Agda-Kerman-Kalut woestijn-Kerman-Shiraz

Ik ben voor de wekker wakker, en heb in onze kerk prima geslapen. Amen! Airco boven ons hoofd. Grote voordeel, bij elke opvlieger ben ik binnen no time afgekoeld en kan ik de slaap weer snel hervatten. Heerlijk.

Ochtendritueel en bij het ontbijt ook iets voor de lunch klaar maken. Heb ik net wraps van de vouwbroden gemaakt, komen ze met verse platte broden. Goede timing!

Ik zorg dat ik op tijd bij de bus ben, confiskeer een goed plekkie zodat we voor de 370 km lange rit van vandaag fijne plekken hebben. 3e rij van voren (zodat Mick ook alles goed kan horen en de lippen kan lezen), bij groot raam (kunnen we lekker naar buiten kijken) en niet-zonzijde (te warm en dan moeten de gordijntjes dicht en zien we niks). We wisselen wel hoor (af en toe) maar de jeugd (de 4 onder de 40) zit graag achterin en de rest heeft inmiddels zo z’n eigen stekkie. Voordat we instappen maak ik voor Hetty een foto van Wo ist meine tee. Zal ‘m proberen te plaatsen.
Als we wegrijden merkt Sholeh dat haar plunjebaal met spullen, ingekocht in Yazd, voor haar bed & breakfast, nog in het hotel staat. We moeten terug en een grote plunjebaal wordt de bus in gepropt. Zij zit nu op een bil met naast haar de grote zak. Jolande verwacht dat bij de volgende stop de kippen en de geiten worden ingeladen. Haha.

De weg richting Kerman is de oude zijderoute. Nu natuurlijk geasfalteerd maar het idee dat zovelen ons hier voor zijn gegaan op deze weg, is leuk. Links en rechts is het meestal een desolaat uitzicht. Af en toe onderbroken door kleine plaatsen. Duidelijk dat we richting woestijn gaan. Langs de weg en ook op de wegen die we hiervoor hebben afgelegd, zien we verkopers langs de kant van de weg. Ze verkopen fruit, drums, pluchen beesten etc.

We stoppen bij karavanserai Zenodin voor koffie en thee. We moeten 100.000 rials betalen maar dan mag je naar binnen, mag je plassen en krijg je thee!! Deze karanvanserai is rond, dat is bijzonder. In de buitenste ring zijn allemaal slaapplaatsen. Buitenkant van de kamers is bekleed met ja ja, hoe kan het anders, Perzische kleden. In de kamer Perzisch tapijt met matrasje met lakens op de grond. Eenvoudig maar zo stijlvol. Hier zouden we best een nachtje kunnen slapen. We zien dat backpackers hier een nachtje hebben verbleven. Op het dak maken we foto’s van het uitzicht en van elkaar. Mick maakt mooie foto’s van mij in het zonlicht:)
In het restaurant gedeelte krijgen we thee. En dat is sterke thee aangelengd met water. Onze chauffeur schenkt de thee. Ook zo’n lieverd. Mick en ik roepen: ‘Koekie erbij?’ Sholeh herinnert zich dit van een vorige groep. Ze loopt naar de bus en komt met een box met de laatste koekies van gisteren. Allemaal een stukje. Zo lief en attent. We leren Hans en Els (zestigers) selfies maken met het harder/zachter knopje. Ze proberen het uit en de eerste selfie van Els is een foto van Hans. Hilarisch.

We vervolgen onze weg. Sholeh wil ons een pistache plantage laten zien. De nootjes zijn net geoogst dus de bomen zijn kaal. Maar we vinden her en der wat verdwaalde noten. Net genoeg om een fotootje te maken. Het duurt 7 jaar voordat een pistacheboom nootjes gaat produceren. Maar dan heb je elk jaar een oogst. Pistachebomen groeien op zoute grond!
Jolande ziet in nest in de bomen en zegt tegen Sholeh dat dit nest van de pistache vogel is. Sholeh gelooft dit in eerste instantie. Haha.

