Mekong river cruise

Al varend over de Mekong rivier, met het monotone geluid van de motor en het klotsen van het water, de prachtige uitzichten, even een stukje dagboek schrijven.

De avond voor ons vertrek had nog een klein staartje. Men had beloofd om om 9 uur te stoppen met de muziek. Nou, niks natuurlijk. Dat vreselijke kattengejank, ging maar door. Mick doet haar oren uit en hoort dan stukken minder maar toch hadden we er beide last van. Om half 10 was ik het zat. Als dit niet het laatste nummer is dan ga ik naar ze toe. En toen ze toch nog verder gingen, stoof ik m'n bed uit. Broek, shirt en slippers aan. Als een briesend paard kwam ik naar buiten. De ober die ik aansprak, kon alleen maar zeggen sorry, sorry. Ik zei: "Niks te sorry, gewoon kappen met die handel. Jullie zouden om 9 uur stoppen en je gaat gewoon door. Morgen gaat onze wekken om half 7". "Last song, last song", zei hij. Ik bleef wachten. Ik dreigende de stekker er uit te trekken. Geen idee waar die stekker zat maar ik was zo kwaad. Liegen. Daar heb ik zo'n godsgruwelijke hekel aan. Mooie glimlach hebben, ja zeggen en nee doen. Meestal heb ik daar in Azië veel geduld mee, maar nu even niet. Toen er toch nog een nummer werd ingezet ben ik gewoon naar de hotemetoten gasten toegelopen en heb ik het Nederlands zeer duidelijk gemaakt, dat ze dit niet kunnen maken. Stiekum moest ik heel hard om mezelf lachen hoor. Er kwam een mevrouw naar me toe en ze begreep me volkomen. Ze beloofde dat dit echt het laatste nummer was. Ik geloofde haar en gelukkig ze hield woord. Daarna konden we eindelijk gaan slapen. We vielen beide in een hele diepe slaap.

De wekker riep ons om half 7. Snel douchen, aankleden, ontbijten en afrekenen. De tuk tuk zou om half 8 klaar staan. Stond ie natuurlijk niet. Even bellen. Gelukkig was ie er met 5 minuten. Zo'n 15 minuten rijden naar de Thaise douane. Op dit tijdstip was het aardig fris en omdat die tuk tuk zo hard reed, zaten wij te vernikkelen. Sweater hielp maar een beetje. Verkeerd ingeschat dat het 's morgens zo fris zou zijn. Thaise douane, hup stempel en doorlopen. Kaartje kopen voor de bus die ons van de Thaise grens via de nieuwe Friendship brug naar de Laotiaanse grens bracht. Onze gids, Mr. Vong stond daar keurig met het bordje met mijn naam. Kijk, ook dat is weer goed geregeld. Hier moesten we formulieren invullen. Eerste loket formulieren, pasfoto en paspoort inleveren. Dat ging redelijk snel. 2e loket, betalen, US$ 35,-. Maar voor ons waren Italianen, die aan het kloten waren met hun geld en natuurlijk amper Engels spreken. Hierdoor ontstond er chaos in de volgorde van de paspoorten. Het meisje achter het loket hield een paspoort omhoog en vroeg of jij dat was. Pfff. Al snel kwam ze met Mick's paspoort. Zij betaalde US$ 35,-. Maar in het weekend moet je US$ 1,- voor overtime betalen. Gelukkig hadden we genoeg dollars. Ik kroop voor het gat. Zag mijn paspoort in zwart mapje liggen. Vroeg het meisje om dat paspoort. Snel US$ 36,- betaald en hup naar de groep voor de transfer naar de boot. Vanwege de chaos moesten we hier wachten tot alle mensen die met de Shompoo cruise meegingen de visum zaken geregeld hadden. Om de tijd te doden hebben we Laotiaanse kippen gescoord. Kip? Ja, kip. Kip, is de munteenheid van Laos.
Met 2 busjes naar de steiger. Bagage en de mensen waren snel aan boord en off we go. Een mooie boot. Prima zit- en hangplaatsen. Wc's aan boord. Heel fijn. Zeker met onbestendige darmen. We genieten van de boottocht, Mick in het bijzonder. Zet haar op een bootje, dan komt er een glimlach en die verdwijnt voorlopig niet meer.
Kopje thee en koffie wordt de hele dag door geschonken. De lunch aan boord was voortreffelijk, loempiaatjes (en dan niet die gore Vietnamese die je in Nederland koopt), pittig soepje, kip, vis in bananenblad en gestoomde rijst. Vers fruit toe.
Na de lunch zijn we op het kleine voordek gaan zitten. Genieten van de Mekong rivier en alles wat daar overheen vaart, de natuur, de kleine dorpjes, de hengels (van vissers geen spoor), de speedboten (ze gaan zo hard dat men met integraal helm op het bootje zit) etc.

