Teheran

Rond 3 uur rijden we Teheran binnen en maken een stop bij de Poort van de Vrijheid (Borj-e Azadi), Dit monument is in opdracht van sjah Reza Pahlevi gebouwd. Na de revolutie hebben ze de naam veranderd waardoor dit een landmark kon blijven. Dit monument geeft me het gevoel, ik ben nu echt in Iran. Gek maar waar! We maken een groepsfoto en een foto van ons tweetjes. Voordeel van een groepsreis, altijd iemand die een foto van ons kan maken. Klein kwartiertje later zijn we bij het hotel. Koffers uit de bus en klein straatje doorlopen met de bagage. Incheck gaat retesnel. Jolande heeft een kamer met 1 groot bed en 1 eenpersoonsbed geregeld. Top!

We frissen ons op en gaan de buurt verkennen. Er is een groot electronica center bij ons hotel om de hoek. Daar is ook een food court. We gaan eerst even wat te eten scoren. We kiezen de Italiaan, een panini en ceasar salad. Smaakt best. Daarna naar de 1e verdieping want daar zit..... de Apple store van Teheran! Soms heb heb je geluk:) Ik vraag of ze de laatste update en mijn reservekopie erop kunnen zetten. Voor 400.000 van die jongens (€ 10,-) gaan ze dat fixen. Mick gaat ondertussen op zoek naar een leuke flip case met magnetische sluiting. Ik klets wat met het personeel. Elke gozer in die Apple store komt even met me babbelen. Ze vinden me hoogst interessant. Na een kwartiertje is de boel gefixt. Ik betaal en ga nog even profiteren van de sterke wifi en installeer m’n e-mail accounts. Dat lukt alleen bij m’n 2 Gmail accounts, niet die van VCK Travel. Haha. Mick had geen leuke flip case gezien. We kijken in nog een paar winkels maar ze verkopen alleen maar bumpers. Nou dat kopen we in Nederland dan wel. Het is nu tijd voor Teheran. We lopen lekker door ons buurtje en gaan dan in ons hotel even opfrissen en wat internetten. Ik had tijdens de busritten al m’n dagboek bijgewerkt en de foto’s tot en met gisteren geredigeerd. Snel even 2 piccolages gemaakt en verslag en piccolages op Waarbenjij.nu gezet.

Rond half 8 gaan we naar op zoek naar de köfte tent Reza Loghmeh die Sholeh ons heeft aanbevolen. I.p.v. rechts rechts gaan we links links en slaan dan een straat in. We vinden geen köfte tent, we zien wel leuke koffie café’s. Ik herken de straatnaam uit de Teheran pagina met tips van Thomas Erdbrink uit de Volkskrant. Had ik een screenshot van gemaakt. Nou daar gaan we morgen koffie drinken. Nou ja Mick dan:) We lopen terug en we zien het köfte tentje. Het is een take away met een paar tafeltjes. Alles bezet en het is er retedruk. We bestellen 2 köfte en 2 cola. De mensen om ons heen vertellen dat de köfte hier delicious is. Hotel ligt om de hoek en wij peuzelen dit op onze kamer op. Smaakt inderdaad delicious, simpel maar echt goed. Köfte voor wie dat niet weet is hier heerlijk gekruid gehakt met verse kruiden in zo’n plat vouwbrood.

We luieren de avond door. Ik werk m’n dagboek bij en redigeer de foto’s van vandaag. En we stellen het programma van een dagje Teheran op. Zoeken de metro stations erbij. Lijstje in de telefoon. Mick downloadt een zeer handige app van de metro met verwijzingen naar de belangrijkste bezienswaardigheden. Tegen 11 uur gaan de luikjes dicht en vallen wij in het zachte bed in een heerlijke slaap.

Ik word 10 minuten voor de wekker wakker. Ja, vakantie! En vandaag Teheran verkennen. Dus hup eruit. Wat hebben we heerlijk geslapen deze nacht. Ochtendritueel volgt en om 8 uur ontbijten we. We wisselen de plannen met de groep uit en ons plan en metro plattegrondje wordt gekopieerd door enkele medereizigers. Alhoewel iedereen van de groep zeer bereisd is, staan wij wel als 2 ervaren avonturiers te boek.
Half 9 wandelen we naar het Golestan paleis. 20 minuten lopen. Het in het Golenstan paleis is de vader van Mohammed Reza Pahlevi gekroond. Er zijn prachtige zalen waaronder een spiegelzaal, gebouwd naar het voorbeeld van Versailles. De zalen, de gebouwen, het is allemaal prachtig. En alles is erg mooi gerestaureerd. Wat een pracht en praal. We begrijpen nu dat delen van de bevolking in opstand kwamen.
Je mag nergens fotograferen. Nou, dan kennen ze de Nederlanders nog niet. Stiekem doen we dat toch. Sholeh weet ook niet waarom dat niet mag. Marjo, Arien en ik maken er een sport van om overal te fotograferen. De groep beweegt zicht traag door de zalen en van het een naar het andere gebouw. Veel wachten dus. Als we dat zat zijn, geven wij aan dat we een versnelling hoger gaan en doorlopen en dan onze eigen weg gaan.
We drinken een espresso en cola zero op het terras in de rozentuin (nu geen roos te bekennen) daarna wandelen we terug naar ons hotel. Ik had een kleinere rugzak ingepakt en vergeten m’n reserve batterij voor m’n fotocamera mee te nemen. Ik wil geen risico lopen. Onderweg scoren we een beker vers geperst granaatappelsap. Kolere, wat is dat lekker. Ik laat Mick achter bij de coffee shop van Thomas Erdbrink en ik loop even naar het hotel heen en weer. Als ik terug kom zit Mick met een big smile aan de espresso macchiato. Ik bestel een cola zero en een kipsandwich. Het is al half 1 en ik heb trek. Mick niet.

