Terugreis deel 1

Zo ik heb me net geïnstalleerd aan het bureau in onze kamer in Heusweiler of all places. Tijd voor het verslag. Mick maakt een espresso uit een zakje en ik krijg thee ook met een zakje.

Reisdag die anders verliep dan we dachten. Op tijd stonden we op. Ja ja, we kunnen het wel. Wel allebei een onrustige nacht! Reiskriebels? Geen idee.

Lekker fris gedoucht ga ik alvast mijn reistas naar beneden sjouwen maar daar is behulpzame Michiel die dit van me overneemt. En even later komt hij met Mick’s reistas naar beneden. Ik richt de achterbak in en alles past erin. Zo klep dicht.

Ontbijten en afrekenen. We verblijven bij Nederlanders, dus dit kan met een Tikkie. Wel zo makkelijk. We krijgen broodjes mee voor onderweg en onze thermoskan wordt gevuld met heet water. Kijk, Nederlanders begrijpen dit gewoon.

We worden uitgezwaaid door Ingrid en Michiel. We rijden onder het Lago Maggiore door richting Milaan (?) en gaan dan omhoog langs het Lago di Como via Chiasso naar de Gotthardtunnel. Geen mooie weg via allerlei fraaie passen, sorry Marina, we gaan snel naar huis.

Sjors was niet thuis anders had Mick natuurlijk even een Nespresso bij en met hem gedronken, What else?

Bij de Gotthard is er wat file door een verkeerslicht en omdat er maar één rijstrook per richting is. Een tweede buis wordt aangelegd, gereed in 2029, mind you!! We rijden door het prachtige Zwitserland. Die bergen blijven fascinerend. We rijden o.a. langs het Vierwoudstedenmeer en Interlaken. Mijn opa en oma gingen veel naar Zwitserland op vakantie regelmatig in dit deel, waar ze ook vrienden hadden. Al voor de oorlog reisden ze. Mijn opa werd wel door het Zwitsers verkeersbureau geraadpleegd als zij iets niet wisten. Opa was al een reisfanaat. Reisgenen? Heb ik die van hem? Zo niet, dan heb ik die van mijn vader.

Als we net bedenken dat we die gesjeesde Italiaanse kofferbakduwers achter ons hebben gelaten, doen sommige Zwitsers precies hetzelfde. Maar ja, ze hebben pech, want wij…. laten ons niet opjagen. En in Zwitserland word je wel een beetje gek van 100 km per uur, 120 km per uur, 80 km per uur. Je moet erg op je qui vive zijn want de maximum snelheid verandert continue. En we begrepen van Marius dat de bonnen hier giga hoog zijn. Nou ja, het houdt ons alert. We genieten van Mick’s gedownloade Spotify playlisten want in Zwitserland is roamen prijzig.

Zo ongeveer bij Basel, ervoor of erna, gaan we lunchen en is het (eindelijk) tijd voor koffie en thee en de oh zo nodige sanitaire stop. Aan een picknicktafel nog heerlijk in het zonnetje genieten we van onze broodjes met Italiaanse kaas en ham. We rijden weer verder.

Ik neem het stuur over en rij lekker over de Duitse wegen waar je 120 km per uur en jippie ook 130 km per uur mag op sommige stukken. Zo dat schiet lekker op. We gaan de snelweg af om (goedkoop) te tanken. Mick neemt nu het stuur weer over. En 5 minuten later staan we compleet stil op de snelweg. Via Flitsmeister (handig toch al die apps) komen we erachter dat er een ongeluk is gebeurd. En dat maar 800 a 1.000 meter voor ons; kettingbotsing. Niet heel raar met die snelheden en het soms vreemde rijgedrag. We hebben alle tijd om alternatieven te zoeken want bij Karlsruhe, Bonn en Keulen en zo is het retedruk. Wat zijn wij toch ook een kuttekoppen om op vrijdag te gaan rijden en dan in de vrijdagspits terecht te komen. Nou vanaf 1 januari is dit ook afgelopen dan hoeft ook Mick niet meer op maandag te beginnen. Haha!

We besluiten om richting Saarbrücken te gaan. Uiteindelijk via de linkerbaan, naar de middenbaan en dan rechterbaan nemen we de afslag. Stuk binnendoor en dan op naar La douce France. Uiteraard tol maar wij hebben een tolbadge en rijden zo door. Uiteindelijk besluiten we om boven Saarbrücken te overnachten, in een hotel garni in Heusweiler. De Tom Tom is waarschijnlijk ook van slag want via provinciale wegen komen we om zeven uur aan bij ons hotel. Mick parkeert aan de achterkant en ik check in. Mooie kamer. Groot bed met van die opgevouwen Duitse dekbedden. Oh hoe heerlijk is dat?

De vriendelijke receptioniste heeft ons suggesties gedaan voor 2 restaurantjes. We kiezen uiteindelijk die achter de kerk. Er is nog een tafeltje vrij naast de bar. Het is er retedruk en heel lawaaierig. Fijn voor Mick, NOT. Maar om half 8 zijn er al een paar tafels bijna klaar en dan wordt het rustiger en dat klopt.

Mick neemt een biertje en ik een wijntje. We bestellen allebei geen bratwurst, nee een Wiener schnitzel. Nou dat is lang geleden. Het zijn 2 kleintjes i.p.v. zo’n grote die over je bord hangt maar ze smaken er niet minder om. Ze zijn heerlijk! Via een kleine omweg lopen we naar het hotel. Daar drinken we koffie en thee. Mick wilde geen koffie in het restaurant omdat dit uit zo’n vreselijk apparaat komt. Dan maar een zakje espresso, beter dan dat. En heet water en een zakje thee smaakt op de hotelkamer even goed. Heerlijk straks thuis weer een kop espresso van goede koffiebonen en losse thee i.p.v. gruis in een zakje. Ja ja, snobs, we weten het. Kijk het leven is te kort om slechte wijn te drinken en dat geldt eigenlijk ook voor koffie en thee…

Zo ik ben weer bij met mijn dagboek. Het bed lonkt. Nog lekker even lezen en dan lekker knorren. Morgen rijden we eerst naar Sprang-Capelle, ja Sprang-Capelle. We gaan lunchen bij Joke. Onze vriendin vertrekt eind september voor een half jaar naar Spanje en dan kunnen we haar nog even gedag zeggen en een dikke knuffel geven. Zijn we in de loop van de middag thuis en kan Mick nog even bijkomen voordat ze maandag weer aan de slag moet. Aftellen voor haar, het gaat nu snel.