Zaragoza

Vandaag vertrekken we, met enige weemoed, uit Alquézar. Wat hebben we genoten van dit leuke dorp en prachtigestek, deze villa. Lekker onder de regendouche, ontbijten op het terras, laatste spullen in de reistassen, vuil verzamelen etc. Om half 11 is de schoonmaakster er. We babbelen half Spaans, half Engels. Vuil beneden in de diverse containers. Kleur bepaalt wat waar in moet. Maar ja, wat betekenen die kleuren. We gokken maar wat.

De rit naar Zaragoza duurt anderhalf uur. Mooi ritje, grotendeels over de snelweg. We genieten van de heuvels met groen en de grote vlakken met graan. Vlak voor Zaragoza zijn er aan beide kanten kunstwerken langs de snelweg. Mooi!

We rijden Zaragoza binnen. En de Tom Tom geeft straatjes aan waar je niet in mag rijden. We rijden verder en komen steeds verboden in te rijden tegen. We zagen 2 parkeergarages enigszins dichtbij ons appartement. Uiteindelijk besluiten we de auto te parkeren in een garage. Vol, maar ff wachten en dan kunnen we er toch in. Nou dat wordt zoeken naar een plekkie. Maar we hebben geluk, er rijdt net iemand weg met een grote bak, dus ruime plaats. 700 meter lopen met onze reiskoffers. Is een afstandje van niks maar door een drukke winkelstraat op zaterdagmiddag bij 27 graden, best een dingetje. Appartement gevonden, de schoonmaakster doet open. We mochten er al tussen 12 en 1 in. Wat uitleg, spullen in de koelkast en de straat op. Eerst ontbijtje voor 2 dagen kopen en water.

Appartement is mooi, redelijk strak ingericht. Van ouwe meuk houden we niet zo. We lopen richting een Alcampo, Spaanse Auchon, voor de francofielen. Bij de tourist information scoren we een plattegrondje. Spullen in de koelkast in ons appartement en hup de stad in. Eerst drinken we een verkoelende cola zero, met citroen, op het pleintje onder ons appartement. Waarom doen de de zuidelijke Europese landen altijd fijn een schijfje citroen in de cola, en moet je er bij ons altijd om vragen? Hier wandelen weer naar het grote plein, Plaza de Nuestra Señora del Pilar. Daar staat de basiliek Nuestra Señora del Pilar. Een fantastisch mooie kerk met diverse gekleurde koepels. Ook van binnen is ie mooi. De kerk is wel grotendeels verwoest tijdens de Spaanse burgeroorlog van 1936 tot 1939. En nu dus zeer fraai gerestaureerd. Het is warm, 32 graden dus we zoeken verkoeling op een terras in de schaduw. Dat is niet zo moeilijk want bijna alle terrassen liggen in de schaduw. We wandelen naar de andere kant van dit enorme plein en duiken het wijkje in. Her en der wat street art. Kijk, nou hebben we het nog meer naar ons zin.

Sowieso al voel ik me in de hustle en bustle van een stad zeer senang. We slenteren totdat we een heel leuk pleintje zien. Alweer tijd voor een verkoelend drankje. Het is inmiddels na zessen. Appartement ligt op 200 meter en we gaan even in de relaxstand. Op de bank liggen, heerlijk zo’n appartement, mama bellen (oh schat ik mis je zo, zegt ze - snik snik) en omkleden. Tegen half 9 gaan we de straat weer op. Uiteindelijk komen we op dat Pilar plein, toeristisch, we know. Kaart in het Spaans. Geen probleem, we hebben Google translate. Ik weet wel het een en ander maar sommige dingen ook echt niet. Gelukkig maar anders had Mick zo maar bloedworst besteld. Gatver. Mick heeft solemillo en ik calamares.

Eten is prima. De patatas bravas hebben we, geloof ik, 5 x besteld voordat dit eindelijk kwam. Zo moeilijk kan dat hier toch niet zijn. Maar het was het wachten waard. Lekkere pittige patatas bravas, zo hebben we het graag. Ik neem nog een laatste copa de vino blanco en Mick een sangria. Het was ondertussen gaan regenen. Geen probleem we zitten onder een enigszins waterdichte parasol. Maar toch ff wachten om terug te lopen. We genieten van het gebeuren op het plein. Als het droog is wandelen we door de winkelstraat naar ons appartement. Half 11 zijn we thuis. Kopje thee en een espresso. Zo ons mandje in voor nog een dagje Zaragoza. Zin in want het is een erg leuke, typisch Spaanse stad.

De luiken van ons appartement hadden we dicht gedaan, we zetten de airco aan. Koel binnen en de ergste geluiden van het pleintje onder ons gedempt. We vallen snel in slaap. Hitte is vermoeiend. Bed is wat mij betreft wat aan de harde kant maar we hebben toch wel lekker geslapen. We zijn lui en staan pas half 10 (Mick) en 10 uur (ik). Heerlijke regendouche met een goede straal. Een minpuntje is het licht bij de wastafel. Je schrikt je helemaal de kolere. Je denkt dat je inmiddels een lekker kleurtje hebt opgedaan in Spanje, maar het lijkt nu wel alsof je een week Velsertunnel hebt gedaan. Je gezicht vol met vlekken en je bent een bleekscheet. Vreselijk. Ia dit in het echt ook zo. Nee, gelukkig niet. In het NH hotel in Andorra was het ook al zo vreselijk. Waarom niet een wat warmer licht. Begrijp hier niets van.

