Yazd

Op weg naar Yazd heeft Sholeh een verrassingsstop (!) ingelast. We stopen bij een duiventil, Dovecote. Hier werden voorheen duiven ingelokt. In die duiventil konden ze lekker schijten en de poep werd gebruikt als kunstmest. Mooie toren en ik vind het zeer grappig. We vervolgen ons weg naar het fort, Meybod. Dit fort is opgebouwd uit bakstenen met leem erover. Het is gedeeltelijk gerestaureerd en gedeeltelijk authentiek. Erg fraai. Als we naar de uitgang lopen, staat onze chauffeur klaar met koffie en thee met koekjes uit Kashan die Sholeh daar gekocht heeft. Wat verwent ze ons toch. We rijden verder en stoppen bij een mooie karavanserais om te plassen. Daar zijn winkeltjes. Wij scoren een keramiek granaatappel. Dan op naar Yazd. We komen daar rond half 3 aan. Hotel is een traditioneel huis, veel groter dan eerst. Kamers zijn niet erg gezellig maar wel erg ruim. Wij hebben 2 eenpersoons bedden en 1 tweepersoonsbed tot onze beschikking. Kamers liggen rond een binnentuin met 2 vijvers. Hier hadden ze allemaal wat meer van kunnen maken. Maar het ligt 15 minuten van de oude stad, dus perfect.

We gaan met z’n tweetjes richting oude stad. Toch een apart idee dat Marco Polo hier geweest is en dol was op deze stad. De groep is heel erg leuk en we kunnen met iedereen opschieten, behalve met Wo ist meine tee. Maar met z’n tweetjes is ook wel weer ff fijn. Eerst gaan we proberen wat te eten te scoren. Maar na 3 uur is er geen restaurant open. We kopen een gefrituurd vouwbrood met vleesvulling. Smaakt best. In de bus hadden we de left overs van gisteren, sandwiches en de cakejes, gegeten. Dus dit was voldoende. We gaan de prachte Masjed-e Jame moskee binnen. Mooie iwan en koepel. Veel borden met uitleg. Leuke plaatjes gemaakt. We lopen de moskee uit en om de hoek zien we een rooftop coffeeshop waar ze diverse merken koffie verlopen, waaronder Illy. Nou op naar boven dus. Daar zien we de 4 jongsten van onze groep op het dak met koepels op, hoe kan het anders, Perzisch kleedjes plateau zitten. Wij kiezen ons eigen plateau en genieten van espresso, cola en een muffin. We hebben uitzicht op de moskee en de stad. We zien de zon ondergaan en de moskee wordt hier mooier van. Op dat dak kunnen we mooi fotograferen. We zien aan de overkant ook een rooftop coffeeshop maar daar zit een restaurant bij. Mick gaat de kaart bestuderen. Die bevalt ons, dus afrekenen en naar de overkant.

We bestellen een chicken kebab en een chicken-beef kebab. Mick neemt een mojito. Ja ja een mojito. En dat is hier munt en citroen met suiker..... Haha. Erg lekker en Oman flashback.
De kebab smaakt voortreffelijk. We loungen lekker op het Perzisch kleedjes plateau. Helft van de groep komt na de rondleiding moskee en oude stad van 1700 tot 1900 hier wat drinken. Toevallig toch? Wij hadden de rondleiding geskipt. We wilden gewoon dit op ons zelf doen. We rekenen af en willen via de bazaar teruglopen. Ik moet nog even naar de wc. Zie de deurkruk open. Dus ik wil ‘m open doen. Lukt niet. Ik ruk, ik schop. Gaat niet open. 3 mensen zitten me heel hard uit te lachen. Zit er iemand op en kun je, uiteraard, de deur van binnen afsluiten. Schaam me dood, maar ja dat kon ik eigenlijk ook niet weten.

