Martina Franca en omgeving

Dag 3 - 5 mei Trani - zon met af en toe een wolk - 22 graden - 14.683 stappen - 9,88 km

Zo vandaag bijtijds uit de veren, dat houdt in rond half 9. Haha. Lekker ontbeten met verse croissants en yoghurt met verse aardbeien. De auto opgehaald uit de parkeergarage om de hoek, koffers ingeladen en op naar de vismarkt in Bari. Gelukkig hadden we net een parkeerplekje dichtbij. Aantal vissers dat met hun vangst daar was viel tegen maar we zagen een visser een teil met inktvissen heen en weer rollen, in een soort sop. Het is 2 x in het Italiaans aan ons uitgelegd maar ons Italiaans is niet genoeg om te begrijpen waarom dat nou is. In de locale kroeg aan de kade stonden de vissers hun vangst te vieren met een biertje! Na een half uurtje gingen we weg, weg uit Bari en op naar Trani. Zo’n 45 minuten rijden richting het noorden. Daar bij het begin van de haven geparkeerd. Eerst even een espresso scoren. Voor mij een colaatje zero, het was nl. al warm en zonnig. We sloegen de Italianen, het merendeel zo keurig op z’n zondags gekleed alsof ze naar een feestje gingen, gade. Heerlijk zo mensen kijken. We hebben daarna zelf over de zeer brede kade, met aan de ene kant de vissersboten, de speedboten en de jachten en aan de andere kant de restaurants en bars met terrassen, gelopen. Aan een tafeltje langs de kade met uitzicht op de bootjes genoten we van de lunch in half zon/half schaduw. Mick een salade met tonijn en ik een broodje tonijn met burrata. Jammie weer.
Na de lunch nog even door Trani gewandeld en de kathedraal, erg mooi opgeknapt, bewonderd. Deze staat op een hoek met aan 3 kanten zee. Fraai. Ook her en der weer smalle straatjes maar wat meer gecultiveerd in vergelijking met Bari.

Tegen 3 uur vertrokken we op weg naar onze masseria bij Martina Franca. Wij hielden ons keurig aan de maximum snelheid, die Italianen lappen dit in de hak van de laars bijna allemaal aan de laars!! Voor ons is het vakante, voor hun zondag en nog rijden ze als gekken. Ze doen maar, toch was soms het kiele kiele. De weg was prachtig, omgeven door olijfbomen en amandelbomen. Had ik vanuit de lucht al gezien maar al langs rijdend is dit een erg fraai gezicht.
Ons viel wel op dat er veel vuil langs de weg ligt, plastic flesjes, papier etc. Jammer. Ook is de conditie van de wegen niet altijd al te best. Regelmatig moesten we potholes ontwijken. Het arme zuiden?

Het laatste half uurtje vanaf de kust het binnenland in reden we in trulli gebied. Om de haverklap zagen we oude, mooi opgeknapte en soms vergane trulli’s. Wat een leuke huisjes. We gaan ze zeker nog nader bekijken in Alberobello. Kwart voor 5 kwamen we bij Masseria Lazzo Scagno. De heer en vrouw des huizes wachtten ons op. Inchecken en naar onze prachtige kamer. Helemaal in stijl en veel smaak gebouwd en ingericht. Fraai zwembad met genoeg ligbedden en hemelbedden met voiles. Het waait hier wat meer en rond dit tijdstip is het te koud. Komt, hopen we, nog wel, die duik in het water. We kregen tips voor restaurants in Martina Franca. Camille wilde voor ons reserveren. We besloten op de bonnefooi te gaan.

