Bolaven plateau

Even voor 8 uur opgestaan. Relax vertrekken. We hebben de taxi om 9 uur besteld. Douchen, aankleden, laatste spullen in de tas. Uitgebreid ontbijten. Mick vindt het ontbijt aan de magere kant en mist haar plakje kaas op brood. Ik vind diverse soorten brood, ei naar keuze, vers fruit, yoghurt, koffie en thee prima hoor. Eet thuis nooit jam maar die tamarinde jam vind ik heerlijk. Ik neem 3 stokbroodstukjes met die jam. Mmmmm.

De taxi staat al te wachten. Zeker niet druk op dit tijdstip. We rekenen het hotel af en op naar het vliegveld. Als we de chauffeur willen betalen, kan hij geen geld terug geven. Truc natuurlijk want het gaat om omgerekend 1 euro. Ik probeer in de domestic terminal te wisselen. Lukt me niet. Dan maar een relatief grote fooi. What the heck. In de hal en het incheck gedeelte is het erg donker. De elektriciteit is uitgevallen. Het is ook een zeer oud gebouw met aftandse incheckbalies, een losse weegschaal met een paal er op die het gewicht aangeeft, digitaal dat dan wel weer. Mannetjes achter de balie die op een bagagekarretjes je koffer naar de X-ray brengen en dan wordt het van daar uit weer op een grote kar naar het vliegtuig gebracht. Zoveel binnenlandse vluchten hebben ze niet en het werkt, denk ik, prima zo.
2 minutes zegt de dame van de check-in van Lao Airlines. Geen probleem. Een man had 3 paspoorten en 3 stuks bagage achter gelaten. Apart. Wat blijkt, we kunnen niet inchecken omdat er geen elektriciteit is. Na enkele minuten floepen de tl-buizen weer aan. Maar nu het computersysteem. Dat moet herstart worden. De incheck dame probeert verschillende pc's aan de praat te krijgen. Dat lukt niet echt. Ondertussen zijn we met een Laotiaan, die heel goed Engels spreekt, in gesprek gekomen. Hij geeft ons wat tips voor de Wat Phu en het 4000 eilanden gebied waar we nog naar toe gaan. Hij legt ons een beetje uit wat er aan de hand is. Als je in de rij staat heb je dus geen idee. Zo werkt dat hier. Je wacht maar gewoon en je weet niet waarom. Op een gegeven moment doen de pc's het weer maar is er geen internet verbinding. Er is een computer expert onderweg!! We staan hier nu 3 kwartier. Men besluit om handmatig te gaan inchecken. In het kantoortje wordt de passagierslijst uitgedraaid en men gaat met de hand instapkaarten schrijven en bagagelabels schrijven. Dit gaat wel even duren. Eerst is de man waar we zo gezellig mee babbelen aan de beurt. Als ze net onze kaarten wil schrijven, is het plop, het internet werkt weer. De bagage is met handgeschreven label al weg maar we krijgen een keurige geprinte instapkaart. Achterin zitten, adviseerde 'onze' man, dan ben je er snel in en uit en met kleine vliegtuigen is dit de veiligste plek. Ik denk er maar verder niet over na waarom hij dat zegt!!

Gelukkig stonden we vooraan bij het inchecken en kunnen we naar het centrale gedeelte. We mogen nog niet door de controle. 15 minutes. Ik ben snel door de securty, mag gewoon m'n flesje water meenemen! Ga zitten en dan komt Mick. Ons mooie, dure zakmes zat in haar tas. F*ck. Ik heb gisteravond mijn hele rugtas binnenste buiten gekeerd want kon het zakmes niet vinden. Dat ding zit altijd in mijn rugzak. Hoe ie nou in Mick's tas terecht is gekomen, geen idee. Ze mag terug om het mes in onze reistas te doen. Ik krijg haar mobiel en rugzak. Maar het duurt eigenlijk langer dan gedacht. Inmiddels is het instappen begonnen. Dat betekent dat je naar het vliegtuig mag lopen. Mick is in geen velden of wegen te bekennen. Kan haar niet bellen, ik heb haar mobiel. Wat nu? Via de glazen afscherming zoek ik naar haar. Ik zie haar in de verte staan. Ik gebaar dat ze moet opschieten. Maar zij blijft daar staan. Dit is niks voor mij. Ik moest al nodig naar de wc en nu helemaal. Ik zie haar maar niet dat ze haar duim opsteekt. Eindelijk ik zie haar een sprintje trekken langs de controle, en hup door de security. We zijn de laatsten die het vliegtuig instappen. Op tijd geregeld. Dat is dan weer het voordeel van zo'n klein vliegveld.