In de lange rit vermaken we ons met kletsen en lezen en dagboek bijwerken. Om de tijd te doden ga ik weer eens een foto met onze selfie stick maken. Hans en Els maken de selfie mooier door achter ons een V-teken te maken. We lachen wat af. Maar we dommelen ook lekker weg. Voordat we gaan lunchen maken we een stop, Sholeh en Valis hebben geen lunch ingekocht (!) en moeten nog wat inkopen door de lunch te doen. Wij hadden via de Djoser app hierover een berichtje ontvangen. En zij hebben die Djoser app niet:(

Verderop is picknickplaats met speeltoestellen en wc’s. We vleien ons neder op een grasveldje onder een boom. Want in de zon is het echt niet uit te houden. Graadje of 30 en het is midden op de dag. We peuzelen onze zelf meegebrachte lunch op. Daarna vervolgen we onze weg naar Kerman. Daar komen we rond half 4 aan. Hotel ligt in het westen en we rijden direct door naar het centrum. We stappen uit de bus. Die rijdt naar het hotel en laadt daar de koffers uit. Wij gaan met taxi terug. We lopen door de mooie en leuke bazaar, Bazar-e Bozorg. Prachtige gewelven die de doorgangen overdekken. We gaan bij Hamman-e Ganj Ali Khan naar binnen. Dit is een museum waar met wassen beelden het hamman proces wordt uitgebeeld. Een werkelijk prachtige hamman met grote marmeren vloerdelen, prachtige tegels en mooie baden. Er is een klein deel voor vrouwen:( Sholeh stuurt de mannen weg en vertelt een van haar ervaringen in de hamman. Toen Sholeh een jaar of 12 was ging zij met haar moeder naar de hamman. Ze zag vrouwen hokjes binnengaan en ze was nieuwsgierig wat ze daar deden. Ze bukte en keek onder een deurtje door. Daar zag ze een vrouw wijdbeens staan die haar schaamhaar aan het scheren was. Ze was in shock. Haar moeder zag dit en ze kreeg op haar sodemieter. Nu nog met schaamrood op haar kaken al giechelend met haar handen voor haar mond vertelde ze dit. Wij lagen in een deuk. Ze vertelde daarna dat ze ook een keer stiekem bij de mannen ging kijken. En daar zag ze voor het eerst van haar leven een piemel. Ze wist niet wat ze zag. Ze had werkelijk geen idee dat mannen zo’n ding hadden. Ze moest toen bijna overgeven van de schrik. En weer lagen wij een in deuk. Ik piste bijna in m’n broek van het lachen. Ook vanwege de manier waarop ze dit vertelde. En even voor de duidelijkheid. Sholeh is absoluut geen wereldvreemde vrouw maar opgegroeid in een compleet andere wereld.

Na de hamman lopen we door de bazaar. Allemaal winkeltjes met koperen pannen, kleding volgens de laatste mode (truttigheid ten top), kruiden, fruit en groente. Het salaam en welcome in Iran vliegt ons om de oren. En... geen een souvenirswinkeltjes. En... je wordt nergens naar binnen getrokken. Dat maakt het zo authentiek hier. Er lopen hier, en in Yazd trouwens ook, veel vluchtelingen uit Afghanistan, Pakistan en Syrië. De Paki’s en Afghani’s kleden je met hun ogen uit. Niet fijn.
We komen aan bij de Masjed-e Jame moskee. We maken mooie foto’s van de iwan en op het plein zien we dat het avondgebed is begonnen. Dat wisten we natuurlijk allang want de oproep tot het gebed was loud and clear te horen:( In deze moskee bidden de Soennieten aan de ene kant en de Sjiieten aan de andere kant. Geen oecumenische dienst dus hier!! We gaan hierna naar een theehuis midden in de bazaar. Dit theehuis is een erg sfeervolle plek met nissen en gewelven. Het is de voormalige hamman,Hamman-e Vakil. We bestellen wat te drinken. En dat gaat weer op de Iraans chaotische manier. Ach, hier zijn we inmiddels aan gewend. Er komen groepjes jongeren en ook 2 mannen die hier waterpijp komen roken. Hans en Wim roken even met de mannen mee. Wil ik ook! En ik klim op het Perzisch kleedjes plateau en waterpijp mee. De mannen vertellen dat ze hier voor de ontspanning komen en thuis een borrel (lees alcohol) drinken. Waarschijnlijk doen ze de gordijnen dicht dan ziet Allah het niet (haha). Afrekenen is een grote chaos. We besluiten het totaal om te slaan met z’n allen want we komen er niet uit. Rekenen is niet hun beste kant.

