Shiraz

Na aankomst in Shiraz hebben we verderop in de straat bij een hip tentje gegeten. 2 kipsoufflé’s en een ceasar salad. Uiteraard met een mojito erbij. Er zaten nog 4 van onze groep daar ook te eten. Smaakte prima. Zeker de salade. Wat we niet verwacht hadden, maar we krijgen hier relatief weinig groente. In onze junior suite hebben wij heerlijk geslapen. Voor de wekker werd ik wakker. Ja, ik ben de early bird op vakantie. Ontbijt was heerlijk want er was..... yoghurt! Jippie. Lekker met honing, goed voor m’n keel. Die is nog wat rauw.

Om 9 uur vertrokken we met onze bus naar de holy shrine Seyed Ala al-Din Hossein Terwijl Valis met zijn bus op ons stond te wachten, kreeg ie een bekeuring van 200.000 rial. Omgerekend € 5,-. Is voor hier relatief veel geld. Wij wilden die betalen. Nee, dat accepteert hij niet. Cultuurdingetje. Ook goed, dan stoppen we dat bij zijn fooi.

Bij de shrine moesten we weer zo’n polyester bloemetjes gordijn om. Gelukkig was het nog vroeg, dus niet zo warm. En Shiraz ligt op 1500 meter hoogte, dus dat werkt ook mee. Maar toch, je hebt al een hoofddoek om en dan moet daarover heen nog zo’n synthetisch onhandig groot laken.
Niet gezeurd en niet getreurd, we gaan met deze chadors naar binnen, uiteraard zonder schoenen. Dames door de vrouweningang en heren door de manneningang. Een oudere man vertelt ons in het mannendeel, waar de vrouwen dan nu wel mogen lopen, het een en ander. Later komt er nog een man bij. En dat is er een in de categorie ‘lekker ding’. Als Jolande tegen Sholeh zegt, dat ze tegen hem in het farsi moet zeggen dat hij very handsome is, begint hij te lachen. Dit begrijpt hij donders goed. Hij laat zich enigszins verlegen door de vrouwen fotograferen.

De shrine ziet er van binnen uit als een moskee. Er liggen wel honderd dezelfde Perzische tapijten. De oudere man vertelt dat de tapijten handgeknoopt zijn en Iraanse trots zijn. Eronder liggen prachtige marmeren platen. Jolande tilt een hoek van het tapijt op om het marmer te laten zien, ze ziet het label en roept: ‘Made in China’. De 2 mannen en Sholeh schrikken zich rot en wij liggen in een deuk. Ze begrijpen dat het een grapje is. Pffff.

We fotograferen nog wat en lopen via de vrouwenuitgang, dat dan weer wel, naar buiten. Vervolgens lopen we door de bazaar naar de Vakil moskee. Met een groep met veel vrouwen door een bazaar, ja dat schiet niet op. Die staat bij het goudwinkeltje, die bij de kruiden. En als ik een foto van een leuk zijstraatje, met allemaal verschillende paraplu’s als zonnewering, wil maken, moet ik opschieten. Winkelen is al niet m’n hobby en helemaal niet met zo’n groep en dan mag ik nog niet eens ff een foto maken. Ik was ff niet blij. Ik ging op zoek naar Mick en we besloten om af te taaien. We gaan samen verder. Het was al 12 uur en we hebben pas 1 ding bekeken. Omdat wij bij een leuke karavanserai in de bazaar stonden, gingen we nog wel even mee om koffie te drinken. Het bestellen ging weer op z’n Iraans, retetraag. Mick liep naar de counter en haalde daar een espresso en een thee, direct afrekenen zodat we weg kunnen. We bestuderen de kaart en besluiten samen snel naar de dichtbij gelegen Vakil moskee te gaan. Een mooie moskee, vooral de vele gedraaide zuilen en het spreekgedeelte dat uit één stuk marmer bestaat.
Voordat de meute (onze groep) komt kunnen wij mooi fotograferen en staat er niemand in de weg.