20 minuten te laat arriveren we op Pakse vliegveld. Ook weer zo'n oude bende. Snel een plasstop en dan komt onze bagage redelijk snel op de band, gelukkig! Met dat messengedoe was het toch maar spannend of de reistassen wel aan boord waren.

Er staat een vrouw met een bordje met met naam erop. Kijk dat is ook weer goed geregeld. We hebben nu voor 5 dagen een auto met chauffeur via een lokaal reisbureau geboekt. Dat is toch altijd maar weer afwachten. We moesten van te voren betalen maar het is prima geregeld. Sim, heet ze, en ze onze excellent driver voor de laatste dagen in Laos. Het is een rit van bijna 2 uur naar de koffieplantage, waar we een nachtje zullen vertoeven. De rit duurt langer dan we hadden ingeschat. Maar naast een beetje dommelen (ik) vermaken we ons zeer met alles wat we onderweg zien. Brommers met dame in amazone zit achterop, overbeladen vrachtwagens met daar bovenop nog wat passagiers, veel plastic met te drogen koffiebonen etc.

We krijgen een zeer eenvoudige kleine kamer toegewezen met uitzicht op het parkeerterrein. Het is half 3 dus eerst even lunchen. We bekijken ons reserveringsbewijs en daar staat toch echt een ruimere kamer riverside. Ze hebben wifi en we bekijken de Agoda site waar we de kamer geboekt hebben. We spreken de receptionist hier op aan. Ja, ze hebben problemen met het doorkomen van de betalingen van Agado. Ja dus, dan stop je gasten in de kleinste kamer met ruk uitzicht? We praten hier even over en hij biedt een van de kamers aan in de nieuwe koloniale villa, ook geen riverside maar wel mooier. Ik ga kijken en dit vind ik mooi. Deze nemen we. We hebben dan nu ook geen riverside maar wel een zeeeer ruime kamer met prachtige houten teak vloer, normale douche, zitruimte, bureau en eigen terras. Onze reistassen worden naar de nieuwe kamer gebracht.

We maken een leuke wandeling over de koffieplantages. Er is net geoogst. Op zich jammer, we zien her en der nog een verdwaalde boon. Het terrein/tuin rondom de kamers, receptie en het cafe is werkelijk prachtig aangelegd. We zien nog wel de man van de receptie 2 gasten naar een riverside kamer brengen. Hij zei dat alle kamers al bezet waren. We voelen ons een beetje genaaid maar laten het maar zo. We gaan nog even op een schaars plekje in ze zon bij de black lake zitten en bestellen een cola. Op. Ok dan zo'n groen blikje. Als we het in het glas schenken, lijkt het precies op grenadine groen. We vermoeden dat onze tanden van zoetigheid uit onze mond vallen, en dat is ook zo. We gaan lekker lezen in onze e-books. Wat een uitvinding! Eest altijd zo'n stapel boeken meezuilen met vakantie en nu zit alles wat je nodig hebt in je iPad. Ik kan echt niet meer zonder mijn padje!!

Rond half 7 gaan we eten. Lange broek aan. T-shirt met lange mouwen aan. Gympen en sokken aan. Het is fris geworden. En bijkomend voordeel is dat we ons dan niet met dat stinkspul deet hoeven in te spuiten. We bestellen weer laap, chicken en porc, en delen de porties. Het personeel is zeer vriendelijk en zeer voorkomend. Er zitten alleen maar Fransen in het restaurant. We rekenen af, en proberen ook de rekening van de lunch te voldoen. Nou dat is teveel gevraagd. Hij zei wel zoiets van "tomorrow" . Ok, ook goed. Het zijn schatten maar ze spreken echt maar 3 woorden Engels. Doen we morgenochtend wel.
We lezen lekker een tijdje op onze giga kamer voor het slapen.

