Kashan-Qom-Abyaneh-Agda

Wake-up call was om half 7. Ik was nog diep in dromenland. De iPad lag ergens in de kamer aan het stroom dus ik moest eruit. Drie kwartier later zaten we aan het ontbijt. Even over 8 uur wandelden we met de reistassen naar de bus. Omdat we een rugzak met trainers en sweatshirts hebben, voor in case of, had ik een reistas op wieltjes met voor en achter een rugzak. Australië flashback:)

In de lobby hadden we de discussie of we Qom, staat in het programma, wel of niet zullen aandoen. Jolande had met de vorige reis ervaring met lange rijen. Alternatief is ondergrondse stad en zilverweeffabriek. Een aantal willen naar Qom. Hiervoor geldt niet de wet van de meerderheid. Programma gaat voor. We gaan naar Qom en doen ook de ondergrondse stad.

We rijden over de snelwegen dat gaat lekker snel. In de berm links en rechts zien we gezinnen picknicken. Echt ze zitten aan de rand. We begrijpen dit niet. Maar het is vrijdag (onze zondag) dus families gaan op pad. Sholeh deelt verse pistache nootjes uit. Ik vind ze best lekker, Mick wat minder dus ik eet de hare op. We hebben sinds vanmorgen een nieuwe microfoon in de bus dus nu is alles ook achterin te verstaan. Heel fijn. Onderweg vertelt Sholeh het een en ander over het geloof. Bijzondere gewoontes toch allemaal. Er is free marriage maar de streng gelovige moslims huwelijken nog steeds hun kinderen uit. Meisjes kunnen vanaf 9 jaar (!) trouwen, jongens vanaf 14 jaar. Hier zie je geen portretten van martelaren. In de provincie Azerbaijan, dichtbij Irak, hangen de wegen er vol mee. Elke soldaat die is gedood of krijgsgevangene is geweest hangt ergens met z’n foto langs een straat of weg. Dat is pas heldenverering. De martelaren die het overleefd hebben, hebben behoorlijk wat privileges zoals zonder examen aangenomen worden aan de universiteit.

Rond 11 uur zijn we bij Qom. We moeten hier overstappen in een andere bus. Binnen 5 minuten zijn we bij het heiligdom Hazrat-e Masumeh. Na Mashad het belangrijkste heiligdom van Iran. Hier ligt Fatima Masumeh begraven onder de gouden koepel. Als niet-moslims mogen we nergens in. Naast moskee is hier ook een koranschool en klein ziekenhuis. Khomeini en Rafsanjani hebben hier les gehad.

We krijgen allemaal een gebloemde chador. Deze is met kapje en mouwen en rits. De chador is zo lang dat we constant struikelen. Ik leg een knoop in de onderste flappen en dat gaat beter. Hoe kunnen die vrouwen hiermee lopen de hele dag. De chador is zeer onflatteus en we stikken de moord (hemdje-blouse-sjawl-chador bij 25 graden). We doen het ermee.
Als we het eerste plein betreden word je al bevangen. Wat is dit mooi. Dit herken je van de plaatjes van de voorbereiding. Mooie koepels, mooie hoge entrees, grote fontein waar de mannen aan de zijkant hun handen en voeten wassen. Het is vrijdag dus er zijn veel gelovigen. Alle vrouwen dragen een zwarte chador. De meeste mannen zijn ook in het zwart maar er zijn enkele die dat negeren. Het 2e plein is nog mooier dan het eerste plein. En het 3e en laatste plein spant de kroon. Zo mooi. Als die kleuren. Prachtig. We fotograferen ons gek. En wij worden ook als gekken gefotografeerd. Ze zijn hier ook weer dol op selfies. Dus we staan weer bij Iraniërs op de foto. We zien mullah’s rondlopen met witte en zwarte tulband. Het verschil is dat de mullah met de zwarte tulband een afstammeling van Mohammed is!!
Onder een van de poorten staat een groepje in het zwart geklede mannen te zingen en ondertussen met hun hand op de borst te slaan. Mooi! Ik neem een stukje op.
Het valt ons op dat op deze vrome plaats de Iraniërs gewoon elkaar en ons en zo fotograferen en niet alleen maar bezig zijn met hun geloof en bidden.

Na een uur rondlopen en uitleg van een locale gids gaan we weg. Die bloemetjes chador mag uit en we gaan met de shuttlebus naar onze eigen bus. Op naar Kashan. Even verder is een plasstop en nog even verder houden we koffie/thee pauze. Sholeh heeft heet water en thee. Dus Nescafe koffie. Met een koekje uit Qom ergens in de half schaduw is dat toch lekker.
Het is ruim 2 uur rijden naar Kashan. Hier komen we rond half 3 aan en gaan eten in een prachtige karavanserai. Ditmaal krijgen we kamelenvlees. Smaakt prima. Grote salade erbij en platbrood.

