De terugreis

Om 7 uur ging de wekker. Ja, dat zijn deze meisjes niet gewend. Dus nog even een kwartiertje erbij snoepen. Ik spring als eerste onder de douche en Mick gaat even later beneden douchen. Wat een luxe toch 2 badkamers. We hebben het wel bij een van de vier slaapkamers gehouden. Haha.

Ontbijten, ijskast leeg maken, vaatwasser leegruimen en alles bij de poort zetten. Ik breng het vuil weg. Inmiddels weten we in welke kleur bak wat moet. We zijn snelle leerlingen. Mick haalt de auto en parkeert voor de deur. Inladen is zo gebeurd. Alles kan in de achterbak. Wat een verschil met heen. Tas met eten en onze rugzakjes op de achterbank.

8.15 uur, giddy up go, we verlaten dit fantastische huis en op naar Metz. Ruim 950 km en zo’n 9 uur rijden, stops niet meegerekend.

Het is reeds 27 graden dus de airco gaat al snel aan. In de auto de ingesproken app van El afluisteren. Mama heeft goed geslapen. El moet de rollator brengen en dan kijken hoe dat gaat. Ineens toch dat lopen zo’n stuk minder. Ah lieve mam, morgen ben ik bij je. Kan niet wachten om je te knuffelen. Spannend nog wanneer mama naar huis mag.

Voor we het weten zien we de afslag Francia en binnen 25 minuten zitten we al in La douce France. De temperatuur loopt al snel op. Om 10.00 uur is het 33 graden. Met die airco prima uit te houden. We hebben de playlist World’s best songs opgezet. Wat zouden we moeten zonder Spotify? Prima muziek voor onderweg. Van te voren niet weten wat er komt. En veel nummers brengen herinneringen naar boven en dat levert weer leuke gesprekken op.

We genieten van de rit door de Pyreneeën en langs de Middellandse zee afgewisseld met wijngaarden en graanvelden.

Na zo’n 3 uur is het tijd voor een stop en chauffeurswissel. Bij een Aire met benzinestation stoppen. Picknicktafel voor een koffie en thee, sanitaire ontspanning en een stokbrood. Er is een mini LeClerc. Dat moet lukken. Nee dus, alleen verpakte belegde baquettes. Dat vinden we niks. Terwijl ik ga sassen scoort Mick 2 heerlijk belegde baquettes. Ook de mens heeft brandstof nodig.

We vervolgen onze weg. Ik zit net achter het stuur of El belt. Ze moet stoom afblazen. Ze is gebeld door de verpleegkundige met de mededeling dat ze mama mag ophalen. En als El vraagt hoe dan thuiszorg c.q. opvang geregeld is, wordt het stil. Oh ja. Het is toch niet te geloven. Een dementerende vrouw van 89 die een paar verwarde dagen achter de rug heeft mag je ophalen omdat de cardioloog heeft gezegd dat ze naar huis mag. Denken die verpleegkundigen dan niet na of zo? 4 jaar geleden gebeurde precies hetzelfde met papa. Toen hebben wij papa mee naar huis genomen en 6 weken hebben we voor papa gezorgd omdat met haar gebroken enkel in een revalidatiecentrum zat. En nu doet El dat weer. Want het aanbod om mama toch maar af te wachten wat de thuisoplossing is kunnen we haar niet aandoen. Ze zit al gestevenen gestreken klaar om te gaan, die schat.

El heeft die verpleegkundige zowat door de telefoon getrokken en ik begrijp dat volkomen. Dan komen er emoties los. Zoals moeders voor hun kinderen vechten, vechten wij voor onze ouders.

El haalt haar op, brengt haar naar huis. Ik krijg later foto van mama geappt dat ze in de auto zit. Alsof er niks is gebeurd. Praatjes, redelijk helder, ze wijst El de weg in de auto. Niet te geloven, wat een ouwe taaie.

El kreeg nog een telefoontje dat mama ‘s avonds tussen 9 en 10 nu ook thuiszorg krijgt bij naar bed gaan. ‘s Morgens alleen thuiszorg bij medicijnen innemen en geen assistentie bij douchen/wassen en aankleden. Geen personeel.

Nou dat gaan we dan zelf op een of andere manier regelen.

Echt de wereld staat op z’n kop, overal tekort aan personeel.

We rijden deels door de Provence langs de paars/blauw gekleurde lavendelvelden die nu zo mooi in bloei staan. En op de Route du Soleil is er altijd wat. Nu ongeluk. File. Half uur extra reistijd. Bij Lyon ook weer file. Tom weet een alternatieve route. Doen we, deels door de stad maar dat gaat vlot en langs een mooi stuk van de Rhône met allemaal architectonische hoogstandjes. Deze dames smullen. We komen met een keer een afslagje missen op de A6, richting Parijs. Nee we gaan gewoon bij Dijon de A31 op. No panic.

