Dag 1 Amsterdam - San José

Vanmorgen om 8 uur wakker gemaakt door de wekker. Nog even soezen. Mick springt er als eerste uit en duikt onder de douche, ik volg snel daarna. Mick krijgt telefoon van Paulien. Edward zou haar en ons naar Schiphol brengen. Paulien vertrekt rond dezelfde tijd als wij naar Aruba, dochter Puck die daar co-schappen doet bezoeken. Maar… haar vlucht heeft een uur vertraging dus om dan zo lang op Schiphol rond te hangen. Wij gaan zelf wat regelen. We appen en bellen deze en gene maar iedereen ligt rond 9 uur nog op een oor of staat onder de douche of zo[e-1f648] We besluiten een Ubertje te boeken. We hadden geen zin om in de zeikende regen naar de bushalte te lopen en gemak dient de mens.

Zo nu even een ontbijtje, kopje thee en koffie, bammetje (Mick) en bakje yoghurt (ik). Dan de laatste spullen in de reistassen. En dan is daar het moment waarvan wat ik wist dat zou komen. Ik schiet vol. Ik besef dat een jaar geleden ons leven helemaal op z’n kop stond, en nu een jaar later is ons leven weer een soort van back to normal en kunnen we de reis naar Costa Rica maken. Dat hadden we een jaar geleden echt niet kunnen bedenken. Ik voel me een lucky bird, dat het so far so good gaat. En daar word ik dan emotioneel van. Het is zo ver[e-1f4aa][e-1f970]

Mick, mijn lieverd, sjouwt de reistassen naar beneden. Mijn rug met 2 beschadigde wervels maar niet belasten. Ik gooi de vuilniszak in de vuilcontainer en even later, keurig op tijd, rijdt de Uber voor. In no time zijn we op Schiphol. Eerst de bagage afleveren. Reistas is een afwijkend formaat [e-1f62f] en past niet in de machine. Dan aan de balie ernaast inchecken. Beschermhoes doen weeromheen. Mijn reistas weegt 16,9 kg en die van Mick 18,9 kg. Keurig!

Dan door de security check. Dat gaat snel en smoothly en het beveiligingspersoneel is zowaar erg aardig. We maken zelfs grapjes met ze. Mick’s rugzak wordt eruit gepikt voor nadere inspectie. De Vicks inhaler en klein flesje handgel waren de triggers. Pfffff.

Omdat de rij voor de paspoortcontrole erg lang is ga ik alvast in de rij staan, ik hou Mick’s plekje wel vrij. Behoorlijk wat slingerrijen. Best druk dus hier. Gelukkig gaan er wat meer balies open en dan zijn we erg toch redelijk snel doorheen.

Eerst een bakkie doen. Nu Mick van Daf weet dat de Starbucks, weliswaar onder een andere naam, nog steeds in Rusland zit, geen bakkie bij de Starbucks. Ander tentje dan maar. Mick zoekt een plekkie op, ik haal koffie en thee. De jongen achter de balie blijkt niet van het type snugger te zijn. Espresso is niet zo moeilijk maar verse muntthee…. Hij zegt dat ie niet weet of het er is. Ik raad ‘m aan even te kijken. Snapt ie niet. Nou doe dan maar een gewone thee. Krijg ik een espresso en een kop heet water. Waar zijn de zakjes? Hij reageert alsof ie water ziet branden. Uiteindelijk gaat hij het aan iemand vragen. Ondertussen denk ik, kut de espresso koelt af en Mick haat lauwe espresso. De dame die erbij komt wijst naar een balie tegenover het tentje, daar staan allerlei soorten thee. Nou, was dit nou zo moeilijk. Ik zoek Mick en zij zit ergens achter een groot speelgoed vliegtuig. We drinken de koffie en thee op, espresso was gelukkig nog warm genoeg. Pfff. Zo’n speelgoedvliegtuig trekt kinderen aan en kinderen moeten dan altijd gillen. Hoezo? Wij gaan weg en een beetje rondlopen, winkeltje langs, kijken, niet kopen. Even sassen, waterflesjes vullen en op naar de gate.

