Eindelijk aangekomen in Iran

Sharp 11.00 uur reed Carlo in moeders karretje voor. Omdat hij in between jobs is, heeft ie alle tijd om deze 2 tantes een slinger naar Schiphol te geven. Hij zet ons keurig af voor vertrekhal 3 waar de check-in van Turkish Airlines is. Dank lieverd. Check-in verloopt snel en soepel, maar we krijgen wel de mededeling dat het toestel nog in Istanbul staat en we minimaal 1 uur vertraging hebben. Ja, storm en vliegen, geen goede combi. Fijn dat staartje van Irma. De veiligheidscontrole ook weer snel en soepel, onze rugzakjes vallen onder kleine bagage, dus mogen we naar de snelle rij. Altijd fijn, maar nu maakt ons dat niks uit, we hebben zeeën van tijd. Toch is niet hoeven wachten altijd fijn.

We gaan eerst een bakkie doen. Ja ja, Starbucks! Zo Mick heeft haar eerste macchiato van deze reis gescoord en ik stel me tevreden met een kop thee, met brownie want die zijn zo lekker bij de Starbucks. We dolen wat rond en komen een leuke bar tegen. Daar verorberen we heerlijke broodjes, vergezeld van een goed glas wijn, nu kan dat nog (haha). En als we zien dat de vertraging 2,5 uur is nemen we er nog maar een. Ja, we moeten toch wat:)

Uurtje voor vertrek wandelen we al shoppend naar de gate. We scoren een selfie stick. Gaan we deze reis maar eens uitproberen. Kopen ook nog wat drop en een heerlijke Tonychocelony. Bij de gate ga ik vragen of we de vlucht naar Tabriz gaan halen. Volgens de grondstewardoos wel maar als dat niet zo is moeten we naar de Turkish Airlines balie en worden we omgeboekt, krijgen we een hotelovernachting en vliegen dan waarschijnlijk morgen(avond) naar Tabriz. En wordt het een dagje Istanbul. Geen straf maar we hadden andere plannen. We maken ons er niet druk om, we maken het er beste van en gaan er dan een leuk dagje Istanbul van maken.

Instappen gaat niet echt vlot. De dame (uit Egypte blijkt) die bij de stewardoos al probeerde voor te dringen, probeert dat bij het instappen weer. Als ik ergens de schurft aan heb, is het voordringen. En je hebt allemaal een stoelnummer, dus dat heeft geen zin. Egyptische gewoonte of wijsheid. Wie zal het zeggen. Het duurt lang voordat we gaan taxiën. Wij maar denken: ‘Schiet nou op, wij willen onze doorverbinding halen.
Om half 6, 3,5 uur later, dan gepland vertrekken we. De vlucht verloopt voorspoedig en we krijgen een lekkere pasta. Beetje lezen, beetje dommelen en om 21.00 landen we op Istanbul vliegveld. De eerste bus rijdt voor onze snufferd weg omdat we achter in het vliegtuig zaten en ze in plaats van een trap voor en achter, alleen een trap voor hadden geplaatst. We moeten met de laatste. Een kwartier later zijn we in de terminal. We zien dat de vlucht naar Tabriz van gate 311 vertrekt en dat dit 15 minuten lopen is. We trekken een sprintje maar dat houden we niet vol. Snelwandelend lopen we naar de gate. En waar we al bang voor waren. Gate gesloten en vliegtuig vertrokken. F*ck!!