Tijdens de file had Mick koffie en thee ingeschonken. Bij stilstaan en langzaam rijden lukt dat wel. En we eten onze baquettes op. Twee tevreden meisjes.

Rond half 3 gaan we tanken en wisselen we weer van stoel. Mick tankt en ik maak de voor- en zijramen schoon. De auto ziet er werkelijk niet uit. Vies van het saharazand. Thuis maar even een wasstraatje en dan gelijk dat insectenkerkhof op de grill verwijderen. Wat wil je, we hebben straks in totaal zo’n 5000 km gereden.

De rit verloopt redelijk voorspoedig, buiten is het hittegolf, graadje of 34, in de auto is het koel. We kletsen gezellig en ik mijmer alweer over volgende reizen, volgende roadtrips. Oh als we alles willen doen moeten we heel fit 100 worden of zo. We zien wel. Mijmeren, dromen mag….

We zien ook hier weer heel veel graanvelden langs de snelweg. Het laatste uurtje wil Mick andere muziek. Graag Hazes. Nou dat kan worden geregeld. Spotify heeft alles. We zingen uit volle borst mee. Heerlijk. Moet wel zeggen dat de meeste melodieën eigenlijk een soort zeikmuziek zijn, alleen de up tempo nummers vind ik eigenlijk leuk. En eigenlijk is Hazes alleen leuk om mee te zingen als je een paar borrels op hebt. Nou ja, wij hebben in ieder geval veel lol.

Als we in Woippy (Metz noord) aankomen, daar hebben we een hotelkamer in het Campanile gereserveerd, rijden we eerst naar de Aldi. We hebben namelijk 2 jaar geleden een rosé bij de Franse Aldi ontdekt en die willen we inslaan. Helaas peanutbutter ‘onze’ rosé hebben ze niet. We kopen toch 12 flessen rosé uit de Provence. Marius, Mick’s broer, die in Frankrijk woont, weet ze wel te vinden en die komt in juli weer naar Nederland en hij is zo lief om deze voor ons dan mee te nemen. Als de Aldi Chateauroux ze tenminste op voorraad heeft.

We rijden naar het hotel maar Tom houdt op d.w.z. hier moeten we zijn. Nou hier is geen hotel. Nou dan maar Google Maps. En die leidt ons er zo naar toe. Entree modern en fris, snel ingecheckt en op naar de kamer. Code als toegang. Moet je wel de goede code intoetsen, slimpie (ik). Maar als het licht dat op een bewegingsmelder werkt na 2 seconden al uitgaat zie je geen ruk. Uiteindelijk lukt het ons. Duh! Moderne, kale, doch schone kamer. Schone badkamer. Prima dus. We trekken een fles rosé open om te proeven en onze beider reactie is: ‘Niks mis mee!’

Op de kamer bel ik met mama. Heerlijk om haar stem weer te horen. Ze doet flink maar ik hoor aan haar stem dat er het een en ander is gebeurd. Ze mist me, ik haar ook. Nog 1 nachtje en morgen in de loop van de middag stap ik op mijn fietsje en ben ik bij haar. Nu is kleinzoon Mark bij oma. Gezellig en lief van hem.

De receptioniste raadde ons Le Boucherie aan, aan de overkant bij het Ibis. Interieur ou exterieur. Exterieur, buiten eten. We bestellen een lekker stukje vlees met frites. Voor allebei saignant. Was weer ff schakelen in het Frans bestellen maar de zinnen vloeien er makkelijk uit. We smullen. Mick houdt het bij een frisje en ik natuurlijk bij een rosé, yeah uit de Provence.

Espresso en kopje thee toe. We wandelen weer terug en zijn rond 9 uur op de kamer. Beetje lezen, dagboek bijwerken, appjes lezen. En omdat de fles open is, schenken we nog een glaasje (kartonnen bekertje en eigenlijk heb ik daar de schurft aan) in. We gaan bijtijds naar bed. Morgen nog 4,5 à 5 uur rijden, hangt af van de route, via Antwerpen of Maastricht. Beslissen we morgen. Nu tukken.

We hebben heerlijk geslapen. Goed bed, goed kussen, geruisloze airco (die bestaan dus). Om 7 uur ging de wekker. Even soezen en hup onder douche. Wat ik nou handig vond was dat de douchekop in een houder naast de kraan stond. Eerst op de gewenste temperatuur laten komen terwijl je je niet in een rare bocht hoeft te wringen om niet onder een koude of te hete douche te komen. Hier is over nagedacht. En daarna hang je ‘m op de hoge haak.

