Qazvin en Alborzgebergte

De wekker gaat om 06.15. Voor de 4e dag op rij, ben ik als eerste uit de veren. Op reis, ja dan wil ik wel!! Sharp om 07.00 uur zijn wij met onze reistassen beneden. Die zetten we in de bus en gaan dan ontbijten. Laatste peepie en hup de bus in. Het wordt een lange reisdag.

We rijden Tabriz uit. Reza vertelt over hoe hij denkt over de huidige politieke situatie. Bijzonder en moedig. Hij hoop dat het toerisme zal toenemen, dat is goed voor de economie maar vooral willen de Iraniërs hun mooie land openstellen voor de rest van de wereld. Het zijn zulke lieve en trotse mensen. Hij hoopt dat er meer sancties worden opgeheven. Rohani heeft er al voor gezorgd dat 80% van de sancties zijn opgeheven. Zijn verhaal wordt met applaus ontvangen.

Plasstop! Hurkwc’s. Je komt onderweg niets anders tegen. Zelfs de wc in onze hotelkamer was een hurkwc. En nergens wc-papier. Maar wij zijn voorbereid, wc-papierrol zit in one rugtas!! En weet je, het went en je krijgt er vanzelf handigheid in, zowel de kleine als de grote boodschap.....

Sholeh, onze Iraanse gids (vrouw), die ons 3 weken begeleid, deelt wilde perziken uit. Heerlijk. En we krijgen gekoeld water. Van Sholeh mogen de hijabs in de bus af. Shawl wel om je nek houden. Bij de politiecontroles moeten de hoofddoeken weer even om. Geen probleem. Gisteravond mochten we in het restaurant ook onze hoofddoeken af. Op zich went het snel maar je hebt steeds de neiging als je ergens binnenkomt om je hoofddoek af te doen. Alsof je je jas uit wilt doen. En opvliegers krijgen met zo’n doek op je kop. Echt niet fijn. Maar dat zijn maar momenten.

Als we onderweg stoppen om een frisdrankje te kopen, word ik aangesproken door een man. Natuurlijk wil hij weten waar ik vandaan komt. Na mijn Holland als antwoord, zegt hij: ‘Welcome’.

We vervolgen onze weg met links en rechts prachtige, ruige bergen. Soms met een oase voor de bergen. We passeren kleine en wat grotere plaatsen. We passeren een vuilnisbelt waar allemaal ooievaars op staan. Aparte combi. We linken Mick’s mobiel aan de selfie stick en maken foto’s van ons samen in de bus. Zo doden we de tijd. En ik schrijf af en toe, zo en kwaad als dat gaat mijn dagboek bij. Scheelt vanavond weer tijd. Bij een 2e plasstop staan we voor een bakker. Als ik vraag of ik een foto maken, poseert de bakker vol trots voor me. In dit dorp wonen Koerden. Als ik een groepje oude mannen vraag of ik een foto van ze mag maken, poseren ze ok weer mooi een rijtje.

We vervolgen onze reis langs prachtige glooiende heuvels. We proberen wat plaatjes te schieten van de mooie vergezichten. Het is een prachtige rit.

Rond half 3 komen we bij een restaurant. Keuze uit stoofpotje van schapenvlees of kip kebab. We nemen allebei kip kebab. We krijgen er een geroosterde tomaat en rijst bij. Colaatje van lokaal merk. Na de lunch gaan naar de vulkaan even verderop. We beklimmen deze of beter gezegd klauteren naar boven in 15 minuten. Bovenop kunnen we in de vulkaan kijken. Apart gezicht. Voorzichtig naar beneden want er ligt veel gruis. Van bovenaf kunnen we Takht-e Soleyman, een groot tempel complex, zien liggen, werelderfgoedlijst. Hier zijn we zo en lopen ruim 5 kwartier rond en krijgen her en der uitleg van Reza. Dit tempelcomplex is 20jaar geleden door archeologen ontdaan van alle aarde en wij zien wat er van over is. Er is te weinig geld, of beter gezegd, er wordt te weinig geld voor vrijgemaakt om dit beter te restaureren.

We begrijpen uit de verhalen die Reza vertelt dat het land beter dan nu geleid kan worden. De religieuze overheid heeft het voor het zeggen. Rohani doet veel goed, maar heeft te weinig invloed.

We maken mooie foto’s van het schijnen van de ondergaande zon op de omliggende bergen. Plaatje! En omdat we zo lekker bezig zijn ook een fotootje van ons samen. Reza begint elke zin met unfortunately, dat hij uitspreekt als unvoortunaatulie. Dat klinkt zo komisch. We moeten er steeds om gniffelen. Nog ff sassen op uiteraard weer zo’n hurk wc en nog 2 uurtjes naar Zanjan.