We lopen naar de uitgang en pakken een taxi. Omdat we met 13 man zijn, wurmt kleine Sholeh zich ergens op de achterbank. We gaan direct naar het typical Iraans restaurant achter ons hotel. We lopen eerst zo’n fast food restaurant in. Is dit typisch Iraans? Sholeh dirigeert ons naar het Iraanse restaurant eronder. Ja, wij kunnen geen farsi lezen. We nestelen ons op een Perzisch kleedjes plateau. Mick en ik bestellen beef-chicken kebab, de anderen gefrituurde garnalen en stew. De Iraanse keuken is niet zo bijzonder, voornamelijk kebab en stoofpotjes. Smaakt prima maar weinig variatie. Er zijn landen waar de keuken veel beter is.

We wandelen terug naar het hotel. Weer zo’n hotel gebouwd in de tijd van de sjah. Ongezellig, oud, vervallen. Bed is redelijk met nekhernia kussens maar putje in de badkamer stinkt naar riool.
We pakken onze reistassen en gaan naar de kamer. Omdat het internet in de kamer ruk is gaan we op de gang internetten. En in de fauteuils zitten we met groepsgenoten in de gang te internetten. En omdat we met z’n allen die router leegtrekken is het internet retetraag. Ik kan m’n dagboek plaatsen maar niet de piccolages. Ik app nog wat, kijk ff nu.nl en werp een blik op Facebook. Op de kamer maken we een reistasje voor een nacht want morgen gaan we voor 2 dagen naar de woestijn en daar hebben we niet veel nodig.

We hebben heerlijk geslapen. Half 7 gaat de iPad af. Ik laat ‘m 9 minuten sluimeren. Ik douche als eerste. Droog me af met een schuurpapier handdoek. My God. Heb gelijk een goede srubbeurt gehad! Ben ondanks dit nog niet echt wakker. Ga alvast ontbijten. Mick komt later. De ober spreekt een beetje Nederlands. Leuk! Goedemorgen, lekker geslapen.

Ik kan met moeite een stuk brood naar binnen werken. Ga nu mijn yoghurtje missen. Neem een plat broodje met smeerkaas mee voor later.

We vertrekken voor achten naar Mahan naar de Bagh-e Shahzade tuin. We zijn vroeg. Tuin gaat om 9 uur open en we zijn een kwartier te vroeg. Beetje rondlopen dan maar. Als we binnen mogen is de verbazing groot. Wat een prachtig aangelegde tuin met vijvers, fonteinen, bomen en planten.
Mooie lijnen in de tuin. Hier is over nagedacht. We lopen wat rond en genieten. Restaurant is nog niet open. We gaan eerder weg dan gepland en ergens anders koffie drinken. Sholeh deelt verse kaki uit in de bus. Heerlijk sappig. Zo hebben we die vruchten niet in Nederland. We stoppen even bij een supermarkt en groenteman om inkopen voor de lunch te doen. Ik doe dit keer de boodschappen.

Omdat de bus een raar geluidje maakt gaat de chauffeur even naar een garage en wij, de groep dus, naar een openlucht theehuis. De ouderen gaan aan tafeltjes zitten, de jongeren en Mick, Jolande en ik gaan op de Perzisch kleedjes plateaus. Zo leuk. Naast ons zit een groep Iraanse dames op leeftijd. Ze vinden het leuk dat er een groep toeristen komt. Ze zingen Iraanse liedjes. Leuk en mooi!
Er wordt bij ons een bak met kooltjes gezet. Daar komt de theepot op. Kopjes, lepeltjes, oploskoffie, kannen heet water. Alles wordt geregeld. We eten een cakeje en alvast een broodje, ene helft met sesampasta (van Sholeh) en andere helft met banaan. Nog even plassen allemaal en dan op weg naar de woestijn. Verder lunchen in de bus, die inmiddels gerepareerd is.

Krijg trouwens van menig medereiziger complimenten voor mijn mooie voeten (!) en de zo mooi gelakte teennagels. Chapeau El. Ze blijven echt mooi. Dankjewel.

