Van Luang Prabang via Vang Vieng naar Vientiane

De laatste avond in Luang Prabang zijn we op ons fietsje naar het centrum gereden. Mick had leuke restaurantjes aan de Nam Khan rivier gezien. Water dat trekt haar!!! We eten bij Bamboo Garden, waar ook een kookschool is. Mick neemt vis met citroengras en ik garnalen met citroengrassaus. Jammie! Wat smaakt dat heerlijk. We zitten te smullen. Op ons gemak fietsen we terug met 'ons' fietsje met elk een kromme trapper. Alles went. Reistas inpakken en spullen voor de volgende dag klaarleggen. Mick maakt nog wat foto's van mij in bed onder de klamboe! Ik mijmer en denk aan de leuke dagen in Luang Prabang. Het is een hele leuke plaats. Leuke dingen te zien en te doen in de stad zelf en in de omgeving. Tuurlijk veel guesthouses, hotels, reisbureautjes en restaurantjes allemaal gericht op de toerist. Maar het gaat hier allemaal heel gemoedelijk. De Laotianen zijn een heel prettig volk.

Tussen 8 en half 9 worden we opgehaald en naar het busstation gebracht. De eigenaar van het hotel zwaait ons uit. Waar maak je dat nog mee. We hebben 3 nachten in een prachtig klein boutique hotel met zeer persoonlijke service verbleven. Een aanrader, ondanks dat het een stukje lopen of fietsen naar het centrum is. Een klein minibusje pikt ons op, en we moeten ook nog 5 Israëlische jongeren ophalen. Snel in de grotere minibus. Mick houdt de bagage in de gaten en ik ga snel voorin zitten. Kan ik mijn been lekker strekken. Voor 5 uur is dat best wel prettig.

Deze minibus is redelijk nieuw, de stoelen staan echter nogal rechtop. Pfff. Dat is rechtop zitten 5 uur lang. Ok, daar hadden we niet op gerekend. We maken een prachtige rit over de kronkelwegen in het karstgebergte. We genieten van de landschappen en de vele kleine dorpjes die we passeren. Het valt ons op dat steeds meer houten huisjes worden vervangen door stenen. Het grootste deel van de weg is geasfalteerd, er zijn echter ook grote stukken met aangestampte kiezels. Her en der moeten we wachten omdat ze de weg aan het repareren zijn en/of nieuwe stukken aan het asfalteren zijn. De chauffeur moet ook regelmatig diepe potholes ontwijken. Niet altijd dus een een ontspannend ritje zullen we maar zeggen.
We zien op een gegeven moment een beschadigde vrachtwagen aan de kant van de weg. Ongeluk? Aangereden? Zo te zien staat ie er al dagen/weken.
Na de 1e stop kwamen we erachter dat de stoelen naar achteren kunnen. Zo dat zit relaxter. Slimpies. Bij de 1e stop kwamen we 2 vrouwen, moeder en dochter, van de cruise tegen. Ze komen uit Tunesië. Hebben Myanmar, Noord-Thailand gedaan en doen na Laos nog Angkor Wat in Cambodja en gaan dan 1 week relaxen op Bali. Dat in 40 dagen. Ook niet verkeerd.