We ontbijten, doen de ramen open en de geluiden van een ontwakende stad op zondag komen ons appartement binnen. Geschuif van stoelen uitzetten op het terras, kindjes die spelen en ook hier zijn de vogeltjes.

We gaan op pad, de San Pablo wijk in. Daar is heel veel street art. Ik heb thuis al een link opgezocht en dan krijg je een map op je telefoon waar alle punten met street art zijn aangegeven. Als je op zo’n punt klikt, komt het plaatje tevoorschijn en dan weet je waarnaar je zoekt. Mick moet eerst even een espresso scoren. Dolce Gusto is niet haar ding. Aan de toog, alhoewel men in het etablissement waar ze binnen ging daar gek van opkeek. In Italië is dat een gewoonte, hier of in dit tentje niet. Nou ja, die cafeïne shot is binnen.

Ik navigeer, ik kijk naar de plaatjes en fotografeer de street art. Er zijn een paar zeer fraaie, ook een paar die tekenen van verval hebben maar ook dat is mooi. En het leuke is dat dit een wijkje is waar amper toeristen komen. We zien oude mannetjes en vrouwtjes met wandelstok. Vaders met kinderen een brood halen. Een zwerver op een oud matras in de schaduw, wel een springverenmatras! De zijkant was half open dus die veren waren goed zichtbaar. Een mooi appartementencomplex met de buitenkant van cortenstaal. Maar verder veel oude huizen. Temperatuur is nog te doen, zeker als we in de schaduw lopen. Soms moet ik door een gat in een hek klimmen of met mijn camera door spijlen om de street art een beetje fatsoenlijk op de gevoelige plaat te krijgen.

In een smal straatje, in de schaduw met wat wind, is een tafeltje vrij. Even wat drinken. Omdat het inmiddels tegen enen loopt en ze hier ook tapas hebben, besluiten we een glas wijn met tapas te bestellen. Wijn kost € 1,80 per glas, kooppie! Mick heeft langoustines in een jasje met salade en ik tomaten met provolone kaas. De langoustines zijn heerlijk. Dan komt de tomaten met provolone kaas. Dit is een soort kaasfondue. Zo lekker vet met al die olijfolie. Geroosterd stokbrood erbij. Ik smul ervan maar weet zeker dat er weer 1 kilo bijzit en dat er straks zo’n klomp kaas in mijn maag ligt. Het is maar zo. Nu genieten we.

We wandelen weer verder en komen in de buurt van ons appartement. We lopen door het wijkje El Tubo en zien allemaal leuke barretjes en tapas tentjes. En, domkoppen, dit ligt dus letterlijk om de hoek van ons appartement. Maar het steegje er naartoe is nauwelijks zichtbaar en van veraf niet uitnodigend eerlijk gezegd. Vandaar dat we dat niet gezien hebben. Zo wij weten waar we vanavond gaan eten. Op ‘ons’ plein, Plaza Sas, kopen we een ijsje, pijnboompittenijs. Hmm. IJs is wat waterig en de pijnboompitten proeven we niet echt.

Het is inmiddels tegen drieën en we gaan siësta houden. Ik ga met dagboek en foto’s aan de gang en Mick kijkt tennis, mannen finale Roland Garros. Ik ga een tukkie doen en Mick gaat sloeriën in de stad. Tegen achten gaan we de hoek om, El Tubo in. We vinden uiteindelijk een leuk stekkie op een hoek en kunnen daar heerlijk mensen kijken. We bestellen een sangria maar krijgen, dat bleek later, een tinto de verano. We vonden het alcoholpercentage al aan de lage kant en het was nu dus duidelijk waarom. We bestellen een carpaccio met heerlijke geraspte kaas en een tomaten salade met rauwe vis. Niet zo’n erge honger allebei. We nemen nog een tinto de verano en even voor tienen zijn we weer op honk. Spullen in de tassen en nog een kopje thee en dan lekker slapen. We willen morgen om half een op onze nieuwe stek zijn, Miami Platja, en moeten er dus op tijd uit. De eigenaresse van het huis dat we gehuurd hebben heeft een verjaardagslunch van haar kleindochter. En wij begrijpen, dat is belangrijk.

De wekker om 8 uur gezet. Even soezen en dan eruit. Douchen, simpel ontbijtje, bakkie thee en koffie, reistassen gevuld. Off we go. Bij de bakker om de hoek een vers stokbrood gescoord. Om 9 uur staan we bij de lift van de parkeergaráge. Die doet het dus niet. We zien verderop een uitgang, ik check bij een Spanjaard in mijn beste Spaans of dat de salida is. Si, señora. Mick gaat de auto ophalen en ik wandel met de reistassen op wieltjes naar de salida. Die reistassen op doe trappen naar beneden zeulen zien we niet zitten. Bij de salida stopt Mick, zooi in de auto en wegrijden. Snel even de navigatie instellen en we nemen de route zonder tolweg, die is ook nog eens een half uur korter en gewoon snelweg. Afwisselend landschap van dor, tot volop fruitbomen, tot ruige rotsachtige heuvels. En het zonnetje schijnt weer volop en de thermometer in de auto geeft al snel 26 graden aan. Geeft niet onze lichamen zijn inmiddels hieraan gewend. In Zaragoza met straten vol schaduw en een zwoel briesje hier doorheen, was het best uit te houden.

Nu op naar de kust, naar Miami Platja. Hier hebben we voor 6 nachten een huis aan de golfbaan. Kunnen we eindelijk een balletje slaan. Woensdag komen Carlo, Coralie en Paolo. Kunnen wij alvast kwartier maken.