Sossusvlei en Deadvlei

Na het inchecken en tegen borg verkrijgen van een box met keukenspullen rijden we naar ons huisje. Mooi ingericht, alles helemaal nieuw (net gerenoveerd). Spullen in de koelkast in de buitenkeuken en we lunchen op ons terras met uitzicht op de prachtige bergen. Echt helemaal top. Ook al is dit self catering. We bestellen vlees, hout en zo om vanavond de braai (staat in ons tuintje) aan te steken.

We gaan lekker lummelen bij het zwembad. Eerst in de bar ff internetten. Mick gaat het water in maar ze blijft niet lang, het is retekoud. Tegen 5 uur drinken we wat in de bar met het waanzinnige uitzicht op de ondergaande zon op de bergen.

Op het terras van ons huisje schenken we een rosé in en wachten op de bestelling. Hoe de braai werkt, vraagteken. Maar de man die het eten en een giga zak met hout brengt, legt het uit en doet het voor. Zit dat ding vast. Daarom begrepen wij de werking ook niet. Kijk, zo dom zijn we dus ook weer niet. Hij steekt het vuurtje voor ons aan, hoffelijk en mannen stoken nou eenmaal graag een fikkie.
Ik heb Griekse salade gemaakt en Mick gooit de kipspiesjes op de hete plaat. Ze smaken heerlijk. De aardappeltjes in aluminiumfolie liggen in het vuur. We hebben 200 gram kudu en 200 gram oryx besteld, maar we krijgen veel meer. Dat krijgen we niet op. We doen de helft van de kudu erop, 2 behoorlijke stukken, en bewaren de rest voor morgen. We genieten van het buiten eten, van de braai en van een soort glamping. We moeten ook afwassen natuurlijk en dan vinden we het ineens minder leuk. Maar we doen het morgenavond weer maar we weten zeker, wij zijn geen kampeerders. We gaan bijtijds maffen want morgen bijtijds op voor Sossusvlei en Deadvlei.

Onrustige nacht. Kamer was net iets te warm. We hadden de airco uitgezet omdat deze precies op het hoofdeinde gericht staat. Daar hebben ze niet goed over nagedacht, wel over de ruime kamer en de inrichting. De hele nacht slapen met zo’n koude luchtstroom is maar niks. Mick worstelt een paar keer met dekbed uit hoes, dekbed in hoes.

Even voor 6 uur gaat de wekker. Met moeite stappen we eruit. Douchen, aankleden en buiten ontbijten. Het is 6 graden. Jezus, wat is het koud. Kop thee en koffie, snel bammetjes smeren en weg. Toch nog maar ff dikke trui aan. Dat is niks hoor, in die kou ontbijten.

Omdat we zo slim waren 2 grote flessen sparkling water te kopen, scoren we in Sesriem nog still water. Dat lest de dorst beter. We zijn ruim op tijd bij de gate van het Namib Naukluft NP. Gaat om 7.45 open, wij zijn de 5e in de rij. 10 minuten voor officiële tijd gaat het hek open. We scheuren naar Dune 45, 45 km verderop. We klimmen naar boven. Door het rulle zand lopen is zwaar, onwijs zwaar. Gelukkig is het koel. Mick is meer klipgeitje dan ik en gaat redelijk voortvarend naar boven. Ik ben het hijgend hertje. Ik haat klimmen maar heb mezelf beloofd op karakter boven te komen. Als ik bijna bij de eerste top ben, krijg ik een aanvallletje hoogtevrees. Dat overkomt me steeds vaker. Ouderdom? Ik sta te trillen. Ik ga terug. Karakter en angst. Geen goede combi. Een lijdensweg omdat het een heel smal pad is met aan weerszijden het duin stijl naar beneden en mensen die naar boven gaan me passeren. Ik ben blij als ik beneden ben. Heb vast waanzinnig uitzicht gemist. Maar Dune 45 zo in de ochtendzon zien is al erg fraai. Ik fotografeer Mick’s afdaling. Ze heeft wat met de mobiel gefotografeerd. We rijden de laatste 15 km tot de parkeerplaats. Laatste stuk naar Deadvlei is niet geschikt voor onze auto, maar voor NA$ 170 rijden ze je er in no time naar toe. Helemaal geen probleem dus en lekker makkelijk, geen risico op vast komen zitten en geen gedoe met banden beetje leeg laten lopen en dus later weer moeten oppompen.

We moeten nog een behoorlijk stuk door het mulle zand lopen met behoorlijk vals plat naar Deadvlei. Maar dat is zeker de moeite waard. Dat is echt waanzinnig. Die oude dode bomen op de witte gebarsten ondergrond en de oranje duinen op de achtergrond zijn een walhalla voor de fotograaf. Ik maak mooie plaatjes al zeg ik het zelf. Dit vind ik nou gaaf. En omdat we ons realiseren dat we weinig foto’s van ons tweetjes hebben, is dit een mooi decor voor foto’s van ons twee. We lopen hier een tijdje te genieten. Dan nemen we de safariwagen naar Sossusvlei. Dat is ook fraai, zeker met de zon zo op de duinen. Sommige zijn mooi oranje en sommige lichter van kleur. Als we terug gaan is er nog 1 plek in de safariwagen. Geen probleem. De hoofdsteun wordt op de handrem gelegd en daar mag ik op zitten en Mick op de passagiersstoel. Ritje van 5 km dus dat gaat prima, en ik vind het eigenlijk wel lachen. We rijden hierna terug naar de gate. Onderweg stoppen we een paar keer om foto’s te nemen van de duinen en ook om de oryxen die hier rond lopen met de duinen op de achtergrond te fotograferen.

