Divundu

Onze kamer in Divava is helemaal in Afrikaanse sfeer ingericht, met een werkelijk fantastisch uitzicht op de Kavango rivier die uitmondt in de Okavango Delta. Volgens de receptioniste hebben wij de kamer met het mooiste uitzicht. Lucky birds. We hebben een hemelbed, met 2 bedden (klein minpuntje) met klamboe. De badkamer.... 2 wastafels en een bad op pootjes vanwaar je zo uitkijkt op de rivier en als laatste buiten een enorme regendouche. En natuurlijk een groot terras. Prachtig allemaal. We hebben wat gekloot met de kluis. Mick gaat dit regelen. Komt de receptioniste met een kluis(je) onder haar arm. De vorige gasten hebben de sleutel meegenomen, dus hij is nu niet bruikbaar. We leggen onze spullen erin, helemaal safe is dit natuurlijk niet want je neemt die kluis zo onder je arm mee. We doen het ermee.

We gaan op het terras van het restaurant lunchen en boeken wat activiteiten. Daarna settelen wij ons op ons terras. We lezen lekker in de luie stoelen en tegen 4 uur gaan we naar de steiger voor de sunset cruise. Wij en 4 Fransen varen eerst downstream de Kavango af en zien veel vogels en een paar hippo’s. Omdat de rivier hier wat dieper is, verdwijnen ze snel onder water. Hippo’s kunnen niet zwemmen en lopen door de rivier. Ze kunnen 5 minuten onder water blijven. We varen naar de Popa waterval. Het geluid van het neerstortende water geeft je de indruk dat het een enorme waterval is. De hoogte is een metertje of 5 maar de waterval zelf is een kilometer breed. We leggen aan bij een eilandje en lopen naar de rand om de waterval goed te zien en te fotograferen. Als we teruglopen heeft Joseph, onze schipper, een tafeltje met kleedje, met glazen en wijn en chipjes en nootjes neergezet. Met een glas koele witte wijn en een knabbeltje genieten we van de ondergaande zon en van dit moment. We voelen ons wel 2 decadente wijven. We kletsen gezellig met Joseph en komen er o.a. achter dat om elke 5 km een primary school is. Zo hoeven de kinderen maximaal 2,5 km naar school te lopen. Daar is over nagedacht!! Om half 7 zijn we terug. Op onze kamer nemen we (samen) een verfrissende buitendouche. Met uitzicht op de rivier in de schemer en het geluid van krekels en weet ik veel wat voor ander gespuis, genieten we hiervan. We kleden ons netjes aan, geen afritsbroek (haha) en gaan naar het restaurant. Mooi tafeltje in de hoek met uitzicht op de verlichte oever. We krijgen een 5-gangen diner. Holiekemolie. Dat is wel erg veel. We skippen de soep, wortel-asperge soep, toch al niet onze favoriet. We doen geen hele fles. Even pas op de plaats. Hebben al een wijntje op immers.
Als pre-starter 2 kleine kaassouffleetjes (waarvan ik er maar 1 neem) en als starter zalm in een komkommersliert. Mick krijgt vis en ik krijg kudu als main. Toetje, een klein stukje citroencake of zo iets. Echt, we hebben het gevoel dat we dichtgroeien, al voelen we dat niet aan onze kleren. En daarbij komt ook nog dat we amper bewegen. Gelukkig ligt ons huisje wat verder weg, dus moeten we wat meer lopen.
Op de kamer zet Mick een kopje koffie en kopje thee en gaan we lekker slapen.

Na een nacht in een heerlijk bed worden we door het zonlicht dat gefilterd door de rieten rolgordijnen de kamer in schijnt en de geluiden van vogels en ander gespuis wakker. Gefeliciteerd lieverd, 10 jaar getrouwd. Wat een mooie plek om dat te vieren en zo wakker te worden in elkaars armen. En we zijn nog steeds zo gek op elkaar, we hebben zo veel lol met elkaar. Ook in dit opzicht, lucky birds.
Ik sta op, moet sassen, en laat het bad vol lopen. Kruip nog even bij Mick en dan gaan we samen in bad en genieten van het fantastische uitzicht en elkaar natuurlijk. We spoelen af onder de regendouche buiten. Werkelijk de mooiste plek op aarde waar ik heb gedoucht.

Hup aankleden en ontbijten. En we genieten van het uitgebreide buffet met pannenkoekjes, eitjes, yoghurt etc. Daarna internetten bij de receptie, enige plek waar dit kan. Nieuws lezen en felicitaties lezen. Leuk en lief. Daarna gaan we op een tweepersoonsbed (maatje twijfelaar) bij het zwembad liggen, ergens in de schaduw. Het zwembad zit vol met vliegjes en zo, dat is niet echt aantrekkelijk maar we liggen best. Mick leest en ik werk mijn dagboek bij.

Om 11 uur is het tijd voor mijn ontspanningsmassage. Ik kleed me uit en krijg een witte badjas en slippers. In een half open hutje met uitzicht op de rivier en met het geluid van de waterval en de vogeltjes krijg ik een heerlijke massage. Jammer dat je met je hoofd naar beneden ligt en je ogen dicht doet, want gemasseerd worden op zo’n plekkie is bijzonder en extra rustgevend. Aan het eind komt Mick wat foto’s van me schieten. Mick is niet zo van het knijpgebeuren.

