Tabriz en omgeving

Alhoewel het bed hard was, hebben we redelijk geslapen. Het wekkertje ging om 9 uur. Lekker douchen, haren wassen, schoon bekkie en schone kleren aan. We zijn er klaar voor. We ontbijten in het restaurant bij de receptie. Plat brood met honing en worteljam (!), gekookt eitje, thee en waterige sinaasappelsap. Wij doen niet moeilijk (zijn geen grote eters ‘s morgens) en genieten van dit simpele ontbijtje. Voor het restaurant zat een man met een bordje taxi en hij sprak ons aan. Hij wilde ons wel naar Kandovan rijden en eventueel het Urmia meer. We hadden al via een lokaal reisbureau een auto met chauffeur geregeld voor alleen Kandovan en dat zou € 160 moeten kosten. En deze man vraagt € 50. Nou dan gaan we met deze. We mailen de lokale agent en tegen 50 dollar annuleringskosten zegt hij de chauffeur af. Zijn we al met al een stuk goedkoper uit.

Om half 11 stappen we in een schone en goede witte Peugeot 405. Binnen 1 uur zijn we in Kandovan. Ook wel mini Cappadocie genoemd. We klauteren daar op gladde stenen tussen de in rotsen gehouwen woningen. Kleine deurtjes, was buiten, stal voor de geiten tussen de woningen... alsof het leven 100 jaar heeft stil gestaan. Behalve een groep Fransen en enkele individuele toeristen zijn wij de enige. Dat is zo heerlijk met fotograferen. Niemand die er voor staat. Na een uurtje lopen we weer naar beneden, steken de drooggevallen rivier over en drinken thee. We nestelen ons op een met Perzische kleden en kussens voorzien plateautje en de pot thee wordt geserveerd. We genieten van dit bakkie. We lopen weer terug naar de auto, en gaan richting Urmia meer. Onderweg even een plasstop. De aardige man van het winkeltje bij de wc’s geeft ons zelfs nog een plat brood. Dat is nog eens service. Gratis pissen en gratis brood!!
We vervolgen onze weg naar het Urmia meer. We rijden een heel stuk langs het bijna drooggevallen meer aan de linkerkant en de grillige bergen aan de rechterkant. Mooi ritje. We rijden de brug op en na 1 km of zo stopt de auto en kunnen we naar beneden, naar de zoutvlakte. Het Urmia meer is een zoutmeer, zo zout dat er geen vissen kunnen zwemmen. We lopen over het zout naar het nog beetje water wat er is. Het lijkt veel maar in verhouding van de oppervlakte van het meer is dat nog maar 10%. Mick wil, zoals overal, met haar blote kakkies in het water, maar dat gaat hier niet. Dan maar met haar handen. Gevolg, 2 wit uitgeslagen handen die de hele middag verder wit blijven. Haha. Ik steek er maar 1 vinger in...
Leuke plaatjes geschoten, water, bergen, hoopjes zout. Ook de vergane steigers met zoutkorsten eraan vast in combinatie met een rood bootje. Fotogeniek.

We stappen weer in de auto. Onze chauffeur regelt met een mannetje dat we halverwege de brug mogen keren en bij een vriendje van hem, gaan we lunchen. En dat werd tijd. Het is inmiddels half 3 en ik rammel. We bestellen een kebab met plat brood en kopje thee. Weer op zo’n Perzisch kleedje plateau genieten wij van deze eenvoudige maar voedzame lunch. De zakken grof of fijn zout die hier te koop liggen, laten we voor wat het is. We gaan weer terug naar Tabriz. Om 5 uur zijn we in ons hotel. Even opfrissen en e-mails en appjes lezen. IPhone is afgeleverd op Schiphol en tourleader heeft iPhone opgepikt van de balie. Goed nieuws dus:)

