Next stop - Medan

Na een relaxte ochtend checkten we om 12 uur uit. Er dribbelde een ADHD mannetje door de lobby. Hij sprak El aan of zij van de stopover was. Nee hoor, dat ben ik niet. Daarna sprak ie mij aan. Ja, we zijn de groep van 5. Ondanks het feit dat ik mijn sticker (!!) niet op mijn shirt had geplakt, was de man opgelucht. Bagage in de bus. En nog even wachten op een andere passagier. Toen deze vrouw in de lobby kwam, werd ze bijna besprongen door ons ADHD chauffeurtje. Op naar Changi. De rit duurt normaal een half uur maar hij had een stapel bakstenen op het gaspedaal gelegd, geloof ik. Binnen 20 minuten waren we daar. Ik had met mijn charmes en oh zo leuke grapjes kunnen regelen dat hij ons bij terminal 1 zou afzetten. Zo, da's mooi. Scheelt weer een stuk lopen. Alhoewel het erg goed gaat (touch wood) met mijn knie, moet ik onnodig lopen gewoon vermijden. Dat pootje moet het nog 4 weken volhouden. En ondertussen heb ik onder allebei mijn voeten een blaar en een wondje aan m'n teen (dankjewel teenslipper). En ik kan je verzekeren, da's niet fijn. Vandaag maar de trainers aan, met zachte binnenzolen!!

Relatief snel ingecheckt en door de douane. We hebben een half uurtje vertraging. Peanuts! We scoren lekkere sushi, kletsen wat en dan is het tijd om naar de gate te gaan. In iets meer dan een uur zijn we in Medan. Klok uurtje terug, tijdsverschil!

In Medan liepen we alweer tegen dat warme deken aan. Dat blijft toch nog wel wennen hoor, die tropische hitte. Dennis had ons aangeraden om met de trein naar de stad te gaan. Maar zoals op veel vliegvelden, werden we hier door allerlei taxironselaartjes aangeklampt. De prijs was zo'n 150.000 roepies. De trein bleek 100.000 van die jongens per persoon te kosten. Nou met 5 man was de keus snel gemaakt. Even wachten in de brandende zon! Het zweet gutste over onze ruggen via de bilnaad in onze gympen. De 7-seater werd voorgereden. Nu 5 koffers/reistassen erin en zodanig dat wij ook konden zitten. Het paste allemaal net.

Op naar het hotel. De rit was werkelijk fantastisch. Voor Andre en Daphne was het hun eerste kennismaking met het chaotische Indonesië. Op de 2 x 2-baansweg met allerlei negorijtjes en uitdragerijen langs de kant, mensen die langs de weg lopen, brommers (we zagen er wel met 5 mensen op 1 brommer!) die overal tussendoor schieten en spookrijders was een het drukte van belang. Het was overduidelijk spitsuur. En dan ook nog de kakofonie. Iedereen toetert bijna continue. And, hij zat voorin, had ogen en oren te kort. Wat een drukte! Hij heeft zich de hele weg zitten verbazen. Hij heeft ook leuke filmpjes van dit schouwspel gemaakt.

Inchecken in onze 3-kamersuite en aparte 2-persoonskamers. We zijn met 10 man!! Dennis en Shintaria kwamen naar het hotel. We gingen met Shintaria's familie uit eten. Aan een ronde tafel met 13 man heerlijk Chinees gegeten, van Babi Panyang tot Peking eend. Na het eten kwamen Von en Wiard (uit Singapore) en Carlo (uit Bangkok) aan bij de shoppingmall waar we aten. Weerzien na een dag met Von en Wiard. En weerzien met Carlo na 6 weken rondreis Cambodja-Vietnam-Thailand). De stevige knuffels en zoenen werden met open monden door de Indonesiërs gadegeslagen. Zij begroetten elkaar met een hand. Da's genoeg. Ja, verschil moet er zijn.
We werden teruggereden naar ons hotel en gingen daar aan de overkant met Shinaria's familie wat drinken en Von, Wiard en Carlo ook nog wat eten. Half 12 lag ik in bed. Nog gezellig met Mick liggen FaceTimen. Heerlijk zo voor het slapen.

Na een prima nacht, ik had de eenpersoons kamer in de suite (stiekum toch wel lekker - sorry Mark!), stond ik om 9 uur op. Slow starter vandaag. De rest uit de suite en de Steensmaatjes waren al aan het ontbijten. Na het ontbijt gingen we (de Meijsjes, Carlo en ik) de wereldstad Medan verkennen. Er zijn wel 2 interessante dingen, alhoewel in Tripadvisor het Railway station op 1 staat. Nou, dat zegt wel wat natuurlijk. Met 2 taxi's reden we naar de moskee, Mesjid Raya. Benen, decolleté en haren (alleen de vrouwen) moesten weer worden bedekt. Heerlijk die synthetische bende op je lijf. Het zweet droop weer letterlijk van onze lijven. Grootste moskee van Sumatra. Best wel aardig. Het leukste was eigenlijk de slapende mensen her den der in de moskee. Daarna liepen we, met een tussenstop voor water in een toko waar men al jaren niet het stof van ventilatoren en dergelijke verwijderd had (!), naar de andere attractie, het paleis, Maimoon. Aardig maar niet super bijzonder. Laten we zeggen, geen omweg waard. We liepen verder en besloten bij restaurant Tip Top te gaan lunchen. Dit restaurant is in 1916 gestart door Nederlanders. Saucijzenbroodjes, kroketten en bitterballen staan op de kaart. Wij namen rendang en ayam pandang. Toch wel apart. Ik heb hier 30 jaar gelden indertijd wel een saucijzenbroodje met Zhang gescoord (haha). Terug in het hotel wisten we niet hoe snel we naar het zwembad moesten. Die verkwikkende duik hadden we allemaal nodig. Na het opdrogen zijn we een uurtje op bed gaan liggen voordat de verkleed- en opmaakpartij voor het feest van Shintaria & Dennis zou losbarsten. Dat hebben we inmiddels achter de rug en we liggen nu allemaal, behalve het bruidspaar, bij het zwembad. Uitgeput van het feest en de ceremonie. Ik ga hier een apart verslag over schrijven want over deze bijzondere bruiloft is zoveel te vertellen. Bereid je dus vast voor op een lang verhaal.