Van Yangon naar Hsipaw

Om 7 uur gingen we, Mick zonder oren en ik met pluggen in, slapen. Het volume van die vreselijke muziek buiten werd hierdoor iets verlaagd. En wij vielen ondanks het gezang e.d. al snel in slaap. Wat hebben we getukt. Om 7 uur 's morgens werd ik wakker. Klokje rond geslapen, wel af en toe wakker vanwege de vapeurtjes!! Gaan gewoon door hier:( Had de wekker om 8 uur gezet dus kon nog lekker lummelen in bed. En om half 8, ja hoor, daar was de muziek weer. En weer zo'n geluidje alsof je net naast de zender zit. Geen probleem hoor. Wij eruit voor een heerlijke douche en een eenvoudig maar lekker ontbijt met pindakaas en nutella en een heerlijk gebakken eitje. Zelfs de koffie was goed.

We konden geen trishaw krijgen. Te ver fietsen(!). Dan maar een taxi. Voor € 2,25 bracht de taxi ons naar de prachtige Shwedagon pagode. Een gouden stoepa, 2500 jaar geleden, op een berg gebouwd. Eerst met 3 roltrappen omhoog. Een dissonant maar met die verzengende hitte zeer aangenaam. En Azië-gangers weten het, schoenen uit. Dus op blote kakken op de roltrap. Da's niet fijn. Maar we kwamen wel zonder veel inspanning boven. De stoepa heeft een doorsnede van 43 meter, is 98 meter hoog en is bekleed met meer dan 700 kilo goud. Dit is een van de belangrijkste boeddhistische bedevaartsoorden ter wereld. We hebben hier een paar uur rond geslenterd. Zo'n mooi complex. Heb lekker kunnen fotograferen. Locale mensen er soms op prima. Maar niet groepen toeristen. Gelukkig viel dat laatste erg mee. De betegelde vloeren werden steeds heter, het leek soms wel of je op hete kolen liep. Voor ons gevoel hadden we verbrande voetzolen. Zwart van het vuil waren ze in ieder geval!! Tegen een uur namen we een taxi terug naar Downtown. Daar was een bakery waar we een sandwich konden eten. Hier wat tussen de oude en vervallen koloniale gebouwen en allerlei winkeltjes en stalletjes rond gelopen. Je weet niet waar je kijken moet. Yangon is een stad met teveel verkeer, oude aftandse bussen, soms enkele nieuwe. Iedereen verkoopt wat op straat, gebouwen zijn oud, vervallen en alles is vies. Maar.... een sfeer en de mensen zijn onwijs vriendelijk. Als je op je plattegrond staat te turen, komen ze je direct helpen. Kindjes spelen tussen de eetstalletjes en het verkeer.
De straten zijn als als volgt ingedeeld: eerst een winkeltje of restaurantje daarvoor een rij met verkopers van van alles en nog wat afgewisseld met mensen die daar zitten te koken en mensen die dat opeten, zittend op straat of op zo'n kinderopstapje, dan een smal paadje waar je kan lopen, dan weer een rij met verkopertjes met uitdragerijen aan de stoeprand van telefoonhoesjes tot zelf geteelde aardbeien. Dan de geparkeerde auto's en dan de continue rijen met auto's en bussen en wriemelende trishaws er tussendoor. Er wordt getoeterd maar niet zo erg als bijvoorbeeld in Vietnam. Er zijn amper brommertjes in het straatbeeld. En trishaws, fietser met zijspan (2 zitplaatsen, rug tegen rug), zijn er niet zoveel. De stad is erg groot en het merendeel neemt de benenwagen!! Heb, al zeg ik het zelf, mooie sfeer plaatjes kunnen schieten.

Na de lunch wandelden we naar de Sule pagode. Deze ligt midden op een groot kruispunt in Down town. Helaas voor ons, deze wordt gerestaureerd dus is omgeven door bamboe stellages en is ingepakt met gevlochten bamboe matten (Wiard, je zult hiervan gruwelen). Nog even met een student staan babbelen. Toen hij hoorde dat we uit Holland kwamen, riep ie Maxima, queen of the micro credit. Kijk, niet een of ander voetballer maar gewoon 'onze' Maxima. We liepen weer een stukje terug om op het dakterras van het Strand hotel (meest luxe hotel van de stad) wat te drinken. Bleek alleen voor de hotelgasten open te zijn. Jammer. We mochten wel naar binnen in onze afritsbroek met vieze voeten in slippers. Ooit met Elly in het Raffles in Singapore waren we met een soort zelfde outfit not properly dressed om daar een drankje te drinken. Het is een chique hotel met een koloniale sfeer. Wel een beetje kakkineus. Daar voelen wij ons niet op ons gemak. Kamers geloof ik vanaf € 500 per nacht. Wij slapen voor een tiende daarvan:) Dit is een hotel voor vakantiegangers, wij zijn reizigers, verwar dat niet!!

