Gouden Rots en Bago

We leven al 3 weken uit de koffer om zo maar te zeggen en met onze praktische reistassen hadden we zo ingepakt. Dus op naar de restaurantjes. We willen elke keer ergens anders eten, zo spreid je de inkomsten onder de mensen. We zien weer heerlijke snappers liggen. We bestellen een grote met vegetable tempura erbij. En deze was ook weer om te smullen. Wat is het toch heerlijk om met je voetjes in het zand, met nog een beetje volle maan en uitzicht op de branding te eten. Gewoon een vissie, verder geen poespas. We lopen langzaam door de zee terug naar hotel. Vroeg onze ogen dicht want morgen is het Blackbox Ali!!

Onze kamer heeft een kluisje. Hierin gaan natuurlijk de paspoorten, contante geld, iPads e.d. Het apparaat beweegt nogal. Wat denk je? Staat dat kluisje gewoon los in de kledingkast. My God. Wie verzint dit? Ik heb een foto gemaakt van Mick met de kluis onder haar arm. Hilarisch. Het is 3 dagen goed gegaan en dat laatste nachtje zal ook wel lukken.

De wekker gaat om 06.00 uur. Pfff, dat ben ik niet meer gewend. Ik zet de wekker uit, lummel nog een paar minuutje en ga eruit. Mick ligt nog in dromenland. Maar ook zij komt in het land der levenden. Douchen en aankleden en laatste spullen in de reistassen. Ik hoor al mensen praten voor onze kamer. En als ik de deur open doe staan er 2 van het hotel. Een om onze tassen naar de receptie te brengen en de ander om de kamer te inspecteren. Wat attent toch weer.
Bij de receptie krijgen we een zwarte ontbijtdoos (toch een Blackbox!!) en flesje water erbij. We stappen in het busje en binnen 15 minuten zijn we op het vliegveld. We doen daar onze reistassen in de beschermhoes. Er staan 8 man bij de houten incheckbalie en die kijken allemaal van wat doet zij nou. Zeer komisch. Ze willen zelfs helpen!! We checken in bij deze acht mensen. Ik zie dat er maar 12 mensen op de geprinte passagierslijst staan, er is nergens een computer te bekennen. We hebben online geboekt en toch klopt alles. Zo grappig.
We gaan op gemakkelijke stoelen in de vertrekhal zitten want we zijn natuurlijk veel te vroeg. Ik pel de 2 eitjes uit de Blackbox Ali. Ja een mens moet toch wat. Wel een gelul van het hotel dat je anderhalf uur van te voren moet inchecken. Zitten we nu te zitten. Er checken nog 2 mensen in en verder gebeurt er niks.

We moeten van een mannetje door de immigratie!!!! Binnenlandse vlucht weet je. We gaan daar dan zitten en wachten. Beetje lezen. Om 8.05 landt het vliegtuig, een 18-seater!! Ahum. Als de mensen zijn uitgestapt, koffers eruit en de onze erin zijn, mogen wij instappen. Free seating. Smal en klein vliegtuig, configuratie een-gangpad-een. We gaan achterin zitten. Meest veilige plek in het vliegtuig. De piloten zitten achter een bloemetjesgordijn en de bagage ligt achter ons met een net als bescherming. Ach, we hebben in Suriname de Cessna die met ducktape bij elkaar gehouden werd ook overleefd!! Om 08.25 sharp is de take off. Weer zo keurig op tijd. Onze 4e binnenlandse vlucht op tijd!!!!!
We krijgen een ontbijtje, cakeje en broodje, en koffie of thee. Smaakt best. Er vliegen 2 muggen door de cabine, heel irritant. Ik kill er een maar de mug gaat niet van m'n hand, de attente stewardess geeft me een vochtig doekje. Waar vind je dat nog?

Na een klein uurtje landen we op Yangon vliegveld en moeten 30 meter met de bus naar de aankomsthal. Onze reistassen zijn er vlot en we lopen naar onze chauffeur die keurig met een bordje met onze namen staat te wachten. Hij haalt de auto en off we go, richting Golden Rock. Een leuke route met rubberplantages, rijstvelden, velden met watermeloenen en leuke plaatsjes. Ik dommel toch nog regelmatig. De ene wegtrekker na de andere. Tegen 1 uur zijn we in Kyaik-Hti-Yo. Inchecken en de tassen naar de kamer. Een los huisje, alles wit en felle lampen. Buitenkant is leuk maar binnenkant is kil. Ach, we pitten hier maar 1 nacht.