Nu op zoek naar een restaurantje. Het is nu nog licht en dat zoekt makkelijker. We lopen langs wat van die hele simpele eettentjes met van die formica tafeltjes met veel tl-licht totdat ik aan de overkant restaurant Modern Tabriz zie. We gaan daar even kijken. Met gevaar voor eigen leven steken we over. Het is hier oversteken op de Vietnamese manier, oftewel gewoon gaan lopen, zig zag tussen de auto’s door, niet twijfelen, gewoon doorlopen. En wij zijn in no time, heelhuids (ook niet onbelangrijk), aan de overkant. Moderne tent, voor Iraanse begrippen dan, waar niemand zit. Ik krijg dan altijd de neiging om te zeggen: ‘We hebben niet gereserveerd maar heeft u een tafeltje vrij?’ Haha. Later hoorden we dat de Iraniërs rond 20.00 gaan eten!! We werpen een blik op de kaart en besluiten hier te gaan eten. Beef kebab voor mij en chicken kebab voor Mick. De wat spannendere Iraanse gerechten komen nog wel aan bod. Colaatje erbij. Ja, alhoewel er wijnglazen op tafel staan moeten we het hier met non-alcoholische drankjes doen. Geen probleem, doen we gewoon en leuke bijkomstigheid, is nog goed voor de lijn ook. Haha. Na het smakelijke eten wandelen we terug naar het hotel. We willen vanavond bijtijds naar bed. Ik wil m’n dagboek ook nog bijwerken en lekker in bed wat lezen. En gewoon even wat meer slaapuurtjes maken. Morgen voegen we ons bij de Djoser-groep, die vannacht in het hotel zal aankomen. We zijn benieuwd. Voor het eerst met een groepsreis mee. We zijn benieuwd. Het zal wel even wennen zijn maar we hebben nu al door dat iPhone gedoe al veel contact met Jolande, onze reisleider, en dat voelt goed. Ze gaf ons zelfs tips voor ons dagje Istanbul. We hebben bewust voor Djoser gekozen. Een; omdat ze deze route doen, die geen enkele andere reisorganisatie doet, twee; omdat je in de plaatsen waar je meerdere nachten bent gewoon je eigen gang kan gaan, drie; omdat je niet verplicht bent elke avond met de groep uit eten te gaan, vier; omdat de groepen klein zijn en vijf; last but not least, omdat met auto met chauffeur door het land crossen niet te betalen is. Houden we geld over voor een volgende reis (hiep hoi). Maar we hebben er een eigen draai aan gegeven en hebben vooraf en aan het einde verlengd.

Wat me zo opvalt van de mensen hier, is de vriendelijkheid en bescheidenheid. De bakermat van de beschaving ligt hier en dat zit bij de mensen ingebakken. Ondanks alles wat dit land heeft meegemaakt, revoluties en zo, zijn de mensen beschaafd gebleven. Wat knap. Daar kan menig land/volk, ja wij Nederlanders ook, nog wat van leren. Zuid-oost Azië, ook een regio waar de mensen vriendelijk en bescheiden zijn.
Wat een contrast met Istanbul. Ongepland waren we hier dus weer na 8 jaar en we vonden de mentaliteit veranderd. De Turken; grof, onbehouwen, niet zo sympathiek. Invloed van die vriend Erdogan. Dat land heeft ook veel te doorstaan en Istanbul is natuurlijk vergeven van de toeristen. Maar je kunt toch wel respectvol zijn/blijven? Voordringen, je in de tram wegduwen, je met hun ogen uitkleden.... Allemaal niet fijn. Gelukkig waren er ook uitzonderingen hoor.
Wij gaan genieten van het enorme gastvrije Iran. Lekker puh.

Na een woelige nacht, te veel gedraai op het toch wel harde bed, opgestaan, Mick naar het land der levenden gebracht, gedoucht, aangekleed en hup naar beneden. De meeste van de vannacht aangekomen groep waren al aan het ontbijten, want we hoorden veel Nederlands om ons heen.

Na het ontbijt maakte ik kennis met Jolande, onze reisleidster, en kreeg ik mijn nieuwe iPhone. Jippie! Gaan we vanavond installeren. Nu eerst het welkompraatje van Jolande en afspraken maken met de groep.
We stelden ons allemaal even voor. Gemengd gezelschap. Een vrouw van 65, die wel 75 lijkt, is een typje. Zo’n ‘Wo is meine tee’ type. El, weet je nog:) Die wordt mijn vriendin. Not! Maar de rest is prima! En Jolande is een lekkere pittige tante van onze leeftijd. Duidelijke afspraken, geen gesodemieter.