Na een snelle lunch, 2 Ceasar salads, stappen we weer in een safariwagen. Weer zijn we met z’n tweetjes. Ritje van 15 km naar het Mahango Game Reserve, helft over asfalt en helft over grint oftewel African massage (m’n 2e massage van die dag). Net na de ingang zien we een grote groep bavianen oversteken. En we zien in de verte giraffen. We zien kudu’s, hakina matata’s, eland en buffels. Op een gegeven moment zien we een mannetjes olifant, alleen, in de bosjes. Hij komt er langzaam uitgelopen en gaat aan de overkant bij de waterplas drinken. Wat is dit gaaf om zo gade te slaan. Alsof alleen wij en de olifant er zijn.

We rijden weer door en zien weer een mannetjes olifant in z’n eentje. Hij loopt richting een andere waterplas en wij rijden langzaam naast hem mee op. Wauw. Zo bijzonder en dat op een klein afstandje. Net voor de waterpoel gaat de olifant in de modder staan. Met zijn slurf gooit ie modder over zich heen. Dan knielt ie en gaat ie liggen rollenbollen in de modder. Dit om af te koelen. Ook weer zo wauw. De olifant loopt door naar de waterplas om te baden en de modder van zich af te wassen. Dan zien we in de verte een groep giraffen door het water lopen. Als een speer rijdt onze gids er naar toe. Net te laat, maar we kunnen nog wel een paar plaatjes schieten. We rijden door en zien een groep bavianen, vooral kleintjes in de bomen/struiken naast het pad allerlei capriolen uithalen. En voor de safariwagen doen er 2, zonder enige gène, een vluggertje. Moet kunnen.

We rijden nog naar een grote baobab boom van 135 jaar oud. Even de wagen uit, benen strekken, achter de bosjes sassen en wat drinken. Oh ja, en de gids maakt een foto van ons bij de baobab. Even over 6, later dan gepland, zijn we weer terug.

Op de kamer staat de champagne koud. We ontkurken de fles op ons terras en proosten op ons 10-jarig huwelijk. We maken, zei het met enige moeite, foto’s met de zelfontspanner.
We duiken samen weer onder die super grote regendouche en zien het helemaal donker worden, de nog bijna volle maan komt tevoorschijn.

We lopen naar het restaurant en zoeken een tafeltje buiten. Alle gedekte tafels zijn bezet. Maar dan komt gauw de cheffin eraan en begeleidt ons naar een special place voor onze wedding anniversary. In de wijnkelder staat onze tafel gedekt met bloemen (alleen groen) en een bak water met rode bloemblaadjes en waxinelichtjes. Alhoewel we liever buiten eten, kunnen we dit natuurlijk niet weigeren. Queen is onze serveerster van de avond. Een schatje en ik noem haar steeds The queen of the Caprivi. We skippen toch weer onderdelen van het 5-gangenmenu, echt dat krijgen we niet op. Het is heerlijk, vooral de escargots vind ik heerlijk. Mick slaat dit over, zij walgt hiervan.
Omdat we morgen vroeg weg willen rijden (ruim 600 km voor de boeg) vragen we of ze 2 ontbijtboxen willen maken. We krijgen de boxen mee. Mick rekent alvast af en ik pak op de kamer de reistas in.

Early rise om 5.30. Laatste keer genieten van de grote stortdouche buiten. Het is nog donker en we horen de vogeltjes al volop. We genieten nog even van de sterrenhemel. En dan hup, opschieten. Laatste spullen in de koffer en weg. Uurtje later zijn we op weg. De Seventies playlist weer aan, nog steeds geen herhaling (!). We zien veel kindertjes naar school lopen. Die lachen moeders in Nederland echt uit als kinderen in een te grote auto op school worden afgeleverd! We zien moeders met kinderen bungelend in de draagzak op hun rug met lege emmers naar de waterput. Ander leven hè. Wat zijn we dan rijk. Mick rijdt tot Rundu. Daar gaan we tanken en pinnen. Dat laatste is even zoeken. Bij de eerste kan Mick maximaal zo’n € 4,- pinnen plus de pinkosten. Nou dat schiet niet op. Ik heb inmiddels het stuur overgenomen. We rijden Rundu in, grote stad met universiteit, en Mick kan in een shopping center pinnen en broodjes scoren.

We gaan de snelweg weer op. Het deel tot Rundu was nog met wat potholes maar vanaf Rundu rijdt het heerlijk smoothly. Alleen af en toe vaart minderen van 120 naar 80 bij de scholen maar ook dat houdt op een gegeven moment op. In Grootfontein neemt Mick het stuur weer over voor de laatste 150 km. Om half 2 staan we voor het hekvan Emanyi@Etosha. Zelf open doen. Ja ja, er staat een groep geiten en bokken voor. Als ik het hek open wil doen willen ze naar binnen glippen. Hé, dat gaat zo maar niet. Ik vraag of Mick de auto uitkomt om mee te helpen de beesten te verjagen. Mijn heldin schudt van nee. Lekker dan. Ik roep tegen de geiten dat mama heel boos wordt als ze niet weggaan. En ja hoor, ze gaan weg. Zo snel hek open en naar binnen en weer dicht doen.

We komen bij de lodge aan. Als je alles hebt gehad, krijg je dit. Een design, strak, wit en grijs complex met kamers rondom een tuin. Met een big smile lopen we naar de receptie. Ons Etosha avontuur gaat beginnen.