Onze chauffeur brengt ons naar een restaurant bij de trucks. Eerst even wat fried rice met jaja, chicken en chicken met cashew noten nuttigen. Smaakt redelijk, wel een beetje veel olie gebruikt zoals gewoonlijk. Op naar de trucks. We zijn nu namelijk bij het basis station en moeten met een dergelijke truck naar boven. Rit duurt ongeveer 45 minuten. We lopen naar een truck, hier kunnen 42 mensen in de achterbak zitten, 7 rijen van 6, en dan zit je lekker strak tegen elkaar aan. Dat heeft voordelen, schijf je namelijk niet zo heen en weer in de bochten. Er kunnen er 4 voorin bij de chauffeur, kost € 0,35 extra!! Ik kan nog op de 1e rij aan de zijkant en Mick erachter. Moeten de mensen wel inschikken. Mick heeft geen beenruimte, ik iets meer dus de rugzakken tussen en half op m'n benen! Als haringen in een ton gaan wij zo naar boven. Gelukkig is het bewolkt want de truck is open. Als een gek scheuren we naar boven, de weg is goed maar er zijn veel haarspeldbochten. Soms lijkt het alsof ie op 2 wielen door de bocht gaat. Elke keer denken we wanneer komt die looping nu. Het lijkt wel een achtbaan. We hebben allebei de neiging om onze handen in de lucht omhoog te doen en hard te gillen. Dat doen we maar in gedachten. Lol hebben we in ieder geval genoeg. Een paar 100 meter voor de rots moeten we dokken, € 2,- de man, enkele rit. We stappen boven uit, dat wil zeggen net als bij het instappen klim je over de banken en de reling en nu dan op het platformpje met trap om naar beneden te kunnen.

We wandelen langs souvenirwinkeltjes naar boven. Pfff, de zon is gaan schijnen, best wel heet nu. We kopen entree kaartjes, alleen voor buitenlanders (!) en als we het kantoortje uitlopen wijst een mannetje ons op een foto. We zien een ingepakte rots. Nee, dat zal toch niet. Vanuit het dal hebben we de gouden rots al gezien. We lopen of beter gezegd klimmen op onze blote kakken (heilige grond) naar boven en ja hoor, daar staat de ingepakte Gouden Rots. Jezus, dat is pech. Maken we deze 2-daagse trip speciaal om deze bijzondere plek te zien, is dat mooie stuk steen ingepakt vanwege renovatie. We lopen allebei inwendig te schelden. Ik ook op onze lokale agent. Dat moeten ze geweten hebben. Nou goed, we maken dan maar een paar foto's met onze iPhones van de gevlochten matten, ook apart. Voor m'n fotoboek zal ik dan maar een foto van het internet jatten. En ik mis natuurlijk toch m'n camera, daarmee had ik mooie zonsondergang foto's kunnen maken. Maar het is ook nog eens heiig. Dus 3 redenen om weg te gaan.

Wat katterig lopen we terug over de vieze tegels en drinken bij het busstation wat. De eigenaar wil ons fotograferen. Best. Niet de eerste keer trouwens. Regelmatig gaan we met vreemde mensen op de foto. Zeer vermakelijk. We stappen weer in zo'n truck. Die vertrekt pas als ie afgeladen vol is. En een mannelijke toerist die breeduit zit moet gewoon inschikken, met z'n zessen op een rij. Geen gelul. De chauffeur van deze truck is een soort kamikaze piloot. Als een gek dendert hij de berg af, ook nu langs afgronden. Het lijkt weer op een achtbaan. We vinden dit wel gaaf hoor. Als je goed nadenkt, niet helemaal ongevaarlijk maar we hebben in ieder geval veel lol. Hebben we sowieso deze vakante hoor.