We zitten tijdens de lunch bij Sholeh en ze vertelt over haar leven. Ze is op haar 21ste uitgehuwelijkt en wist na 1 week al dat ze niet van de ze man zou kunnen houden. Ze wist niks van sex. Niemand heeft haar ooit iets verteld. Toen haar man haar wilde aanraken, bevroor ze bijna. En toen hij verder wilde gaan raakte ze een soort van in paniek. Haar man wilde wel 4. Per dag sex, hij kwam tussendoor van z’n werk ervoor, als ie thuis kwam, als ze gingen slapen en vaak nog midden in de nacht. Toen hij met een andere vrouw ging trouwen is ze uiteindelijk van hem gescheiden toen haar 2 kinderen groot waren, na 15 jaar dus. Als ze eerder was gescheiden had ze de kinderen nooit meer gezien. Ze kreeg geen cent terwijl haar ex-man zeer rijk is. Maar eind goed, al goed. Tijdens een van de groepsreizen waar zij gids was, was er een Duitser (van oorsprong een Aussi) die haar de liefde heeft verklaard. En de liefde is wederzijds. Ze gaan trouwen..... En Sholeh is helemaal in love. Oh zo leuk om te zien. Tijdens het toeristenseizoen gaan ze in Teheran wonen en buiten het toeristenseizoen in Freiburg. Ze is zo toegewijd aan de groep, zo zorgzaam. Een lieverd. En als je haar ziet, ze is zo enthousiast, zo trots op haar land en zeer vitaal. Ze is 64, en is gek op dansen!!

Sholeh of eigenlijk haar dochter ontvangt toeristen in hun huis. Je kunt hier voor € 35,- p.p. overnachten inclusief ontbijt en diner. En ze spreekt goed Engels (in Engeland gestudeerd). Sholeh koopt volgende maand een auto en dan kan zij gasten door Iran begeleiden. Wij krijgen haar gegevens. Dus wie geïnteresseerd is. Geef maar een seintje.

Daarna lopen we naar een typisch huis in het centrum, Khane-ye Borujerdi. Prachtig huis met een grote binnenplaats met vijver. We krijgen uitleg van een zeer goed sprekende Iraniër. Dit huis is gebouwd door een man die om de dochter van een rijke man te kunnen trouwen een nog groter en mooier huis dan z’n schoonvader te bouwen. Nou en dat is goed gelukt. De man laat een boek zien met prachtige foto’s van alle bijzondere huizen, karavanserais, bazaar, hamman etc. van Kashan. Hij heeft dit boek samengesteld en de teksten geschreven. Voor een tientje te koop en hij zal het boek signeren. Dat kopen we. Ik heb tijdens de uitleg en de wandeling al gefotografeerd. Dus het half uur dat we hier krijgen om rond te lopen, besteden wij door de Hammam-e Soltan Mir Ahmad aan de overkant te bekijken. Het dak hiervan is zeer bijzonder met alle koepels. Maar ook de badruimtes zijn zeer fraai met al dat tegelwerk. Gaaf om dit te zien. Hierna rijden we naar de ondergrondse stad. We dalen daar naar beneden en komen in een groot waterreservoir. Dat staat uiteraard nu leefg.De ondergrondse stad werd gebruikt om te schuilen tegen de vijand en andere indringers! We wandelen door gangen waar wij net in kunnen staan. Er zijn allemaal hokjes waar gezinnen tijdelijk kunnen verblijven. De Iraanse sprekende gids vertelt veel in het Iraans en Sholeh vertaalt dat allemaal. En dat weer met woorden die verkeerd worden uitgesproken, zo grappig. Best interessant om hier doorheen te lopen. Het is inmiddels half 7. Op naar het hotel, Negin House. Het hotel is zo’n prachtig huis in Kashan met verschillende buitenruimtes, restaurant en kamers rondom binnenplaatsen. We hebben een onwijs grote kamer met tweepersoons bed en eenpersoons bed. Het plafond is een hoge koepel en voor de verandering is de kamer zeer sfeervol ingericht. Jammer dat we hier maar een nachtje zijn.

