Muang Khong

Na een prima nacht en een beetje uitslapen, zijn we om 8 uur opgestaan. Douchen. Een basic badkamer met betonnen muur en kiezelvloer. Mick douchte eerst en het putje loopt niet door. Dan blijft er dus een laag water staan en dat sijpelt langzaam de kamer in. Ik moet ook nog. Gisteravond was dat ook al gedoe en nu dus niet anders. Na mijn douche staan we echt tot onze enkels in het water. We besluiten om het aanbod voor een andere kamer aan te nemen.

Het summiere ontbijt bestaat uit 2 gekookte eieren die nauwelijks het gekookte water hebben gevoeld, snot dus, kleine stokbroodjes, banaantjes en marmelade en lauwe thee. Ik heb dus maar 2 broodjes banaan gegeten.
Ik zoek met de man van de receptie een mooie kamer uit met king size bed. Hij zal de reistassen verkassen. Mooi dan kunnen wij op pad. Eerst naar de tourist information. Nog steeds gesloten. Gaat ook niet open, zegt een man. We vragen hoe lang het fietsen is, rondje eiland. 2 tot 3 uur. Just follow the road. Hij laat de kaart zien, helaas heeft hij geen exemplaar voor ons.

We scoren nog even een espresso en voor mij weer een lauwe bak thee bij een hotel verderop. Off we go. Het is loeiheet. Ik ga eerst op de mountainbike en Mick op de gewone fiets. Het eerste stuk gaat langs de Mekong rivier. We fotograferen wat en fietsen verder. We gaan over op asfalt wel met regelmatig potholes en stukken grint. Het lijkt op veel stukken op een slalom. We passeren de lagere en middelbare school. We zien allerlei schamele huisjes. En alle kleine kinderen en volwassenen roepen onderweg enthousiast: 'Sabaidee!'. Hallo dus. En wij roepen de hele dag sabaidee terug. Erg leuk. Kindertjes zwaaien steeds. Het zijn allemaal van die leukertjes. Onderweg drinken we wat bij iemand die een uitdragerij en soort terrasje met tafeltje en stoelen en bed ernaast (!) op haar eigen veranda heeft. Grappig. Kost natuurlijk geen drol.
Op een gegeven moment gaat de school uit, dat is duidelijk. Ik fotografeer de fietsende scholieren. En als we verder fietsen willen de jongens al fietsend high five met je doen. Zo grappig. Zij lachen, wij lachen. Op een gegeven moment komen we bij een brug. Nu gaan we van het eiland af. Niet goed. Mick spreekt een toerist aan die bij een tentje zit te eten. Hij wijst ons de goede weg. Maar het is 12.15 uur. Zullen we hier lunchen? De man en z'n vriendin hebben hier soep gegeten en die was prima. We schuiven in het winkeltje annex restaurantje bij hun aan tafel. Ondertussen wordt de overheerlijk soep met wat vlees, veel kruiden en noedels bereid.
De man is een Fransman en reist al anderhalf jaar met z'n fiets. Hij is vanuit Toulouse vertrokken en door Europa gereisd. Hij heeft o.a. 3 maanden Iran gedaan (waanzinnig), 3 maanden India, maand Cambodja en vele landen daar in between. Budget voor 2 jaar € 10.000,-. Hij slaapt voornamelijk bij mensen thuis, in de moskee of in een winkel op de houten vloer. En als je in dit soort tentjes eet, kost je het niet veel. Wij betaalden voor die grote bak soep € 1,-. Nou dan red je het wel. Zich wassen doet ie in de rivier. Gaaf maar wel een heel basic leven. Dat gaat ons toch echt iets te ver. Hij hoopt in september in Australië aan te komen. Daar gaat ie dan werken. Centjes verdienen als timmerman. Leuk om met te babbelen. We nemen afscheid en beginnen aan de terugreis. We kwamen er namelijk achter dat we precies aan de andere kant van het eiland zijn. We hebben dus nog een stukje voor de boeg. Het is nu middag en die koperen ploert doet waanzinnig z'n best vandaag. Mijn fietsmandje is gevuld met volle en lege waterflesjes. Wij gooien de lege niet op straat. De zon schijnt recht in ons gezicht. Het is afzien. Vanmorgen al heeft Mick de mountainbike van me overgenomen omdat ik daar echt een houten reet van krijg. Ik mis m'n tempur dekje. Ja watje, ik weet het, maar het interesseert me geen zier. Mick heeft nu wel versnellingen terwijl ik voor mijn gevoel continue in z'n 3 fiets. We bezoeken een wat voor de verandering en komen langs de liggende boeddha op een bergje. Mick gaat kijken of ze dichterbij kan komen. Dat zal best maar volgens mij moet je dan echt omhoog. Ik spaar mijn energie en zoek even verkoeling onder een boom. Mijn lichaam kan een beetje opdrogen. Ik ben werkelijk zeiknat van het zweet. Het loopt bijna mijn ogen in. En m'n benen. Die dijen en kuiten zijn beton aan het worden. Het is soms ook vals plat. Ja, dat ook nog. Mick komt terug. Ze is toch maar niet helemaal naar boven gegaan. Verstandig meisje.
We fietsen verder. We zien weer zo'n huis waar ze drankjes verkopen. We scoren een koele cola en icetea en weer wat water. De man des huizes, politieman, komt thuis en vertelt ons dat het nog 6 km naar ons hotel is. Pfff. Met deze hitte toch nog wel een stuk. Vol goede moed gaan we voor dat laatste stukje. Ik fiets steeds langzamer, krijg geen sabaidee meer uit m'n mond en fotografeer niet meer. Voor m'n gevoel ga ik langzaam dood. Jezus, wat een hitte, wat een tocht. We zijn ook niet goed bij ons hoofd. Zonder kaart, zonder enig idee van afstand. 2 tot 3 uur had die man gezegd. Nou met een fiets met tig versnellingen en als je 's nachts fietst zeker. We vervloeken hem.
We komen aan bij een dorp met allemaal stoffige winkeltjes. We vragen de weg. Niemand spreekt hier Engels. Kijk, dat gaat lekker. Ik laat het kaartje van het hotel zien. That way. 8 k. Wat????? Nog 8 km. Ik dacht dat ik gek werd. Maar ja, we kunnen hier ook niet blijven staan. We moeten een lange weg zonder schaduw in de volle zon met een beetje wind tegen. Ik bedenk dat ik de eerste beste pick-up truck tegenhou, vraag of onze fietsen en wij in de pick-up mogen en of ie ons naar ons hotel brengt. Maar ja, we komen een paar brommertjes tegen dus we moeten zelf op de trappers. Ik kan wel janken maar weet toch door te zetten. Mick zit er ook doorheen hoor maar die uit het niet.
Hoe, ik weet het niet maar we komen aan het eind van die 8 k weg. Links of rechts. We gokken rechts en na een paar honderd meter is daar ons hotel. Jippie!!!!!! Ik giet water over m'n nek en we drinken water en komen bij op het terras in de wind. We zijn allebei kapot. Maar we hebben een onwijs leuke dag gehad. Zulke lieve en aardige mensen en een heel leuk eiland. De vermoeidheid gaat wel weer weg.
Op de kamer ga ik in bad (oh, wat is dat lekker) en zie dat ik behoorlijk gekleurd ben. Op m'n voeten is een witte T van m'n Birkenstockjes en de rest is poepie bruin. M'n gezicht en armen zijn ook lekker gekleurd. Die van Mick trouwens ook. Op de achterkant van beide grijze broeken staat het zadel ingedrukt. Afgegeven. De broeken blijven zowat rechtop staan. Mick gaat ook even in bad en daarna genieten we op ons terras. We lezen op Telegram de familiebelevenissen en ik werk het dagboek bij. Zet de foto's op m'n iPad, kunnen we zo fotoshowtje doen. Doen we elke avond.