We lopen naar een Turkish Airlines balie. Daar worden we naar de transfer balie op de begane grond verwezen. Weer helemaal de andere kant op. Daar worden we omgeboekt naar de vlucht van de volgende dag, same time, same place. Bagage krijgen we niet, die gaat morgen mee en blijft op het vliegveld. We moeten door de douane en dan naar de Turkish Airlines hoteldesk.
Staan we in de rij bij de douane, komen we erachter dat we een visum moeten kopen. Soepel als we zijn, klimmen we over het hekje en kopen bij een visummachine (!) voor 20 dollars een visum. Hup, weer in de rij. Dat gaat redelijk snel. Nu op zoek naar de hoteldesk. Die zit in een hoek. Instapkaarten inleveren en wachten bij de Starbucks ernaast op de bus die ons naar ons hotel zal brengen. En dan.... kom ik erachter dat ik mijn iPhone kwijt ben. Verloren in alle hectiek of gejat. Zweet (gevoel van 10 opvliegers tegelijk) breekt me uit. We worden naar buiten geleid, krijgen de instapkaarten terug en wachten in een donkere hoek in de frisse wind op de bus. Hier kan ik m’n rugzak niet binnenste buiten keren om te kijken of m’n iPhone toch ergens zit. Half uurtje met de bus naar het hotel. Bij de receptie paspoort inleveren waar ze een kopie maken. Omdat we er zo doorheen zitten maken we daar geen punt van. Op naar de kamer. En helaas pindakaas.... geen iPhone. Nu eerst de boel blokken. Werkt het wifi niet. Dan maar weer naar de lobby. Via Zoek my iPhone geen spoor, had roaming uitgezet dus is ie offline. Ik bel bij de receptie Lost and found, wordt niet opgenomen. Mick haalt dan maar een glas rood en een glas wit. Ons verdriet wegdrinken (haha). We appen wat met de familie om dit goede (!) nieuws te delen en om 1 uur gaan we te bedde. Ik lig natuurlijk te woelen want ik baal natuurlijk als een stekker. Val uiteindelijk toch in slaap.

We hadden de wekker op 9 uur gezet. We douchen en doen dezelfde kleren weer aan. We hebben geen keus. Mick had slip en sokken gewassen:) Geen crème, geen tandenborstel (beetje met je vinger over je tanden), geen make-up... Beetje armoedig voelt dit aan. Ontbijt is redelijk. Genoeg keus. Na ontbijt bel ik via de receptie weer met Lost and found. Na 10 minuten in de wacht eindelijk contact. Maar helaas, geen iPhone gevonden.....
Wat nu? Ik mail mijn collega Marcel met de vraag om een nieuwe simkaart te regelen. Ik bel Ellen en vraag haar om een nieuwe iPhone te kopen. El spreekt met Carlo af om de iPhone te kopen en de simkaart op kantoor op te halen. De iPhone wordt naar de Aviapartner balie gebracht en onze tourleader pikt die zaterdag voor vertrek op en neemt die mee naar Iran. Cindy regelt dit met Aviapartner. Uurtje mee bezig geweest en nu maar hopen dat dit goed gaat. Wilde geen iPhone in Istanbul kopen, raadde Liran me af. Iedereen die geholpen heeft. Dikke kus van mij. Smak!

Nou, we kunnen op pad. We nemen de metro en tram naar de Egyptische bazaar. Kruiden snuiven en een beetje rondlopen. Vervolgens naar de Galatabrug. We gaan een lekker visje eten onder de brug met uitzicht op de Bosporus. We zitten mooi aan het water. De ober rijdt een kar met verse vis voor en we kiezen een onbekende vis en laten die vergezellen door een fles witte wijn. Vis moet zwemmen! Toch? De vis is heerlijk bereid, de wijn smaakt prima en ons katterige gevoel verdwijnt. Na de lunch wandelen we naar de grote bazaar, Mick wil lekker snuffelen daar. Omdat ik via Find my iPhone niet kan wissen, althans dat lukt me niet, lopen we naar een winkeltje gespecialiseerd in Apple (nagevraagd bij de tourist information). De aardige man spreekt weinig Engels, maar met Google translate komen we een heel eind en kan ik de boel wissen. Ook weer pak van m’n hart. Na de grote bazaar is het alweer tijd om terug te gaan naar ons hotel. Spulletjes van de kamer gehaald, kamer mochten we tot 18.00 houden, en in de lobby nog wat internetten.

