Swakopmund en Walvisbaai

In Swakopmund checken we in in het Beach hotel, 10 minuten lopen van het centrum. Mooie en ruime kamer. Uitzicht op de pier en de zee. Zwembad(je) op het dak. Prima plek. We relaxen ff wat van de rit en gaan rond 5 uur naar de pier. Op het terras met de ondergaande zon genieten we van een drankje in restaurant The Tug. We kunnen nog net een tafeltje voor twee binnen reserveren. We bestellen een fles lekkere rosé en nemen een voor- en hoofdgerecht. Allebei vis. We hebben best wel trek. Het smaakt fantastisch maar, kuttekoppen, weten jullie het nou nog niet hier, de porties zijn groot. We rollen bijna het restaurant uit. Op bed uitbuiken. Marius en Paul hebben wat foto’s en video’s van de bijeenkomst voor Joost in Caprera gestuurd. Indrukwekkend, mooi en bijzonder. Dit deed Mick echt even goed. Was ze er toch even bij. Dank, lieve zwagers:)

We slapen heerlijk in de koele kamer met katoenen lakens en lekker matras!! We gaan op tijd op weg naar Walvisbaai, half uurtje rijden. Dus voor half 9 zijn we in Walvisbaai. De seal and dolphin cruise met champagne en oesters vertrekt om 9 uur. Onze GPS geeft de rederij aan. Niet goed dus. We komen ergens midden in de stad terecht en niets te zien van Catamaran Charters. Hier vragen, daar vragen. Niemand die weet waar de dolphin en seal cruises vertrekken. Lekker dan. Uiteindelijk een reisbureau binnen, ja die weten het natuurlijk wel (!!). Maar dat is te laat. 20 minuten te laat komen we bij het waterfront. Ik spring uit de auto en ren naar de kade. De catamaran is vertrokken. Kut!! De dame van het kantoor vraagt aan de concurrent of we met een bijna vertrekkende boot mee mogen. Helaas vol. En zijn gaan vanwege de harde wind op zee alleen ‘s morgens boottochten. Het huilen staat ons, en met name bij Mick, nader dan het lachen. Mick had zich hier zo op verheugd, even afleiding na gisteren. Met allebei een chagrijnige kop gaan we maar wat drinken op de kade. De sfeer tussen ons was ff niet zoals die zou moeten zijn. Ken gebeuren. Soms zit het mee, soms zit het tegen. We hadden dit ook beter moeten voorbereiden. Maar het is maar geld en het is jammer voor mijn bootjesgek dat ze deze boottocht mist. Er zijn ergere dingen.

We rijden naar de lagune waar veel flamingo’s zijn en vergapen ons aan de prachtige villa’s hier. We moeten wat. Na elkaar ernstig toegesproken te hebben, gaan we terug naar Swakopmund. Inkopen doen bij de Spar. Vanaf morgen zitten we 2 nachten in een self catering tent. We zetten de bederfelijke waar in de koelkast in onze kamer en gaan lunchen in het centrum.

Daarna gaan we wat rondlopen, souveniertjes scoren. Zoals altijd vinden wij souvenirs niks. En hier reteduur. € 10 voor een koelkastmagneet. Doe normaal zeg. We scoren amper wat. Als we geld willen pinnen, lukt dat nergens. Huh. We gaan terug naar de kamer en alle pinpassen staan weer op Europa. We hadden ze t/m 12 juni op wereld gezet. Hé ING wat is dit voor een actie. In de app de pasjes weer op wereld gezet. Maar wat een gelul. Daar gaan we thuis een mailtje over sturen..... Omdat we voor het eerst goed en snel internet hebben, facetimen we even met pap en mam. Goed ze even te zien en te spreken.

We gaan met de auto naar het centrum i.v.m. met niet ‘s avonds op straat lopen. In een bar aan het strand drinken we wat en lopen later naar het Lighthouse restaurant bij de vuurtoren. Het is er rustig. Mick besteld oryx en ik calamares. Roseetje erbij. Prima. Mijn calamares zijn iets minder dan gisteren en ik zit gauw vol. Mick smult van haar gemsbokje. De chefkok komt even langs. Een Nederlander, getrouwd met een Namibische. We kletsen een tijdje met hem. Leuk om te horen hoe het een Nederlander in Namibië vergaat. We betalen zoals gebruikelijk hier de parkeerwachter 10 van die Namibische jongens en rijden naar ons hotel. Daar drinken we een kopje koffie en thee.
Ik werk nog even mijn dagboek bij en ondertussen vermoordt Mick niet zachtzinnig vliegjes in de badkamer. We hebben een stuk of 6 fruitvliegjes in de kamer. Door het licht zijn deze de badkamer in gelokt waar ze nu met een klap met een handdoek aan het einde van hun leven komen....

Lekker geslapen, douchen, ontbijten en weg hier. Kwart over 8 zitten we in de auto. Eerste deel tot Walvisbaai vliegveld gaat over asfalt. Prima, ware het niet dat er een zware vrachtwagen voor ons maar 50 tot 60 rijdt. Op een gegeven moment kunnen we er voorbij. Hè hè.
Na het vliegveld wordt het een stuk zout met vleugen zand weg. Te doen. Maar de omgeving is saai. Dan wordt het een stuk grind met veel hobbels. Niet echt fijn. Die African massage vinden we maar niks. Ik neem het na 2 uur over. Het is inspannend rijden. Even later rijden we de bergen in, combinatie van veel bochten en grind en zand. Beetje glijden af en toe. Goed handjes aan het stuur en snelheid maar aanpassen. We worden weer beloond met prachtige uitzichten. Kutweg maar prachtige omgeving. 2 uurtjes later voor Solitaire neemt Mick het stuur weer over. In Solitaire stoppen we. Daar moet je de appeltaart van Van der Lee eten. Doen we dus, met voor Mick een heerlijk kopje espresso. Zij ook weer blij. Uurtje later rijden we het terrein van Dessert Camp op. Er staan allemaal stenen huisjes met een tuin en buitenkeuken. Is onlangs gerenoveerd en net weer open. Waren eerst tenten, nu stenen huisjes. Hier gaat ons laatste avontuur beginnen; Sossusvlei en Deadvlei.