Home sweet home!

Toch nog even een nawoord. We zijn inmiddels thuis, de eerste wasjes zijn gedraaid, boodschappen zijn in huis gehaald etc. Toch nog een relaas over onze terugreis. Prima verlopen hoor maar toch nog wel wat over te schrijven.

Wilden we de laatste uurtjes in Iran gaan eten schuin aan de overkant, is dat restaurant gesloten. Armeense wijk is te ver. Dan maar even in de buurt kijken. We vinden een tl-licht tent waar men geen woord Engels spreekt. Het ziet er niet echt uit maar we iets anders is er niet in de buurt. Het enige dat ze hebben is minced kebab, gehakt op een stokkie. Voorverpakte sla. Yoghurt uit een bakkie. Colaatje erbij, plastic zeiltje op tafel. Wat een gezelligheid. Krijgen wel een onwijs groot stuk plat brood erbij. Het is te doen.

We hadden nu dus geld over. De patisserie is open. We kopen 2 gebakjes en een schaal met een assortiment hele kleine koekjes. Voor de meisjes op kantoor. We lopen verder en gaan naar het goede hotel vlakbij ons hotel. Mick ruikt koffie..... Daar een espresso en een groene thee besteld. Hier hadden we dus ook kunnen eten. Niet aan gedacht. Maar in zo’n lokaal tentje was eigenlijk best leuk.

In het hotel doen we de koekjes in de koffer en laten de man van de receptie een taxi bellen. Er rijdt een gewone auto voor. Zeker een vriendje van de receptionist. Achterbak ligt vol. Handig als 2 mensen met 2 stuks bagage naar het vliegveld moeten. 1 reistas in de achterbak en 1 op de passagiersstoel. Uur naar het vliegveld. Is dus een half uur. We moeten wachten in een grote hal voordat we de international flights building in mogen. Na 3 kwartier mogen we naar de ‘echte’ hal. Paspoort laten zien. Man kijkt op lege pagina. Is goed. Ja hoor, wat een controle. In het gebouw moeten we naar de vrouwen controle. Alle bagage op de band. Dan hok in waar een vrouw opkijkt van haar smartphone. Ze geeft je een aai over je been en je mag door. Ja smartphone is natuurlijk veel interessanter.

Dan in de rij voor de check-in. Loopt voorspoedig. We mogen zelfs bij de business class balie inchecken. Aardige man die ons incheckt tot aan Amsterdam. We moeten weer plaats nemen in de hal want de paspoortcontrole is nog niet open. Daar komen 2 mannen die gewichtig doen. Eerst gaat er een loket open en al rap de tweede. De man maant Mick en mij naar het tweede loket. Eerst even alles opstarten...... Dan mag ik van achter de rode streep komen bij zijne excellentie. Hij bestudeert mijn paspoort zeer grondig. Houdt het vlak voor zijn ogen. Kijkt nog eens. Overlegt met z’n collega. Kijkt nog eens. Vraagt of ik Maria heet. ‘Onder andere’, zeg ik. Hij pakt de stempel en .... Hij kijkt nog eens. De rij achter me is natuurlijk niet blij met me, maar wat kan ik er aan doen. En ja hoor, eindelijk daar is ie.... de stempel. Ik roep Yes en loop met paspoort weg. In die tijd heeft zijn collega zeker 8 reizigers gecontroleerd....

Volgende wachten voor de laatste controle. Ik loop achter een mevrouw aan. Terug jij, achter de rode streep wachten. Tuurlijk. iPad moet uit de tas. Weer controle. Dame voelt overal. Goedgekeurd. Yes. Nu rugzak. Er hangt een fluitje aan. ‘Wat is dat?’, vraagt de dame van de security. Een fluitje. Ik fluit er mee. ‘Forbidden’, zegt ze. Hoezo? Een fluitje. Ze is onvermurwbaar. Ik lever fluitje in en loop met verbazing naar de wachtruimte bij de gate. Mag wel een flesje water meenemen. Ze hebben niet eens gecontroleerd of dit wel water is. Vlei mij op 2 ligstoelen en wacht op Mick. Zij hoefde haar fluitje niet in te leveren. Wat een gelul. Het is maar een fluitje, maar toch.