We pakken onze iPad en iPhone om te verbinden met het internet. En dan ontdekt Mick dat ze haar iPhone kwijt is. We keren haar rugzak binnenste buiten. Niks, nada, niente. We keren voor de zekerheid de mijne ook binnenste buiten en ook niks, nada, niente. We gaan naar het mooie restaurant. Marjo komt misschien met ons mee eten. Mick gaat Sholeh of Jolande zoeken om te vragen of de chauffeur, die in een ander hotel zit, in de bus kan kijken of de iPhone misschien daar ligt. Uiteindelijk haalt Sholeh Mick op en gaan ze samen naar de bus. De hele bus wordt uitgekamd maar helaas pindakaas. Mick wil voor de verzekering aangifte doen. Politie wordt gebeld en die komt naar het hotel. Als het eten wordt opgediend, komt net de politie binnen. Inmiddels waren ook Saskia en Leo aangeschoven. Wij gezellig over reizen, waaronder hun reis naar Oeganda naar de gorilla’s. Gaaaaf! Jaloers!
De politieman komt samen met een militair met karabijn. Indrukwekkend. Dan moet Mick wachten op een hoger geplaatste officier. Die moet ook wat vermelden op het aangifteformulier. Die komt en zet z’n krabbel. Dan gaat deze man bellen en bellen en bellen. Uiteindelijk begrijpen we fat de commander (in chief) de laatste krabbel moet zetten en die krijgen ze niet te pakken. Morgenochtend naar het politiebureau om getekende formulier op te halen voordat we vertrekken. Oh wat voelen wij ons een stelletje sukkels. Sholeh onze gids, blijft de hele tijd bij Mick. Ze is zo moe en wil eigenlijk naar bed, maar ze vindt het haar job om erbij te blijven. Oh wat voelen wij ons bezwaard. Om half 11 gaan we naar bed. We zetten Mick’s e-mail accounts op mijn IPad. Genieten nog wat van die ontzettend mooie kamer en sluiten tegen 12 uur onze oogjes.

Ik heb heerlijk geslapen en Mick heeft natuurlijk een onrustige nacht gehad. Mick gaat douchen want zij moet naar de politie. Ik spring daarna onder de, overigens heerlijke, douche. En dan komt Mick de badkamer binnen met haar iPhone in haar hand. Gevonden naast de onderbroeken in de koffer. Hoe is dat ding nou daar terecht gekomen. Onverklaarbaar want Mick had haar iPhone gisteren in de bus nog gebruikt voor maps.me. Maar we maken een rondedansje. Oh wat zijn we blij. Mick gaat het goede nieuws snel aan Sholeh vertellen. Ik volg later en we ontbijten in het mooie restaurant. We zijn wat vroeger opgestaan en hoeven niet naar het politiebureau en hebben dus wat tijd om door het hotel te lopen. Kan ik wat fotootjes maken. Ik check in de lobby mijn mail, Facebook en Telegram. En het bericht dat Daphne in Vancouver samen met heel veel Canadezen op de muziek van Michael Jackson, haar held, gaat dansen. Wat vind ik dat leuk!
We maken de chauffeur ook blij want hij voelde zich ook bezwaard dat de iPhone weg was. Oh, wat hebben we die mensen aangedaan.

We wandelen naar de bus, de koffers worden per minitruck naar de bus gebracht. Klein ochtendwandelingetje. In de bus vertelt Jolande dat onze vriend Trump het nucleaire akkoord wil opzeggen en de sancties weer wil opleggen aan Iran. En ook dat in Teheran naar aanleiding van dit bericht de mensen de straat op zijn gegaan om Dood aan Amerika te scanderen. Ja, wij begrijpen dat wel. Wat is het toch ook een idioot die Trump. Hij heeft niet eens een alternatief.

We rijden langs een nucleaire fabriek. Er zijn er meerdere hiervan in de regio. En ook weer bergen aan beide kanten. We zien een kleine militaire basis langs de weg, en de soldaten zwaaien vriendelijk naar ons. Er staan hier ook weer veel afbeeldingen van martelaren langs de weg. Ik ga voorin zitten om de mooie bergen en de kronkelige wegen te fotograferen. Steeds als ik een foto neem, neemt de chauffeur een beetje gas terug. Wat een lieverd. Rond 11 uur bereiken Abyaneh, een dorpje met huisjes van klei en leem. Hier wordt het oudste Perzische dialect gesproken. De inwoners hoeven geen chador te dragen en dragen vrolijke, kleurige bloemetjes kleiding. Het dorpje en de bewoners zijn zeer authentiek. We fotograferen oude vrouwen en mannen, en zelfs een man op een ezel die her en der wat aflevert bij de bewoners. Bij een oud vrouwtje kopen we een zak gedroogde appelpartjes voor een scheet en drie knikkers. Heerlijk! Aan het eind van het dorp gaan we koffie en thee drinken. De thee wordt in een mini samovar geserveerd. En we drinken dat weer op zo’n Perzisch kleedjes plateau.