We rijden naar Kaluts. We gaan eerst de ruige bergen over. Daarna verandert het landschap in dor landschap met her en der wat half verdorde struiken. We maken stop om dit desolate landschap te fotograferen. En ook om qanat’s te fotograferen. Qanat’s zijn de watersystemen die ervoor zorgen dat het water uit de bergen door niveauverschillen de dorpen instroomt. Over een stuk van 23 km is er een verloop van 67 naar 33 meter. We zien ook ronde verhoogde kraters, waar men in kan afdalen om de waterbuizen aan te leggen. Verderop maken we een stop om bomen c.q. struiken te fotograferen die uit qanat’s groeien. Erg apart om te zien. Uniek trouwens in de wereld.

Verderop staat een mannetje voor ons klaar die ons een rondleiding geeft van de qanat die naar zijn dorp leidt. We dalen zo’n qanat af en krijgen uitleg. Interessant allemaal. We rijden hierna de woestijn in. Allemaal door erosie ontstane stenen heuvels. Deze zijn redelijk rechthoekig, sommige met platte bovenkant à la de Tafelberg in Kaapstad en sommige grillig van vorm. Het lijkt de maan wel (vorige reis - haha). We wandelen hier door heen en fotograferen ons gek. De stenen heuvels zijn een soort van fotogeniek en wij ook. We fotograferen elkaar in het avondlicht en maken wat selfies met onze selfiestick. Zo grappig om te doen. Nieuwe hobby:)

In de bus hebben we ons hoofddoekje af. Als we een politiepost naderen krijgen we een seintje (hijab wordt er dan van voor geroepen) en gaan de hoofddoekjes op. Maar soms in restaurants hoeven we ze ook niet op. Als we aan onze liberale, niet gelovige Sholeh vragen of dat doekie op moet, zegt ze bijna altijd nee. We hebben allebei de neiging om als we ergens binnenkomen dat doekie af te doen. We vinden het niet echt erg maar het zal zeker niet onze hobby worden. Zeker met de regelmatige opvliegers en de hitte is dat geen succes. Geen blijvertje dus. Toen we de woestijn inreden, riep Sholeh de woestijn republiek uit met de woestijngids als president. Anarchie!! Haha.

Hierna lopen we terug naar de bus en krijgen een stuk watermeloen van de chauffeur. Die zijn hier zo lekker. Kopje thee erbij. Daarna tijd om omhoog te klimmen voor de zonsondergang. Omdat er een behoorlijke wind staat, waait het zand omhoog en is alles nevelig. Het wordt geen spectaculaire zonsondergang. Helaas. You can’t have it all.

We rijden naar ons onderkomen in de woestijn maar wandelen eerst door het dorpje, 36 huizen en 166 inwoners. Niks bijzonders. Dan komen we bij ons onderkomen aan. Allemaal stenen huisjes aan elkaar en enkele tenten. Ons huisje kan niet open. We wachten en wachten. Dan blijkt dat er weer eens wat verkeerd is doorgegeven. Omdat wij niet in een tent willen vanwege een loslopende hond en loslopende katten, gaan Saskia en Wim in een tent. Vinden ze helemaal geen probleem, ze zijn kampeerders. Nou wij niet en wij zijn blij met ons tweepersoons huisje.

We doen onze schoenen en de oranje geworden sokken uit. Dat wordt een weekje Biotex!! We wassen onze smerige voeten en doen slippers aan. Ik werk het dagboek bij en Mick maakt de bedden op. Soort futon en daar legt ze een dubbel geslagen deken op. Lakenzakken erop, kussensloop om het kussen en dekentje erop. We hebben zelfs airco omdat het hier bloody hot kan zijn. Nu is het nog aangenaam warm. We hebben wel eens anders meegemaakt in een woestijn.

We gaan eten. Er staan 3 ronde tafels met krukjes van palmboomstammen. Staat leuk, zit kut. We zitten met Saskia, Leo, Erica en Wim aan tafel en gezellig te babbelen en te eten. Een stoofpotje, tomaten-komkommer salade, aardappel-eikoekje, yoghurt en brood. Ik ben moe en ga naar ons huisje. Tandjes poetsen en bed in. Beetje lezen en langzaam in slaap vallen. Mick komt later. Midden in de nacht word ik wakker, moet naar de wc. En het is erg warm in ons huisje. Naar buiten, naar de wc. En airco aan en laken over ons hoofd want de airco blaast precies over ons heen. Maar het is anders niet prettig qua temperatuur.