We wandelen langs de Mekong en besluiten om bij Pon's restaurant aan het water te gaan eten. Voor Mick een Pad Thai en voor mij een kip met gember en witte rijst. Smaakt voortreffelijk. Mick een biertje en ik een witte wijn. Ja, dat hadden we wel verdiend vandaag. We eten hier kleine porties en drinken met mate. Dat bevalt ons goed. En die inspanningen. Als ik de weegschaal thuis niet minder aangeeft. Pff, dan gooi ik dat ding het raam uit. Vandaag was niks vergeleken met het. 1 x per week uurtje sportschool.

We hebben voor morgen dollars nodig om de visa contant te betalen. Aan de grens accepteren ze alleen dollars. Mick regelt met het guesthouse van het restaurant waar we eten. We willen nog wat kippen voor morgen overhouden en betalen de rekening met credit card. Zo dat is allemaal mooi geregeld. We wandelen terug naar ons hotel voor ons laatste nachtje, full moon, in Laos. We gaan nog even kijken of we de maan mooi over de Mekong kunnen zien schijnen.

We gaan bijtijds te bedde. De lichaampjes hebben rust nodig. Morgen gaan we naar Cambodja. Voor de grens maken we nog een stop bij de grootste waterval van Azië, de Konh Phapeng. En dan is het echt bye bye Laos. We hebben genoten van een fantastisch land, nog in ontwikkeling maar heel bijzonder, nog puur.