Daarna gaan we op zoek naar een restaurant. Tijd voor lunch. Even voorbij de moskee ligt het Vakil restaurant. We verorberen kebab en drinken een mojito. Als we de kaart bestuderen om uit te zoeken waar we naar toe willen, worden we vriendelijk doch dringend verzocht om op te zouten. Doen we dan maar.

We gaan de bazaar in en gaan op zoek naar de Atiq moskee en Holy shrine of Shah-e Cheragh. We komen langs de Kahn school. Imposante entree. Die fotograferen we. 100.000 van die jongens betalen aan een mannetje om naar binnen te gaan. Ik koekeloer door het houten mozaik en zie een mooie tuin. We betalen aan dat mannetje en verdenken hem ervan dat ie dat in z’n eigen broekzak steekt. Geen loketje, geen bewijsje, niks. Er is net een groep dus even wachten tot die weg is, en ik schiet mooie plaatjes.

Hierna op naar de holy shrine. Even de weg zoeken en via weer een andere bazaar komen we bij een soort van ingang. Tassen worden nagekeken en we moeten wachten op iemand van international affairs. Huh? De man met de International Affairs sjerp om is streng. We moeten onze tas afgeven bij de deposit wagen en m’n digitale camera mag niet naar binnen. Hebben we geen zin in. Paspoort en zo achterlaten. Nee. We lopen verder. Komen we weer bij de holy shrine en nu bij een andere ingang. Ik had m’n camera in m’n rugzak gestopt. Hielp niet, rugtas met camera in bewaring geven. We gaan overstag, want dit moet erg mooi zijn.
We mogen wel van de dame van International Affairs, die wij nu toegewezen kregen, onze mobiel meenemen. Begrijpen jullie het? Wij niet. Foto’s zijn foto’s. Als ik vraag waarom, stamelt dat het van de holy shrine niet mag. Die kan toch niet praten? We laten het erbij.
We moeten weer zo’n bloemetjes gordijn om. En onze dame van International Affairs strikt die strak onder onze kin vast. Expres? Trut!
We mogen van haar overal rondlopen maar nergens naar binnen. Er zijn 2 binnenplaatsen waarvan een enorme grote. Met prachtige poorten, minaretten en koepels. De mozaïeken zijn zo ontzettend mooi. We fotografen ons gek met de mobieltjes. Zullen best mooie foto’s zijn maar dat ik nu net deze prachtige bouwwerken niet met mijn digitale camera mag fotograferen. Daar baal ik wel van. En van die chaperonne die ons achtervolgt ook. Tijd voor tactiek. Mick gaat links en ik ga rechts. Haha. We komen Erica en Wim tegen en wat denk je? Wim mocht met rugzak en digitale camera naar binnen. GVD. En zij zijn ook de holy shrine in geweest. Nou dat kunnen wij ook. Mick leidt de chaperonne af en ik floep achter het vrouwengordijn naar binnen. Ik fotografeer zo goed en kwaad als ik kan want die shrine staat bij de mannen. Tuurlijk! Ik wandel er rustig uit en loop het plein op. De chaperonne spreekt me aan en vraagt waar my friend is. Ik zeg dat she lost is. Mick ziet mij praten met de chaperonne, grijpt haar kans en floept nu naar binnen. Ook zij kan de shrine bewonderen. We vinden elkaar weer op het grote plein, hebben de grootste lol omdat het ons gelukt is die chaperonne kwijt te raken en bij de shrine naar binnen te gaan.

Het is over vieren. We gaan op ons gemakkie terug naar het hotel. We scoren een beker verse granaatappelsap en wandelen deels over een promenade en langs de citadel naar ons hotel. We kopen wat pinda’s en cola voor op de kamer. Even relaxen voordat we gaan eten. En ik kan mooi m’n dagboek bijwerken.