In het dorp klauteren we uit de truck en kijken rond voor een restaurant. We zien niet echt iets naar ons zin. Onze chauffeur wacht op ons en rijdt ons naar ons hotel dat even buiten het centrum ligt. Op ons terrasje voor ons hutje lezen we de e-mails en zo. Het bericht over Caty, de zus van Wiard, dat de gevolgen van de hersenbloeding van anderhalve week geleden, zo ernstig en blijvend zijn en dat ze niet verder zo wil, hakt erin bij ons. We leven op afstand mee met Wiard en Von. God, wat is dit heftig. En we relativeren natuurlijk direct ons gemopper over die ingepakte rots en komen met beide benen weer op de grond. Lekker belangrijk. Maar ja zo is het leven. Helaas.

We snorren op Tripadvisor en het restaurant van een hotel 600 meter verder heeft goede recensies. Ons hotel heeft ook een restaurant maar is zo'n tl-licht tent. Vreselijk!!!
We wandelen er naar toe en nemen plaats in een rieten tentje op een terrein met allemaal rieten huisjes. Erg sfeervol. We bestellen kip met citroengras, patat(!), tomatensalade en Thaise beefsalade. Het is jammie jammie. Met name de kip met citroengras, goed pittig. Heerlijk. Best veel alles eigenlijk. De Thaise beefsalade zijn ze vergeten. Geen probleem. Het is goed zo. Voor 8 euries inclusief drankjes hebben wij ons buikje weer vol. Lof voor de jonge mensen die dit allemaal klaarmaken. We wandelen op ons gemakkie terug. Zaklantaarn aan want straatverlichting is er amper. Op onze 'gezellige' kamer werk ik m'n dagboek bij en doucht Mick het zweet van de dag eraf.

Half 9 hebben we afgesproken. Ondanks het wat harde bed en de hoge kussens hebben we prima geslapen. We ontbijten in die ontzettend sfeervolle zaal. We krijgen 6 geroosterde boterhammen en ieder een vingerhoedje jam. Mick vraagt om 1 gebakken ei. Ja, je raadt het al, dan krijg je er 2. Het verse fruit is natuurlijk lekker en op mijn verzoek komt er nog een vingerhoedje jam. Als ze mijn thee inschenken, zeg ik dat ie moet stoppen. Ik wil thee. Dit is thee mevrouw zegt de ober. Ja weer zo'n bak sterke Beulink thee. Nou nee bedankt.

We rijden naar Bago, een plaats met veel pagodes. Onderweg zien we veel kraampjes waar ze meloenen verkopen. We stoppen ook bij stalletjes waar ze allerlei soorten gedroogde vis verkopen. Dat is duurder dan verse. Apart.

In Bago bezoeken als eerste een klooster, Kha Khat Wain Kyaung. Daar zouden om 11 uur de monniken gaan eten. Er wonen hier 1000 monniken. We zouden dit niet meer doen. We zijn er om 10.45 en het is lekker rustig. Ok, we wachten gewoon en zien wel. We gaan op een bankje tegenover de eetzaal zitten. Komen er op een gegeven moment busladingen Thaise mensen. Jezus, wat is dit voor een invasie? Die mensen pakken een bakkie rijst uit een grote pan en ze hebben stapels met pakjes drinken, zakjes koek, geld, dozen kleenex, schriften, pennen, kaasraspen, zaklantaarns etc. bij zich. Als een van de monniken op de gong slaat komen ze allemaal, netjes in rijen. En al die Thaise mensen gaan uitdelen. Zie je die monniken lopen met hun bedelnap met een zaklantaarn erop of een doos kleenex. Wij komen niet meer bij. De Thaise mensen staan met gevouwen handen en nemen alles zeer serieus. Van de chauffeur begrepen we dat hier dagelijks ladingen Thaise mensen komen. Die doen een rondje, Gouden Rots, Bago, Yangon. Ik fotografeer wat en film wat met m'n iPhone. Ben benieuwd. Mis m'n camera! Na 10 minuten houden we het voor gezien.

