Phnom Penh

Met de fietsen van ons hotel, gewapend met een plattegrond van de stad gingen wij richting promenade. Natuurlijk precies tijdens het spitsuur. Het krioelde van de brommers en ook veel auto's. Er is amper een logica te ontdekkend. Het is zo ongeveer het recht van de sterkste. Wij laveerden alsof we al jaren bekend zijn in Phnom Penh door de stad en kwamen redelijk snel bij de boulevard. Nou fietsen wij waar we maar kunnen en zijn echte stadsmensen en dus voor niets bang. Gewoon gaan met die banaan. We besloten om bij een toch wat westers georiënteerd uitziend restaurant annex bar te gaan eten. Op de 1e verdieping aan een bar met uitzicht op de straat. Heerlijk, mensen kijken, brommertjes kijken. Fantastisch. We namen eerst een drankje en later het eten. Weer verrukkelijk Cambodjaans eten. We fietsen terug, alleen ik had licht, Mick niet. Heel gewoon hier. zonder op de kaart te kijken reden we naar The 252. Op ons balkon nog even zitten genieten van het uitzicht over de tuin. Ik probeerde met Bali te facetimen. Lukte niet.

Heerlijk geslapen! Bijtijds wakker. Het is vroeg licht, gek toch, dan word je automatisch vroeg wakker. Wat liggen soezen en er bijtijds uitgegaan. Na een heerlijk douche met harde straal ook weer even het lijf opgekalefaterd. Zo dat ziet er weer wat appetijtelijker uit.
Aan de rand van het zwembad is het restaurant waar ze een heerlijk 'Zwitsers' ontbijt serveren. Thee of koffie (uit een cafetierre), verse appelsap, yoghurt met vers fruit en muesli, mini baguette met jam. Heerlijk zo op ons gemakkie ontbijten. We zien Fin de tuin inlopen. We herkenden hem dankzij de foto van Carlo. Hij dronk een kop koffie mee en we kletsen gezellig. We bespraken het programma van de dag. Eerst de heavy stuff, de killing fields en het genocide museum. En daarna de Russian market en het koninklijk paleis.

Fin regelde een tuk tuk voor de hele dag. De killing fields was zo'n 45 minuten rijden. Geen straf, wij vinden het heerlijk door de stad crossen. En vanuit zo'n tuk tuk kunnen we alles uitstekend bekijken. En we kletsten over van alles en nog wat. Fin is geboren in 1978 en tijdens het Pol Pot regime is zijn vader vermoord, toen Fin 5 maanden was. Uiteindelijk hebben alle Rode Khmer leden amnestie gekregen, behalve 5 kopstukken waaronder Pol Pot en Duch. Het land moest door en dit was een oplossing. Is een heel verhaal maar dit is de conclusie. We kletsen natuurlijk over Michael en Bill. Hij heeft z'n jongste zoon Michael genoemd. Michael heeft zijn opleiding betaald en Bill de opleiding van zijn vriend. Dat startte 22 jaar geleden. En ze hebben nog steeds contact. Zo leuk. En wij vinden het leuk dat Fin ons nu kan rondleiden.

Als je het hek van het terrein door bent, word je direct geconfronteerd met het monument ter nagedachtenis van de doden uit het Pol Pot tijdperk (1975 tot 1979). Het langwerpige hoge gebouw is van top tot teen gevuld met schedels en botten. Heftig. Dan moet je even adem halen. Pfff. Fin vertelt ons het een en ander. Vanuit prison S-21 (hier is nu het genocide museum maar daarover later meer) werden de trucks met 20-30 mensen aangevoerd. Het gat was al gegraven en met stokken, bajonetten, ijzeren staven en dergelijke werden de mensen gedood. Onder in de kuil stond een man om de laatste klap toe te dienen, mocht dat noodzakelijk zijn. Pffff. We lopen over de killing fields. We zien de kuilen van de massagraven, her en der zien we stukken kleding liggen en af en toe steekt er nog een stukje bot op het pad uit. We zien ook de boom waar ze baby's tegenaan sloegen. Te gruwelijk! Wij hadden ons huiswerk gedaan, het boek 'Eerst doodden ze mijn vader' gelezen en de film 'The killing fields' gezien. Maar de werkelijkheid komt toch hard binnen.