Tegen 11 uur stapten we de bus in. Eerst naar een wisselkantoor. In het hotel gaven ze nu een slechtere koers maar omdat wij gisteren zo’n goede koers hadden, regelde de Tabriz gids een vriendje en die bracht ons naar een money changer. Iedereen op slag miljonair want 1 miljoen van die jongens (rial) is € 25,-. Dus als je dan € 200 wisselt, ben je multimiljonair en heb je geen dikke tiet maar dikke buik met geld. Want we hebben alleen contant geld bij ons, pinnen en creditcard, is hier niet mogelijk. Dus de euro’s aangevuld met de miljoenen is een buikje vol. Maar onder de wijde blouse ziet niemand dat!!
Terwijl Mick (ja, zij is van de finance & control) euro’s wisselde, liep ik een notenzaakje binnen

We gaan eerst naar de citadel. Althans wat er van over is na de aardbeving van 240 jaar geleden. Je ziet de scheuren na de restauratie nog zitten. We gaan hierna naar het archeologisch museum en dan naar de blauwe moskee ernaast. Omdat het motto van Djoser, blijheid-vrijheid, is skippen wij het archeologisch museum. Van dat soort oude stenen zijn wij niet zo. We zien de groep wel weer bij de blauwe moskee. We lopen wat rond en zien een shopping center. Dat is niet bijzonder maar bij de zij-uitgang zien we een terrasje (!). Mick bestelt oploskoffie en ik een potje thee. Als we in het zonnetje zitten te genieten, zwaaien vanuit de verte 2 jochies. Wij zwaaien terug. Hello, we’re you from? Als we dan Holland zeggen, hebben ze geen idee waar dat ligt. En binnen no time staan er zo’n 20 jochies van een jaar of 10 tot 12 jaar om ons heen. Amper met ze te converseren maar we hebben de grootste lol. Helemaal als ik een foto van ze wil maken. Het is dringen wie vooraan mag staan. Dan komt er een soort bewaker naar buiten en stuurt ze weg en hij verontschuldigt zich bij ons. Helemaal niet nodig, wij vonden het hartstikke leuk.

We kopen wat koekjes en lopen naar de moskee, nu de halve groep er nog niet is, kunnen we foto’s maken zonder toerist erop. We krijgen uitleg van de Tabriz gids. De moskee is ook 240 jaar geleden door een zware aardbeving verwoest, maar weer opgebouwd. De buitenkant is niet meer blauw maar alleen baksteen, de binnenkant is nog redelijk in takt met nog vele blauwe mozaïeken.

We gaan gezamenlijk lunchen. De Tabriz gids weet een leuk tentje waar we voor € 5,- een stoofpotje van schapenvlees, matzes (zo ziet het eruit) en een frisdrankje kunnen nuttigen. Leuk is een understatement want het is een kelder met formica tafels en tl-licht. Wij zitten bij locals aan tafel. Leuk! Eten smaakt prima, zelfs de kikkererwten. De yoghurt met munt en komkommer is heerlijk.

Hierna kun je met de gids mee naar de bazaar of zelf er doorheen wandelen. Wij kiezen voor dat laatste. Een echte bazaar waar werkelijk alleen maar locals (ja en wat mensen van onze groep) rondlopen en waar geen een souvenir winkeltje te vinden is. Wat een verademing. De bazaar is oud maar authentiek, werelderfgoedlijst! Van Perzische kleden, kruiden, noten tot haarverf.
Ik moet zo nodig sassen en kijk om me heen of ik een wc zie. Maar alles is in het farsi, niet te lezen. Een oude baas vraagt wat ik zoek. Een wc. Hij gaat ons er naar toe brengen. We struinen met stevige pas die halve bazaar door en ondertussen klotst mijn blaas als een dolle. Bij de moskee mogen we plassen. Van een mannetje krijgen we de sleutel de damestoiletten. Er is zelfs een gewone wc. Wat een luxe. Wc seat cover erop en sassen maar. Zo dat lucht op. We banjeren nog wat door de bazaar en besluiten terug te wandelen naar het hotel, 20 minuten. We gaan ergens de bazaar uit en als ik het kaartje van het hotel, in farsi, laat zien zegt een verkopertje je moet naar links. Ok, en dan bij de hoek? De een zegt je moet rechts en de ander zegt links. Lekker dan. Boek met summiere kaartje van Tabriz ligt in de bus:( Er stopt een auto met een jonge gast erin. Waar moeten de dames naar toe? Ik laat het kaartje van het hotel zien, en hij zegt: ‘Stap maar in’. En dat doen we. Hij zet ons keurig voor de deur van het hotel af. Ons gevoel zei dat het goed was, en dat was dus ook zo.