Nog geen kwartier rijden. Laatste plekje op de parkeerplaats met zondag gratis parkeren. We lopen zo het Piazza Ducale op en door naar de Piazza Roma. Fraaie pleinen met mooie gebouwen. We zoeken naar Trattoria La Tana. Aanbevolen door onze gastvrouw, onze reisgids en Puglia boek. Dat moet wat zijn. Erg moeilijk te vinden, mede omdat we de kaart half op z’n kop hielden:( Aan de buitenkant zie je metalen vliegengordijnen. Daar moet je figuurlijk doorheen kijken. Het was half 7. Veel te vroeg. Misschien van de week. We komen wel wat tegen. Na wat door het historische centrum gelopen te hebben, belandden we in een ristorante/pizzeria. We hebben geen grote trek en gaan niet voor antipasti, primi en secondi dus bestellen we allebei een pizza. Kwart litertje wit en rood. Met nog een een caffé espresso voor mijn moppie waren we € 24,- kwijt....

Binnen een kwartier zijn we weer ‘thuis’. Als Mick het licht aandoet ziet ze in de hoek bij de schuifpui een kleine zwarte schorpioen, ongeveer 3 cm lang. Niet angstaanjagend maar een schorpioen. Car, wil jij regelen dat dit beest weggaat? Natuurlijk, heldin van me. Omdat ik geen idee heb of het een gevaarlijke is ga ik dat bij Camille navragen. Bel bij hun huis aan. Niet gevaarlijk, zegt Camille. Pffff. Je kunt ‘m oppakken en naar buiten gooien of doodmaken. Ja hoor. Dan ben ik ineens ook geen heldin meer. Luca komt zo wel even dat beest weghalen. En 2 minuten later was dat gefixt. Mick neemt geen risico en de klamboe die hier zomers nodig is tegen de muggen wordt om ons bed gedrapeerd.....

We lezen nog wat en vallen in slaap. Lekker bed in een koele kamer. Heerlijk.

Dag 4 - 6 mei - Ostuni - bewolkt en af en toe zon en een enorme plensbui - 16 graden - 11.102 stappen - 7,47 km

Half 9 word ik wakker en ga douchen. Mick volgt snel en daarna gaan we ontbijten. Prima ontbijt met zelf gebakken tulband, brood, jam, caciocavallo (kaas) en capocollo (ham). Espresso en thee en vers geperst sinaasappelsap. Wat gaan we doen? Waar gaan we naar toe? Er wordt vanaf 1100 tot 1900 uur regen verwacht en het is fris. We besluiten om vandaag naar Ostuni te gaan. Regenjack mee. What the hack. Goed half uur rijden. Ik klooi met de navigatie in mijn iPhone en met de Tomtom. Geen verbinding. Maar als ik de usb in een andere usb uitgang op het dashboard stop verschijnt er een navigatiescherm. Wat blijkt? We hebben gewoon een auto met ingebouwde navigatie. OMG. Gelukkig ontdekken we dat nu en niet op de laatste dag van de vakantie. We nemen een toeristische route. We rijden langs veel trulli’s, oude en nieuwe, en zien onderweg weer veel olijfbomen en amandelbomen afgewisseld met wijngaarden. Het zonnetje schijnt lekker.

In Ostuni parkeren we de auto en lopen zo naar het grote plein. Plattegrondje gescoord bij de tourist information en off we go. We wandelen langzaam omhoog over de Via Catedrale en komen uit bij de kathedraal. Ja, dat kan niet anders. Pittoreske oude binnenstad met leuke steegjes, trappetjes, plantjes en zo. De kathedraal heeft een prachtig beschilderd plafond. Hier geen kaarsje aangestoken. Punt 1, we blijven aan de gang. Punt 2, hier moet je een elektrische kaars aanzetten en dat doen we niet. Wij zijn van de ouderwetse soort en willen een echte kaars of waxinelichtje laten branden.

Bovenaan, de centro storico ligt boven op de heuvel, rustten we even uit op een terras met uitzicht op de zee in de verte. Daarna slenteren we verder en ik fotografeer het en der. Dan zien we een leuk klein restaurantje met een mini terrasje, 2 tafeltjes. Een is bezet en de ander is.... voor ons. Haha. Met cola zero voor Mick (de BOB) en een glas witte wijn voor mij genieten we van het fraaie uitzicht over de olijfgaarden en smullen van onze salades.

