Dag 3 en 4 in Alquézar

Dag 3 en 4 in Alquézar

Het plaatsen van mijn dagboek op waarbenje.nu bleek niet goed. Eenmaal op publiceren gedrukt en hup 4 x gepubliceerd. Ik heb er 3 verwijderd en 1 uiteraard laten staan. Geen idee hoe dit kon gebeuren. Excuus.

Oh ja en nog een tip voor de lezers die reageren. Gebruik geen emoticons. Alle tekst die je daarna typt wordt niet geplaatst. Dank!

Rond half 9 ben ik gaan koken. Garnalen met wat knoflook en piri piri kruiden in de wok. Bij de Carrefour hadden ze alleen 10 pepers in een zak. En frisse salade met cherry tomaten, rode paprika, komkommer en feta. Lekkere olijfolie en wat kruiden. Nou wij zaten te smullen. Restaurant kwaliteit volgens Mick. Gewoon pure ingrediënten en niks geen zakje gedoe.

Na het eten zagen we het in het Zuiden donker worden. Het onweerde daar, gezien de bliksemschichten. De bui dreef af naar het Oosten en dat ging wel met wat wind gepaard. En de zwoele lucht werd hiermee verdreven. Mick ruimde af, zo verdelen we dat. En zorgde voor espresso en thee, met een stukje chocola erbij. Lekker genieten van de avond, allebei boek lezen. Heerlijk ontspannen.

Wat slaap je toch heerlijk zo boven op een berg in zo’n lekker bed. Voor de zekerheid had ik de wekker om 8 uur gezet. Even soezen en hup eruit. Sportieve kleding aan, wandelsokken en wandelschoenen aan en snel een ontbijtje. Hup afdalen naar het dorp. De ingang van de Pasadela de Vero ligt op 750 meter lopen. Kaartje gekocht. We kregen geen helm, gelukkig, ik haat iets op mijn hoofd hebben. De aardige meneer van de kaartjes loopt mee naar de ingang, legt het een ander uit, wenst ons veel plezier en bewaar wat water voor het laatste stuk, dat is zwaar. Soort van save the best for the last.

Zo de afdaling is pittig. Geen gewoon wandelpad maar paadjes over boomwortels en zo, af en toe wat gefabriceerde treden. We lopen dit deel in de schaduw en dat is fijn want het is al 23 graden. We dalen zo 1 km en dit is toch wel een aanslag op mijn rechterknie. Leuke erfenis van mijn skiongeluk, 20 jaar geleden. We komen bij een mooie uitgesleten rots met water. Daar even onze halsdoeken in het water gedoopt en om de nek geknoopt. Da’s fijn. Ook wat foto’s gemaakt natuurlijk. We wandelen of beter gezegd, we klauteren verder. Op een gegeven moment is het zo’n 1 km wandelen over een metalen looppad, met hek!, tegen de rotswand aan. Af en toe schuin lopen om je hoofd niet te stoten tegen de rotspunten. We komen bij een vlak deel bij het riviertje. En ja hoor…. Mick trekt haar schoenen uit en gaat pootje baden. Nou ja, mijn vader zou zeggen, iedereen heeft recht op zijn eigen afwijking. Bij deze.

We wandelen verder over dit metalen pad. Op een uitkijkpunt genieten we van de fantastische kloof en van de lammergieren die weer over ons heen vliegen. Ik blijf proberen om er eentje mooi op de kiek te krijgen. Er komt een stel en de vrouw vraagt of hier de bushalte is. Was het maar waar want nu komt het slot van deze hike. We hebben genoeg wateren vol goede moed gaan we in de volle zon, bij 27 graden, over een pad bezaaid met grote kiezels omhoog. Nou jullie begrijpen, pittig was nog mager uitgedrukt. Mick heeft een betere conditie dan ik en loopt redelijk makkelijk omhoog. Ik voel me een hijgend hert. Af en toe stoppen en gewoon op karakter naar boven. Niet zeiken Spierings, er zijn ergere dingen. Met een high five komen we weer terug in het dorp. We hebben dit in 1 uur en 50 minuten gedaan. Dus Marius, wij zijn watjes af! We hebben dit met de hitte toch maar mooi gedaan.

We wandelen het dorp in, omhoog!! En daar zien we een rij met terrassen. Yeah! We vleien ons neder en bestellen dos coca cola zero por favor. Oh wat smaakt die heerlijk. We komen bij. We genieten van het uitzicht over het dal en de kerk en het kasteel bovenop het bergdorp. En we genieten van de overvliegende gieren. We kunnen er geen genoeg van krijgen.

We reserveren dit restaurant voor morgenavond en wandelen nog wat zig zag door het dorp zodat we Alquézar ook bekeken hebben. Dan wandelen, weer omhoog (!), naar ons huis.