We stoppen ergens onderweg om een dorpje te bezoeken. Door rul zand moeten we omhoog klauteren. Dat is normaal geen probleem maar mijn knie zorgt ervoor dat me dat een paar zweetdruppeltjes kost. Heel veel kindertjes komen ons tegemoet. De een nog fotogenieker dan de ander. Ik vind dat altijd leuk. Kinderen vinden het ook altijd leuk om gefotografeerd te worden. En als je ze dan even de foto laat zien, krijg je als dank een lach. Het dorp bestaat uit zo'n 60 schamele hutjes op palen. Oh oh, je zal hier maar wonen. Het verbaasde ons dat er zo veel kindertjes hier rondliepen. We gokten erop het maken van kindertjes het enige tijdverdrijf is. Haha! Veel kindertjes hebben alleen een T-shirtje aan. En alle kindertjes zijn vuil. De kippen en hangbuikzwijnen krioelen door het dorp. Er is een lagere school. Daarna gaan ze naar de middelbare school in Pakbeng, 30 minuten per boot.Ik fotografeerde een schattig klein meisje. Toen draaide de groep zich om, om richting dat meisje te lopen. Begint ze toch te huilen. Ze ziet ineens 18 witte grote mensen op haar afkomen. Snel naar de veilige armen van mama. Ah, zo schattig. We zagen ook een jongetje die een zelf gemaakt autootje aan een touwtje voortrok. Auto van een halve plastic fles en wielen van oude teenslippers. Ja, hier moet je inventief zijn. Eigenlijk blijft het iets geks. Je loopt met een groep een dorp in, je gaat lukraak allerlei mensen en hun huisjes fotograferen. Moet je voorstellen dat dat bij jou gebeurt. En elke dag krijgen ze zo'n jnvasie. We doen er aan mee, maar later denk ik toch wel: Wat doen toeristen toch vreemd.
Met steun van Mick daalde ik weer af. Lopen gaat redelijk maar schuine stukken zijn een crime en dan over zo'n oneffen stuk grond en springende en racende kindertjes om je heen. Even een dingetje. In Pakbeng gaan wij vanavond overnachten. We hebben dan van Huay Xai naar Pakbeng 140 km over de Mekong gevaren. Morgen deel 2 van de reis. Dan is het 160 km varen naar Luang Prabang.

We slapen in Pakbeng in het Mekong Riverside lodge. Natuurlijk met een prachtig uitzicht op de Mekong rivier. 2 kamers boven elkaar. Wij zitten in de bovenste met een groot terras. Simpel maar zeer sfeervol ingericht. Kingsize bed, eenvoudige badkamer met douche. Aan de overkant hebben ze een restaurant en daar prima gegeten. Vanwege de onrustige darmpjes nog geen spicy food. Jammer, maakt dat komt wel. We hebben nog precies 3 weken! We genieten van een sterrenhemel met 2 verschillende geluiden. Denk dat dat van 2 soorten krekels komt. De een snel en de ander langzaam. Ja, dat hoort zo echt bij Azië. Een deel van de avond gezellig met de familie zitten appen, vanuit Pakbeng, Brastagi, Medan en Sanur hebben we contact met elkaar. Zo grappig, zo gezellig. Gekke verhaaltjes, fotootjes, anekdotes delen. Voor een buitenstaander niks bijzonders, maar 'Are you busy today ...... or not' en 'You are an excellent driver' werken zeer op onze lachspieren.