We wandelen verder naar beneden en ja hoor, het gaat betrekken en de bui barst los. We kunnen nog net ons regenjack aantrekken. Onderweg naar de auto zien we een wijnzaak waar ze ook kaasjes verkopen. Doet u ons maar een fles wit en een fles rood en dat lekkere kaasje met pommodori secce picante. Snel de auto in en de jassen en zo uitpellen. De ramen beslaan zo erg dat je bijna wat anders zou denken....

We nemen een ander toeristische route terug met de navigatie van ons Cliootje. We zijn 5 minuten Ostuni uit en het klaart weer op. Zon komt schraal tevoorschijn. Onderweg stoppen we regelmatig om de trulli’s te fotograferen. Rond half 4 zijn we weer ‘thuis’.

We nemen een kopje thee met een lekker cakeje van de B&B uit Bari. Internet is niet geweldig. Als er teveel gasten aan het internetten zijn dan doet ie het niet of retetraag. Niet zo erg, alleen als we iets voor de trip moeten opzoeken vind ik dat lastig. De rest komt in Nederland wel.

We luieren lekker. Lezen een boekje. Doen een dutje (ik). En we krijgen nog een enorme bui, eerst hagen en later regen. We zitten binnen dus dat scheelt. Half uurtje gekletter op ons dak en daarna weer zon. Gelukkig. Rond 7 uur rijden we naar Martina Franca. Ik lees de reacties op mijn blog. Altijd leuk. Mick heeft gisteren een paar leuke restaurantjes gezien. Gaan we naar toe. Ons pleintje is vol geparkeerd. Dan om het oude centrum heen op zoek naar een plekkie. Vlak bij het plein kunnen we parkeren. Top. We wandelen de oude stad in en besluiten om bij Ristorante Garibaldi te gaan eten. Erg aardige bediening. Een goed glas wijn voor mij en cola voor Mick en we eten tagliate di manzo met frieten die iets te zout zijn naar onze smaak.

Rond kwart over negen zijn we weer in onze masseria. Mick heeft al koffie gehad, ik zet een kopje thee. Gezichtje schoon en tanden poetsen en lekker lezen in bed.

Dag 5 - 7 mei - Monopoli en Polignano a mare - zon en af en toe een wolk - 15 graden - 17.938 stappen - 12,12 km

We hebben allebei geslapen als een roos. Veel buiten zijn zorgt ervoor dat we goed slapen. En we hebben ook een heerlijk bed in een mooie en koele kamer. Na een verkwikkende douche gaan we ontbijten. The salty part oftewel het hartige gedeelte is bruschetta met tomaat met stracciatella kaas en een omelet. Het eerste is heerlijk en het laatste laat ik staan, is niet mijn favoriet. Ik neem een taartje met Nutella vulling. SlechtI know maar zo lekker. Stracciatella kaas is gemaakt van buffelmelk. Heerlijk.

Nog voor tienen zitten we in de auto op weg naar Monopoli. Nee, niet van dat spel!! We vinden snel een parkeerplek. De meter doet het niet en dan een andere vinden. Redelijk snel gevonden uiteindelijk. Gelukkig weet ik inmiddels het kenteken van onze auto uit m’n hoofd want dat moet je overal invoeren. En... ik kon met credit card betalen. Een unicum hier. Bijna alles is cash. Mafia? Weet ik veel.

We wandelen door het oude centrum. Een wandeling die keurig met borden staat aangegeven. Eerste stop is, hoe kan het anders, een kathedraal. Net als in Azië, bezoeken we in plaats van tempels nu kathedralen. Een fraaie, zeker wat betreft het marmer. We kunnen boven het deel waar het altaar staat heen lopen. Apart. Geen kaarsjes aansteken want hier zijn ze weer van de elektrische kaarsen en dat doen we niet.

