Op naar Andorra

Op naar Andorra

We hebben op het Franse platteland heerlijk geslapen. Goed bed en lekkere kussens. Belangrijk!

De vele vogeltjes die nog steeds verkering zoeken floten ons wakker. Ik meen toch ook vogelgeluiden waar te nemen die je bij ons niet hoort. Ben geen ornitholoog maar toch…

Douchen, aankleden en hup naar het ontbijt.

Beneden in de huiskamer zat het Franse gezin, vader, moeder en 2 meisjes, al te ontbijten. Wij schoven aan. Yoghurt met vers fruit waaronder verse abrikozen en granola. Je kan me niet gelukkiger maken. Stukje stokbrood met kaas en voor Mick natuurlijk Nutella. Prima ontbijt. Thermoskan gevuld met heet water. Auto weer ingepakt en en route naar Andorra. Kleine 5 uur rijden, 440 km. Dat zegt tom tom. Ik denk dat is ruim de tijd. We gaan door de Pyreneeën en dat gaat minder snel in die bergen. Geeft niks we hebben de tijd.

We genieten weer van de eighties muziek, zetten het geluid bij Metallica en dat soort teringherrie uit. We genieten van het heuvelachtige landschap. Wat is het hier mooi en zo groen. En wat is is deze route heerlijk rustig. Twee vliegen in een klap. Goede keus om niet de route du soleil te nemen. En het is weer eens wat anders.

Rond 11 uur is het tijd voor koffie en thee. Ik had eerder al gezien dat bij Avia de benzine het goedkoopst is. Ja, we blijven Nederlanders. Haha. De brandstofprijzen worden zo fijn van de diverse stations op de route aangegeven hier. Blijkt dit een gloednieuwe Aire te zijn. Staal, veel ramen, planten langs de gevel. Zo kan het dus ook. Mick tanken, ik de vooruit schoonmaken. Even sanitair ontspannen en een stokbrood scoren. Alleen het traditionele stokbrood. Pas de problem. We rijden 30 meter naar een mooi stekje. Daar drinken we de koffie en thee en genieten van het mooie uitzicht hier.

We vervolgen onze weg. Echt een heerlijk rustige route. We genieten volop van de omgeving. Ergens na Toudelouse vinden we een mooie stek met een vrije picknick tafel. Daar beleggen we onze baguette en drinken er een straf bakkie koffie en kopje thee bij. Ik neem het stuur over. Alhoewel Mick vaker en meer rijdt dan ik, is het voor allebei vakantie. Mick relaxt in de stoel achterover gezet. Gelijk heeft ze. Na een half uur houdt de snelweg op en gaan we een soort van echt de Pyreneeën in. Eerst door het dal en dan toch echt de bergwegen in. That’s different cook. De gemiddelde snelheid wordt verlaagd tot zo’n 50 km per uur. En met die slingerende wegen en haarspeldbochten is het best een uitdaging. Ik schakel me gek, rem wat af en schrik continue van die motoren die de gekste capriolen uithalen om je te passeren. Gelukkig zijn er vangrails en stenen muurtjes dus geen Thelma [e-38] Louise situaties. Geen moment van paniek maar wel geconcentreerd rijden. Want ik wil ook van de prachtige bergen met besneeuwde toppen genieten. De hardrijders wachten maar op de stukjes met 2 banen om ons in te halen. Heus we reden niet als 2 ouwe wijven maar er zijn altijd van die gasten die haast hebben.

We rijden Andorra in. Check weer een landje erbij! We nemen de tunnel. Voor 7 euries gaan we niet een omweg via de bergen nemen. We passeren de ene na de andere wintersportplaats. Wel met Franse inslag, dus allemaal van die grote appartementencomplexen. Maar het is hier echt een wintersport walhalla. En na 100 x van snelheid gewisseld te hebben, 40 km per uur, 60 km per uur, 90 km per uur, you name it, reden we Andorra La Vella binnen. Een giga stad met veel hoogbouw in een dal. Wat zal dit zijn, dacht ik. We komen bij het hotel, NH La Vella. Check. Nu nog die parkeergarage. De beschrijving met plaatjes. Pff niet duidelijk. Dus even van stuur gewisseld; Mick aan het stuur en ik kaart en plaatjes lezen. Daar ben ik beter in en Mick wordt misselijk van rijden en lezen. En voor we het wisten zaten we toch net na de rotonde in een lange tunnel. Kut! Na de tunnel ergens waar dat natuurlijk niet mag en toch gedaan, hebben we omgekeerd. Weer op die rotonde en ja hoor vlak voor de de ingang van de tunnel was een erg smalle afslag. Hup wij naar beneden. En toen reden we er zo naar toe. Ja, dit moet je weten!