De wegen op dit laatste stuk zijn abominabel slecht waardoor we er langer over doen dan ingeschat. Om 20.00 maken we een stop en krijgen we een bakkie koffie of thee met een door Sholeh gebakken koekje. Heerlijk. En Mick is natuurlijk weer blij met haar cafeïne shot. En we krijgen de mededeling dat het nog anderhalf uur rijden of beter gezegd hobbelen is. We komen uiteindelijk rond 10 uur in Zanjan aan. Eerst sanitair ontspannen in de natte ruimte van een moskee, net zoals in Tabriz maar dan erg schoon. Ook wel eens fijn. Als ik naar buiten loop word ik aangesproken door een beveiliger. Passport please. Ligt in de bus. Hij loopt me achterna maar geeft het dan toch maar op. Apart. Sholeh regelt dat we thee kunnen drinken in een karananser en daar een broodje fallafel kunnen eten. Sholeh haalt 22 broodje fallafel ergens anders en deelt die in de karansarai uit. De karavanserai is prachtig en we eten weer op Persische kleedjes plateaus. We zitten met z’n vijven op het plateau en praten over reizen. De gemene deler in deze groep. Richard vertelt dat hij in Noord Korea is geweest. Gaaaaf! We bestoken hem met vragen.
Dan (eindelijk) op naar het hotel, het is inmiddels 11 uur. We zijn allemaal zo gaar als boter. We hebben 16 uur gereisd!! En dat over grotendeels hobbelige wegen. Tuurlijk, we hebben ook stops gemaakt maar al met al was het een lange dag. En er zullen nog vele lange dagen volgen. Ja dat krijg je als je het land van west naar oost en weer terug naar het midden wil doorkruisen. Wifi ja, verbinding nee. We poetsen onze tanden en duiken in bed. Ieder eigen smalle eenpersoonsbed. Ja, deze reis zijn wij veroordeeld tot eenpersoonsbedjes. Het is niet anders. Tegen 12 uur gaan we pitten. Er hangt een klok die hard tikt. Als ik binnen 10 minuten niet in slaap ben, klim ik op de tafel en ruk dat ding van de muur en haal de batterijen eruit. Maar niet nodig, dankzij het open raam waar ik onder lig val ik als een blok in slaap.

06.45 gaat de wekker. 5 minuten ervoor ben ik wakker. Ik breng mijn wederhelft tot het land der levenden en duik onder een heerlijke douche nadat ik eerst op een westerse wc heb kunnen plassen (jippie). Ik ben als eerste reisklaar en ga alvast ontbijten en proberen mijn verslag van de 2 dagen Tabriz en omgeving te plaatsen. Jippie in no time gelukt. Facebook ff doorscrollen, nu.nl koppen snellen en de Telegram berichtjes lezen. Meld in de familie app dat alles goed gaat.

Rond 8 uur zijn de koffers in de bus en gaan we op weg. 2 uur rijden over de snelweg naar Qazvin. We rijden met gebergte aan beide kanten. Wo is meine tee schettert door de bus en vraagt aan Jolande of ze voortaan kan waarschuwen dat we pas om 11 uur in het hotel zullen aankomen. Lekker flexibel typje, bespreek dat ff een op een met de gids. Of ga voortaan alleen op reis. Ouwe zeur!

Rond 10 uur komt Sholeh langs met een zak perziken. Heeft ze gekregen van een Iraanse vrouw. Voor de buitenlanders, welkom in Iran. Waar maak je dat nou mee? We maken een korte koffie/thee stop en kopen druiven. Groeien in deze regio. De juffrouw van de retirade wast ze voor ons. We rijden lekker door en rond 12 uur zijn we Qazvin. Eerste stop is het Chetel Sutun paviljoen. We gaan er niet in maar fotograferen de mooie buitenkant. Er staat een groepje moderne vrouwen. We maken foto’s van en met elkaar en hebben de grootste lol. Een van de vrouwen zegt: kDoe je shawl toch af. Onzin dat ding. Ik vergeet ‘m ook vaak’. Ik begrijp dat best. Het is ook onzin, maar we zijn gehoorzaam en doen wat hier vereist is. We willen geen gezeik. We gaan daarna naar de Masjed-e Jame oftewel Vrijdagmoskee bezoeken. Een van de oudste moskeeën van Iran. Mooie moskee, helaas staat een van de minaretten en de twee iwan’s in de steigers. Het gebed van 12 uur is net aan de gang. Met Els loop ik naar het vrouwendeel. We fotograferen de vrouwen, die grotendeels staand bidden. En verderop de mannen. Ook mooi om te fotograferen. Een jongetje van 13 spreekt de mannen toe: ‘Dood aan Israel! Dood aan de Amerika! Dood aan Saoedi Arabië’!Ja, dat is de andere kant van dit land. Dat zet je aan het denken.
We lopen naar de bazaar. We zouden eerst rondneuzen en dan in een karavanserai lunchen. Het traditionele gerecht van Qazvin, cheminasac (schapenvlees, met besjes en sinaasappelschilletjes en rijst). Maar de tijd dringt dus alleen lunchen. Met 2/3 van de groep genieten we van de overheerlijke cheminasac. We hebben veel lol met de cloches in de vorm van een Mongoolse pet en het platte vouwbrood. Dat levert als hoed of servet leuke foto’s op! Als we teruglopen naar de bus, roept een taxichauffeur: ‘Welcome in Iran’. Dat blijft bijzonder. Hierna gaan we van bus wisselen. We worden in 2 kleinere busjes verdeeld, want de grote bus kan de rit door de bergen niet aan. De rit door het Alborzgebergte is werkelijk prachtig, met de ondergaande zon mooie kleurschakeringen. Onderweg drinken we ergens een kopje thee. Er loopt een meisje en een heel lief jongetje rond. Dol wat met hem en maak een foto. Ik maak onderweg diverse mooie plaatjes vanuit de bus. De rit duurt ruim 3 uur en we genieten volop van het uitzicht.