Saskia en Leo lopen een stukje met ons mee. Ze weten de weg niet precies. Wij gaan door de bazaar terug. De bazaar is nu open. Het oude deel is bijna uitgestorven maar het nieuwere deel is levendig. De meeste winkels zijn open. Veel goudzaakjes en stoffen. Yazd is de stoffen stad.
In de bazaar high five ik weer met een klein meisje. Oh wat vinden ze dat toch leuk. En die big smile die je dan krijgt.....

We lopen ook langs een moskee die met name van binnen mooi is. We zien daar mannen in- en uitgaan. Doen we dus maar niet. Maar een vriendelijke man gebaart ons naar de zijkant, de vrouweningang. Plafond en muren allemaal met kleine spiegeltjes. Kits zou je denken, maar dit is erg mooi. Wr zitten 4 jonge vrouwen die ons vriendelijke gedag zeggen. Een van de vrouwen doet haar zwarte chador af, hoofddoek houdt ze om. Ik krijg arm om me heen en ze houdt m’n hand vast. Ook Mick moet erbij. Haar vriendin maakt een foto en ook een foto met mijn camera. We krijgen een handdruk als bedankje. We blijven ons hierover verbazen. Het enthousiasme, het zo welkom zijn in een land, de lieve mensen. Dit hebben we in deze omvang nog nooit ergens meegemaakt.

We zijn rond half 9 terug in ons hotel. Ik doe de onderbroekenwas en werk m’n dagboek bij. Nog wat lezen en bijtijds naar bed.

Omdat we om half 9 met de groep naar de Stilte torens, Vuurtempel en een henna malerij gaat ons (de mijne dus) wekkertje om 7 uur. We worden wakker in het heerlijke tweepersoonsbed in onze kerk (!). We hebben namelijk een onwijs grote kamer met heel hoog plafond, zo’n metertje of 6. In de bovenste laag zitten allemaal bogen en sommige met glas in hout. Iga het trappetje op om te douchen in de helaas niet zo schone badkamer.

De Stilte torens zijn aan de rand van de stad. Er zijn er 2. We beklimmen (met de trap) een. Boven in de toren is een groot plateau met een groot gat in het midden. De doden (mannen, vrouwen en kinderen apart) werden hier neergelegd zodat de gieren de doden konden opeten. De botten weden nadehand in het grote gat geworpen. Volgens de zorastiers mogen de dode lichamen ( dus ook de botten niet) de grond raken.
Iraniers mogen doden niet aanraken. Sholeh vertelde dat toen haar broer in haar armen overleed, zij de kleren die ze aanhad moest verbranden.

We fotograferen wat, ook van het uitzicht op Yazd en de woestijn die erachter ligt. We zien ook de smog biven Yazd hangen, terwijl het daar nou niet echt overdreven druk is met verkeer. Hier kun je redelijk gewoon oversteken in tegenstelling tot Teheran.

We gaan naar de Vuurtempel. Het vuur in de tempel brandt al meer dan 200 jaar. Omdat het vuur achter glas te bewonderen is, is dat lastig te fotograferen. Maar ik pak de selfiestick, klik mijn iPhone erop en kan de iPhone tegen het glas houden zodat ik geen spiegeling in het raam heb. Ik maak de mooiste foto. Zal hem plaatsen in onze Djoser app. My pleasure.

Daarna gaan we naar de straat waar henna vermalen wordt. Met grote molenstenen wordt er poeder van de henna gemaakt. De mannen die hier werken zijn helemaal groen van de henna. In een hoek op een matje zitten 3 mannen henna in zakjes te doen de zakjes dicht te naaien. Wat een baan. Wel gaaf om te zien.

In een restaurant in dat straatje gaan we koffie en thee drinken. Koffie regelen we zelf met de groeps Nescafe pot. Thee bestellen we daar. Jolande heeft taart gekocht omdat Wouter vandaag jarig is. We nemen plaats op een verhoogd gedeelte bedekt met Perzische kleden, uiteraard. We zingen hem toe en krijgen een stukje taart met walnoten. Jammie.