Als 2 marmotjes geslapen. Dat komt waarschijnlijk omdat het 's nachts best wel fris is, zeg maar koud. Toen ik vanmorgen onder de douche vandaan kwam, stond ik te klappertanden. Dat hadden we niet gedacht. Maar gelukkig hebben we afritsbroeken (niet charmant maar echt, dat interesseert ons echt helemaal niks), uiterst effectief. Sokken en trainers aan en natuurlijk T-shirt met lange mouwen en vest. Dat verandert in de loop van de morgen. Het is nog vroeg, uurtje of 7.
Het schuin naar beneden lopen is een crime voor mijn knie. Maar er zijn altijd mannetjes die je tassen willen dragen. Een sloeber met de gaten in een trui draagt voor de vaste prijs van 50 eurocent onze tas. Hij blij, wij blij. Ik scoor een tros bananen. Ga hiermee proberen m'n onrustige darmen tot bedaren te krijgen. Kijk het nog een dag aan, anders gaat de immodium erin.

Iedereen is sharp on time. Onze gids vertelt dat vandaag de eigenaar van het bedrijf Shompoo Cruises meevaart en dat we even moeten wachten. Nou die maakt geen goede beurt, die vent is gewoon te laat.
Even over achten vertrekken we. Doordat je met varen ook wind vangt, wordt het nog frisser. De mist werkt daarbij ook niet echt mee. Maar ze hebben dekentjes aan boord en ik maak daar, net als gisteren, dankbaar gebruik van.
De baas, Alex, komt met iedereen een praatje maken. Met hem heb ik steeds contact gehad. Leuk om hem te ontmoeten. Eenmaal per maand vaart hij mee. Vong, onze gids, was een beetje zenuwachtig hiervoor. Gisteren vertelde hij al aan Monique dat de baas mee zou varen. En hoe vroeg of ze hem wilde ontmoeten. Alsof het een hele bijzondere man is. Hij kijkt waarschijnlijk enorm tegen die man op, maar hij is een gewone en leuke vent.
Rond een uur of 10 is de mist opgetrokken en komt de zon tevoorschijn. Heerlijk. Even opwarmen. Mick is weer op het voordek gaan zitten en ik hang lekker vanaf onze bankjes over de reling. We genieten van de zon. Genieten van het uitzicht. Maak een kort filmpje. Onderweg zien we mensen zich wassen, goudzoekers (althans zo ziet het er naar uit), prachtige natuur,.... Maar het is ook heerlijk om gewoon een beetje te staren. Om al varend niks te doen. Soms een beetje kletsen met elkaar en met medereizigers, lachen, kopje thee. We genieten met volle teugen. Azië is toch wel het werelddeel dat ons het meest na aan het hart ligt. We hebben als globetrotters ook Australië, en delen van Zuid- en Noord Amerika, Afrika, Midden-Oosten en uiteraard Europa bezocht. En dat waren allemaal fantastische reizen. En onze bucketlist is nog lang. Voorlopig kunnen we doorgaan met onze gezamenlijk passie, reizen. En verwar dat niet met vakantie. Alleen maar op het strand liggen is niets voor ons. Een paar dagen relaxen aan het eind van een reis, heerlijk, zeker om naar uit te kijken. Maar het reizen, ontmoeten van diverse mensen, nieuwe dingen eten, mooie tempels zien, prachtige natuur bewonderen, avontuur. Daar worden wij gelukkig van. Dus dit dagboek is van 2 zeer gelukkig mensen. Ben natuurlijk niet voor niets in de reiswereld gaan werken. Heb de passie, de genen, denk ik, van mijn opa geërfd. Die maakte in de jaren 40 en 50 al reizen door Europa.