De eerste indruk van Myanmar is gemixt. Het is echt een land in transitie. Het merendeel is arm. Voor de airco Samsung mobile phone store zit de locale bevolking te koken op de smerige straat. En zo een beetje geld te verdienen. Maar er is dus een middenklasse aan het ontstaan die bijvoorbeeld dure mobiele telefoons kan aanschaffen en kan eten en drinken in de duurdere restaurants. Maar de mensen zien er niet uit alsof ze onder de armoede gebukt gaan.

Ik vermoed dat nu Aung San Suu Khi met haar NLD de verkiezingen heeft gewonnen en de militaire dictatuur aan het verdwijnen is, de mensen hoop maar ook uitzicht hebben op een beter leven. De boeken en berichten die wij over het recente verleden hebben gelezen, liegen er niet om. Te vreselijk voor woorden.

We besluiten buiten om een trishaw te nemen. Even onderhandelen over de prijs en op naar de Chinese tempel vlak bij ons hotel. Best mooie tempel maar niet bijzonder. We lopen lekker door de vreetstraatjes. In een lokaal tentje drinken we allebei een blikje cola, samen voor € 0,75. In het Strand hotel hadden we voor 2 cola $ 7,- moeten aftikken. Ik bedoel maar. Die cola smaakt net zo lekker hoor. Ik had gisteravond al een foot spa om de hoek van ons hotel gezien en daar gaan wij onze voeten laten verwennen. Voor 1 tientje (in euro) krijgen we een behandeling van 1 uur. Nek, rug, arm, hand en voetmassage. In een zeer sfeervolle ruimte op schone stoelen met zachte kussens vleien wij ons neder. Onze voeten worden in een bak met heet water met bloemetjes gedompeld en we worden van een heerlijk kopje thee voorzien. Ondertussen ondergaan wij een stevige massage. Die kantoorknobbels worden ff lekker weggeharkt. Die kleine handjes kunnen knijpen hoor. Na de rug-nek-arm-handmassage zijn de voeten aan de beurt. Die zijn ontsmet en schoon. Was wel nodig dat badje want 3 uur op je blote kakken door een tempel en ze zien er niet meer uit. Oh, wat een heerlijke massage maar oh, wat een pijnpunten zitten er onder je voet!! Af en toe best heftig maar uiteindelijk houden we er een heerlijk relaxed gevoel aan over. Als toetje krijgen we thanakka op onderbenen en op ons gezicht gesmeerd. Dat maken ze door een boomstammetje over een steen met wat water te wrijven. En dat smeren ze op je gezicht en benen dus. Beschermt je huid o.a. tegen de zon. Heel handig om 6 uur als de zon net onder is!!!
Wel heel lief van de meisjes.

We wandelen naar het straatje paralel aan de straat van ons hotel, daar zitten veel restaurantjes. We vinden daar Orianna 24 en bestellen 2 heerlijke kipgerechten. Leuke tent, waar veel jonge hippe locals komen. Na het eten terug naar ons hotel. We gaan vroeg te bedde want morgen vliegen we om 7 uur (!!!) naar Mandalay en de taxi rijdt om 4.45 voor............ Holy kemoli!!

De early rise viel mee. We hadden beide onrustig geslapen maar stonden toch redelijk uitgeslapen op. Snelle douche, laatste spullen in de koffer, ontbijtboxje mee en hup de taxi in. Yangon is nog niet wakker, rond dit tijdstip zijn de straten verlaten. We zijn in no time op het vliegveld, de chauffeur heeft zelfs nog even getankt, € 0,35 per liter!! De domestic terminal is een rijtje balies, soort houten hokjes, naast elkaar. Een mannetje weegt verderop op een grote ouderwetse weegschaal onze koffers. We zitten ruim onder het maximale toegestane gewicht, the ladies travel light! We krijgen een handgeschreven boarding pass, de bagagelabels gaan met een elastiekje aan je koffer en we krijgen een sticker boven onze linkerborst. Bij de pagodes gisteren kregen we ook een sticker op dezelfde plek. Zal hier dus wel de gewoonte zijn. De ruimte voor de gates is groot met prima stoelen maar wij gaan lekker naar boven, naar het restaurant, een espresso macchiato (de 1e in Myanmar) en een thee scoren. In 2 heerlijke leren fauteuils wachten wij op onze eerste binnenlandse vlucht met Golden Myanmar Airlines, die ons naar Mandalay zal brengen.

