The eagle has landed

Om 8 uur was mijn lieve neefje Carlo bij ons voor een bakkie espresso en om het filmpje inclusief leuke muziekjes te laten zien, dat hij maandagavond had gemonteerd, van ons fantastische lange weekend in Balkbrug waar we vierden dat papa en mama op 13 mei 60 jaar getrouwd zijn. Gewoon gefilmd en met z’n drone gefilmd. Wat een ontzettend leuk en mooi maar ook ontroerend filmpje. Schoot vol van de mooie herinnering die dit weekend heeft opgeleverd. Jankerd. Maar het hele gezin compleet, inclusief Daf die voor 5 dagen overgevlogen was uit Vancouver, en bij elkaar voor zo’n gelegenheid. Tsja, da’s gewoon bijzonder en dat’s zo leuk om met z’n allen te vieren. En het natuurlijk bijzonder dat je ouders 60 jaar getrouwd zijn.

Maar nu is het moment aangebroken dat Mick en ik samen op reis gaan naar Namibië en Botswana. Half 9, tijd om naar Schiphol te gaan. Carlo geeft ons een slinger. Dankjewel lieverd. Ik raad iedereen aan ‘s avonds te vliegen. We komen aan op Schiphol en kunnen kiezen uit 3 incheckbalies. Geen wachtrij, niemand voor je. Bij de veiligheidscontrole konden we direct onze spullen in de bak doen en door het poortje. Alles in orde. Van Mick werd random even haar rugzak gecheckt. Alles ok. En als laatste de paspoortcontrole, daar stond 1 marechaussee die naar ons toekwam en onze paspoorten controleerde. Goede reis dames. In een poep en een scheet waren we dus door. Na een uur rondlopen, beetje hangen op luie stoelen (nu volop beschikbaar) was het tijd om aan boord te gaan.

De gate was de 1e op de E-pier rechts en er was net een rij gevormd, wij sloten keurig achteraan. Kwartier zonder enige beweging gestaan. Er werd wel wat omgeroepen maar dit was echt niet te verstaan. Slordig. Dat kan beter.
Maar uiteindelijk konden we aan boord. Mooi plekkie achterin met z’n tweetjes naast elkaar.

Het vliegtuig vertrok om half 12 (voor de duidelijkheid ‘s avonds) en dat is ook een aanrader want je hebt natuurlijke behoefte aan slaap. Nadat we airborn zijn, ik m’n legging aan heb, dekentjes over ons heen geslagen zijn, riem daarover heen vast gemaakt is, kussentje achter ons hoofd gestopt is, ooglap voor de ogen is, zakken we allebei snel weg. We slapen veel, worden regelmatig wakker vanwege een stijf lichaam of slapend lichaamsdeel . Zittend slapen zal nooit onze hobby worden maar we hebben een redelijke nacht. Na een ontbijtje en 8 uur later landen we in Luanda, Angola. Een tussenstop waar veel passagiers uitstappen. Wij moeten blijven zitten. Goed zo, anders moesten we onze zooi uit de zakken voor ons en zo eruit halen.
Er komt een nieuwe crew aan boord. De senior purser stelt zich voor vertelt even dat zij de senior purser is en dat economy class een purser heeft. Wat een hiërarchie. Heeft u een teiltje.
Naast ons is een rij van 4 stoelen vrij gekomen. Die zijn voor Mick. Het is nog 2 uurtjes naar Windhoek en dan kan Mick liggend slapen. Ik drapeer me, zo goed als dat gaat, op onze 2 stoelen. Toch nog ff tukken. Dat lukte me een uurtje. Rechtop zitten dan maar en aan m’n dagboek beginnen (geen straf) en af en toe kijken naar de woestijnen die onder ons voorbij komen.

Om half 11, half uurtje te vroeg, landden we op het vliegveld van Windhoek. De paspoortcontrole duurde ruim een uur. Mick begon al naar koffie te verlangen...... 2 kisten tegelijkertijd geland en 4 man/vrouw om al die toeristen te controleren. Zoals afgesproken stond daar Estelle met een mooi bordje met onze namen. Eerst koffie doen? Alsof ze gedachten kon lezen. Alles werd uitgelegd en we kregen nog een heleboel tips. Geld uit de muur trekken, no way, alle ATM’s waren out of order. De auto dan maar ophalen. Onder het mom iedereen moet het leren regelde een niet ervaren medewerker van Europcar alle paperassen. Ons kopie paspoort met gevoelige info doorgestreept werd met veel moeite en na overleg met de supervisor geaccepteerd. Van de GDPR hebben ze hier nog nooit gehoord. Dat laatste vind ik als Manager Information Security voor 1 maandje wel ff fijn. Oh ja, vergeet dat slimpie om een crossborder permit voor Botswana af te geven. Snel nog even gekocht. Komen we bij onze mooie witte bolide (Renault Duster 4WD), moeten we zelf engine nummer en chassis nummer op permit noteren. Jezus, waar vind je die nummers? Europcarmannetje nummer 3 wist ze te vinden, sticker op de voorruit. Wij vragen hoe de GPS werkt, antwoordt het Europcarmannetje: “Die moet je in de aankomsthal hebben gekregen.” Niet dus, maar de lieverd gaat het regelen voor ons, zet alles in Nederlands en legt het ding uit. Adres van ons hotel niet te vinden. Weer een Europcarmannetje legt uit dat we bij lodges moeten kijken. En ja hoor, snel gevonden.
Reistassen en rugzakken in de auto en off we go. Mick rijdt. Het is even wennen, stuur rechts, schakelen links en links rijden. Airco aan. Muziekje aan. Hier komen de 2 stoere chicks op avontuur. Binnen 20 minuten zijn we in Hotel pension Moni.
Spullen op de kamer en even relaxen bij het zwembad(je) van 3 bij 8. Maar we kunnen in ieder geval een koel sprongetje maken, duiken mag natuurlijk niet.
We bestellen ieder een sandwich en vleien ons op een bedje bij het zwembad. Even bijkomen. Straks de stad in. Geld pinnen, geld wisselen, boodschappen doen en ergens een hapje eten.