Onze chauffeur brengt ons naar de grote pagode van Bago, Shwemawdaw pagode. En wat denk je? Ook ingepakt, van top tot teen in bamboe matten. We bedanken voor de eer en gaan niet naar binnen. Onze chauffeur begrijpt dit niet helemaal, maar hij brengt ons naar het Kanbawzathadi paleis. Ooit verwoest door brand en in 1990 opnieuw gebouwd. Mwah. Houden we eigenlijk niet zo van. De resten oude pilaren vinden we dan wel mooi. Er is een apart gedeelte verderop met de troon en daar zetten ze dan een glazen wand omheen die ze nooit schoonmaken. Ze begrijpen het nog niet helemaal. We rijden verder naar een hindu tempel. Deze laten we ook schieten. We willen graag naar de grote liggende boeddha. Willen we naar de nieuwe of de oude? Wat een vraag, de oude natuurlijk. Een prachtig grote liggende boeddha bij de Shwethalyaung pagode. Helaas hebben ze er een dak boven gebouwd dat op palen staat. En die palen staan dan voor de boeddha. Maar ja, die boeddha is er om te vereren en niet omdat de toeristen dan leuke plaatjes kunnen maken. Desalniettemin vinden we 'm prachtig, met name z'n hoofd en z'n voetzolen.
Toen we de pagode betraden kwam er ook een familie de trap op. Ze wilden ons allemaal de hand schudden. Best. Soms denken we wel: 'Zijn wij nou hier de attractie?'

Nu is het tijd voor lunch. In het Hanthawaddy restaurant op het terras lunchen we. Loempiaatjes, kipsateetjes en tea leaves salade. Erg lekker. We gaan nu richting Yangon maar bezoeken eerst nog de Kyaik Punga pagode. Hier zijn 4 grote boeddha's met de ruggen tegen elkaar aan, voor elke windrichting een. Mooi.

Dan rijden we naar Taukkyan. Dit is een grote begraafplaats voor de gevallenen van de 2e wereld oorlog. Mooi om even te stoppen en bij stil te staan. Veel Engelsen, Birmezen en Indiërs. Ik heb aan onze chauffeur gevraagd of we bij het huis van Aung San Suu Kyi kunnen stoppen. Doet ie. Zo komen we in gesprek over de situatie in Myanmar nu. Hij kijkt uit naar de beslissing over het presidentschap. Die komt in maart, wordt het Suu Kyi of niet. Hij vertelt dat sinds een paar jaar de regels minder zijn en minder streng. Maar het land is er nog niet. Hij hoopt dat doordat de NLD (National League for Democracy), de partij van Suu Kyi, nu gaat regeren zaken sneller en beter geregeld gaan worden. Er moet in dit land nog heel veel gebeuren. Hij spreekt er wel,over maar is voorzichtig. 'Je weet maar nooit', zegt hij. Ja, we kunnen ons dat voorstellen. Wat we over Myanmar en de recente geschiedenis gelezen hebben, is iedereen nog steeds op z'n hoede.

Yangon is een grote file. In het centrum mogen geen brommers rijden, dus rijden er (te)veel auto's. En dan arriveren we op University Road 54. We zien het huis natuurlijk niet, dat wist ik, maar wel de poort naar het huis van Aung San Suu Kyi. Ik zal wel een muts zijn maar het raakt me. Ik ben dan stil. Deze vrouw heeft hier haar 15 jaar huisarrest doorgebracht. Bijzonder. Ze is ook een bijzondere vrouw, zeer vastberaden en heeft veel offers moeten brengen. Ik neem wat foto's. Laat Mick een foto van mij voor de poort nemen.

Via het drukke verkeer komen we weer in het smoezelige, drukke, lawaaierige maar gezellige Chinatown. Niet 'onze' kamer maar de kamer ernaast. Even bijkomen en na een uurtje gaan we naar het straatje om de hoek. Daar zit een lekker restaurant. We bestellen prawn tempura, tom yam soep en chicken cashew nuts. Eerst komt de soep. Een hele grote kom. Daar kunnen wel 6 mensen van eten. Hij is goed pittig maar Mick zegt dat de mijne toch lekkerder is, ook goed pittig en lekkerdere kip! Tx schatje:) De prawns en chicken cashew nuts smaken ook erg goed. We wandelen terug en gaan lezen en dagboek bijwerken. En plannen voor morgen maken en daar het een en ander voor uitzoeken. Gelukkig is het internet hier stabiel en snel.

Later.....