De chauffeur probeert vanaf het begin continue muziek op de zetten vanaf z'n usb-stick. 1 soms 2 nummers en dan stopt dat ding ermee of hij vindt het niks. Gelukkig want vaak zet hij een skippyballen nummer op. Not our cup of tea. Als ie Adele laat horen vinden we het prima. Maar de rest? Gelukkig staakt hij z'n pogingen. Hij kan beter op de weg letten. Ook de poging van een Laotiaanse passagier die voorin zit om met haar bluetooth apparaatje muziek te produceren faalt. Thank God.
De andere Laotiaanse vrouw die voorin zit doet steeds het raam open. Op zich geen probleem maar aangezien de chauffeur z'n raam ook open heeft, waaien wij zo wat de bus uit. Zelf heeft ze een dikke jas met reuze capuchon om haar hoofd. Het lijk ET wel. We hoeven maar 5 keer (!) te vragen of ze het raam wil sluiten. We zitten op de stoelen achter de chauffeur. Naast Mick zit een Laotiaanse jongen die wagenziek wordt. Continue kotsen. Hup, in plastic zakje en dat naar buiten smijten. Plastic op straat gooien vinden we not done. Maar een tijd met zo'n kotsgeur in de bus.... Kiezen uit 2 kwaden.... Kijk, zo word je dus vermaakt tijdens zo'n rit. We genieten lekker, we dommelen af en toe. Tijdens de 2 sanitaire c.q. eetstops gebruiken we voor het eerst de hurk wc's. Ze zijn redelijk maar toch vind ik dit altijd wel een gedoe. Maar goed land's wijs, land's eer zullen we maar zeggen.

Ruim een uur later dan gepland komen we aan in Vang Vieng. We kunnen gratis opgehaald worden door ons hotel maar voor 1 eurie brengt een minibusje ons er ook heen. Joh dat doen we, hoeven we niet te bellen. Via de achterklep kunnen wij naast de koffers het achterste bankje bereiken. Snikheet natuurlijk. Ok, het is een klein plaatsje dus we zijn er zo. De man op het busstation vertelt de oude baas die achter het stuur zit naar welke hotels hij moet. We rijden het hele plaatsje door en zetten iedereen af. Dan weet ie even niet meer waar wij heen moeten. Hij vraagt de weg. Hij zet ons op een hoek af. Hij wijst naar de brug. Mick gaat even kijken en volgens haar zitten we goed. Ik kijk en zie dat dit het verkeerde hotel is. Maar die ouwe baas heeft onze reistassen op straat gepleurd en rijdt snel weg. Wat een eik.... We staan bij het Riverside hotel. Volgens hun is het 15 minuten lopen maar over die gammele bruggen en die hitte en mijn knie is dat geen goed plan. We vragen de dame van het verkeerde hotel of zij even met Vieng Tara Villa wil bellen. Dat doet die lieve schat en 5 minuten later rijdt de tuk tuk voor en in no time zijn we in heaven.

Wat een prachtplek. We hebben veel tijd besteed aan het uitzoeken van de hotels en van deze waren we helemaal weg. Midden tussen de rijstvelden, zo'n houten kamer op palen. Wauw. Echt prachtig. Nog mooier dan we hadden gedacht. De kamer van binnen helemaal in stijl. Veel hout, groot laag bed met handdoeken erop, gevouwen als olifant. We fotograferen de kamer, de rijstvelden en het uitzicht. We drinken een colaatje op het terras. De receptionist regelt voor ons de VIP bus morgenmiddag naar Vientiane met tuk tuk naar het busstation, 6 euries voor een rit van 4 uur. We besluiten in het hotel te eten. Ik wandel door de rijstvelden en ga op ons terras zitten. Genieten. M'n dagboek bijwerken. Mick verdwijnt richting het einde van het plankieren looppad en gaat de ondergaande zon fotograferen. En tussendoor ook kindertjes die verstoppertje spelen in de rijstvelden,

Dit hotel past eigenlijk niet in het dorp. Dat is echt zo'n backpackers paradijs. Je kunt hier vooral in grote zwembanden de rivier af, kajakken, abseilen en dat soort dingen. Daar komen we niet voor. Het is voor ons een stop op weg naar. Even rust dus. Weg van de feestvierende backpackers.