Mick haalt van onze laatste rials koffie en thee en een zak toffees. Houden we nog geld over. Ik haal nog maar een zak:) Wachttijd tot vertrek is nog ruim een uur. Weer een rij voor het instappen. Met de bus naar het vliegtuig. Klein vliegveld dus geen slurven. Mooi op vertrokken. We kijken op aanraden van Jolande, had ze ons nog ff geappt, de film Hidden figures. Inderdaad een aanrader!!
We krijgen wat te eten, dat me niet zo kan bekoren.

Keurig op tijd landen we op Istanbul Ätaturk. We zoeken een leuk restaurantje. Gevonden. Ik neem een panini caprese en een groene thee. Mick is verzadigd en hoeft niks. Mick valt naast me in slaap en ik internet wat en hou de wacht. Totdat ik ook in slaap dommel. Het is een gebroken nacht en dan krijg je dat. We worden allebei wakker, op tijd. Stel je voor dat we hier gewoon zouden tukken en het vliegtuig vertrekt.

Ook hier met de bus van en naar het vliegtuig. Alhoewel er wel slurven zijn en de Airbus 330 toch groot genoeg is. Configuratie 2-4-2. Wij hebben 2 stoelen naast elkaar en de 4 in het midden zijn nog vrij. Mick gaat daar zitten. Met een beetje mazzel heeft Mick er straks 4 en ik 2. Uiteindelijk heeft Mick er 2,5, halve vanwege een tas die op een stoel moet staan:( Mick slaapt de hele vlucht en heeft op haar scherm aangegeven ‘Don’t disturb’. En dat gebeurt dan ook niet. Ik prop mij als slangenmens (!) op de 2 stoelen. Slaap wel wat maar 2 stoelen is ook voor dit ukkepukkie net ff te krap. Ontbijt vind ik niks, wel kopje thee. Ik dommel weer verder. Wat wel gaaf was, was het video scherm in de stoel voor je. Die kon je op camera zetten en dan kon je met start en landing maar ook onderweg meekijken. Voor schematijd landen we op Schiphol.

Paspoortcontrole. Groot vliegtuig, 2 loketjes open. Geduw, voorpiepen etc. Ja dat krijg je. Gelukkig hadden wij de goede rij gekozen en waren we er snel doorheen. Ondertussen wel 2 voorpiepers even naar de back of the queue gewezen.....

Op naar de bagageband. Na 10 minuten komt het bericht ‘Eerste koffers op de band’. Op de band liggen veel koffers die we maar rondjes zien maken en niet eraf gehaald worden. Hierdoor is er amper ruimte voor de lading koffers van onze kist. Sterke mannen zetten koffers wat strakker neer waardoor er ruimte voor onze koffers wordt gecreëerd. Na 1 uur is onze vlucht van het scherm verdwenen en zo’n 15 mensen hebben geen bagage. Inmiddels komt de lading van een volgende vlucht op de band. In een uur tijd bagage van 3 vluchten op 1 band en 5 banden die leeg staan. Snappen jullie deze logica? Wij niet.

Nou, geen bagage dus. Op zoek naar de Turkish Airlines balie of de Swissport balie, afhandelaar van Turkish Airlines. Ik vind uiteindelijk een dame en die zegt dat er nog een lading gelost wordt. Nou ik, met de anderen, weer terug. En na 10 minuten ja hoor, daar zien we de blauwe en rode reistas verschijnen. Op naar de Zuidtangent (heet zo niet meer, weet ik) naar huis. Home sweet home!

P.S. Foto’s staan allemaal weer bij de juiste verslagen:)