We maken een lekkere lunch klaar en verorberen die op ons terras onder de parasol.

De middag brengen we door in de relaxstand. Tukkie doen, boekje lezen, dagboek bijwerken, foto’s overzetten. En de lammergieren die soms vlak over ons vliegen bewonderen. We genieten van de stilte, al wordt dat soms door een orkest van verliefde vogels, wat kunnen die fluiten zeg, en de bussen schuin onder ons met draaiende motor voor de airco, hoezo aandacht voor het klimaat, verstoord.

Ja en om half 5 is het tijd voor een glas rosé. Wat chippies erbij. Mick gaat het groen om ons heen weer blij maken met wat water. Ze is lekker driftig met die tuinslang in de weer. Het is net als thuis, ons plantjes-water-geef vrouwtje. Haha.

Mevrouw besluit om een douche te nemen en bereidt daarna een simpele doch voedzame doch heerlijke pasta pesto. Parmezaanse kaas erop en wat rucola. Gewoon lekker. Pesto uit een potje. Verse pesto maken we thuis met onze Magimix wel weer.

Ik heb vanmiddag al wat zitten snorren voor een leuke accommodatie voor de laatste 5 à 6 dagen.Dit nemen we na het eten door. Aantal nachten hangt af van het feit of we in 2 of 3 dagen terug naar NL rijden. Het is nog ver weg…. maar een beetje vooruit kijken kan geen kwaad. Ik heb wel iets leuks in de middle of nowhere gezien voor een redelijke prijs met privé zwembad tussen Girona en de kust. Nou, we kijken wel. Nachtje over slapen.

Mick zet koffie en thee. Eigenlijk mijn beurt maar ik heb acco’s uitgezocht. Nee hoor, zo precies zijn we nou ook weer niet.

Ik bel weer even met mama. Tv doet het weer niet, appte El. Normaal krijg ik hem door de telefoon wel weer aan de praat maar nu is er een technisch probleem. Ze loopt straks even naar buurman Ab, onze redder in dit soort nood. Om de paar dagen bel ik even met haar, thuis elke dag. De lieve schat, bijna 89. Ik hou zoveel van haar. Ik zie haar steeds brozer worden, zowel lichamelijk als geestelijk. Plekje in een woonzorgcentrum is bijna beschikbaar. Met pijn in mijn hart verhuizen we mama daar straks naar toe. Ik hoop dat ze daar meer aanspraak heeft, meer gezelligheid. Het is zo’n gezelligheidsmens. Gelukkig is het woonzorgcentrum vlak bij ons huis en kan ik straks op mijn dagelijkse wandeling een paar per week even langs gaan.

We zitten net op het terras met de koffie en thee en het gedonder wordt steeds luider en de lucht steeds donkerder. En voor we het weten barst de bui los, en wat voor een bui, een hagelbui. We vluchten snel naar binnen. Daar de koffie en thee opdrinken, cdtje opzetten en binnen genieten van de avond. Na een half uur was de bui overgewaaid en was het dal weer zichtbaar.

Nu is het mijn beurt om te douchen. Zit toch de hele dag al met dat zweet van vanmorgen vermengd van het zweet van de zwoele middag op mijn lijf. Bah! Kan ik lekker fris mijn bedje in.

Na weer een heerlijke nacht, lekker uitgeslapen. Mick was er tegen 9 uur uit en ik een half uurtje later. Als ik naar beneden loop, merk ik dat mijn dijbenen uit een stuk beton bestaan. Ja dit meisje is klimmen niet gewend, ze komt uit Le plat pays! Zal wel weer overgaan.

Mijn favoriete ontbijtje gemaakt met een kopje thee en doe eens gek, een gekookt eitje. Uitgebreid 2 kranten lezen, Volkskrant en Haarlems Dagblad, voor het lokale nieuws. Handig op de iPad. Ja, kranten lezen dat heeft papa toch wel gestimuleerd. Vanaf mijn tiende of zo moest ik elke dag minstens een artikel lezen. En van de wereldgebeurtenissen vanaf eind jaren 60, zo’n ouwe ben ik al, weet ikdaardoor wat af. Bij bezoeken aan steden, musea en zo komen herinneringen aan die nieuwsberichten naar boven. Leuk zijn ook de verschillen over hoe dat toen indruk op mij maakte en hoe ik daar nu over denk. Plekken waar geschiedenis is geschreven vind ik altijd bijzonder om op te zoeken. Bijvoorbeeld de Amerikaanse ambassade in Saigon (nu Ho Chi Minh City) en Teheran, de cel in de gevangenis op Robben Island waar Nelson Mandela gevangen zat en het Tianmen Plein in Beijing.

