Monteverde - hangbruggen en ziplinen

Weer vroeg op. 6 uur gaat de wekker. 10 minuutjes soezen. Hup eruit. Mick heeft matig geslapen, ze had het koud en ik heb goed geslapen. Kleine onderbreking door een telefoontje maar gelukkig sliep ik snel weer in. Ontbijten, excursies betalen en met de shuttlebus gaan we een stuk hoger de berg op.

Hier gaan we wandelen over 8 hangbruggen door en over het regenwoud. Lekker met z’n tweeën op eigen tempo. We genieten volop van deze overdaad aan planten en bomen. De hangbruggen zijn van stalen plankieren maar hangen wel aan kabels. Dus dat is soms lekker slingeren. We kijken omhoog, we kijken naar beneden. Wat is het hier mooi. Op een gegeven moment is er een opstopping. Een groepje met een gids probeert de quetzal te spotten. We horen ‘m wel maar zien ‘m niet. Je krijgt er een nekverrekking van. We passeren, met moeite de Duitse groep die mopperend opzij gaat. De wandeling is wel veel stijgen en dalen. Pfff, best pittig. Sta regelmatig even stil om op adem te komen. Energie is ok, conditie nog niet helemaal naar mijn zin. Het is ook best een vol programma en wat kortere nachten dan ik gewend ben. En bergie op is niet zo mijn ding. Nooit geweest. Maar het mooie land en alles wat we zien en doen, vergoedt heel veel, en maakt het de moeite waard.

Na anderhalf uur zijn we bij het begin. Het is jammer dat er geen laaghangende bewolking nevel is dat maakt het mysterieuzer. Nu liepen we lekker in het zonnetje. Ook erg fijn.

We gaan in het restaurant een heerlijke smoothie drinken en, doe eens gek, we nemen er een gebakje bij, een met 2 lepeltjes [e-1f92a] Terwijl we genieten van het gebakje, zien we ineens een kolibrie in de boom voor ons terras. Fotootje gemaakt natuurlijk[e-1f44d]

Als de groep weer compleet is gaan 15 van de groep naar het canopy gedeelte, ziplinen dus. Rugzakken in een kluisje. We krijgen zo’n gordel om benen en middel, en dat wordt goed strak aangetrokken. Een helm op en handschoenen met een hard stuk aan de binnenkant. We maken ff foto’s voordat we starten. Er worden foto’s gemaakt per stel en van de groep. Dan gaan we met een busje omhoog. En dan moeten we nog een allejezus eind omhoog lopen. Pfff, ben al moe voordat ik begin. De gids helpt me en geeft me een arm. Rustig aan en Beppie is ook boven. Daar krijgen we uitleg wat we moeten doen en vooral niet moeten doen. En dan gaat het feest beginnen. Adrenaline begint te komen. Als ik het eerste lijntje neem, vraagt de Tico (Costa Ricaan) hoe het met me gaat. Ik zeg dat ik een beetje zenuwachtig ben. Zegt hij dat hij dat ook is, zijn eerste werkdag hier[e-1f92a][e-1f92a][e-1f92a]

Ik moet lachen en hij snort me goed vast en hup daar ga ik. Jezus, wat gaaf. En hup afkoppelen en direct weer de volgende. De 7e lijn worden Mick en ik aan elkaar gekoppeld. Ik voorop en Mick achter met haar benen om me heen. Oh zo leuk, zo gaaf. Geen woorden voor. Wat genieten we hiervan. Met meer dan volle teugen.

Tussendoor moeten we een aantal keer omhoog lopen naar het volgende platform. Pff, best weer een uitdaging. Als we bij de laatste zipline zijn mogen we weer samen. Deze zipline is 1000 meter. Gillend van plezier gaan we in ongeveer 1 minuut over het regenwoud heen. Ik roep keihard: ‘Mick, wil je met me trouwen?’. Ze hoort het niet helaas. Als ik het later tegen haar zeg, zegt ze dat we al getrouwd zijn. Klopt, maar ik vond het een mooie gelegenheid om mijn lief nogmaals te vragen[e-1f60e] Aan het einde verzamelen we en zien we hoe 3 van de groep als superman, dus languit met gezicht naar beneden binnenkomen.

Vol door de adrenaline kick komen we beneden. Spullen inleveren en kijken of de foto’s leuk zijn. Ik heb geen foto’s of filmpjes gemaakt. Ik wilde volop van dit gebeuren genieten en niet kloten met mijn iPhone. De foto’s zijn leuk en voor $ 15 per persoon kopen we een set digitale foto’s. Die kunnen we 1 dag later downloaden.

Voor de statistieken. We hebben in totaal 4400 meter per zipline afgelegd. 16 ziplines van 100 meter tot 1000 meter. 2 ziplines hebben Mick en ik samen aan de lijn gehangen, waaronder die van 1 km.

We gaan met de shuttlebus naar beneden en worden in het centrum afgezet. Mick en ik duiken direct het leukste eettentje, The Open Kitchen, in en confisqueren de laatste tafel. Marion en Koen komen erbij zitten en met z’n viertjes genieten we van een heerlijke lunch.

Ik wil naar de kamer, lekker niks doen. We moeten een sterk stijgend stuk omhoog lopen. Pfff. Mick draagt mijn rugzak. Energieniveau, ondanks het eten, is laag. Ik ga lekker op bed liggen, werk mijn dagboek bij en bekijk de foto’s. Hier is redelijk goede wifi dus ik kan op zowel Polarsteps als Waarbenjij.nu verslagen en foto’s plaatsen. Dus t/m gisteren ben ik weer bij.

Rond 5 uur gaan we buiten op ons terras zitten. Blikje perensap en blikje appelsap met wat chippies. We merken dat het hier wat frisser is maar het is nog steeds lekker. We gaan douchen, hij is nu redelijk warm. We kleden ons wat netter aan, beetje optutten en om half 7 zijn we in de lobby. We krijgen info over wat we kunnen doen de komende dagen. Kunnen we alvast nadenken want er valt wat te kiezen.

Dan gaan we met onze bus naar een visrestaurant even buiten het plaatsje. Op 2 tafeltjes na is het restaurant voor ons. We zitten gezellig aan een lange tafel. Mick neemt zeebaars en ik zalm. We smullen. Mijn zalm moest voor het dikkere deel even terug de kookplaat op want dit was iets te rauw. Na het eten verbindt Henk zijn Spotify met de installatie van het restaurant. En de voetjes gaan van de vloer. Lekker dansen en ja ja, je gelooft het niet, zelfs Mick waagt een dansje. We hebben veel lol met elkaar na een half uurtje sluit Henk af met de Hoogste tijd van André Hazes. Op naar ons hotel. Tanden poetsen, beetje lezen en slapen. Het was een lange, vermoeiende en enerverende dag. Maar wel een topdag. Wat hebben we een plezier gehad. Overdag en ‘s avonds. Ben een blij mens.