We lopen door en komen bij de zee. We vervolgen onze weg door een wirwar van smalle straatjes en witte huizen. Op een hoek bij een poort naar de haven waait het als een gek. Het waait sowieso maar hier waai je zowat uit je verschoning. Onderweg drinken we in een klein tentje op een klein pleintje espresso en thee. Daarna komen we bij de haven. Erg leuk met blauwe kleine bootjes op het droge en in het water en verderop vissersboten. Leuk om te fotograferen. Als ik uit kikkerperspectief een foto wil nemen doen een paar toeristen dit na. Alleen hebben zij geen camera met zo’n handig uitklapbaar beeld. Die staan dus te klootviolen met hun mobiel. Ik grinnik.

We lopen hierna een plein op en besluiten op een terras in de zon te gaan lunchen. Mick een wrap en ik een plateau met locale charcuterie en buffalo mozzarella. Glas wijn en een colaatje zero erbij. Wij zijn tevreden mensen.

We lopen nog een eindje door deze plaats en gaan dan weer naar de auto. Volgende doel is Polignano a mare. De naam zegt het al, dit plaatsje ligt aan zee. Maar dat lag Monopoli ook.
Er is nog 1 plekje vrij op het parkeerterrein en die is voor ons. Mazzelaars. Tot 16.00 gratis parkeren. Moet lukken. Hebben we anderhalf uur.

We kopen eerst een ijsje, het is mooi weer en dan hoort dat erbij (!). Kleinste ijsje is 2 enorme bollen en kost ook nog eens geen drol. We wandelen over de prachtig aangelegde boulevard richting het zuiden. De wind blaast hier stevig. En de golven bulken lekker tegen de rotsen. Heen zon en wind in de rug. Terug zon en wind pal in ons gezicht. Nou dat heb ik geweten. Eenmaal thuis dacht ik wat heb ik toch een gloeiende kop. Nou hiervan dus. En natuurlijk dat koppie niet ingesmeerd. Lekker rood dus.... Nou ja, mooi rood is niet lelijk en het trekt wel bij. Langs die lange kronkelige boulevard staan veel vergane panden. Die moeten nodig opgeknapt worden. De boulevard, de rotsen en de zee prachtig maar kijk maar niet naar de andere kant. Enkele luxe B&B’s en een paar restaurants tussen vergane glorie. Dat moet anders, vinden wij. Maar Polignano a mare is een leuke plaats.

We wandelen door de winkelstraat met gesloten winkels. Dat is toch altijd onhandig voor de toerist, winkels tussen 1 en 4 sluiten. Nou ja, we komen ook eigenlijk niet voor de winkels. Dus wat zeur ik nou. Vind het alleen gewoon gezelliger als de winkels open zijn. We komen op een soort terras waar we uitzicht hebben op een brug met bogen boven een strand van kiezels. Mooi gezicht. Niemand ligt daar. Wel zon maar te koud en teveel wind.

We pikken de auto op en rijden even naar de brug. Vanaf de brug schiet ik een paar mooie plaatjes van het strandje met de rotsen en daarboven de volop in de zon staande huizen. Iets verder ook even stoppen om het beeld van de componist van het nummer Volare (die hier is geboren) met de zee en de huizen half op de achtergrond te fotograferen.

Zo het is kwart over vier, tijd om richting onze masseria te gaan. Heen hebben we een route over provinciale wegen genomen. Prachtige route langs olijfbomen, olijfbomen en olijfbomen, afgewisseld met wijngaarden. Sommige stammen van olijfbomen zijn wel een meter dik. Meer dan 100 jaar oud, schat ik. Konden we er maar een mee naar huis nemen....

Terug nemen we de trulli route. Af en toe gestopt om trulli’s te fotograferen. Als we thuis zijn gaat Mick bij het zwembad in de zon zitten. Glaasje wijn en kaasje erbij. Ik vind het te fris. Ik lees op onze kamer m’n boek uit. Krijg een appje. Kom nou!! Ok dan. Geniet nog daar op een ligbed even in de zon maar echt heel erg lekker vind ik het niet. Als de zon achter de bomen zakt gaan we terug naar de kamer.