Tegen achten gaan we naar Qavam restaurant, aanbevolen door Jolande en Tripadvisor en..... dit zit verderop in de straat. Precies nog een tafeltje voor twee. De 4 van gisteravond en Ariën en Hannie zitten daar ook te eten. It’s a small world. We bestellen lime-mint juice. En laten we eens gek doen, kebab met yoghurt en brood. Even later komt Jolande ook binnen. We nodigen haar aan ons tafeltje uit. We kletsen gezellig en genieten van het eten. Alhoewel het weer kebab is, smaakt deze echt heel erg goed.
Na het eten willen we bij het chique hotel in de straat koffie drinken op het dakterras. Dat kan niet. Terras is al gesloten. Dan maar in ons eigen hotel. Thee was prima maar espresso was een slap bakkie. Tegen elven gaan we naar bed. Morgen weer vroeg op.

Half 7 gaat de wekker alweer. Douchen, ontbijten (weer met yoghurt) en sharp om 8 uur in de bus. We gaan naar Persepolis. Dit ligt ruim een uur rijden van Shiraz.
Sholeh koopt kaartjes en raadt ons aan om klein tasje met camera en zo mee te nemen. Rugzakken moeten vaak in een kluisje. Zo gezegd, zo gedaan.

We wandelen het grote terrein op. In het begin kun je een VR-bril (virtual reality) huren. Marjo, Mick en ik gaan die met z’n drieën delen. We lopen door de poort, althans wat er nog van over is. We zetten de VR-bril op en zien hoe het vroeger is geweest. Gaaaaf! Allereerst om dit zo te zien en ten tweede wat zag het er toen mooi uit. Overal waar een vlaggetje staat kun je met de VR-bril zien hoe het er uit heeft gezien. Een erg leuke manier om door Persepolis te lopen. We zien veel zuilen en prachtige tekeningen in steen en marmer uitgehouwen. Vanaf het plateau zien we de resten van de metalen staanders van tenten op een feestterrein. Een laatste groot machtsvertoon van Farah Dibah waar zelfs Juliana bij was. Dit heeft klauwen vol met geld gekost. Kon niet op. Het blijven staan als herinnering aan de exorbitante uitgaven van de sjah en zijn vrouw.

Na ruim 2 uur het prachtige Persepolis bewonderd te hebben, gaan we met de bus weer terug richting Shiraz. We maken nog wel een stop bij Naqsh-e Rostam. Hier zijn koningsgraven in de bergrotsen uitgehouwen. In de voorkant van de rotsen zijn weer prachtige tekeningen uitgehouwen.

We maken nog een stop bij een sesam winkeltje. Daar is van alles van sesam te koop. Sesam nougat, platen met sesam, sesam pasta etc. We kopen een behoorlijke zak sesam nougat en een pot (500 gram) sesampasta. Dat allemaal zonder toevoeging van conserveringsmiddelen. En dat voor € 2,50! Van de nougat smullen we al in de bus. De sesampasta bewaren we voor thuis.

We worden afgezet bij ons hotel. Wij gaan even relaxen en wandelen rond 5 uur richting de holy schrine, waar we gisteren ook waren. Nu willen we deze verlicht zien. We zijn nu goed voorbereid en hebben alleen mobiel bij ons. Met nog een stel worden we weer door een dame met sjerp International Affairs begeleid. Ze vertelt waar we mogen rondlopen en verbiedt niet om naar binnen te gaan. Was eergisteren wel anders. Ze is van de babbelie babbelie soort. Bekkie staat niet stil. Maar we krijgen leuke uitleg. Mick hoort dit maar half, wil de verlichte holy shrine zien schitteren in de vijver en dit fotograferen en gaat er vandoor. ‘Your friend is in a hurry’, zegt onze International Affairs. ‘Let her go’, antwoord ik. En International Affairs lacht en gaat weer in de babbelie babbelie stand. We genieten van de mooi verlichte shrine. Rond 6 uur is het avondgebed en een mullah of iman of weten wij veel wat voor type declameert hele verhalen door de speaker. En ze denken zeker dat iedereen doof is, want volume staat op 10. Kolere, wat een herrie. Mick zet de volume van haar oortjes zachter. Ik had nog aan International Affairs gevraagd of dit een bandje of live was. Live. Nou dat klopt, want we horen dat die mullah, iman of zo geëmotioneerd raakt en zelfs gaat huilen. We kijken elkaar verbaasd aan. We gluren een beetje naar binnen en iemand legt ons uit dat de man het uitmoorden van een dorp van honderden jaren geleden herdenkt. Dat is natuurlijk vreselijk maar om daar eeuwen later en plein public zo om te gaan janken.....