Om 6 uur (!) gaat de wekker. Wat een tijd. Plens water over m’n gezicht. We kunnen ook douchen maar water is koud en de douches en wc’s zijn niet al te schoon en het stinkt er naar pis. Dankjewel. Aan het fatsoeneren van m’n haar besteed ik niet teveel tijd, gaat toch straks een doekie overheen. Elk nadeel heeft z’n voordeel!!

Ontbijt is platbrood met schapenkaas of jam. Stukje watermeloen en bakkie lauwe thee. Heb wel eens beter ontbeten maar het voedt. Saskia en Wim, met wie we geruild hebben, hebben een koude en winderige nacht gehad. Wij voelen ons wel een beetje bezwaard.

Half 8 vertrekken we want het is 3 uur rijden naar onze eerste stop. We kijken terug op een fantastische ervaring in de Kalut woestijn. Was echt gaaf hier. En mooi. En bijzonder. Het is redelijk helder en we rijden door de Kalut woestijn en daarna langs prachtige bergketens met de qanat’s. Af en toe schiet (of, zoals mijn Belgische buurvrouw in de bus zegt, trek) ik voorin in de bus wat mooie plaatjes.

We stoppen in Rayen en drinken daar eerst koffie en thee. Sholeh komt met een schaal met stukken granaatappel. Ik vind ‘m te zuur. Als iedereen een stuk heeft gehad gaat mijn granaatappel addictje de laatste pitjes oppeuzelen. Vreetzak. Daarna bezoeken we daar Arg-e Rayen. Een eeuwenoude vesting. Kleiner dan Bam, dat op de werelderfgoed lijst staat of stond. Want Bam ligt net ff wat te ver weg en is tijdens de enorme aardbeving in 2003 grotendeels verwoest. Deze oude stad is volledig uit kleitichels opgebouwd. Heeft ook te lijden gehad onder de aardbeving maar minder erg dan Bam. We lopen door de smalle straatjes en fotograferen ons gek. We zijn de enige groep dus we hoeven alleen onze medereizigers en een enkele, niet zo spontaan meewerkende bewaker, vriendelijk verzoeken even opzij te gaan voor mooie foto’s. Het is nog niet zo warm gelukkig. We klimmen en klauteren op trappen met Chinese Muur treden. Kolere, da’s best lastig soms.

Rond half 1 rijden we weer weg, maken nog even een stop bij een mooie klokkentoren midden op een kruispunt waaronder je ook kunt een metalen vierkant zoals in moskeeën kunt aanraken. Omdat de chauffeur zich voor 3 uur moet melden bij de politie in Kerman, vanwege de ritadministratie, zetten we de vaart erin. We lunchen in de bus. Je had moeten zien hoe we de platte vouwbroden voorzien van smeerkaas (Mick) en banaan (voor mij). Gedoe, vieze handen, troep op je schoot. En dat met broden van 1 dag oud. We doen het ermee. Colaatje erbij. We nemen een peertje toe. De yoghurt, die we gisteren hadden gekocht, smaakt voor geen meter. Die eet Sholeh op. Maar deze ervaren reizigers hebben vochtige doekjes, vork-mes-lepel ineen en zakmes bij zich. Alles weer netjes opgeruimd. Na de lunch spreken we af om met z’n allen in Kerman te gaan eten. We willen allemaal fesenjan, stoofpotje met o.a. walnoten, granaatappels en kip. De groep is zo homogeen dat we het gezellig vinden om met elkaar te eten. Ja, wie had had dat gedacht. Helaas gaat Wo ist meine tee niet mee, zij heeft trek in pizza. Toch wel jammer, haha. Rond 2 uur zijn we in het hotel. We besluiten even wat te relaxen op de kamer, een lekkere douche te nemen (zand zit werkelijk nog overal) en gaan rond 5 uur (bright en shiny) met de taxi naar het centrum. Beetje rondlopen en restaurant opzoeken waar we gaan eten. Even een momentje van rust.