Tegen zessen gaan we naar het open restaurant. We, en vooral Mick, hebben trek. We bestellen een witte wijn voor mij en een biertje voor Mick, met vegetarische loempia's erbij. Ze schenken de wijn aan tafel. Ik krijg een klein laagje, geschikt voor een holle kies. Nu is de wijn niet goedkoop, 5 euries voor een glas, dus ik vraag om het glas ietsje voller te schenken. Nou dat begrijpen ze niet. Het personeel is zeer behulpzaam maar spreekt gebrekkig Engels. De manager komt erbij, legt het uit en ik krijg een acceptabele hoeveelheid. De loempia's worden geserveerd, shrimp loempia's. Weet je, ook lekker, we doen niet moeilijk. We kletsen lekker en genieten van deze onwijs mooie omgeving. We besluiten allebei een curry te nemen. Mick de groene en ik de rode, beide met kip. Darmproblemen zijn verleden tijd dus eindelijk het lekkere pittige eten. De Laotiaanse keuken wordt beïnvloed door de Thaise. Ondertussen is er een legioen, ik schat zo'n miljoen, krekels neergestreken in de rijstvelden. Het oh zo bij Azië horende geluid vermengt zich met de zachte zwoele muziek uit de boxen. En last but not least horen wij kikkergeluiden en een blaffende hond. Kan die hond niet op de bbq? Zijn ze hier dol op. Ja hoor, ik ben weer thuis. Althans, zo voelt het. Bij de curry bestel ik, doe eens gek, een 2e glas wijn. De fles is bijna leeg dus ik krijg me toch een bel. Ok, Mick nipt mee want dit kan ik natuurlijk niet laten staan. En ik moet nog over wat plankjes naar ons mooie onderkomen. We maken wat foto's vanaf het restaurant van onze villa. Zo met de subtiele verlichting, fraaie plaatjes. Denk ik.

We wandelen over de verlichte plankieren naar ons hutje. Heerlijk even in de luie stoelen op ons terras samen genieten. Ik heb op vele mooie plekken op de aarde een nacht doorgebracht maar deze staat zeker in de top 10. Laos is een land qua toerisme in ontwikkeling maar de boutique hotels zijn zeer stijlvol en nu nog te betalen, maar ik denk dat dit snel zal veranderen. We begrijpen van reizigers die we ontmoet hebben dat dit zelfde geldt voor Myanmar. Nu nog relatief in de kinderschoenen. Het staat hoog op ons lijstje dus wie weet, onze volgende reis. Deze plek nodigt uit tot mooie dromen.....

Met een paar gordijnen open en het geluid van de krekels vallen we in een diepe slaap. Af en toe wakker maar dan kijk je even naar buiten en dan geniet je van de omgeving, die zeer subtiel verlicht is. Gelukkig hier geen mist 's morgens maar helder weer. We zien dat de zon opkomt. We zijn rond half 8 wakker. Doen alle gordijnen open, schikken de kussens in onze rug en liggen zeker een uur vanaf ons bed naar buiten te kijken. We krijgen geen genoeg van deze mooie kamer en vooral dat uitzicht. We zetten een kopje thee en koffie, ware het niet dat er helaas geen theezakjes zijn. Dan alleen een bakkie voor Mick. Mick doet de badjas even aan en maakt buiten wat foto's. Toch springen we uiteindelijk onder de douche, enige minpuntje, het is een lauwe regendouche. Terwijl we ons aankleden loopt er een groep jonge Chinezen of Koreanen of Japanners over de plankieren veel lawaai te maken. Dit deel is alleen voor de hotelgasten. Bij de ingang van van de plankieren staat dit zelfs op een groot bord! Ze negeren dat gewoon, lopen de rijstvelden in en fotograferen de omgeving en ons. Dat wordt ons te gortig. Eerst vraag ik ze vriendelijk om onze privacy te respecteren. Gewoon doorgaan natuurlijk. Ik raak geïrriteerd en sommeer ze toch echt om op te hoepelen. One photo. Niks de one photo, opsodemieteren. Ik ga jou toch ook niet 's morgens in je badjas op je terras fotograferen! We moeten er toch meer weer hartelijk om lachen.