Tijd om wat te gaan nassen. We hadden de lunch door het gesnoep overslagen en gaan naar een restaurant in de buurt van de holy shrine. Weer zo’n gelegenheid in de kelder. Erg gezellig ingericht. We zijn de enige, maar al snel wordt het drukker. We eten hier heerlijk. We wandelen op ons gemakkie terug naar het hotel. We zien Sholeh bij de receptie. Of we mee willen naar een vriend van haar. Hij heeft misschien wijn. Nou, wij zijn daar wel voor te porren. Staan al weken droog.... Hij woont met z’n vriendin achter ons hotel. Ze hebben veel kamers en die verhuren ze. Ik krijg hun kaartje. Altijd handig. We gaan in de tuin zitten en krijgen een kopje thee met dadel. We geven ze een paar houten klompjes. Zijn ze erg blij mee. Na wat gekletst te hebben met het stel, overigens een bloedmooie gozer (die ogen en die wenkbrauwen), gaan we terug naar ons hotel. Sholeh vertelt dat ie alleen wodka had en ze schatte in dat we dat te sterk vonden. Klopt! En weet je, de wijn, we missen het eigenlijk niet echt. We gaan snel naar bed, wake-up call very early.

06.15 gaat het wekkertje. Snel douchen, aankleden en ontbijten. Op naar de Nasir al-Molk moskee. Deze is bekend vanwege de reflectie van de glas in hout ramen op de vloer. En ‘s morgens vroeg is het daar nog relatief rustig. En dan is de reflectie het mooist. Beide klopt.
We nemen een taxi en Sholeh wil dit ook weer eens bekijken en rijdt met ons mee. Vandaag niet met de groep op stap maar met z’n tweetjes.
Als we binnen komen, valt onze bek open van verbazing. Wat is dit een prachtig gezicht. Je blijft fotograferen. Zo mooi, zo bijzonder. Er loopt een vrouw in een geel gewaad en zij gaat steeds op de reflectie staan zodat haar vriend haar in allerlei standjes kan fotograferen. Dit belemmert iedereen om mooie foto’s te maken. Iedereen moppert. Maar wij hebben Sholeh en die klapt in haar handen en maant het stel aan om niet op de reflectie te komen. Iedereen blij. Als ze het weer doen, roept Sholeh weer. Een toerist naast me roept in het engels de vrouw toe dat ze een lelijke kop heeft en moet oprotten. Hilarisch. Niet dat ze zich er heel veel van aantrekken, 100 foto’s is blijkbaar niet genoeg.

We lopen de binnenplaats op en een prachtige façade met roze als hoofdkleur weerspiegelt in de vijver. Ook al zo mooi. En de nissen met de mozaïeken en uitstulpingen. Deze schoonheid grijpt me aan. Het emotioneert me. Wat is dit toch allemaal mooi. En dan te bedenken dat dit honderden jaren geleden door mensenhanden is gemaakt. Ik moet dit even allemaal in me opnemen, even verwerken. Dit is al zo mooi. Ik hou me hart vast voor Isfahan.

Na een uur gaan we verder. Sholeh gaat haar eigen gang. We gaan verderop in de straat naar Bagh-e Naranjestan-e Qavam. Een tuin met een mooi huis voor ontvangsten. De vijver met fonteinen wordt opnieuw aangelegd. Helaas geen bloemen in bloei. Verkeerde tijd van het jaar. In de tuin drinken we een espresso (Mick) en een verse granaatappelsap (ik). Hierna gaan we per taxi naar de Eram tuin. Deze staat op de werelderfgoedlijst. Een prachtige en erg grote tuin. Er staan veel cipressen en best nog wel wat rozen. We wandelen hier doorheen. We zien ook boomgaarden met zure sinaasappelen en een rotstuin. De laan naar het hoofdgebouw is erg mooi. Dat fotograferen zonder al die Iraniërs maar ook Aziaten met selfie sticks is een kunst apart. Gekke ziekte is dat toch. Overal met je eigen smoel op staan. Alsof dat mooier is dan het gebouw of de prachtige tuin. Of is het om te laten zien dat je ergens bent geweest. Met geduld lukt het me min of meer een foto zonder mensen te maken,