Bakkie thee en koffie op de kamer en de thermoskan met heet water gevuld. Zo nu op naar de boulanger. Wat denk je? Gesloten. Huh. Ok we rijden richting snelweg en ineens zie ik een Lidl. Wij er naar toe. Het is 07.57. Hij gaat om 08.00 uur open. Ik wacht met nog 20 (!!!) anderen (locals) tot ie open gaat. Ik scoor een bruin stokbrood met harde korst, jippie en 2 pain au chocolat, nog meer jippie. Op naar de snelweg. We nemen de route via Maastricht, volgens Google scheelt dat nu nog maar 3 minuten. Dus de keuze is snel gemaakt. Later wordt er op de borden boven de weg aangeraden om via Liège te gaan vanwege wegwerkzaamheden bij Bruxelles. Goede keus dus. We vermijden de drukte bij Bruxelles en Antwerpen. Dit stuk is redelijk recht toe recht aan. En lekker rustig. Op veel stukken in Frankrijk moet je vanwege de pollution 20 km la langzamer rijden. Minpuntje. Wij houden ons er keurig aan, die Fransen. Iet die scheuren gewoon met 130 over de weg. Ik heb er zo mijn gedachten over….

Luxemburg is toch een paar keer met je ogen knipperen en je bent alweer in België. En dan we zien we al borden met Bastogne en Liège. Denk dan altijd aan Bastenaken - Luik. Bekt lekkerder.

Het is buiten 22 graden. Kijk dat zijn betere temperaturen. Toch af en toe de airco aan vanwege het zonnetje. Het is een heerlijk rustige rit met de Easy ‘70 music playlist van Spotify. En het is een prachtige rit door de Ardennen. Alleen daarom zou je al deze route nemen.

Vlak voor Luik is een benzinestation. We gooien de benzinetank helemaal vol, beetje duwen… € 2,10 per liter!! Marius had gevraagd om hier in totaal 6 sloffen sigaretten te kopen. Bastos omdat ze dat in Nederland en Frankrijk niet verkopen en een soort Marlboro voor Chantale. Helaas peanutbutter ze hebben 1 slof en 6 pakjes. Dat is dan € 140 mevrouw. Kolere. Wat een geld, alleen daarom zou je al stoppen. We rekenen uit (schatting) dat ze per persoon per jaar € 4000 kwijt zijn. Zo daar kan je een leuke reis van maken. Nou ja, ze moeten het zelf weten. We leven in een vrije wereld. Daarna drinken we aan een picknicktafel in de zon, net te doen, een kopje koffie en thee en beleggen ons stokbrood. Ik neem het stuur over en rij het stuk naar huis. Mick zet onze gezamenlijke playlist op. Voornamelijk gouwe ouwe uit onze Sancta (middelbare school voordat je denkt wat voor heilige aanbidden die twee) tijd. Voornamelijk rijden we op de cruise control. De hele rit vanaf Spanje al. Heerlijk relaxed. Om half 2 rijden we de Vuurtonstraat in. Back home again. De auto uitladen. Jezus wat een zooi. Uitpakken en beetje opruimen zodat we niet in de zooi zitten. Mick, mijn wasvrouwtje, gooit er direct een was in. Ik eet nog een stukje baquette en spring op mijn mountainbike, op naar mama.

Oh wat is ze blij me te zien. En wat ben ik blij om haar weer te zien. Het is te zien dat ze een stukje brozer is geworden, die lieve schat. Ze zet een kopje thee en we kletsen bij op het terras.

We gaan even naar Appie omdat de thee op is. Oh ja, ze wil ook krentenbollen. Oh ja, en haar favoriete koekjes zijn in de aanbieding. Een wandelingetje van 200 meter heen en terug. Net mooi. Glaasje witte wijn en daarna warm ik haar nasi met babi pangang op. Ze smult maar eet voor een zieke kip. Ik fiets naar huis met de belofte dat ik morgen weer kom, met Mick. Helemaal blij.

Thuis duiken Mick en ik het terras op voor een wijntje samen. Er is inmiddels ook een bekeuring voor 6 km te hard bereden in Parijs, € 45. Jammer. Snel betalen en vergeten.

Mick haalt bij onze favoriete toko nasi rames met saté en gele rijst. We smullen op ons terras en genieten na van onze heerlijke vakantie. We kijken alweer uit naar de volgende reis. Haha. Jullie weten, plannen genoeg bij die meisjes……

Lieve familie, vrienden en (nu nog) collega’s, dank voor het meelezen en voor de leuke reacties en dank voor het meeleven met mijn moeder. Tot een volgende reis….