Ondanks het feit dat de voormalige Amerikaanse ambassade, dat sinds afgelopen winter opengesteld is voor publiek, juist vandaag gesloten is, gaan wij toch daar een kijkje nemen. De 444 dagen durende gijzeling en de film daarover, Argo, heeft zoveel indruk op me gemaakt indertijd, dat ik hier zo graag een kijkje wil nemen. We nemen de metro en direct bij halte Taleqani ligt de ambassade. Eerste muurtekst die we zien is Down with USA. Winkels erom heen hebben ook teksten die Amerika de hel toewensen. We maken foto’s van alle anti-Amerikaanse leuzen en tekeningen op de ambassade omheining.
Ik fotografeer de ambassade door de tralies het hek. En dan zie ik dat de toegangsdeur open staat. Ik vraag voorzichtig of we er toch in mogen. En ja hoor, tegen betaling van 100.000 van die jongens (€ 2,50) mogen we naar binnen. Jippie!!!! Ik huppel het pad door de tuin door. Ik vind het zo gaaf dat ik door het gebouw, waar toch een stukje Iraanse c.q. Amerikaanse geschiedenis is geschreven, doorheen mag lopen. De muren van het trappenhuis zijn beschilderd met anti-Amerika tekeningen en leuzen. In de lange gang hangen borden met uitleg. De uitleg is vooral een rechtvaardiging van de gijzeling door de studenten! Als eerste zien we de classy room, 30 centimeter dikke glazen ruimte in een kamer waar de top secret zaken werden besproken. Verder zien we veel machines, cryptische verwerkers, papiervernietigers, resten van in haast verbrande en versnipperde papieren, documenten uit 1979, oude computers, typemachines etc. Erg interessant om dat te zien. Er zijn ook ruimtes met dikke stalen deuren. We worden aangesproken door 2 dames in zwarte chador met de vraag waarom wij naar dit museum zijn gekomen. Geheime politie? Eerste wat me door het hoofd schiet. Als we antwoorden dat we geïnteresseerd zijn omdat hier geschiedenis is geschreven. En dat we uit Nederland komen. ‘Oh’, zegt ze. Als we vragen waarom zij hier zijn, antwoordt ze dat ze studenten zijn. ‘Ja, dus?’, denk ik. Niet echt een antwoord. We laten het zo. Het zijn vriendelijke vrouwen.

We lopen naar buiten, en maken nog wat foto’s van het gebouw en gaan naar de metro. we gaan uiteraard in het vrouwendeel van de metro. Eerste en laatste 2 wagons zijn uitsluitend voor vrouwen. Vrouwen mogen in het mannendeel, maar andersom niet! In de metro stappen steeds verkoopsters in die werkelijke van alles verkopen. Een greep uit het assortiment; bh’s (gestreept of in felle kleuren), lunchboxjes, koptlefoontjes, haarklemmen, lippenstift, sokken, kauwgom etc. Je kunt het bijna niet bedenken of ze verkopen het. Ze houden hun verkoopwaar omhoog en doen hun verkooppraatje. Soms hangen ze hun waar aan de rails aan het plafond. En ze verkopen ook nog wat. En wat worden we bekeken. Het is bijzonder als er 2 Westerse vrouwen in de wagon staan. We worden door enkele vrouwen stiekem gefotografeerd. De Iraanse vrouwen zijn erg mooi. Iets te zwaar opgemaakt met veel lippenstift en van die gestifte wenkbrauwen. Bij ons ook steeds populairder maar wij vinden het geen gezicht. Niet natuurlijk. En we zien vrouwen met een pleister op hun neus. Ze hebben hun neus laten verbouwen. Een Westerse neus is hip. En ze houden die pleister op omdat men dan ziet dat je geld hebt om dit te laten aanpassen.

