Twyfelfontein

Vandaag verlaten we het Etosha Nationaal Park gebied. Na een verkwikkende douche en goed ontbijt (met volkoren boterham en marmite!) gaan we op weg naar Twyfelfontein. De weg tot Khoraxis is prima maar even daarna gaat de weg over in gravel en dat houden we zo voor 110 km tot aan Twyfelfontein Lodge. Wat een gehobbel. De weg gaat ook steeds omhoog en dan weer naar beneden. Het lijkt wel een rollercoaster. Ik doe af en toe mijn armen in de lucht..... De prachtige omgeving maakt veel goed. Prachtige rotsachtige bergen en tafelbergen in rood, bruin en groen. Een genot om hier doorheen te rijden. Damaraland, een prachtig deel van Namibië. We stoppen bij Petrified Forest, oftewel het versteende bos. We betalen entree en met een gids lopen we over een stuk waar versteende boomstammen en boomstukjes liggen. De eerste is erg dik en 10 meter lang. Verderop ligt er een versteende boomstam van 41 meter. Hij was 37 meter maar doordat de regen aarde heeft weggespoeld is er weer een stuk zichtbaar geworden en in totaal dus nu 41 meter. Als je met een stukje op een stuk hout tikt, klinkt het als metaal en als je een stukje optilt is het ook veel zwaarder dan hout. Dit is 300 miljoen jaar geleden ontstaan.

We rijden of beter gezegd we bumpiën door en komen bij het fantastisch gelegen Twyfelfontein Country Lodge. Kamers met uitzicht op de prachtige bergen van Damaraland. Kamer 11 dit keer, dus niet zo ver lopen.

Het is al 2 uur, door de bumpy road hebben we er langer over gedaan dan ingeschat. We mogen tegen gereduceerde prijs een salade van het buffet opscheppen. Grote trek hebben we niet. We gaan lekker bij het zwembad liggen. We hebben weer internet sinds 2 dagen dus weer ff de boel checken. Dat doe je eigenlijk in 10 tot 15 minuten. Waarom zitten we in Nederland de hele dag te checken of er appjes, mailtjes en nieuws is? Ga ik in ieder geval anders doen. Zo rustig dit.

Omdat de linker voorband te weinig lucht in de band heeft of lek is, rijd ik naar het fuelstation & workshop. Is om de hoek volgens Mick. Ik rij en rij en zie geen fuelstation, wel borden dat ik niet over de landingsbaan mag rijden. En ja hoor, weer een bordje fuel. Toch goed. Alleen ligt dit 3,5 km verderop en niet om de hoek. Duh.
In overleg met de man van de workshop pompt hij eerst de band op. Gezien de druk hier duurt dat ff. Morgenochtend kijken hoe de band ervoor staat en als die weer zacht is kom ik terug. Gaat ie de band repareren. Om de hoek van de workshop laat ik de tank vol gooien. Altijd fijn. Tempo is laag en ik heb ook alle tijd!! Als ik terugkom is Mick helemaal blij om me te zien. Die dacht al: “Waar blijft Car nou”?

We gaan ff afkoelen in het zwembad, temperatuur is acceptabel, en genieten nog even van de namiddagzon. We kleden ons weer om in wat nettere kleding en gaan in de bar wat drinken. Het blijft warm. Daarna schuiven we door naar het restaurant. Half open maar toch nog erg warm. Voor het eerst hebben we het ‘s avonds erg warm. Vestje is overbodig. Mick had tafeltje in de hoek gevraagd en ja hoor speciaal voor ons gereserveerd. Rustig voor Mick’s oren! Eten is in buffetvorm en van zeer goede kwaliteit en natuurlijk eten we weer meer dan gepland. En ze hebben hier een heerlijke rosé, we doen rustig aan hoor.

We lopen naar de kamer terug. Bakkie thee en koffie zetten. Staat er geen waterkoker. Kut. Maar Mick is al weg, die regelt gewoon zo’n ding bij de receptie. We hebben zelf theezakjes en espresso zakjes. Dus op ons terras genieten we van de nog zeer zwoele avond, die volgens de receptioniste niet afkoelt:( en van weer miljoenen sterren aan de hemel.
Nou het is niet koel geweest vannacht. Geen airco, wel een ventilator. Maar de ventilator geeft amper verkoeling. Lakens voelen synthetisch aan. We hebben allebei moeite om in slaap te komen. Maar we slapen toch wel hoor, al worden we regelmatig wakker.

Als we opstaan, doucht Mick snel, en gaat de voorband inspecteren. Ziet er goed uit. Mooi!! We houden ‘m nog beter in de gaten. We kunnen met een gerust hart ontbijten. Er zijn hier een paar mooie dingen te zien, maar vanuit fotografisch perspectief is dat het mooist in de namiddag. Dus wij vleien ons op een bedje bij het zwembad. Ik ben nu niet helemaal jofel nootje dus de relaxstand komt goed uit. Ik heb al een ORS genomen en doe ff rustig aan. De manager komt langs en biedt ons een kopje koffie en thee aan. Zeer aardig. Ik kom inmiddels een beetje bij. Als het boven de 30 graden wordt, gaan we toch het zwembad in. Heerlijke verkoeling.