Stil stappen we in de tuk tuk. Dit moeten we even verwerken. We rijden naar het genocide museum. Omdat de Russian market op de weg hier naar toe ligt, doen we dat eerst. We lopen een half uurtje over deze markt. Van vreetwaar, souvenirs, boeddha's, kleding, horloges tot brommer onderdelen, alles is hier te koop.

We zijn snel bij het genocide museum. Voor 1975 was dit een school en door de Rode Khmer werd dit omgebouwd tot een een security gebouw. Hiervan waren er heel veel in Cambodja in die tijd, evenals killing fields. Hier werden de notabelen, de intellectuelen en de werknemers van de voormalige overheid opgesloten. In de omliggende huizen werden ze ondervraagd en als ze niet antwoordden of geen antwoord naar hun zin gaven dan weden ze gemarteld. We lopen door de verschillende gebouwen. We zien heel veel foto's van Cambodjanen die hier gevangen gezeten hebben. Iedereen werd namelijk bij binnenkomst gefotografeerd. Het idee dat deze mensen allemaal op een vreselijke manier aan hun einde kwamen. Pfff. In de voormalige klaslokalen waren hele smalle hokjes gemaakt met een stenen of een houten muurtje. De gevangene zat met een stalen ketting aan een stalen buis vast. Alle gebouwen zijn afgeschermd met gaas en prikkeldraad. Om het terrein heen staan 2 muren van hekken en prikkeldraad. We zien foto's van gruwelijkheden en schilderijen van de verschillende martelmethodes. Zo, wat is dit heftig zeg.
Nadat de Vietnamezen voor een soort van bevrijding zorgden, vond men 7 mensen die nog leefden in S-21. Een paar zijn er inmiddels overleden, een van hen heeft zijn ervaringen opgeschreven. Deze man was er. Ik heb zijn, gesigneerde, boek gekocht. Ik mocht met hem op de foto. Hij deed z'n arm om me heen en kneep me even goed vast. Is dat gek? Ik vond het bijzonder. Nadat ik veel gelezen, gehoord en nu gezien had van dit stukje geschiedenis van Cambodja, en dan een 'survivor' ontmoeten. Ik kan dit stuk niet eens met droge ogen schrijven. Het ontroert me nog.

Nog stiller, nog meer onder de indruk, stappen we in de tuk tuk. Fin brengt ons naar zijn vaste lunch adres. Hier komen uitsluitend Cambodjanen. Hij bestelt het een en ander en het is verrukkelijk. Dat de vloer al maanden geen dweil gezien heeft, dat er een prullenbak met eetafval pal onder je neus staat en dat de tafel niet helemaal schoon is, deert ons niet. We raken hier een beetje aan gewend. En na zo'n ochtend, zeur je nergens meer over. Dan dank je God op je blote knietjes, dat je wiegje gestaan heeft waar het heeft gestaan.

We slaan een tempel over omdat je hiervoor een stuk moet klimmen. Daar is het te warm voor. We willen wel het koninklijk paleis zien. Ik heb een hemdje aan en dat is niet 'decent' genoeg. Gelukkig heeft Mick een T-shirt met lange mouwen bij zich. Lekker hoor!!
Het paleis is prachtig. Mooie gebouwen en een zeer verzorgde tuin. Mick geniet zeer van de mooie palmbomen. De ontvangstzaal is erg mooi. Helaas mogen we dit niet fotograferen. Hier worden leden van de regering en belangrijke gasten uit binnen- en buitenland ontvangen.
Cambodja is een koninkrijk en kent alleen koningen. Koninginnen, daar doen ze hier niet aan.