Rond 6 uur komen we bij het familiehuis aan. We gaan hier bij mensen thuis slapen. Met 4 man c.q. vrouw per kamer. Dunne matrasjes op de grond, deken en kussen. We delen onze kamer met 2 dames. Ze zijn reisvriendinnen en reizen al jaren samen, Caroline komt uit Nederland en Denise uit België. Gezellige vrouwen. We installeren ons d.w.z. meegenomen lakenzak en sloop. Reistassen in de keuken!! Kamer is erg klein, er passen precies 4 matrasjes in.

We eten in de woonkeuken. Zitten in een grote kring met een groot plastic zeil in het midden. Wo is meine tee komt bij ons zitten:( Maar we hebben een leuk gesprek met haar over haar b&b in Den Haag. Zo valt ze wel mee. Ach, het is ook maar een mens en papa zegt altijd: ‘Iedereen heeft recht op z’n eigen afwijking’. Haha, dus zij ook. We krijgen een bakje yoghurt met een kopje thee. En druiven uit eigen tuin. Bij Mick zit er een larve tussen de druiven. Jakkie. Daarna krijgen we rijst met linzen en diverse prutjes. Alles smaakt heerlijk. Kopje thee als toetje. We kletsen nog gezellig wat na maar om 9 uur worden we door de 2 kokkinnen vriendelijk verzocht ons bedje op te zoeken. Tandjes poetsen en bed in. Mick is snel onder zeil en ik praat nog wat met onze kamergenoten. Half 11 gaan wij ook proberen te slapen. Ik heb moeite om m’n draai te vinden op mijn Perzisch tapijtje met daarop een dun matrasje. En met Mick naast me die ligt te snurken. Maar uiteindelijk val ik toch in slaap. Wordt diverse keren wakker omdat ik pijn in m’n heupen krijg, moet plassen of uiteindelijk toch vanwege de kou het synthetische deken over me heen moet trekken.

Half 7 gaat de wekker. Boven verwachting sta ik redelijk uitgerust op. Tandjes poetsen, plens water over m’n gezicht, lik crème, aankleden en klaar. Ontbijt bestaat uit dun plat scheurbrood, zure kersen jam, peren jam, zelf gemaakte kaas en zelf gemaakte boter. En bakkie thee.

We vertrekken rond 8 uur weer in de 2 minibusjes. Het Alamut kasteel dat als eerste op het programma staat wordt na unanieme stemming geskipt. De klim, 400 treden, is erg zwaar en het regent op de berg. En het scheelt tijd, die we dan vanmiddag in Teheran kunnen besteden.
We maken wel een stop bij het Evian meer. Klein meer en met de zon erop een mooie weerkaatsing van de bergen in het spiegelgladde water. Net als iedereen wil fotograferen gooit Sholeh een steentje in het water. Kijk eens hoe leuk! Behoorlijk wat geïrriteerde gezichten kijken haar kant op. Weg mooie foto met weerspiegeling. Dan naar de waterval hier vlakbij. Is opgedroogd:( Nu 2e kans voor mooie foto met spiegeling. Zou je denken is er een klein briesje gekomen en nu zijn er kleine golfjes in het meertje. Ach, er zijn ergere dingen.

We maken weer de zelfde rit door de bergen die ook in het ochtendlicht prachtig zijn. Soms lukt het om vanuit de bus te fotograferen. Rit duurt bijna 4 uur met een tussenstop voor een kop thee of koffie in het zelfde restaurantje als gister. Het kleine ventje van gisteren herkent me en we doen een high five. Hij glundert. En steeds als we elkaar zien, krijg ik een high five:)
Rond 12 uur zijn we weer in Qazvin waar we overstappen in de grote bus. Ik geniet nog na van die prachtige ruige bergen. Wat was dat een mooie rit. Had van mij de hele dag mogen duren.

Dit naar Teheran duurt uurtje of 3. In Teheran zullen we 2 nachtjes verblijven en hebben we anderhalve dag om de stad te verkennen. Wordt vervolgd.