lange broek aan, dan zie je dat niet. We krijgen een appje dat de quetzal hier vandaag bij cabin 16 gesignaleerd is. Ik ga bij zonsondergang even kijken. Jammer maar helaas. Als ik morgen vroeg wakker ben dan ga ik bij zonsopgang spotten. Ik loop terug en ga douchen. Een regendouche met warm/heet water. Ik geniet. Ben heerlijk opgefrist. Mick springt en na mij onder. We doen ander, nettere, kleding aan. Overdag is het afritsbroek met een T-shirt. Zeer geschikt voor dit soort reizen. Bijna de hele groep loopt erin, de echte reizigers, te herkennen aan afritsbroeken. Haha.

Om half 7 zijn we bij het restaurant van de lodge. Restaurants zijn in dit afgelegen gebied op behoorlijke afstand, dus we doen lekker makkelijk. Aan de bar bestellen we een biertje voor Mick en een caiparinha voor mij. We bestellen allebei trout fingers met patat. De forel is hier in de rivier gevangen. We kletsen met tafelgenoten heerlijk over de vele mooie en verre reizen. Leuk om ervaringen uit te wisselen. Omdat René jarig is en Marlène en Rob elkaar vandaag 40 jaar kennen is er voor hun taartjes geregeld. We zingen en smullen mee van de taart.

Rond half 9 taaien we af. Afrekenen en naar ons huisje. Het is koud buiten. Snel trui aan.

Morgen kun je een wandeling maken in het park waar we een nacht verblijven of uitslapen. Mick gaat wandelen en ik slaap uit. Dat betekent voor 9 uur opstaan en ontbijten. De bagage moet ook om 9 uur weer bij de bus zijn. Dat regel (sjouw) ik dan. Als ik me superfit voel ga ik mee wandelen. Kwart voor 10 gaan we koffie drinken met elkaar en dan reizen we weer verder.

Ik stap in bed en ga lekker lezen. We hebben 2 dekens en een zware sprei. Wat een gewicht. Dat zijn we niet gewend. Matras voelt ook heerlijk aan, en goede kussens. De zware sprei halen we eraf en we kruipen lekker tegen elkaar aan. Voor het eerst ook een kamer waar alles het doet en niks kapot is. Dikke handdoeken (voor ieder 2) en een heerlijke douche. En, heel belangrijk, genoeg stopcontacten heeft. Ja, de dames hebben zo hun eisen. Haha. Wat dat betreft jammer dat we hier maar 1 nacht blijven.