Caminito del Rey

Vandaag niet echt haast met opstaan. Toch zijn we er tussen half 9 en 9 uit. We hebben overigens heerlijk geslapen, wel allebei wat onrustig. Mick gaat na het douchen brood halen. Ontbijt is voor mij yoghurt met blauwe bessen en voor Mick geroosterd brood. Mick belegt 2 x een half stokbrood. We trekken makkelijk zittende kleding aan. Rugzakje ingepakt, brood, 2 flesjes water, banaan en gezonde reep. Koppie goed ingesmeerd. Hemdje mee voor als het erg warm wordt en trui voor als het fris wordt.

We pikken de auto op uit de parkeergarage om de hoek. Omdat we in Home Art Apartments Soho zitten, krijgen we € 6 korting. We rijden in een klein uur over een deel van dezelfde weg als gisteren naar Caminito del Rey. We zien een grote parkeerplaats maar Google Maps zegt dat we verder moeten rijden. We komen op een gravel weg. We parkeren daar maar het voelt niet goed. Keren en terug. Ik vraag het aan een Spanjaard bij een andere parkeerplaats en die legt ons uit waar we moeten zijn. We rijden terug en na het zien van onze QR-code mogen we de parkeerplaats op.

De bus die ons naar de Norte ingang brengt staat al klaar. We kopen 2 buskaartjes en worden naar een punt gereden. Mick gaat daar even naar de wc, die overigens erg vies was. Vandaar kun je 2 routes naar de Norte ingang lopen. Wij nemen de kortste die ook aanbevolen wordt. Het is zo’n 1800 meter lopen bij elkaar.

Bij de controle laten we weer onze QR-code zien. Vervolgens krijgen we uitleg over wat wel en. Iet te mogen doen en een helm en een haarnetje. De dame controleert je helm en zet ‘m strak op je hoofd. Nu begint het Caminito del Rey deel. Het is zo’n 17 grafen, zon en strakblauwe lucht. Heerlijk wandelweer. We lopen door een fantastische kloof. Het pad is makkelijk over plankieren. Langzaam omhoog en de kloof ligt steeds dieper onder ons. Ik heb een beetje last van hoogtevrees maar nu helemaal niet. We genieten. We maken veel foto’s van de rotsachtige bergen en het dal. Ook zien we veel vale gieren boven de kloof zweven. Op een mooie plek gaan we even zitten en eten we ons meegebrachte belegde stokbroodje. En genieten van het uitzicht. We wandelen verder nu deels over een vlak pad met losse steentjes. Prima te doen. En met mijn goede wandelschoenen heb ik geen last van neuropathie en ook de zenuw tussen mijn 2e en 3e teen van mijn rechtervoet (Morton neuralgie) houdt zich rustig. En conditioneel trek ik het allemaal prima. Laatste stuk omhoog, in de zon bij 20 graden was wat zwaar maar ik herstel hier snel van.

Af en toe moeten we wachten omdat de groepen met gids soms op smalle stukken uitleg geven en dan kun je niet passeren. We genieten dan gewoon van de mooie kloof. Op een punt is een opstopping omdat iedereen daar op de foto wil. Een aardige gids neemt van ons samen dan de foto terwijl je op een glazen plateau staat dat aan de rots is vastgemaakt. Niet naar beneden kijken door het glas[e-1f648]

Bijna aan het einde van de Caminito moet je over een hangbrug om van de ene rotswand naar de andere rotswand te komen. En zo’n hangbrug wiebelt[e-1f648] Niet aanstellen, gewoon lopen. Toch loop ik voorzichtig over deze brug. Pfff, toch weer gedaan. Aan het einde van de Caminito rusten we even uit op een bankje, laatste stuk omhoog was pittig. We eten een banaantje en lopen of beter gezegd dalen af naar de uitgang Sur. Daar lopen we naar de bus die ons in zo’n 20 minuten naar de parkeerplaats brengt. Daar even sanitair ontspannen, fijn hier schone wc’s.

Het viel ons op dat bij de man-vrouw stellen in veel gevallen de man een rugzak draagt en de vrouw niet. Emancipatie dames[e-1f4aa][e-1f4aa] Kom op[e-1f92a] Wij dragen ons eigen rugzakje, alhoewel later bleek dat ik beide bananen en gezonde reep in mijn rugzak had. Haha.

Kwart over 4 rijden we de parkeergarage in. In 2 minuten zijn we thuis. Lekker wat fris drinken, water was natuurlijk opgegaan. Deur van het terras open. Lekker frisse lucht en stadsgeluiden horen. We hebben het naar ons zin. We gaan allebei lekker onder de regendouche, heerlijk opfrissen na zo’n inspanning. We hebben totaal 7,5 km gewandeld. Natuurlijk geen wereldprestatie maar het ging is hier wel stijgen en dalen. En… dit meisje is trots op zichzelf. Dat zeg ik niet gauw, maar na de operatie en de effecten van de chemo’s had ik niet gedacht dat ik dit kon doen. Een belangrijke mijlpaal die mij ook een beetje emotioneert. Heb dan toch het gevoel van ik hoor er weer bij.

Na de wijn gaan we door ons wijkje lopen. Mick wilde eigenlijk pizza maar ik vind het not done om in Spanje waar pizza te eten. Dus gaan we bij een Spaans restaurant eten. We bestellen allebei garnalen. Mick kleintjes met veel gefrituurde uien en ik gamba’s. En omdat we het niet kunnen laten, patatas bravas erbij. Die patatas bravas krijgen we trouwens als voorgerecht.

Op weg naar huis scoort Mick in het restaurant onder ons appartement een echte espresso. Boven kijk ik naar Chateau Meiland van maandag. We gaan nu, half 10, te bedde.