Even over zes rijdt de bus weer voor en met een man of 10 worden we via slinkse wegen, om de enorme files te ontwijken, naar het vliegveld gebracht. Als laatste poging zoeken we de Lost and found balie. Maar helaas, m’n iPhone is niet gevonden. Paspoort- en veiligheidscontrole gaan lekker snel. We gaan naar het foodcourt verorberen tikka massale met naanbrood en rijst en een colaatje. Jammie jammie. Daarna op naar de gate. Weer met de bus naar het vliegtuig. We staan bij een Iraniër en hij vraagt waar we vandaan komen. Als we Holland zeggen, antwoordt hij met ‘welcome’. Wat een vriendelijke man en wat een goed gevoel geeft hij ons. We zitten niet naast elkaar in het vliegtuig, onze vrienden van Turkish Airlines hadden bij het omboeken Mick voorin gezet en mij achterin. Heel fijn. En omdat het vliegtuig bommetje vol zit, kunnen we niet wisselen. Ik zit bij het raam met 2 niet-spraakzame Duitsers naast me. En een vervelend herrie makend kind achter me, die continu in mijn rug zit te trappen, als een soort massage, en het klaptafeltje als speelgoed gebruikt. Kutkoter. Maar het kan me allemaal eigenlijk niks schelen. We zijn op weg naar Iran en dat is wat telt!! Mick heeft het beter getroffen, zij zit naast een Nederlandse vrouw die ook met de vertraging te maken had. Ze is onderdeel van een groepje dat 5 dagen in en om Tabriz gaat fietsen. Een of ander evenement. Grappig en sportief!!
Ik werk m’n dagboek bij, dommel wat, laat het eten aan me voorbij gaan, drink een watertje...
Zo’n 10 minuten voor de landing zie ik dat de vrouwen, zowel de Iranese als de Westerse hun hoofddoek tevoorschijn halen. De Iraanse vrouwen draperen die snel en vakkundig om hun hoofd, de Westerse vrouwen hannesen een beetje maar krijgen dat ding toch mooi gedrapeerd.
Na de landing kijken enkele Iraanse vrouwen met een blik vol vriendelijkheid en goedkeuring naar mij. Een soort blik van verstandhouding, van goed dat je onze gewoonte/verplichtingen accepteert. Bij het uitstappen tikt er een zelfs op m’n schouders en zegt: ‘Enjoy your trip in my country’. Had nog geen woord eerder met deze vrouw gewisseld.
Met toch wel een emotioneel gevoel van zo welkom te zijn loop ik de trap af en zie Mick bij de voorste trap. Paspoortcontrole, 2 man voor zo’n groot vliegveld. Duurt even, en direct daarachter is de bagageband waar onze reistassen al op staan. Dan moeten we weer door een veiligheidscontrole met de bagage en dat is een ongeorganiseerd zooitje. Maar ook dat overleven we. Door een poort van zwart geklede mannen en gesluierde vrouwen (het leek wel een soort welkom) komen we in de aankomsthal. Eerst geld wisselen. Ja, dat hadden we gedacht. Om 1 uur ‘s nachts is de bank op het vliegveld gesloten. K.., hoe betalen we nu die taxi. We lopen gewoon naar buiten en er staan 6 of 7 mannen bij een taxihokje. Na wat gesoebat regelen we snel voor 5 euro een taxi. Het is een kort ritje, vliegveld ligt maar 10 km van de stad. De stad is verlaten, er rijden amper auto’s, alles is dicht. Dat voelt wel een beetje spooky. Ach bij daglicht, zal dat we anders zijn. In het hotel blijken ze van geen reservering te weten. Voucher was niet nodig zei Djoser. Jaja, nou ze hebben kamers vrij dus we krijgen gewoon de sleutel van een kamer. Paspoorten inleveren, persoonlijke en visum gegevens moeten in een groot boek. Doen we maar. We zijn moe en dan geven we (te) snel toe.

Onze kamer is van het ongezellige soort. 2 aparte bedden, lampen met het meest harde licht dat je maar kunt bedenken, hard bed, hoog kussen en hurk wc.
En weet je, we vinden het best. Oh geen handdoeken en geen wc-papier. Mick scoort wc-papier en de handdoeken liggen in plastic in de kast. Ook weer geregeld. We kleden ons uit, poetsen onze tanden (oh wat heerlijk dat mos even wegpoetsen) en gaan om 2 uur te bedde. Wekkertje om 9 uur, even wat slaap inhalen. Met de gedachte dat morgen ons Iraanse avontuur echt gaat starten val ik met een big smile in slaap.