We vervolgen onze weg naar Na’in. Onderweg stoppen we voor de sanitaire ontspanning. Hier is ook een klein supermarktje. Met 20 man/vrouw gaan we daar naar binnen. Ik koop een groot plat vouw/scheurbrood, cream cheese, cola, chips, koekjes, cakejes en 2 ijsjes. Eerst de ijsjes opeten en dan scheur ik het brood in vieren en besmeer dit met behulp van ons vork-mes-lepel ineen attribuut met de cream cheese. Oprollen en opeten!! De buren, Saskia en Leo, aan de andere kant van het gangpad lenen ons attribuut om ook een sandwich te maken. Daarna gaan zij hun grote bak yoghurt oppeuzelen. Bak ijs bijna. Met de groepslepel roeren ze dit tot yoghurt, maar daar zijn ze wel even mee bezig. Zelfs de bak op het kruis van Leo heeft weinig effect. We hebben de grootste lol. Ze doen er wat sap (antivries!) bij en wat gedroogde appeltjes. Wo is meine tee vraagt waar de groepslepel blijft. Leo brengt deze met resten yoghurt naar haar toe, maar daar is mevrouw niet van gediend. En dat laat ze weten ook. Wij liggen in een deuk. Hoe bozer zij wordt, hoe meer wij moeten lachen. Jezus, doe niet zo moeilijk. Uiteraard gaat later de schoongemaakte groepslepel naar haar en eten de buren met onze lepel hun yoghurt op.

Wat ook erg fijn is, is dat de hoofddoeken in de bus af mogen. Shawl moet wel om onze nek zodat bij de politiecontroles we de shawl snel om kunnen doen.

In Na’in bezoeken we een moskee. Gewoon baksteentjes, geen tegeltjes en zo. Het licht komt binnen door een aantal marmeren plafondtegels. Ook dat is mooi. En er is een ondergronds gedeelte in deze moskee. Lekker koel is het daar. Voordat we verder rijden even plassen. Wat een ontzettend gore wc’s. Maar als je hoge nood hebt, heb je geen keus. Shawl voor je mond, piesen, handen wassen en wegwezen.

Het is nog even rijden naar Agda. In de bus zit ik lekker te lezen. De airco kan het niet aan, dus die gaat uit en dakje en ramen gaan open. Hier komen we om half 6 aan. Weer zo’n prachtig stijlvol huis. Zo Iraans ingericht. Omdat Mick vanwege haar verkoudheid snurkt, krijgen we een tweepersoonskamer, weliswaar met 2 eenpersoonsbedden, maar lekker met z’n tweetjes.
We zetten de reistassen op de kamer en gaan onder leiding van Sholeh een uurtje wandelen door Agda. Eigenlijk is het net iets te donker, maar toch fotograferen we de half vervallen lemen/klei huisjes, moskee, huseini, poortjes, bazaar, cistern etc.

Tegen 7 uur zijn we terug. Half 8 worden we in het restaurant verwacht. De eigenaresse van het huis heeft de hele middag staan koken. We zitten gezellig bij Hannie en Ariën. We kletsen over van alles en nog wat en genieten van de overheerlijke maaltijd. Hennie en Ariën hebben in en door heel veel landen gefietst, zoals Egypte, Laos, Cambodja, Marokko etc. Meestal slapen ze in tentjes. Oh ja, ze zijn 71 en 72!! Jammie, jammie. Dit huis is alleen voor ons. Er zitten geen andere gasten. Heeft zo’n 25 slaapplaatsen. Het blijkt dat wij de grootste kamer hebben met eigen badkamer met rainshower! Lucky birds. Als we het restaurant verlaten is Sholeh met haar lover aan het Skypen. En vol trots laat ze Stefan aan de hel groep zien (ze loopt met haar tablet bij iedereen langs) en kunnen we even nAr hem zwaaien. Oh wat zijn ze verliefd. Zo leuk.
Voor elke kamer stat weer zo’n Perzisch kleedjes plateau. Daar wordt de thee en koffie geserveerd. De Perzische muziek wordt harder gezet en we gaan dansen. Ik drink eerst m’n thee op en ga da ook in de overdekte binnentuin dansen. Niet echt mijn muziek en eigenlijk ben ik moe. Maar vooruit met de geit, gewoon meedoen. Mick heet niks met dansen dus vraag ik Jolande om haar over te halen. En ja hoor, daar komt ze. Paar minuten en weg is ze.....
Onze autist Edo en Wo is meine tee dansen als beste!
We maken plezier en gaan om half 11 of zo naar bed. Heerlijk bedje.

De wekker voor de zekerheid gezet want ik wil om 9 uur nog even door het Agda lopen. Overdag is het toch leuker fotograferen en met z’n tweetjes hoef je op niemand te wachten. Terug in het hotel repareert Wim met secondelijm m’n bandje van de lensdop. Zo dat zit weer goed vast. Iedereen heeft wel iets handigs bij zich en zo kunnen we elk probleem(pje) oplossen.

Als we wegrijden gooit de vrouw des huizes water naar de bus. Dat is traditie. Zo zwaai je je gasten uit. We gaan op naar Yazd. Hier zullen we 2 nachten verblijven.