Bellen voor toegang. 2e etage is vol maar op de 4e is plek. Ok, wat maakt het uit. Ons rode monster geparkeerd, reistassen en zo eruit en op naar ons hotel. Inchecken. En daar gezeik over het scannen van je paspoort. Na 3 x nee zeggen dacht ik ok hier heb je mijn paspoort in plaats van mijn afgeschermde kopietje. Mick was zeer volhardend maar moest uiteindelijk zwichten en ook haar paspoort laten scannen. Als Data Protection Officer had ik de meest volhardende moeten zijn, maar ik had het warm, was moe van de bergrit en dacht dat ik dit nooit zou winnen en had gelijk. Mooie kamer met balkon, echt midden in het centrum.

Even opfrissen, luchtige kleding aan, het is hier 30 graden. We wandelen door de winkelstraat naar het oude centrum. Volgens de man achter de receptie, het leukste deel. We passeren mode winkels en tax free winkels. Andorra is een tax free staat. Rookten we nog maar, € 33 voor 1 slof. Dat is heel goedkoop nu. En de sterke drank is ook heel goedkoop. Nou roken we beide al jaren niet meer en houden we allebei niet van sterke drank. Ja, wat doe je daar dan, vraag je af. Nieuwsgierigheid!! Op een terrasje even snel een cola zero. We stierven van de dorst. We zien een kerkje en gekke beelden, hoe leuk. We komen in een leuk straatje met terrasjes met muziek. 5 in de klok, tijd voor een glas wijn. Dus vino rosado. Weer even overschakelen naar het Spaans. Op een been kun je niet leven dus ik bestel er nog een, Mick, de verstandigste van ons twee, neemt water.

Naast ons zit een jong stel met een schattig meisje. Grote blauwe knikkers en lekker rondkijken. We hebben pret met haar. Ondertussen voeren Mick en ik goede gesprekken en kijken naar de voorbijgangers. Leuk tijdverdrijf. We blijven lekker hangen op het terras van deze soort van kroeg. We bestellen wat tapas, pan con tomate, kroketten van abuela (El?) en natuurlijk patatas bravas. Nog twee rosé erbij. Gewoon een beetje slempen op zaterdagavond, gezellig met de Andoresen. We kletsen wat met de buren en die kleine meid krijg ik in mijn armen, Inez, mooie Spaanse, 8 maanden oud. Lekker zo’n humpedumpie in mijn armen. Mooie partij voor de 6 maanden oude Paolo? Haha.

Ik krijg een smsje van Coralie of we nog bij een pharmacie iets voor de doorkomende tandjes van Paolo kunne kopen. Mick is al weg en vindt het juiste merk. Coralie blij, ze moet nog wel ff 2 weken wachten voordat we bij hun komen logeren en dus Paolo’s doorkomende tandjes kunnen verlichten.

We nemen een koffie en een thee. Maar ik sluit de avond af met een laatste rosado en we lopendan terug naar het centrum. Gezellig verlicht en de winkelstraat linksaf vanaf ons hotel is gezelliger. Mick ziet allemaal leuke winkeltjes, waaronder een met kleurige wandelschoenen. Dat biedt perspectief. We houden best van wandelen maar die goede wandelschoenen zijn zo lelijk, zo onsexy. Daar gaan we morgen eens nader naar kijken. We zien ook een zaak met leuke, hippe (ja Dennis voor hippe tantes) sneakers. Winkels gaan om 10 uur open dus….

Half 11 of zo zijn we op onze kamer. Genieten even vanaf ons balkon van het uitzicht op het centrum. Ik werk mijn dagboek bij en Mick duikt in haar e-reader, de mijne moet nog even wachten.