Bij de gate wachten we geduldig en rond 11 uur gaan we boarden. Dat gaat in zones. We zitten in het achterste deel en mogen als laatste het vliegtuig in. We zitten op een rij aan de raamkant. Er zit een dame bij het raam en wij hebben de middelste stoel en gangpad stoel. We installeren ons, wandelschoenen uit, spullen in zak voor ons. Jacks en schoenen bovenin. We zijn er klaar voor. Nog een beetje appen met de familie. Vliegtuig zit bommetje vol. De slottijd hebben we niet gehaald dus dat wordt wachten. We vertrekken uiteindelijk om 13.55 i.p.v. 12.40 uur. Ach, wat maakt het uit, we hebben de tijd. Het is vakantie[e-1f60e] 11 uur en 13 minuten is de vliegtijd, rechtstreekse vlucht met KLM. Tijdens de vlucht hebben we wifi, alleen voor berichten gratis, voor surfen moet je betalen. Tijdens het opstijgen krijg ik weer even een emo momentje. Nu is het echt. We zijn op weg naar Costa Rica. Traantjes wegpinken en volop gaan genieten. Geen gejank meer voor deze wat meer geworden emo-muts[e-1f62d]

Als we airborn zijn gaan we een film kijken, Oppenheimer. Deze hebben we om een of andere reden gemist. Kunnen we mooi nu zien. Film duurt 3 uur en is indrukwekkend. We onderbreken de film voor een maaltijd. We kiezen vegetarische pasta. Jammie. Ik neem een glaasje witte wijn erbij. Ook jammie. Mick houdt het bij water, we hadden eerder al een flesje Spa blauw gekregen. De stewardessen zijn aardig, gezellig, vrolijk. Eten is heerlijk. Kwaliteit van de film en audio is prima. Stoelen zijn prima. We kunnen in de pantry drankjes en snacks halen. We krijgen halverwege nog een lekkere sandwich. En anderhalf uur voor de landing krijgen we nog een lichte maalrijd. Het voelt allemaal als een soort verwennerij. En wat leuk is, je kunt gewoon appen en appjesontvangen. Zit je op 10 km hoogte ergens boven de Atlantische Oceaan en dan kun je gewoon communiceren met familie en vrienden.

Ik probeer een paar keer om een dutje te doen maar kan de slaap niet vatten. Dan maar weer lezen. Het filmaanbod is groot maar er zit niet echt iets van onze gading bij. Af en toe de benen strekken. Ruim 11 uur is best lang. Ja, we moeten er wat voor over hebben. Vroeger vond ik vliegen altijd leuk, nu vind ik het een noodzakelijk kwaad. Maar het weerhoudt ons er niet van omgeen verre reizen te maken.

Rond 18.00 lokale tijd zijn geland in San José, de hoofdstad van Costa Rica. Achterin zitten betekent ook als laatste het vliegtuig uit. En dus ook achteraan in de rij voor de paspoortcontrole aanschuiven. Het leek New York wel met van die gigantische rijen. We staan hier dus ruim een uur. Voordeel is dan wel dat je bagage al is gearriveerd. We moeten de bagage weer door een X-ray. Mick wordt er weer uitgehaald. Er zat een appel in haar tas en dat mag niet. Inleveren, señorita.

Buiten tussen alle mensen met bordjes met namen staat Marion, onze reisleider van Sawadee. Ze stuurt ons naar de aankomsthal om ons bij de groep te voeten en om daar bij de ATM’s 150.000 colones per persoon (€ 270) uit dat apparaat te trekken. De groep is 60 [e-1f648] en niet iedereen is hier even handig in [e-1f648] dus dat neemt aardig tijd in beslag. Voor Mick en mij is het piece of cake.

Dan moet er geplast worden en dan kunnen we naar buiten. Met 5 minuten is onze bus er. Koffers in de bus, instappen en in een klein half uur zijn we bij het hotel. Het is inmiddels 21.15. Ik ben gaar. We krijgen de sleutel en de wificode.

Schone kamer met 2 aparte bedden. Hè wat ongezellig. Nou die schuiven we tegen elkaar aan. Morgen met Marion regelen dat ze ons voortaan op een kamer met tweepersoonsbed indeelt. Ze denkt natuurlijk dat we 2 vriendinnen samen op reis zijn. Dat moeten we even nader uitleggen. Haha.

Ik duik onder de douche en Mick volgt snel. Hup bed in. Oef, een zeer hard bed. Dat zijn deze 2 prinsessen niet gewend. Dit is wel een enorm verschil met ons waterbed. We gaan het zien. We hopen een goede tuk te maken en morgen fris en fruitig San José te verkennen. Ik ga met een heerlijk gevoel, eindelijk in Costa Rica zijn, slapen.