Daarna rijden we terug naar ons hotel. In de bus regelen we dat de chauffeur, Valis, een deel van de groep naar de Bagh-e Doulat Abad tuin rijdt. We betalen Valis € 2,50 per persoon. Bedrag dat we anders ook voor een taxi kwijt zouden zijn. Verdient hij zo een mooi zakcentje bij. De tuin is wel mooi maar alleen groen waaronder cipressen en granaatappel- en kersenbomen. In deze tijd zijn er geen bloemen, soms staan er rozen in bloei maar nu dus niet. De grootste windtoren (badgir) staat in de ze tuin. We drinken een koel lokaal colaatje met Marjo op zo’n Perzisch kleedjes plateau. Even later komt Wo ist meine tee er ook bij:( Ach, ze is niet meer zo dominant maar blijft gewoon een apart mens. Zal een foto van haar maken, speciaal voor Hetty:) en proberen te plaatsen. De chauffeur brengt ons keurig weer terug. Het is half 3 hoogste tijd voor een lunch. Even verderop bij ons hotel is een restaurantje. We gaan met Marjo, die gaat gezellig met ons mee, daar lunchen. Dizi, kebab en fruit salade. En.... 3 glazen vers geperste granaatappelsap. Oh dat is echt my favourite. Om de hoek bij ons hotel maak ik nog even een mooie foto van het Amir Chakhmaq complex met de weerspiegeling in de vijver ervoor. Prachtig vinden we. We wandelen via de bazaar, die langzaam aan het opengaan is, naar de oude stad. We stoppen nog even bij een moskee want we zien dat mensen boven op de minaret staan. Willen wij ook. Helaas pindakaas, only for men. Ja, dan baal je van dat geloof. We wandelen door de oude stad. Allemaal lemen huizen en muren. Half vergane borden met farsi teksten. Leuk.

We wandelen op ons gemakkie. Onderweg gaan we een winkel/gallery/coffee shop binnen. Als 100.000 van die jongens betalen mogen we de rooftop op en iets te drinken bestellen. Saffraan thee voor Marjo en mij en espresso voor Mick. Saffraan proef ik niet echt. Thee is wat lauw maar lest de dorst. Vanaf dit terras hebben we met de ondergaande zon prachtig uitzicht op de omliggende moskeeën, windtorens en de oude stad. Als we dit pandje uit willen, moet Mick zich door een zwarte brigade (groep vrouwen in chador) heen worstelen. We wandelen tot de Alexander prison, gaan we niet in, en lopen weer richting Vrijdagmoskee. Terug bij de Vrijdagmoskee gaan we op zoek naar het paraplu terras. Eerst scoren we 2 broeken, gemaakt van verschillende lappen. Voor ons een soort huisbroek. Marjo koopt 2 lange blouses. Allemaal voor een scheet en drie knikkers. We besluiten op het terras, boven op hotel Ferazi, waar dus al die paraplu’s hangen, wat te drinken. Een mojito dit keer, uiteraard non-alcoholico. Mick en ik nemen er wat kipnuggets bij. Kleine trek.
We zitten op een Perzisch kleedjes plateau te genieten van het heerlijke drankje en het uitzicht over de stad. Rond half 9 lopen we weer terug naar ons hotel. We kopen nog wat koekjes en zo voor de lange rit morgen. In de tuin van ons hotel internetten we nog even. Het is wel lekker rustig hoor, alleen ‘s morgens en ‘s avonds je mail, Facebook, nu.nl checken. Zou ik dat in Nederland kunnen volhouden? En zou dat ook lukken met geen alcohol? Om eerlijk te zijn mis ik het wijntje niet echt. Soms het idee om een lekker Chardonnaytje te drinken. Dat wel:)
We vouwen de was op, pakken onze reistassen in, leggen de kleren voor morgen klaar en gaan vroeg te bedde. Wekker gaat om 6.30!!

P.S. De piccolages kan ik unvoortenaatelie niet downloaden. Internet is in Kerman retetraag:( Deze volgen later.....