Om half 8 gaan we naar Martina Franca. Op ‘ons’ pleintje is plek voor de auto. Als we willen betalen voor de laatste 10 minuten spreekt een Italiaan ons aan. Joh, niet doen. Ze controleren nu niet. Ok! Deze brave burgers doen het niet. Scheelt een kwartje!! Het restaurant waar we willen eten is gesloten. We struinen het oude centrum af. Zien op het grote plein groepen oude mannen. Geen idee waarom ze daar staan. Ook weer een groep oude mannen voor een sportzaak. Die stonden er gisteren en eergisteren ook.
We vinden geen restaurant naar ons zin. We besluiten om weer bij Garibaldi te gaan eten. Zelfde tafeltje dames? Tuurlijk. We krijgen weer een heerlijke bruschetta van het huis. Mick neemt orecchiette met tomatensaus en Parmezaanse kaas en ik tonijn. Maaltje van Mick was het lekkerst. Mijn tonijn had weinig smaak en was te doorbakken. Ik heb ‘m graag hooguit half minuutje per kant gegrild. Ach, de wijn smaakte goed en de limoncello van het huis helemaal.
In een kwartiertje waren we weer thuis. In bed lekker dagboek bijschrijven en daarna lekker slapen.


Dag 6 - 8 mei - Alberobello - zon - 17 graden - 11.275 stappen - 7,59 km

Vannacht allebei weer als een roos geslapen. We werden rond half 9 pas wakker. Opstaan en ontbijten. De zon schijnt! Voor 10 uur zitten we in de auto op weg naar Alberobello, het trulli domein. Onderweg zien we nieuwe en ook oude trulli’s. En veel klaprozen. Even stoppen om te fotograferen. Het valt ons ook op dat veel wijngaarden, olijfgaarde en zo afgeschermd zijn met stenen muurtjes van platte stenen op elkaar zonder cement ertussen. Ook een opvallend zijn de wijnranken. Deze zijn hoog vergeleken met de wijnranken in het noorden en in Frankrijk. Zal wel aan de soort druif liggen. Primitivo?

Vlak voor het grote plein parkeren we. € 2,- per uur. Maar dit zijn hier behoorlijke toeristenprijzen. Nou ja, maximaal € 6,- per dag. We klagen niet hoor, gewoon om een indruk te geven van de prijzen. Het is kwart voor elf en het is hier al druk. Zo druk hebben we het nog nergens meegemaakt. Grote groepen scholieren van een jaar of 16 en grote groepen bejaarden. De eerste groep is nog niet helemaal goed opgevoed en loopt met een box met muziek langs de trulli en de tweede groep is niet vooruit te branden. Vermakelijk. Tourist information is gesloten (?). Handig!
Als de groepen straatje links inslaan, gaan wij rechts zodat we elkaar niet in weg lopen en ik de trulli zonder gezichten met pukkels en grijze haren kan fotograferen, haha. Elke trulli is een soort van fotogeniek. Erg grappige huisjes. De daken zijn van 2 lagen platte stenen op elkaar gestapeld, met kleine steentjes ertussen. En dat zonder cement. Je kunt in deze trulli ook overnachten. Doen we niet. We bekijken enkele trulli wel van binnen.
Het eerste deel, als je het centrum komt, rechts is relatief rustig. Daar wonen nog mensen en kun je overnachten. Het tweede deel links is toeristischer met veel souvenirwinkeltjes. Dit ligt heuvel opwaarts en vanaf sommige daken heb je mooi uitzicht over de trulli.
Op het plein vlakbij de kathedraal drinken we koffie en cola zero. We bezoeken ook even de kathedraal. Er zitten best wel wat mensen in de kerk. Ik denk dat ze tussendoor even gaan bidden net zoals men in Azië tussendoor een tempel bezoekt of zo. Niets is minder waar. Als we langs het altaar zijn gelopen, horen we een stem door de luidsprekers. Er begint dus een mis om 12 uur en de priester begint het gebed. De Italianen keken ons al aan en wij hun. Weten wij veel. We lopen maar gauw de kerk uit. Geen tijd en geen zin in een elektrisch kaarsje.

