Van Haarlem naar Parijs

Op naar Parijs

Het plan was om 8 uur te vertrekken. Het werd 14 minuten later. Who cares! Eerste stop was een benzinestation in Minderhout, net over de grens. Ja we letten op de centjes. De benzine is daar € 1,95. Kijk dat zijn nog eens prijzen. En dan krijgen we natuurlijk dat gekut bij Antwerpen. Ik kan de keren dat ik zonder enige vertraging door die Kennedytunnel ben gereden op 1 hand tellen. Ach we hebben de tijd dus we maken ons niet druk. We denken wel je zal hier maar elke dag in de file staan.

Tot de tankstop reed Mick, daarna nam ik het stuur over. Lekker door België en keurig 90 op dat stukje bij Gent. Zijn we al eens bekeurd. Lang leve de cruise control.

Voor we het wisten waren we de grens over en in La douce France.

Péage. Met de tolbadge van Ellen en André konden wij de lange rij met auto’s voorbij en onder de grote T door. Badge tegen de vooruit houden en de slagboom ging omhoog. Kijk, hier houden wij van. Wat een efficiëntie. Dank zus en zwager!! De rekening komt later wel goed. Haha.

Hier snel van stuur gewisseld. Mick was weer aan de beurt.

Afwisselend 110 en 130 km per uur naar Parijs. Toch beter dan die 100 km per uur in Pays-Bas. Hier schiet het tenminste een beetje op. De péage afrijden ging eerst niet goed maar met de 2e poging hoorden we ping en hup daar ging de slagboom omhoog. Pfff.

14.15 reden we voor ons hotel in de steeds hipper wordende wijk Belleville, 300 meter van Porte de Lilas. Dus net even van de périphérique. Auto even met knippers aan en ik naar binnen. Ik wist dat er een parking dichtbij was maar waar. Ik snel naar binnen en de aardige dame van de receptie wees ons de weg en nam onze 2 koffers alvast mee naar binnen. Parking was even verderop, 5 minuten lopen van ons hotel. Een hotel waar alles duurzaam is, waar je je als hipster helemaal op je gemak voelt en pas 3 maanden oud is. Kleine maar handig ingerichte kamer.

Spullen op de kamer, even opfrissen en met de metro, 3 x vallen, naar het centrum.

Eerst naar Republique en vandaar naar Invalides. Schuin tegenover Dom des Invalides hebben wij de papier maché urn met de as van papa in de Seine laten zakken. Parijs, de stad waar papa zijn hart aan had verpand en waar hij zo ongeveer elk jaar met mama naar toe ging. De stad waar hij blindelings de weg wist, waar hij de buschauffeur op de dagtrip naar de finish van de Tour de France smoothly door de rues and boulevards van Paris loodste.

We stapten uit op Invalides en ik zag direct La Tour Eiffel. Ja, ik ben weer in ook in het inmiddels door mij geliefde Parijs. Niet om die toren hoor. In de gangen van de metro voelde ik de zwoele warmte en genoot van het geluid dat door die gangen te horen was van een violist die een prachtig stuk van Chopin speelde. Chopin die nu op een steenworp afstand van ons hotel op Père Lachaise ligt begraven.

Vanaf de Invalides kant tuurde ik over de Seine en zag dat schuine stukje. Ja, daar hebben we papa een soort van te water gelaten. We wandelen er naar toe. En de stappen werden steeds zwaarder. Op dat schuine stukje tussen een paar oude schepen ging ik zitten. “Dag pap! Ik kom je even gedag zeggen!” Ik babbelde een beetje met papa terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Het is van de zomer 4 jaar geleden dat je overleed en oh wat mis ik je. Kon ik nog maar even echt met je praten, je nog even echt een knuffel geven. Ik pakte mijn iPhone en liet je de foto’s zien van Paolo, Lissa [e-38] Veerle, je achterkleinkinderen. Oh wat zou je een trotse overgrootvader zijn geweest. Nu geniet je op dat wolkje van de nieuwe generatie.

Mick en ik hebben een tijdje naar de Seine zitten staren. Het was mooi zo. Het is goed. De tranen heb ik weggeveegd.

We wandelden door de Tuilerieën. Daar op een terras genoten we van een glas wijn en proostten op papa, op het mooie leven dat hij heeft gehad en op de fantastische vader die hij voor mij is geweest. We hadden het al van iemand die in Parijs woont gehoord, Parijs is retedruk. En op een Hemelvaartsdag helemaal. De Fransen zijn ook vrij. Gelukkig was het nog wel te doen.

Daarna wandelden we lekker naar de Marais, papa’s favoriete deel van Parijs. Gewoon slenteren door Parijs, genieten van de mensen, van het Parijse straatleven. We vonden een leuk terras. Eerst een apéro, een glas rosé uit de Provence. Hier gaan we eten. Mick nam confit de canard en ik een bavette. En zoals vaak zo’n tentje op een hoek, prima wijn en goed eten. En dat tegen een redelijke prijs.

We genoten van het weer in Parijs zijn, van het lekkere weer (20 graden) en van elkaar. Dan kletsen we wat af, dan lachen we wat af. En filosofeerden dat als ik straks met pensioen ben een paar weken naar Parijs wil. Street art in allerlei wijken bekijken en fotograferen en bepaalde plekken uit de uitzendingen van Chansons eens gaan zien. Street art boek heb ik al, Chansons! boek nog niet.

Na het eten de benen strekken en verder slenteren door de Marais en afsluiten met een laatste (groot) glas rosé op een terras. Het leek wel een kroegentocht vanavond.

Rambouteau was vlakbij en met een sprintje haalden we de metro en binnen 15 minuten waren we weer op Porte de Lilas. Of het ligt aan mij, maar die metro lijkt de TGV wel. Wat gaat ie razend snel. Wat een heerlijke middag en avond. In Parijs zijn, je kunt me niet blijer maken. Ook deze genen duidelijk van papa geërfd.

In het hotel ben ik met mijn dagboek gestart en Mick dook onder de douche. Ik daarna. Heerlijk,een regendouche en dikke grote handdoeken.

Morgen zakken we verder af richting het zuiden. Vaag plan om ergens in of onder Limoges te gaan overnachten. We zien wel. Eerst hier in Parijs lekker tukken.