Er zijn 4 gates naast elkaar. Nou ja gates, het zijn gewoon 4 glazen deuren waar bussen voor komen rijden voor de vliegtuigen die 50 meter verderop staan. Grappig. De bus rijdt bijna de vliegtuigtrap op. Vanaf de bus een stap op de grond en dan hup de trap op. De vlucht verloopt prima, ik doe een tukkie, de witte en bruine rijst als ontbijt laat ik onaangeroerd en 50 minuten later zijn we in Mandalay. Alle locals staan direct op en verdringen zich om naar buiten te gaan. Wat is dat toch, dat gehaast alsof je vergaat als je rustig aan doet? Wij wachten geduldig in onze stoel. Je moet toch weer wachten bij de bagageband. En we moesten best wel wachten! Bij customs moet de bagage weer door de scan. Bij vertrek was er niks gecontroleerd. Vreemd.
Onze chauffeur staat keurig met het bordje met onze beide namen te wachten. Hij haalt de auto, een mooie zwarte sedan. We zakken weg in de achterbanken, 2 flesjes water staan al klaar voor de dames. Goed geregeld. Off we go. We rijden door verschillende dorpen en grotere plaatsen. Zo passeren we Anisakan en Pyin Oo Lwin. In de laatste plaats zullen we maandag een nachtje overnachten. Ergens onderweg drinken we wat in een restaurantje langs de weg. Ook even sanitair ontspannen. Het is dat we hoge nood hadden maar de wc was echt goor. Even voorbij Pyin Oo Lwin gaan we in een openlucht restaurant in een grote tuin met allemaal zitjes lunchen. We bestellen 2 sapjes en kleine loempiaatjes en kip in tempura beslag. Met verschillende sausjes was dat jammie, jammie.
We vervolgen onze weg. We zien veel mensen die maar zitten, hangen, hurken en de hele dag niks doen. Althans zo lijkt het. Bij een loketje staan wel 3 mensen, zoals het tolgeld da best door een persoon in ontvangst genomen kan worden.
Er wordt her en der aan de weg gewerkt. We zien vooral vrouwen en een enkele man. Tjezus, dit is toch zwaar werk. Ze lopen in longhi, shirt, strohoed en teenslippers. De mannen maken het teer en de vrouwen vegen de over de weg. En dat in de hitte. We benijden ze niet.

De weg is eerst door het vlakke land en dan gaan we door de bergen. Dat is af en toe best spannend vanwege de inhaal manoeuvres van auto's met de tergend langzaam omhoog kruipende vrachtwagens. Het gaat gelukkig steeds goed. Delen van deze weg kunnen zo gebruikt worden voor het programma's 'De meest gevaarlijke wegen van de wereld'. Er is heel veel vrachtverkeer over de Birma road naar China. Trucks volgeladen met watermeloenen. Tig trucks hebben we gezien, maar ja de Chinezen zijn ook met velen!!

Het valt ons op dat veel mannen zowel in de stad als op het platteland in een longhilopen. Je ziet wel steeds meer jongeren in gewone spijkerbroek maar de ouderen dragen longhi's.

We hadden met de lokale agent afgesproken dat we in Kyaukme zouden stoppen. Dat wilde onze chauffeur niet. Nadat hij gebeld had met, weten wij veel, en wij ook met die weet ik veel, hadden gesproken, gingen we toch even naar Kyaukme. Daar was net de avondmarkt begonnen. Klein half uurtje overheen gelopen, weer bijzonder vreetwerk gezien en natuurlijk lieve mensen. We waren de enige buitenlanders op de markt, dus een bezienswaardigheid!! Snel een frisdrankje gescoord en op naar Hsipaw. Dat was nog een klein uurtje rijden. Rond half 5 werden we voor het verkeerde Mr. Charles hotel gedropt. We moesten bij de riverside lodge zijn en niet bij het guesthouse. Omdat onze chauffeur weer terug moest rijden naar Mandalay(!), bracht Mimi, de dochter van Mr. Charles ons naar de lodge. Zij bestiert die lodge. We kregen een prachtige bungalow aan de rivier. Of een kamer met 2-persoonsbed goed was. Tuurlijk joh, doe geen moeite! Haha, ze moest eens weten. Wij zeggen niks, wat wij doen is hier strafbaar!!!!
Deze lodge ligt wel helemaal buiten het centrum maar geen probleem er is ook een restaurant. We genieten van ons terras en proberen de wifi uit. Traag als de nete.... In het restaurant, geen haar beter. Mimi gaat de router resetten. Wij bestellen en krijgen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Voor Mick was ie wat aan de pittige kant, nou dan is het pittig want ze kan wel wat hebben:) Padis eten is er bij haar met de paplepel ingegoten!!

We kletsen wat met Mimi. Zij brengt ons maandag naar het treinstation. Daar kopen we dan de kaartjes voor de rit van zes en half uur naar Pyin Oo Lwin over het beroemde Gotheik viaduct. Het is inmiddels hier wel afgekoeld. We hebben sweater aan en Mick zelfs jack erover.

Mimi regelt nog een extra deken. Ze is zo bezorgd. We kregen zelfs een kussen op ons houten bankje in het restaurant. Da's goed voor Westerse billen. We spreken af om half 9 voor het ontbijt. Dan is het niet meer zo koud. De ochtenden moeten hier echt behoorlijk koud zijn. Na het ontbijt komt Mr. Charles en dan gaan we bepreken met hem wat we die dag kunnen doen. Wat een lieverds hier.

Mick heeft inmiddels de klamboe over het bed uitgehangen. We gaan ons opmaken voor de nacht. Later......