Om 9 uur hebben we met Sim afgesproken. We ontbijten, proberen de lunch te betalen. Bon niet te vinden, 5 man zoeken er naar. Komt zo wel. Mick sjouwt onze reistassen naar de bus en ik doe nog een poging om de lunch te betalen. Komt ie met de rekening van het diner. Nee, dat hebben we al betaald. We komen er niet uit en hij zegt laat maar. Ok. Best. Let's go.

De eerste stop is een klein plaatsje waar een lokale markt is. We zijn dol op markten en hebben er wereldwijd al vele gezien maar deze slaat alles. Hier komen amper toeristen. Wij zijn de enige toeristen en hebben dus bekijks. Maar wat we hier zien. Grote teilen met een soort soep van bruine derrie waarin veel ondefinieerbare stukken vlees drijven. Echt te goor voor woorden. Dat ze dit eten. We zien menig marktvrouwtje uit een kom van deze gore troep eten. Walgelijk. Er liggen kippen en ingewanden, er krioelen vissen, er zijn medicinale kruiden, er is groente, er is eigenlijk van alles te koop. Het is een zand- en modderbende. Wat een gore zooi. Ik fotografeer me gek en dol met de kindertjes. Sabaidee (hallo op z'n Laotiaans) doet wonderen. Een enkel kind begint te huilen als ze zo'n 'grote' blanke vrouw zien. Allemaal zeer vermakelijk.
We gaan verder. We passeren veel koffie- en theeplantages. Leuk! Na een klein uurtje zijn we bij de eerste waterval, Tat Gneuang. Via een uit her en der geplaatste stenen die een trap moeten vormen, dalen we af. Pfff. Dat knietje heeft het te verduren maar ik zet door. Stel je niet aan. We komen op een plek waar je mooi uitzicht hebt op de waterval. Mick daalt ook het laatste stukje af. Ik pas, ik wil de andere watervallen ook doen. Moet doseren. Ik babbel wat met een Fransman, maak een foto van hem en krijg als dank een banaantje! Mick komt terug en samen klauteren we naar boven. Bezweet en voldaan. Dit wordt weer zo'n zweet-in-je-bilnaad dagje. Wat een verwennerij!!

Om de hoek bij de waterval is een leuke koffietent op een koffie- en theeplantage. Mick scoort een espresso en ik een heerlijke thee. Niet van dat gruis van Douwe Egberts maar van behoorlijke theebladeren. We wandelen wat door de tuin. We zien een apparaat waar een vuurtje onder brandt en waarin grote houten bonen vermalen worden. De zaadjes uit deze bonen zijn goed voor diabeten. We proeven er 2. Eerst bitter smaakje en dan vervaagt dat en wordt het zoet maar dan komt de bitterheid weer terug, en dat smaakje blijft een tijdje in onze mond hangen. Zelfs een slok cola of een snoepje vervaagt de smaak niet. Nou dan genieten we nog even......

Ze hebben hier een coöperatie opgezet. Kleine boeren werken samen. De bonen worden gezamenlijk gebruikt voor binnenlands gebruik en voor de export. De coöperatie heeft het Fair Trade keurmerk. We rijden door naar ons resort, nou ja resort. Het heet Tad Fane Resort. Bij een resort hebben we toch andere associaties. We checken in. Ze hadden bungalow 3A gepland maar stellen voor om 5A te nemen. Huh? We gaan even kijken, ja hoor 2 bedden. We vragen of we even in hut 3A mogen kijken. 2-persoons bed. Ja, dat willen we. De man kijkt ons gek aan, wij doen net of we dat niet zien. Hij haalt onze reistassen uit de auto en sleept ze naar onze kamer. Dat dan weer wel. Wij gaan hier lunchen, een heerlijk broodje met bacon en gesmolten kaas. Vanaf het restaurant heb je prachtig uitzicht op de waterval Tat Fane. Het loopt hier af en daar liggen de huisjes in een groot bos. Eenvoudig maar alles er op en er aan. Onwijs leuke plek en verder prima.