Even over 5 lopen we naar buiten. Aan de overkant kunnen we een taxi aanhouden zegt de meneer van de receptie. Er stopt een taxi met 2 mannen voorin. Vertrouwen we niet. Rij maar door. Dan roept de man van de groentewinkel dat ie ons naar de bazaar kan rijden. Hij steekt 7 vingers op. Dat betekent dat het ritje 70.000 rial kost. 10.000 minder dan een reguliere taxi. Wij stappen in een hele oude auto. Ik ga voorin zitten en geniet van het chaotische verkeer en het recht van de sterkste. Het gemanoeuvreer en de bijna ongelukken. Ik vind dit zo leuk. Zou hier best een middagje zelf willen rijden. Omdat het voor Iraanse begrippen wat fris is, 20 graden (!) staat de verwarming aan. Is het omdat de chauffeur het koud heeft of omdat hij de 2 chickies in zijn auto wil roosteren. Gelukkig duurt het ritje niet lang en worden wij keurig voor de ingang afgezet.

We wandelen wat door de bazaar en gaan in het theehuis waar we eerder waren wat drinken. Even later komen Irma, Frans, Marjo en Wo ist meine tee. Kom gezellig op ons Perzisch kleedjes plateau. Wo ist meine tee gaat op een stoel zitten. Ze houdt niet van zitten op zo’n plateau. Dan niet. We kletsen gezellig, vragen tig keer waar de kardamon thee blijft en hebben lol. Later komen Caroline en Denise er ook gezellig bij zitten. Rond 7 uur gaan we op zoek naar het restaurant. Dat is 1,4 km lopen volgens onze maps.me app. Mick neemt het voortouw en leidt ons naar restaurant Keykhosro. We zitten/hangen op Perzisch kleedjes plateau/bank. We bestellen allemaal een mojito. Smaakt top!

Het duurt lang voordat het eten komt. Maar wij vermaken ons best. Als Mick van de wc komt, vertelt ze dat het een gender neutrale wc is. De wc deur is matglas en ze zag de blote billen van een vrouw er doorheen. Dat da kan in Iran! Wij liggen in een deuk. We stellen ons voor hoe je een man kunt zien swaffelen achter het matglas. We komen niet meer bij van het lachen. We roepen Sholeh. We vragen haar naar de wc te gaan en dan te vertellen wat ze heeft gezien. Ze komt terug met handen van verbazing voor haar mond. Wij moeten nog meer lachen.
Een klein meisje, 7 jaar, komt naar ons toe. Ze komt tussen ons in zitten en met het beetje Engels dat ze spreekt kletsen we wat met haar. Leuk!
We horen steeds een gilletje. We denken dat het een kutkoter is maar het blijkt dat het een papagaai is. Tegen Sholeh zeggen we dat het de pistache vogel is. Haha.
Uiteindelijk komt het eten. Mick heeft 1 stukje kip, Denise geen kip en de rest een paar stukjes. Mick laat Sholeh extra kip regelen. Dit restaurant is nr. 1 op Tripadvisor. Die score krijgt het van ons niet.
Omdat Sholeh en Jolande met onze bus naar het restaurant waren gekomen, de chauffeur at gezellig met ons mee, kunnen we met de bus terug. Het is al laat dus we duiken snel ons bed in.

6.30 wake-up call van de iPad. Had goed bed met zacht kussen! Ik geef Mick een kus, kan ze nog ff dommelen, en duik onder de douche. Douchen in de aftandse badkamer met weer rioollucht uit het putje. Douche is in bad maar je kunt er niet onder staan zonder een rughernia op te lopen dus wordt het handdouchen. Zo handig als je je haar wilt wassen. Not!
Kleding hadden we al klaar gelegd. Legging met lange blouse. Zit heerlijk. Misschien ga ik dat in Nederland ook af en toe dragen. Lekker los om je heen. Geen geknel.

Ik ga alvast ontbijten, Mick komt later. Heb sinds 2 dagen rauwe keel en voel een verkoudheid opkomen. Drink thee met honing en neem bakjes honing mee voor onderweg. Krijg er een stukje brood in en neem een stukje mee voor onderweg. Heb behoefte aan lekkere yoghurt met müsli......

Allemaal in de bus. Iedereen zoekt zijn favoriete plekje. Plekje op rij 2 van Wo ist meine tee is door een ander stel ingenomen. Als Wo ist meine tee als laatste de bus in stapt, rest haar niets anders dan op een van de achterste rijen plaats te nemen! Jammer dan.