In de lobby ga ik mijn iPhone configureren, daar is de wifi het sterkst. Als ik de reservekopie erop wil zetten, moet ik eerst de nieuwe update laden. Duurt 3 uur:( Wachten dus maar....

We frissen ons even op de kamer op en besluiten met de een gedeelte van de groep mee uit te eten te gaan. Andere deel gaat eten in het restaurant waar wij gisteren hebben gegeten. Onze Tabriz gids, Reza, gaat met ons mee en stelt voor om met de lokale bus te gaan. Leuk!
Mannen voorin en vrouwen achterin. Ja buiten de hoofddoek (hijab) ook weer zo’n teken van de niet gelijkheid tussen man en vrouw. We reizen in het spitsuur want het is file in de stad. De bus zit stampvol. Maar we staan tussen allemaal in het zwart geklede vrouwen, dat wil zeggen zwarte hoofddoek of groot zwart doek dat om je hoofd en lichaam is geslagen en je met een hand dicht moet houden. We staan tussen studenten en in no time zijn we in gesprek met ze. Ze vragen waarom we een hoofddoek dragen. Verbaasd reageer ik: ‘Dat is toch verplicht? Ze vindt het zelf ook niet fijn, maar het mot. We hebben het over free and arranged marriage. Ze mogen zelf kiezen en kunnen uit liefde trouwen. Meisje naast me is 20 en studeert chemical engineering. Ze wil een selfie van haar en mij maken. Tuurlijk, leuk! Dat gebeurde ook al op het vliegveld, een vrouw uit het vliegtuig wilde, het was midden in de nacht, ons met haar dochters fotograferen. Wat blijft dat toch grappig. Na een half uur zijn we voor ons gevoel aan de andere kant van de stad. In een modern restaurant gaan we de locale specialiteiten eten. Mick bestelt köfte en ik een soort kip soufflé. En dat delen we dan, kunnen we beide gerechten proeven. Het smaakte heerlijk. Lekker blikje cola zero erbij! We gaan met onze eigen bus terug. Met 3 knullen en Jolande, onze reisleider, gaan we ergens koffie drinken. In een smaakvol ingerichte ruimte klimmen we op zo’n Perzisch kleedjes plateau en bestellen koffie en thee. Mijn koffieaddictje is in de gloria, een goede hete espresso krijgt ze!! We kletsen over geloof in Iran in vergelijking met Nederland en de rest van de wereld. Interessant. Terug in het hotel pakken we de reistassen in en leggen de kleren voor de volgende dag klaar. Ik probeer nogmaals m’n iPhone te configureren en dus de laatste update te downloaden. Hij geeft resterende tijd aan van 3 uur tot 2 dagen!! Dat geloof je toch niet. Ik heb er een screenshot van gemaakt. Ik leg het ding aan het stroom en geef het een nacht te tijd. De volgende ochtend blijkt het streepje nog geen steek verder te zijn. Ik geef het op. Ik had op mijn iPhone en iPad VPN geïnstalleerd en dat werkt prima. Maar dat werkt op m’n nieuwe iPhone pas als ik mijn reservekopie heb teruggezet. Denk ik. Ik probeer het bij een Apple winkel in Teheran en anders, laat maar. Gelukkig heb ik m’n iPad nog:) Met dat VPN kan ik op Facebook en sommige sites en downloaden van mail gaat sneller. Kan op mijn iPad geen Exchange (VCK Travel) installeren. Jammer dan. Ruim 3 weken van werkmail verstoken. Ik kan het slechter treffen:)