Na de lunch gaan we naar waterval, Tat Etu. We lopen het pad af en dan een behoorlijke trap naar beneden. Normale treden dus dit is te doen tot de onderkant van de waterval. M'n watermoppie baadt met haar waterschoenen door het water. In haar element! Ik fotografeer. Maar word ook nieuwsgierig. Ik doe Mick's waterschoenen aan, 2 maten te groot (!), en klauter richting de onderkant van de waterval. Gaat me goed af. We gaan nog even met onze voetjes in het water zitten en gaan dan weer omhoog. Er zat een gezin te picknicken en als ze weggaan laten ze plastic zak met troep, losse ananas schillen en plastic flesje liggen. Ik roep nog dat ze iets vergeten zijn. Geen sjoege. Tja, zo verpest je een mooi land. Wiard schreef het al in hun blog over Sumatra, zelfde laken een pak, zo wordt het niks. Het is dat het best wel een klim naar boven is, anders hadden we de troep meegenomen. Er staan boven immers prullenbakken. Pff, we denken er het onze van.

Sim staat geduldig te wachten en brengt ons naar ons 'resort'. We nemen afscheid van haar, haar man is morgen onze chauffeur. Ook goed. We spreken af dat hij ons om 8 uur zal ophalen. We willen bijtijds bij de Wat Phu zijn. Morgen is daar het maanfestival. Lucky bastards!. Moet erg leuk zijn maar ook heel druk en heel veel lawaai. We shall see. De man bij de incheck in Vientiane had ook al zoiets gezegd.
We wandelen naar het restaurant voor een verfrissing en komen het Nederlandse stel van bijna 80 tegen, met hun zoon en schoondochter. Te grappig, voor de 3e keer. We wisten dat ze naar dit gebied gingen omdat hun zoon hier werkt. We krijgen nog een tip van hem om vanavond met grote sluitertijd de waterval te fotograferen. Het is bijna volle maan en dus veel licht. Moet mooi zijn.

Mick gaat afdalen naar de waterval en ik geniet van de omgeving, luister naar het neerkletterende water en werk m'n dagboek bij. 15 minuten later, daar is ze weer. De afdaling per trap gaat niet zo ver. En om nu alleen het hele pad af te lopen, die gok neemt ze niet. Dus zitten we gezellig samen met ieder z'n iPadje. Gezellig hoor, haha. Mick speurt op internet of ze kan afdalen en dat wordt aan alle kanten afgeraden. Mooi, boven blijven dus......

We gaan even naar de kamer om ons te kleden tegen de kou. Het is hier echt fris. We gaan wat achterin het open restaurant zitten, zodat we minder last hebben van de wind die is komen opzetten. We bestellen een groene curry met rijst en een gebakken rijst met kip. Half half, doen we bijna altijd. Het eten is niet super bijzonder maar smaakt prima. Het is bewolkt dus we zien geen maan. Jammer, dan geen foto van de maan op de waterval. 's Nachts wordt het inderdaad helder maar we hebben geen zin om ons bed uit te gaan.
Rond een uur of 2 hoor ik een soort geknaag aan ons huisje. Wat is dat? Het houdt op dus ik ga weer slapen. Even later hoor ik het weer. Volgens mij een beest. F*ck. Ik denk aan een rat en denk direct aan de rat in m'n bed op Borneo, jaren geleden. Ik maak Mick wakker en ga met de zaklantaarn kijken. Zie niks. Ik schop tegen de deur en hoop dat het beest opsodemietert. Zou het beest op het kinderlampje, dat we in het stopcontact hadden gestopt (vanwege Mick's angst voor donkere ruimtes) en misschien door de kieren schijnt, zijn afgekomen? Met de zaklantaarn onder Mick's kussen en Mick stevig tegen me aan, ze is toch wel wat bang, proberen we weer te slapen. Gelukkig vatten we de slaap redelijk snel. We horen niks meer. Ik kan namelijk heel goed schoppen!!
's Morgens zei Mick dat ze geen meer last van heeft van het donkere rumtes. Dat komt natuurlijk omdat in mijn veilige armen lag!!