Tijd voor lunch. We nemen de taxi naar het Haft Kahn restaurant complex. 5 verdiepingen met restaurants. Vandaag is taxidag omdat alles wat we nog willen bezoeken relatief ver uit elkaar ligt.
We kiezen de makkelijke keuken, 2 kipnuggets, frites en ceasar salad en wat te drinken. Er is een terras en we gaan aan een tafeltje in de schaduw zitten. Ook nu weer zijn we vroeg, er is geen hond.

De kipnuggets zijn niet van die kleintjes maar grote stukken kip met krokant korstje. Dat is allemaal wel erg veel. De ceasar salad zit in een plastic bak en de dressing zit er apart bij, dus dit nemen we mee voor vanavond.
We wandelen hierna in de brandende zon naar het mausoleum van Hafez. Dé dichter van Iran. Hij ligt onder een mooi prieeltje in een marmeren tombe. We zitten hier een tijdje in de schaduw. Ik ben eigenlijk best wel moe. Programma is vol en met de warmte eist dat nu een beetje z’n tol. Maar we hebben om 3 uur afgesproken met Sholeh bij de shrine van de eerste dag. Naam is iets met Ali dus we hadden afgesproken bij Alibaba! Sholeh staat voor de deur van de shrine en wij bij de deur van het terrein. Maar uiteindelijk vinden we elkaar toch. We gaan met z’n drietjes naar de hamman en die is hier vlakbij. In een steegje achter een gordijn, gangetje door is de hamman. Een bijna tandeloze oude dame bestiert dit badhuis. Dit badhuis heeft betere tijden gekend. Vergane glorie en oogt niet echt schoon. Maar we gaan ervoor. We kleden ons uit en gaan met Sholeh mee. Een Afghaanse zal ons scrubben. Eerst onder de douche en dan op krukje, ik schat van 10 cm hoog, met knieën langs m’n oren. Op sommige tegels is de profeet geplakt en die staart nu dus zo naar mijn naakte togus. Da’s toch wel bijzonder. Er zijn een paar hele dikke dames zichzelf aan het wassen, scrubben etc. Tja, wat zal ik hier van zeggen. Geen fraai gezicht.
De Afghaanse scrubt alsof haar leven er vanaf hangt. Allemaal huidvelletjes op m’n lijf. Sholeh kiepert af en toe een emmer met heet water over m’n rug. M’n voeten worden gescrubd. Daarna word ik gewassen onder de douche en worden mijn haren gewassen. Wat een verwennerij. Ik ben herboren. Hiep hoi. Mijn huid gloeit en ik droog me af met m’n sjawl, heb natuurlijk geen handdoek bij me. Mick ondergaat het zelfde ritueel, zonder voetenscrub.

In de kleedruimte kleden we ons aan en wachten totdat Sholeh klaar is. We betalen € 3,75 per persoon. Koopie. Het is best een tippel naar het hotel. We willen deze relaxstand even aanhouden en nemen voor de verandering een taxi. Kost geen knoop. Op de kamer gaan we lekker luieren, internetten (voor zover dat gaat) en koffer weer inpakken.

Mick haalt wat te drinken en te snaaien en later nog een panini bij de Libanees in de straat. Als diner hebben we de ceasar salad en de panini. Smaakt best. We lezen nog wat en gaan vroeg te bedde. Morgen verlaten we het prachtige en leuke Shiraz en vertrekken om 8 uur naar onze laatste stop, Isfahan. Dat moet een mooie afsluiter worden van deze onvergetelijke reis. Nog 1 reisdag en 3 dagen in Isfahan........

P.S. Foto’s toegevoegd maar staan ook weer onder Lang gekoesterde wens! Krijg ze niet bij juiste verslag:(