We stappen uit bij metrostation Tajrish. We lopen door de bazaar en komen bij de ...... moskee. Een zeer vriendelijke man vertelt ons dat we een chador aan moeten. We gaan een hokje in en krijgen een groot bloemetjes laken. Een vriendelijke dame legt uit hoe we dit moeten dragen. Helemaal over je haar en met een hand onder je kin zo ongeveer het laken bij elkaar houden. Handig als je wilt fotograferen. Not! En met de rugzakjes op onze rug lopen wij daar rond als quasimodo. Charming!

We gaan eerst naar het vrouwendeel. Schoenen uit, in plastic draagtasje. Moet je dus ook vasthouden. Wat een gedoe. Er zijn veel vrouwen die bidden en uit de koran lezen. Een goed Engels sprekende dame spreekt ons aan en leidt ons door de moskee en vertelt van alles over wat hier gebeurt. 3 dames die bidden laten zien hoe je met de gebedsteentjes bidt. Lief van ze. Het vrouwendeel is trouwens een prachtige ruimte met heel veel kleine spiegeltjes.

We gaan weer naar buiten en lopen het plein op en kunnen de mooie moskee bekijken. Ik fotografeer me gek, zo goed en zo kwaad als dat gaat met die onhandige chador. Zo’n mooie koepel en majestueuze entree met steentjes in diverse blauw en turquoise tinten. Hier gaan de mannen naar binnen. De vrouwen gaan door de zij ingang:(

We gaan ergens zitten en gewoon eens kijken wat er op het plein voor de moskee allemaal gebeurt. Zeer vermakelijk. We worden uiteraard weer gefotografeerd. We krijgen dadels, we krijgen wraps met schapenkaas. De vromen geven eten aan de armen. Zijn wij arm? Weigeren is geen optie, dus nemen we het aan. En het smaakt erg lekker.

Het oversteken blijft van God zegene de greep. Er zijn in Teheran verkeerslichten maar daar trekken de brommers zich niks van aan. Om van stoep naar stoep te gaan zijn er paaltjes waar je je tussendoor moet wurmen en in het midden 2 naar binnen gebogen rekstokken met een plateautje. Dat laatste is voor wandelwagens en rolstoelen!!

We wandelen door de bazaar terug naar de metro. Als we bij een tent staan te twijfelen of we nu wel of niet wortelsap nemen, worden we door 2 knullen aangesproken. Of we met ze mee willen wat drinken. We raken aan de praat, nemen veel foto’s. Ze vragen of we meegaan naar Kermansah, provincie Koerdistan. Nee, we hebben geboekte reis. Please. We zijn met een groep met 20 man. Geen probleem. Dat kan allemaal. We wijzen hun aanbod vriendelijk af en gaan naar de Tabiat voetgangersbrug. 20 minuten met de metro. Als we de metro uitlopen is het onduidelijk hoe we moeten lopen naar de brug. Maar we zijn in Iran en 2 vriendelijke jongens wijzen ons de weg en lopen met ons mee. Na een kwartiertje zijn we bij de brug. Het is half 7 en inmiddels donker. De brug is groen verlicht. Ik maak een paar foto’s. We komen Marjo tegen. Stad met 16 miljoen inwoners en je komt iemand van je groep tegen. We kletsen wat. Er komt een jonge knul aan die ons aanspreekt in het Nederlands. Hij heeft in Leiden gestudeerd. Is al 7 jaar terug maar spreekt nog goed verstaanbaar Nederlands. Leuk! We komen ook nog 2 stellen van onze groep tegen. Populaire brug.
Er komen meisjes naar ons toe met de vraag of ze een selfie met ons mogen nemen. Tuurlijk. En dan komt er nog een meisje, en nog een. Zo grappig. Als fotomodellen flaneren wij over de fraaie architectonische voetgangersbrug, die over de snelweg gaat naar de overkant. Hier is ook een foodcourt. We gaan buiten zitten, beetje fris inmiddels, en halen een vers fruit sapje. Daarna bestellen we bij een van de counters gemarineerde kip met patat (!), we hadden geen zin in rijst, met .... cola. Salade krijgen we er gratis bij. We smullen. We zouden eigenlijk naar Darband (noord Teheran) gaan. Dat is de rijke en hippe wijk. Vanaf 8 uur is het daar zeer levendig en daar zijn leuke restaurantjes. Maar dat is 20 minuten met de metro en dan nog met een taxi. We laten dit voor wat het is en eten dus bij de brug. We wandelen weer door het mooie parkje terug en nemen de metro. Op weg naar het hotel scoren we nog 2 watertjes. En in het hotel zien we dat er 3 in de koelkast staan. Voorlopig genoeg water.

Op de kamer pakken we de reistassen in, nemen een douche om het zweet van ons af te spoelen (het is zo’n 25 graden en volop zon) en duiken het heerlijke bed in.
Ondanks alle metroritjes hebben we vandaag ruim 28.000 stappen en 16 km gelopen!! Ja, een stad verkennen gaat het beste te voet.