Kwart voor 7 ging de wekker. Mick doucht eerst. Warm! Ik daarna. Koud! Het was 's nachts goed afgekoeld dus dan is een koude douche niet fijn. Beetje gepoedeld en snel afdrogen. Fan maar geen haar wassen. Vandaag de andere chauffeur, Simyong of zo iets, de man van de vrouw die we de afgelopen 2 dagen hadden. Na een rit van ruim anderhalf uur komen we in een dorpje aan. Simyong parkeert de auto en wij lopen een stukje naar de oever van de Mekong. Daar moeten we in een bootje stappen. Er zit al een groepje Fransen. De boot vaart direct weg. Simyong roept dat ie niet meegaat omdat ie z'n mobiel in de auto heeft laten liggen. Slimpie! 1 uur back? Of 2 uur back? This site or that site? Roept hij vanaf de kant. We spreken 1 uur af. Gaat dat goed? We zien wel. Avontuur.
We moeten nog met een tuk tuk. Aan de overkant wijst de schipper ons een tuk tuk man aan en we maken een ritje van 20 minuten. Dan zijn we bij de Wat Phu. Was allemaal goed geregeld dus.

We lopen eerst zo'n 300 meter langs allerlei kraampjes waar eten, kleding, speelgoed, telefoonabonnementen (!), drinken etc. wordt verkocht. Uit verschillende boxen klinkt verschillende vreselijke keiharde muziek. Aan het eind horen we een man een soort gebeden door een speaker uitspreken. In elke zin komt er een aparte kreun, een soort stiekem klaarkom-kreuntje. Ja daar blijf je dan op letten. We komen niet meer bij.
Dan komen we bij de tempel. De Wat Phu en dat betekent bergtempel. Need we say more. We beginnen aan een klim van jewelste. Dit wordt een top zweet-in-je-bilnaad dag en al onze poriën worden gespoeld. De treden zijn nog erger dan die van de Chinese muur en dan met die brandende zon. En dan lopen er nog eens honderden Laotianen om je heen, de meeste uit de categorie klipgeit!! En op die berg weer allemaal vreetwerk en drinken te koop. Dat hebben ze ook allemaal naar boven moeten sjouwen! De tempel is ouder dan de Angkor Wat maar die is veel groter. Een mooi complex. Zeker de moeite waard. En erg gezellig met al die mensen. Maar van een ceremonie of zo is niets te zien. We dalen langzaam af, en zijn rond half 1 bij onze tuk tuk chauffeur. Hij had op ons gewacht. De schat. We kopen weer een nieuwe lading water want we hadden er 4 flessen door heen gejast. Om 1 uur zijn we bij het bootje en daar staat Simyong. We varen naar de overkant naar een drijvend restaurant. Daar gaan we lunchen. We bestellen een vis van een kilo (!) met steamed rijst en 2 cola. Tientje. Het was wel graten pikken maar het smaakte voortreffelijk. Beetje een mwah tent maar dat is eigenlijk alles hier. Alles zit onder het stof. Er zijn een paar asfalt wegen en de rest is kiezels en zand. Het merendeel ziet er vervallen uit. Onze voeten in onze slippers zagen er niet uit.

Over het zand naar de auto en op naar Muang Khong. We rijden langs prachtige rijstvelden en zien zelfs een gouden boeddha bovenop een berg. Om 4 uur komen we aan bij het Senesothxuen hotel. Er zijn 2 groepen dus voor ons geen kamer met Mekong view. Maar.... we mogen in het koloniale landhuis ernaast. We krijgen een van de 4 grote kamers met een gezamenlijk terras van 10 x 10 meter of zo. Als we willen kunnen we morgen verkassen. We zien wel. Nu zitten we goed. We vleien ons neder op het terras en komen bij van deze vermoeiende dag. We hebben afscheid genomen van onze chauffeur. Overmorgen krijgen we weer een andere die ons naar de grootste waterval van Azië brengt en dan naar de grens.

Mick is bezig met het regelen van fietsen voor morgen en waar we kunnen eten. Morgen gaan we hier genieten van de 4000 eilanden. Later......