De lunch is weer overheerlijk. De vrouw van het gezin dat deze boot runt, kan voortreffelijk koken. Met Ruth, de Engels vrouw, waar we gisteren mee in contact kwamen wisselen we reisverhalen uit. Zij en haar man zijn net met pensioen en reizen nu een half jaar door Zuid-Oost Azië. Ze vertelde verhalen over India, over haar gesprek met een Indiaas meisje van 15 waar ze in de trein een gesprek mee had over gearrangeerde huwelijken. We hebben dubbel gelegen. Het meisje vroeg Ruth uit, hoe dat in Engeland ging. Of ze haar man voor haar huwelijk had gezien. Ja? Wauw. Heb je zijn hand vastgehouden? Ja? Wauw. Heb je sex met hem gehad? Ja, hoe beantwoord je deze vraag met respect voor de cultuur. Ruth antwoordde dat dit traditie is in Engeland!!! Oh. Wauw. Wauw. Toen vroeg dat meisje of ze met verschillende mannen sex had gehad. Oh, wat moest ze nu antwoordden. Dat het traditie maar ook onderdeel van onze opvoeding is, om mannen uit te proberen! Wauw. Het meisje kon haar oren niet geloven. Wij hebben hier heel hartelijk om moeten lachen. Zo grappig het verschil. Het meisje, aan de ene kant naïef maar aan de andere kant, denkt ze heel goed na.

Om beter te kunnen zien, was ik op de tafel tussen ons in gaan zitten. Mick waarschuwde me steeds. Car, dat houdt die tafel niet. Joh, dat kan best. Nou je begrijpt. Op een gegeven moment zak ik dus finaal door die tafel heen. Lig ik tussen de 2 bankjes op de grond. Ik kwam natuurlijk niet meer bij van het lachen. En natuurlijk alle mensen om me heen. Schaamde me natuurlijk wel een beetje. Gelukkig geen pijn gedaan.

Even later maken we een stop. Bij de Pak Ou grot. Hier staan 2500 boeddha's. Gaaf zo in een grot. Het is een enorme klim naar boven. Met onze mini flashlight banen we ons tussen de boeddha's door. Het ziet er allemaal donker en stoffig uit. Maar als je een foto met flits maakt, zie je dus prachtige gouden boeddha's. Terug bij de boot, staat het jongetje uit het gezin ons op te wachten met koele verfrissingdoekjes en..... is de tafel weer gemaakt!!

We varen verder en maken een stop in een dorpje waar ze whiskey stoken van rijst. We proeven eerst eentje met 15% alcohol. Dat gaat en smaakt redelijk. Dan een met 50% alcohol. My God, m'n keel staat in de fik. We fotograferen wat in het dorp. Bekijken een wat (tempel), zien de eerste monniken (altijd leuke plaatjes), en weer wat kindertjes. Moeders tonen ze hier met trots.
En het zoontje geeft ons bij aankomst een koel glas water. De zon brandt inmiddels volop en de bries op het laatste stukje van 40 minuten brengt een aangename verkoeling. Grappig. 's Morgens zit je te vernikkelen van de kou en 's middags is het smoorheet.

Rond half 5 zijn in Luang Prabang. Een vriendelijk oud mannetje sjouwt mijn reistas naar boven. 50 eurocent, vast tarief. Mick laat haar tas door een blinde man naar boven brengen. Z'n zoontje begeleidt hem naar boven. Tjee, wat zielig. Ze heeft niet klein dus dan krijgt ie gewoon 1 euro. Goh, wat zijn we gul.

Shompoo cruises brengt ons naar het hotel, My Dream. Wat een goede service. We rijden het centrum uit. Waar gaat ie nou heen? Blijkt dat we aan de overkant van de Mekong rivier zitten. Het hotel is prachtig. Helemaal in stijl en design ingericht, een echt boutique hotel. Kleinschalig en prachtig, met oog voor details. Een heerlijk welkomstdrankje met citroengras om het rietje en fruit met honing. Mmmm. We hebben een prachtige kamer met uitzicht op de tropische tuin. Er gaat een shuttle service diverse keren per dag naar het centrum of we kunnen gebruik maken van de gratis gietsen. Hier vermaken we ons wel. We hebben al wat dingen doorgenomen met de man van de receptie. Bepaalde wats bezoeken, maar ook het bedelen 's morgens vroeg van alle monniken. Dat moet echt een belevenis zijn. Dat begint om, hou je vast, 05.30. Holy cow. We gaan het zeker doen, maar wat vroeg zeg. Omdat veel restaurants hier in de buurt op zondag dicht zijn, eten we vanavond in het hotel. Lekker makkelijk.

P.S. Ik heb een selectie van de 1350 (!) foto's die ik tot nu toe gemaakt heb bij foto's geplaatst!