Op het plein gaan we half onder de parasol en half in de zon een pasta eten. Doet u ons maar een half litertje wit voor € 7,- met 2 glazen. Ja natuurlijk, voor allebei een. Dan komt de ober met 2 glazen à € 5,- per glas. Ja dank je de koekoek. We willen een halve liter. Als we dat niet helemaal opdrinken, is dat nog goedkoper. Ja, we blijven Nederlanders. Ik hou er niet van om het gevoel te krijgen en we als toerist genaaid worden. De pasta, gnocchi met garnalen voor Mick en orecchiette met verse pesto voor mij, smaakte overigens heerlijk en we genoten.

Hierna scoren we in een alimentari (heeft niks met alimentatie te maken want daar lijkt het op) wat plakjes verschillende locale specialiteiten zoals vleeswaren, stukje gorgonzola picante en een stokbroodje. We eten vanavond in onze masseria. We rijden in een goed half uur naar huis en komen daar om 1500 uur aan. Ik dommel al in de auto en besluit lekker een tukkie te gaan doen. Mick gaat bij het zwembad zitten. Ik kom later met wijn en kaas. Heerlijk zo in het zonnetje. Als de zon achter de bomen wegzakt gaan we nog even achter onze kamer zitten en genieten van het uitzicht over de velden en natuurlijk de zon.

Op onze kamer genieten we van de eenvoudige doch vanmiddag gekochte, voedzame maaltijd met glaasje wijn. Verder doen zitten we in de relaxstand. Ik werk mijn dagboek bij, zet m’n foto’s over op m’n iPad en drink nog een kopje thee.

Het Ajax-Spurs festijn gaat aan ons voorbij, we hebben geen tv op de kamer. Heerlijk. Vind het leuk hoor als Ajax wint maar hoef niet te kijken. We kijken af en toe wel op de live blog op nu.nl. We gaan lekker lezen.

De wifi is slecht hier en Mick krijgt toch door dat het 2-0 is. Mooi. Maar als de wifi het weer doet, weten we dat Ajax het net niet heeft gered. Jammer, had het ze wel gegund.

Dag 7 - 9 mei - Taranto - bewolkt - 18 graden - 11.019 stappen - 7,41 km

Door de spannende boeken gingen we rond twaalven pas slapen daardoor werden we pas weer rond half 9 wakker. We slapen goed. Een of twee vliegertjes maar dat is peanuts vergeleken met Nederland. We zijn de enige gasten bij het ontbijt. En de dame die ons bedient, spreekt alleen Italiaans. Maar espresso en thee bestellen gaat ons prima af en ook dat Mick een gebakken eitje wil. En weer weer voor tienen zitten we in de auto. Dit keer is onze bestemming Taranto. Een stad tussen 2 zeeën, Mare Grande en Mare Piccolo. Op een eilandje tussen de 2 zeeën ligt de oude stad. Meer dan de helft is onbewoonbaar en dus niet bewoond. Dat is een raar gezicht. Er wonen mensen tussen panden die op een soort van instorten staan. Er zijn ook enkele luxe hotels en allerlei negorijen met onduidelijke handel. Her en der zijn muurtjes en dichtgemetselde ramen wat fraaier gemaakt door StreetArt. Je zal hier toch maar wonen. Het is enorm fotogeniek maar eigenlijk heel triest.

We lopen eerst langs de haven c.q. kade waar de lokale vissers hun net gevangen vis staan te verkopen. Veel mossels en inktvis maar ook dorade en zo. Ook worden hier de mossels opengemaakt en de mossel verkocht en de schelp weggegooid. Ik zie ook her en der Afrikanen helpen bij het verwerken van de mossels. In sommige plaatsen kwamen we af en toe al Afrikanen tegen die je allerlei kettinkjes en armbanden proberen te verkopen. De aantallen Afrikanen hier valt nog wel mee, had er meer verwacht. Ik denk dan steeds: ‘Zouden die in zo’n gammel bootje overgestoken zijn?’
Sommige boten varen net weer uit en sommige halen de netten binnen. Leuk die bedrijvigheid. Mick geniet helemaal. Water en bootjes.......