Na de paleistoer nemen we tijdelijk afscheid van Fin. Hij gaat vanavond al naar Siem Reap. Wij morgen. Hij heeft een chauffeur geregeld die ons daar naar toe brengt. We zijn morgenavond uitgenodigd bij Fin thuis om bij hem te komen eten. Hij haalt ons om half 7 op. Erg leuk en attent.

Ons tuk tuk mannetje brengt ons keurig terug naar The 252. We rekenen af, 22 dollar. Volgens Fin prima prijs en hij heeft een goede dag. Haha.
Er is nog een half loungebed bij het zwembad, te delen met een meisje alleen. Mick confiskeert de plek direct. Ik ga er zitten/liggen en Mick gaat haar badpak aantrekken. Dan ga ik naar boven en doe hetzelfde. Als ik terugloop zie ik 2 mensen van hun loungebed vertrekken. Hup direct confiskeren. Ik roep Mick en die komt met onze spullen. Zo dat ligt lekker relax met z'n tweetjes. Ware het niet dat wij naast de Russische familie met die 2 lawaaitoeters liggen. F*ck. En weer gillen die kutkoters. Ik vraag vriendelijk aan de moeder of zij de kinderen kan vragen wat rustiger te zijn. Zal ze doen. Ze spreekt de kinderen er op aan. Maar ik denk dat ze doof zijn, want het geschreeuw gaat door. Het rijtje gasten op de lounge bedden, liggen nu allemaal met geïrriteerde blikken te kijken. Gelukkig, we zijn niet de enige. Ik loop naar de receptie en vraag of zij hier iets aan kunnen doen. Ik begrijp best dat kinderen moeten kunnen spelen, maar daar zijn speeltuinen voor. Aan en in zo'n kleine tuin en zwembad is dat geen pas. Het past gewoon niet in dit hotel. Het meisje van de receptie spreekt de kinderen er op aan. Ze kijken naar mammie, die knikt. Dan beginnen vader en moeder samen de discussie. Zo ver wij begrijpen, is mamma het met ons eens en pappie is van het soort, ik betaal hier ook dus mag doen wat ik wil. Maar hij ziet al die blikken om hem heen. Ja, daar kan hij niet tegen op. De kinderen gaan het water uit. Hij haalt de iPad en dan gaan ze lekker hard met oma facetimen. Jezus, sorry dat ik het zeg maar die Russen zijn toch echt vreselijk. Maar na de facetime sessie pakken ze hun spullen en gaan weg. Hiep hoi. Rust. Iedereen slaakt een zucht van verlichting. Zo nu kan Mick en de andere gasten ook rustig zwemmen.

We relaxen, we genieten, we lezen, we luisteren naar de geluiden van de straat, ik werk mijn dagboek bij..... Heerlijk leven.

We hebben een paar uur liggen luieren op de lounge bedden. Het is inmiddels donker geworden. We gaan de stad niet in. We blijven lekker in het hotel. We trekken 'gewone' kleren aan en gaan aan de rand van het zwembad eten. De kaart ziet er goed uit.
We hadden dit nog niet bedacht of de lawaaitoeters kwamen naar het zwembad. Ok, change of plans, wegwezen hier. We kleden ons om en voor 2 dollar nemen we een tuk tuk naar de boulevard. Zo gezegd, zo gedaan. In een leuk restaurant heerlijk Khmer gerechten gegeten. Ook wat dollars kunnen scoren. Ook al is het niet duur hier, je moet de portemonnee af en toe aanvullen. We wandelen nog een stukje over de boulevard en pakken een tuk tuk terug naar ons hotel. We nestelen ons nog even op ons balkon om van de zwoele avond te genieten. Morgen weer early rise want om 8 uur staat onze chauffeur ons op te wachten voor de 6 uur durende rit naar Siem Reap. Eindelijk, de Angkor Wat. Hier hebben we echt naar uitgekeken.