We betalen met een hoop gedoe, entree (NA$ 160) voor ons twee . Entree voor ons cash en voor de auto (NA$ 10) moet met met creditcard. Deze logica begrijpen wij niet maar what the heck.
We gooien hierna de tank weer vol, laten de linker voorband weer iets oppompen (voor de zekerheid) en doen nog wat boodschapjes. Rond half 2 zijn we weer thuis. Mick bakt en kookt een eitje en we lunchen op ons terrasje. Mick gaat naar het zwembad, ik in ons huisje ga dagboek bijwerken, foto’s uploaden en .... een tukkie doen.

Tegen half 5 is Mick terug. We drinken een colaatje op ons terras. Ik ga weer Griekse salade maken en mijn pyromaantje gaat een fikkie stoken. We gooien wat lappen kudu en oryx en stukjes paprika en tomaatjes op de braai. Wijntje erbij. De dames hebben het naar hun zin. We ruimen de boel op en genieten van een bakkie koffie en thee terwijl het vuurtje uitdooft. Dan kijken naar de miljoenen sterren. Wat veel, wat helder, wat mooi. We genieten samen van onze laatste nacht in de woestijn en onze een na laatste nacht in dit fantastische land.

7.00 opstaan. Verkwikkende douche, aankleden en in de kou (6 graden) ontbijtje maken. Dat is toch geen temperatuur om buiten te eten. We eten snel, maken bammetjes voor onderweg, gooien alle spullen in de auto, rekenen af en kwart over 8 zijn we weg.

Eerste deel is weer die slecht onderhouden grind/gravelweg. Later wordt het een wat betere grind/gravelweg. Ik rij het stuk tot Solitaire. Mick verheugt zich al op de lekkere espresso. Ik neem thee. En vooruit, we nemen een bessen-crumble taartje:)

Vooruit, we gaan weer verder. Nu met Mick achter het stuur omdat we de bergen ingaan. Vorige rit door de bergen reed ik en met al die bochten en dan die Thelma and Louise uitzichten. Niet voor deze hoogtevrees miep. We naderen de Spreetshoogte pas. Die is prima geplaveid dus wat dat betreft prima te doen. Hellingen van 23%. Veel U-bochten omhoog. Wat kleine uitdagingen. En dan moet Mick van mij soms op onmogelijke plekken ook nog stoppen, omdat ik zonodig moet fotograferen. Het is werkelijk een prachtige pas met waanzinnige uitzichten. Er zijn verschillende routes naar Windhoek, maar wij kozen de spectaculairste en mooiste. Had de lokale agent aanbevolen en stond in ons reisboek. Absoluut geen spijt van. En boven verwachting was de weg goed te doen. We vervolgen de reis naar de B1en dit deel valt reuze mee. Redelijke grind/gravel weg. Wat wel zo is dat op deze wegen ingehaald worden of tegenliggers krijgen, met name als ze (te) hard rijden, voor enorme stofwolken zorgen. We moeten dan even langzamer rijden want je ziet dan stukken minder. En een enkele keer was de stofwolk zo heftig dat we gewoon even moesten stoppen voordat we weer zicht hadden. Maar na 4 weken zijn we volleerde grind/gravel rijders. En Nog even te vermelden, niet alleen vandaag maar regelmatig reden we een uur zonder iemand langs de weg te zien of andere auto’s tegen te komen. Zo desolaat is dit land.

Kwart over 1 zijn we bij onze lodge, 30 km boven Windhoek. Mooie kleinschalige lodge, met zwembad en goede ligbedden. We eten hier een salade en gaan luieren. Luxe, bij het zwembad hebben we ook wifi. Dus internetten, dagboek bijwerken, lezen, niks doen.... Vanavond eten we hier ook. Wel zo makkelijk.

Hier blijven we voor onze laatste nacht. Morgen gaan we nog even Windhoek in en dan auto inleveren en bagage inchecken. Ik heb ons online al ingecheckt voor de vlucht.

We kijken terug op een waanzinnige reis. Wat zijn Botswana, Zimbabwe en Namibië prachtige landen. Wat een lieve mensen. Wat spreken ze allemaal goed Engels. En, ik vermeld het toch even, we hebben ons hier geen moment een blanke gevoeld. Ik was met mijn Zuid-Afrika ervaring hier, eerlijk gezegd, een beetje bang voor. Maar we voelden ons overal zo welkom. En wat een mooie lodges. En dan zaten wij nog niet eens in top of the bill. Dit vonden wij al luxe.
Het rijden met de auto ging prima. Afstanden waren goed te doen. Enige minpuntje die African massage wegen. Met name in heel westelijk Namibië zijn de wegen ruk. Je went er eigenlijk niet aan. Het rijdt gewoon niet fijn. Ik heb onwijs veel foto’s gemaakt. Leuk klusje. Eerst alle slechte en onscherpe verwijderen en dan van de mooiste weer een fraai fotoalbum maken.
Voorlopig zul je ons zien rondlopen met een big smile. We hebben, als 2 super reismaatjes, een fantastische herinnering gecreëerd. Laten we hopen dat er nog vele reizen en roadtrips mogen volgen.

Enkele feiten:
5 boottochten
14 verschillende lodges
6 game drives
5093 kilometers zelf gereden
600 kilometers laten rijden
1,5 flesje Deet
1 koortslip
58 malariapillen
26 overnachtingen

P.S. Ik heb weer een paar foto’s toegevoegd aan reisverslag foto’s.