Ik vind het geweldig om door dar oude half verwaarloosde deel te lopen. Heerlijk die oude zooi fotograferen en daarnaast ben ik dol op StreetArt. We drinken koffie in een klein cafeetje waar het natuurlijk geen drol kost. Tegen enen wandelen we richting onze auto, die we hier overigens gratis mogen parkeren. Dat zegt toch wel wat over dit wijkje. In one reisgids staan enkele hotels vermeld maar met de mededeling: ‘Voor het geval je hier echt wil verblijven!’

We slenteren en verdwalen lekker door de kleine straatjes. Het spettert een beetje. We passeren een paar keer 3 Duitsers. Een vrouw van dit gezelschap heeft een linnen tasje op haar hoofd gezet als bescherming tegen de paar spetters. Ik hoef jullie niet te vertellen dat deze Frau enorm voor lul liep. Mick en ik gniffelden.....
Dan zien we een leuk tentje. Hier gaan we lunchen. Het is een literair café. En hip. Past hier totaal niet. Als we onze lunch geserveerd krijgen, wordt het ineens drukker. Allemaal jongelui van rond de 20. Huh. Later blijkt dat de universiteit om de hoek zit. Duh.

We wandelen nog even over de boulevard die mooi moet zijn. Maar met het bewolkte weer en af en toe een spat kan mij dit niet zo bekoren. Dus gaan we weer terug naar huis.

De navigatie leidt ons deels over een andere route. Prachtige weg met struiken vol gele bloemen. Op een gegeven moment moeten we rechtsaf. Smal weggetje. Ok. Maar dat gaat over in een grof gravel weggetje. Oh jee, Namibië taferelen. Waar leidt dit naar toe? Avontuur!! Na 2 km of zo geven we het op. Onze navigatie is duidelijk de kluts kwijt. Op een breder stuk keren we om en hobbelen 2 km terug naar het asfalt met potholes. Daar zijn we inmiddels aan gewend.
Het laatste deel langs de gebloemde struiken zien we her en der oude wastafels gestort en zelfs een oude koelkast. Onze bekkies vallen open van verbazing. Vanmorgen heen op een stuk snelweg van zo’n 10 km zagen we al dat op stopplaatsen zakken met vuil waren gedumpt. Hoe kan dit? Waarom doen mensen dat? Wordt soms het vuil niet opgehaald of zo?

Rond half 3 zijn we thuis. We zetten een kopje thee en gaan lekker lezen. Ik wil mijn boek uitlezen, Mick ook. Daarna werk ik mijn foto’s bij, post wat op Facebook en Polarsteps. Zo mijn administratie is bijgewerkt. Dit lukte eindelijk want de wifi haperde steeds.

We drinken een wijntje en eten het laatste stukje kaas op. Rond half 8 rijden we naar Martina Franca. Als we het grote plein oplopen zien we weer her en der verschillende groepjes oude mannen staan. Wat doen die daar toch elke avond? Mijn Italiaans is te slecht en ik durf het niet te vragen!
Op het Piazza Garibaldi in een restaurant gerund door 2 vrouwen gaan we eten. We gaan bij de ingang voor de open deuren met de heater naast ons zitten. Nog steeds geen weer om ‘s avonds buiten te eten. Als antipasti delen we de 18 maanden oude prosciutto crudo met primitivo en burrata. Jammie! En allebei als hoofdgerecht, ravioli. Specialiteit van deze streek. We smullen.

Eenmaal op onze kamer, pakken we snel onze koffers in. Morgen gaan we echt richting de hak, 135 km zuidelijker, een stuk onder Lecce.