Ons huis is volledig uitgerust, boekenkast en kast met cd’s overwegend onze keus, en ook praktisch, met een wasmachine. Dus deze vakantie geen handwas maar lekker laten draaien. Mick in haar element. Uiteraard niet in de droger maar op een rekje buiten. Zo droog.

“Wat doen we vandaag”, was de vraag bij het ontbijt. Niks. Lui dagje. Snel besloten. Fijn die eensgezindheid. We hebben een aardige bibliotheek op onze e-reader staan dus dat komt wel goed.

Eerst onder de parasol. Na het krantje beetje internetten en daarna een duik in onze boeken. En Genieten van het uitzicht, de gieren, de luie stoel, de vogeltjes, de stilte, een cdtje met fijne muziek, lekkere lunch, kopje thee etc. De dames vermaken zich wel. Vakantie waarin niks moet, alles mag. En wat fijn is, ik zie Mick lekker ontspannen worden. Ze heeft het momenteel zo retedruk, niet leuk meer. Ze was echt even aan vakantie toe. Ik ben al in de doe-het-rustig-aan modus. Werk overdragen aan mijn opvolgster. Na onze vakantie nog 2 weken werken en dan komt er een einde aan mijn werkzame leven. Aftellen dus. Mick nog een half jaartje en dan is dat voor haar ook gedaan. Dan hopen we de jaren die ons nog resten in goede gezondheid met vele mooie reizen door te kunnen brengen. Ik snak eigenlijk wel naar een tripje buiten Europa, eerlijk gezegd.

Heb me vanmiddag dan ook al voorzichtig georiënteerd op een roadtrip door Costa Rica en Panama in januari en februari. Een leukere besteding van een rustdag kun je niet hebben. En plannen maken is altijd leuk.

Om half 5 trokken we een flesje zeg geen nee tegen chardonnay open. De rosé is op. Uiteraard met chippies erbij. Gek hè, thuis eten we nooit chips. Verandering van omgeving, zullen we maar zeggen, doet vreemde dingen. En we babbelden over onze laatste 5 dagen in Spanje. Ik had al wat leuks in de driehoek Girona-Figueres-L’Escala gezien. Een huis in de middle of nowhere, in Sant Jordi Desvalls, met eigen zwembad, nou ja een ruime plunge pool. Mick vond dit ook een mooi huis en leuk stekkie. En de prijs is zeer aangenaam. Dus dat hebben we geboekt. Gaan we vrijdag 17 juni, nog zooooo ver weg, weer richting NL.

Mick kijkt Roland Garros op de iPad, voor mij mooi de gelegenheid om te gaan douchen en me gezellig te kleden voor ons avondje uit. Na 3 dagen zelf koken, de hoogste tijd. De tegenstander van Nadal moet opgeven dus Mick is ook snel boven.

Ik zit nog even op ons terras en daar komen 2 auto’s. Daaruit komen 2 families met ongelofelijk veel zooi. Onze ‘villa’ is eigenlijk 2 onder 1 kap. Wij zitten in het eerste huis dat design is ingericht, de 2 families in het tweede huis dat standaard, dus niet zo bijzonder is ingericht. Ze moeten langs ons terras lopen. Bonjour, bonjour, bonjour. What the fuck. Hier zeggen we toch Bon dia. Tja Fransen. Ik bedenk me wat een geluk dat het huis naast ons de hele week niet bezet was. De blikjes bier worden direct opengetrokken, de champagne wordt ontkurkt en de sigaretten opgestoken. En 8 Fransen babbelen, dan weet je het wel.

Wij gingen zo weg, lekker uit eten. Geen last van lawaaiigere buren. En morgen gaan we naar Zaragoza.

Afdalen naar het dorp. Restaurant Méson de Vero, daar hadden we een tafeltje met uitzicht op de kerk en de vallei. Eerst een aperitief en dan bestellen. Het begint een beetje te dreigen met donkere wolken en gerommel. Wij hebben sneakers (hippe) en de serveerster zegt dat we moeten rennen als de regen komt of te erg wordt. We zitten onder een zeer grote parasol, we zien wel. En we hebben net het voorgerecht, rijpe meloen met Iberico ham, en dan barst de regen los. Eerst zachtjes maar steeds harder. De bediening loopt met regenjacks en wij zitten hoog en droog. Na een half uur is de bui overgedreven en inmiddels smullen wij van de biefstuk en lam chopsticks van de bbq. Heerlijke wijn erbij. En ook nog een toetje. 3-gangenmenu is eigenlijk teveel voor ons. Maar alles smaakte voortreffelijk. We wandelen weer omhoog, pfff best een klim naar onze mooie villa. Daar drinken we een espresso en een thee en buiken uit. Straks lekker ons mandje in en morgen naar onze volgende stek, Zaragoza.