Sharp 8 uur rijden we weg. Lange rit vandaag naar Shiraz, 560 km. We maken 2 stops om wat te zien en natuurlijk de nodige plasstops.

Zoals elke ochtend is er het informatie uurtje van Sholeh. Ze bespreekt elke dag een onderwerp, zoals onderwijs, gezondheidszorg etc. Vandaag gaat het over corruptie en de slechte wetten.
De huidige ayatollah heeft alle macht. En is schat hemeltje rijk. Zijn kinderen bezitten de belangrijkste industrieën en bedrijven. Oppermachtig zijn ze. Ze vertelt over de corruptie, de macht, de misstanden, de martelingen, de ongelijkheid. Iran is werkelijk een prachtig land maar er is hier nog heel veel niet goed geregeld. Puissant rijken met alle macht en veel arme mensen. Middenklasse wordt gelukkig wel steeds groter.

Sholeh vertelde aan Jolande dat ze net na de revolutie door de zedenpolitie is opgepakt omdat ze als vrouw in een auto reed. Ze is gemarteld en heeft hierdoor minder smaak, en een lichte gehoorbeschadiging opgelopen. Ze heeft 10 dagen in coma gelegen, zo erg was ze er aan toe. Dan ben je even stil. Dan dank je God op je blote knieën dat je bedje in Nederland heeft gestaan. Dan waardeer je dat mooie, ruimdenkende, bijzondere Nederland toch weer zo erg.

Ik noem een paar van de misstanden:
In sommige plaatsen worden vrouwen die verkracht zijn gestenigd.
In sommige plaatsen is er nog vrouwen besnijdenis
Als je ongeluk hebt gehad of ziekte hebt, en je hebt geen geld, word je niet geholpen en ga je dood
In een dorp in Noord-Iran ontmaagdt de mullah de pas getrouwde vrouwen
Als je een dodelijk ongeluk veroorzaakt, moet je geld geven aan de familie. Heb je geen geld dan geef je een dochter die ze als slaaf kunnen houden.

Rond 11 uur houden we een koffiestop in Sirjan. Bij de ingang van het vrouwenpark. Sholeh maakt thee met uitgeknepen citroen en honing voor me. Oh, wat is ze toch zorgzaam. Is tegen m’n opkomende verkoudheid. Met de vrouwen in de groep gaan we het vrouwenpark in. Er is een groepje vrouwen met een schare kinderen. We willen elkaar fotograferen. Snel worden de hijabs (hoofddoeken) uit de tassen gehaald. Vrouwen onderling mogen zonder hijab. We maken groepsfoto’s, selfies en ik schiet met m’n telelens een paar prachtige close-up’s (al zeg ik het zelf).

Ik zet mijn foto’s in de bus op m’n iPad en maak een piccolage. Een aantal vraagt zich af hoe ik nou de foto’s van mijn camera op de iPad krijg. Ik geef menig medereiziger (60 plusser) uitleg. Ze zijn blij met mijn tips.

We vervolgen onze weg door valleien met aan beide kanten groene bergen. In ieder geval minder kaal dan vorige delen van het land. Rond 2 uur komen we in Neyriz. Hier gaan we in een ongezellige tent broodje kebab eten. Mick ziet 2 pandjes verder in een winkeltje een espresso apparaat en zij drinkt daar voor 3 kwartjes een heerlijke espresso. Zo weer zij ook weer blij.
Kebab smaakt prima. Maar eigenlijk smaakt veel als je trek hebt. We vervolgen onze weg want we moeten nog best een stukkie. Rond half 6 stoppen we bij een zoutmeer. Het is schemer en dit zoutmeer is lang niet zo mooi als het Urmia meer dat wij bij Tabriz hebben gezien. Goede keuze om eerder naar Tabriz te gaan.

Rond 7 uur komen we in Shiraz aan. Jolande heeft gezegd dat het hotel ietsje beter is dan in Kerman maar nog steeds zo’n oud hotel uit de sjah tijd. De receptie is veelbelovend. En als we op de kamer komen, valt onze bek open van verbazing. We hebben een junior suite, met tweepersoonsbed, keukentje, fauteuils en stijlvol en modern ingericht. Voor de komende 4 nachten zitten wij gebakken........

P.S. Foto’s staan onder Lang gekoesterde wens. Krijg ze (nog) niet bij juiste verslag:(