Na de ontspannen ochtend, kleden we ons om, eten een Griekse salade en we gaan op pad. Eerst gaan we naar de duizenden jaren oude rotstekeningen. In de rotsen hebben bosjesmannen, de dieren die ze gezien hebben, gekerfd. Is nog meestal nog goed zichtbaar. Giraffen, leeuwen en zo maar ook een pinguïn (!) en op een kaart aangeven waar de waterbronnen zijn. Desiree, onze gids, legt er alles over uit. Interessant. Petje op, natte shawl in de nek, het mocht niet baten. Van de wandeling en klim van 3 kwartier over de rosten zijn we wat oververhit geraakt. Colaatje dan maar.
Hup, op naar het volgende. Gelukkig stond de auto onder een afdakje. 10 Namibische dollar voor het mannetje die de auto bewaakt. De orgelpijpen zijn ons doel. De basaltzuilen in de droge rivierbedding zien er uit als orgelpijpen, vandaar dus de naam. En inderdaad in de namiddag staat het zonnetje er prachtig op. Ik maak mooie plaatjes. We rijden even verder naar Burnt Mountain, oftewel Verbrande berg. De berg is helemaal niet verbrand, maar het lijkt alsof dat wel zo is. Maf gezicht. Het is inmiddels ruim over vijven en de boel sluit, de parkeerwachter doet het hek achter ons dicht. Vooruit met de geit, hij moet overwerken, 10 dollar (€ 0,70) fooi.
We rijden over de fijne maar niet heus grintweg terug naar onze lodge. Opfrissen en in de bar wat drinken. En natuurlijk even internetten. Tegen 7 uur aan tafel. Buffet. Ongeveer hetzelfde als gisteravond (restjes?) met een beetje variatie. Maar het smaakt ons prima. Een glaasje wijn en verder frisdrank, we hebben het hier echt zo warm.
Na de koffie en thee naar onze kamer. Inpakken en zo en morgen bijtijds op. We gaan naar Swakopmund en Walvisbaai. 4,5 uur rijden maar dat zal langer duren i.v.m. zo’n 70 km van die gezellige grindwegen. We hebben voor de weer zwoele nacht onze eigen lakenzakken (standaard uitrusting voor je weet maar nooit) op ons bed gelegd. De mijne is superlichtgewicht van Egyptisch katoen, niet goedkoop maar nu heerlijk koel. Ja denk maar, decadente meid. Klopt en het kan me niks schelen.

Na weer een warme maar door dat heerlijke laken minder warme nacht, gaat om half 7 de wekker. Met moeite staan we op. Douchen, ontbijten, spullen in de auto en afrekenen. De linker voorband is toch weer iets zachter. Met het oog op die fijne grindwegen gaan we even naar de workshop en laten de band wat oppompen.

De eerste 70 km zijn werkelijk kut grindwegen. Wat een gehobbel oftewel African massage. Je kunt niet harder dan 40 à 50 km per uur. Na anderhalf uur zijn we op een andere grintweg die in wat betere conditie is. Mick, mijn bikkeltje, heeft het eerste deel gedaan, ik neem het nu over. Dit kost je echt energie. Maar omdat we wisselen kunnen we toch lekker doorrijden. We zien hier op een enkele uitzondering na mannen achter het stuur of vrouwen die samen reizen. Ja ja heren, dat kunnen wij best. We zijn trots op onszelf dat we dit gewoon doen. We moeten er niet aan denken dat er maar een van ons rijdt, gezien de wegen en de afstanden.
Na een tijdje op rechte grindweg gaat het beter, deze is van betere conditie. We zijn het mooie Damaraland uit en rijden nu in een soort woestijn. Saai. We komen amper iemand tegen. Soort van in the middle of nowhere. Tegen het eind mag Mick het weer overnemen. Als we uitstappen, waaien de deuren bijna uit onze handen. Kolere, wat een wind. Dat hadden we helemaal niet in de gaten, want we hadden wind mee. We schoten al zo lekker op:)

Als we bij Henties Baai komen besluiten we niet linksaf naar Swakopmund te gaan maar naar de zeehondenkolonie (duizenden beestjes) zo’n 30 km de andere kant op. Die grind/zoutweg is prima. Via een boardwalk kunnen we langs de zeehonden lopen. Wat een herrie en wat een lucht. Het stinkt er best wel, maar we zeuren niet. Gewoon door je mond ademen en niet zoals een andere toerist met een doekje voor je neus. Aanstelster.
En de geluiden. Het lijkt wel of die beesten continu scheten en boeren laten. Het is een fraai gehoor. Wat zijn het er veel en ook zoveel kleintjes. Erg bijzonder om zo’n kolonie bij elkaar te zien. We lopen een tijdje rond en gaan verder richting Swakopmund.

Onderweg worden we stiller. De bijeenkomst in Caprera voor Joost is begonnen. In gedachten zijn we hier nu bij. Ff handje vasthouden en knijpen. Tja, onze reis is er niet minder om maar we zijn er elke dag toch wel even mee bezig. Mick heeft het zwaar, ik zie het. De keuze om hier te blijven, blijft een beetje dubbel.

Rond 3 uur zijn we in Swakopmund. Mooi hotel met balkon met uitzicht op het strand en de pier.

P.S. Ik heb wat nieuwe foto’s onder reisverslag foto’s toegevoegd!