In de ochtendzon op het terras genieten we rustig van een heerlijk ontbijt, met gebakken en gekookte eieren. We checken uit, laten onze reistassen achter en gaan Vang Vieng verkennen. Via een zandpad lopen we langs de Song rivier en gaan een bamboebrug over. We zijn in het centrum. Eerst kippen scoren, dit hotel moet contant betaald worden. We lopen een stukje en gaan ergens een espresso en een thee drinken. Pure peppermint tea stond er op de kaart. Ha, lekker, verse muntthee dacht ik. Nee hoor, gewoon een zakje van Twinings, pure peppermint thee. Prima hoor maar had wat anders in gedachten. Haha. We wandelen verder, fotograferen wat. Kopen 2 broodjes als lunch, cola (1 per dag in de tropen) en water. Het is een leuke plaats. Restaurantjes, cafeetjes, veel reisbureautjes, hostels, guesthouses en enkele 'gewone' hotels. Een waar backpackersparadijs. En het grappige is dat ze dan allemaal een soort alternatievelingen worden. Lang haar in een staart, touwtjes als armband, wijde broeken. Een soort hippiedracht. Tatoeages zijn een soort van uit. Je ziet het nog wel, maar veel minder.
We wandelen over de tolbrug naar ons hotel. Daar drinken we ons colaatje en wachten op de tuk tuk. Er komen 4 Nederlanders in het hotel aan waar we een praatje mee maken. Kwart voor 1 komt onze tuk tuk voorrijden. Samen met 2 rokende en bierdrinkende Zuid-Koreanen worden we bij het busstation afgezet. Daar wachten we op onze VIP bus. Die komt 15 minuten later dan gepland. We spreken weer een strategie af. Mick sjouwt de reistassen (vanwege mijn knie sjouwt zij anders kan ik dat best zelf hoor) en ik zoek een mooi plekje in de bus. Zo gezegd, zo gedaan. We zitten bovenin, vooraan en niet aan de zonkant. Prima plek. Kunnen we nog een beetje naar buiten loeren. Dat vinden we zo leuk.

Het is een zogenaamde VIP bus maar een zeer oude versie. Enigszins doorgezakte stoelen. Beetje stoffig interieur. Gore ramen. Maar prima airco gelukkig. Dit gaan we overleven. Het eerste deel is weer over kronkelwegen, het tweede deel immer gerade aus. We passeren kleine dorpjes, spelende kinderen op blote voeten, rijstvelden, mooie natuur, allerlei uitdragerijen, gekke bedrijfjes. We vervelen ons geen seconde. Dit kunnen wij dagen volhouden.
De 2 Zuid-Koreanen zitten achter ons. Op een gegeven moment moet er een plassen. Stop 15 minutes. Hij kan niet wachten en dreigt in de bus te plassen. Wat een kleuter. Wel bier zuipen maar niet je plas op kunnen houden. De buschauffeur stopt en die eikel gaat gewoon voor de bus staan pissen. Mannen?! Even later de gewone stop en wij hurken maar weer. Het begint te wennen!! Moeten wel 10 cent voor wc-papier betalen.

Een uur later dan gepland komen we om 6 uur aan in Vientiane, de hoofdstad van Laos en de kleinste hoofdstad van Azië. Een gezellige stad, maar natuurlijk veel drukker dan we tot nu toe gewend zijn. De bus stopt niet bij het busstation aan de rand van de stad maar midden in het centrum. Ons hotel ligt 2 blokken verder. Dat kunnen we lopen.

Prima hotel met groot bed in een grote kamer. Het heeft zelfs een zwembad. We lopen een klein stukje en eten uiteindelijk aan de overkant loempia's, gebakken rijst en pad thai. Biertje, wijntje. Top. En goedkoop. 12 euries. Het is hier allemaal goedkoop behalve de hotels, maar wij zitten dan ook in mooie boutique hotels. Hier niet, hier vonden we locatie belangrijk. Mick gaat nog een straatje om, haar eten moet zakken. Ik ga alvast naar de kamer. Ben het zat.

Morgen gaan we Vientiane verkennen. 10 meter verder zit de fietsverhuur en we kunnen voor 1 euro een hele dag een fiets huren.

P.S. Ik heb weer wat foto's gedownload!