Van Hsipaw naar Pyin Oo Lwin

Het voordeel van de kou is dat je lekker slaapt en dat hebben wij ook gedaan. Na een heerlijke regendouche deden wij warme kleren aan. De ochtenden zijn hier onwijs koud volgens Mimi. Nou ik vond het wel meevallen. Bij het ontbijt zei Mimi dat het vandaag meevalt, er is geen mist.

Zoals beloofd kwam Mr. Charles bij het ontbijt. Hij stelde voor om naar de waterval te wandelen en van daaruit naar het plaatsje Hsipaw zelf. Onze lodge ligt 15 minuten per auto van Hsipaw.
De wandeling zou heen anderhalf uur en terug anderhalf uur zijn. Dit leek ons een goed plan. Mooie oefening voor onze 2-daagse trekking over anderhalve week!! Mr. Charles had op een A4tje uitgetekend hoe we moesten lopen want het eerste deel ging buiten de gebaande paden en er is geen bewegwijzering.

Trainers aan, sweater, grote fles water en daar gingen de dames gewapend met A4tje en plattegrondje van Hsipaw de paden op, de lanen in, vooruit met ferme pas....
We wandelden door het naast gelegen Shan dorpje. Op het Hsipaw plattegrondje stonden wat Shan woorden. Dus met Mai Suung Kha oftewel goedendag, toverden we bij de Shans een glimlach op,hun gezicht. Zo simpel is dat dus. Na het dorp moesten we dwars door de rijstvelden, over een breed dijkje. Gaan we wel dachten we toen we over het erf van een eenzaam boerderijtje liepen. Ja hoor, de dame maande ons vriendelijk om vooral door te lopen. Bij het spoor (enkelspoor) moesten we links schuin oversteken en dan het pad weer volgen. Dan de highway over, gewoon een B-weg (!), en dan wat omhoog. Mr. Charles had het allemaal prima getekend. En bij een onverwachte T-sprong deed Mai Suung Kha weer wonderen en wees de dame ons de goede kant op. Onderweg nog met een paar kindertjes lopen dollen. Ik maakte een foto van een meisje en dan vindt ze het zo leuk om de foto op je camera te zien. Ja, en dan wil broerlief ook. Hij hield z'n handen voor z'n ogen als een camera. Schatje.

We deden er 2 uur over, af en toe natuurlijk gestopt om te fotograferen, in de bosjes te plassen, slokje water, te genieten van het uitzicht en te bepalen of we wel goed gaan. Maar de wandeling was zeer de moeite waard en af en toe zwaar, bergje op (en dat is niet mijn hobby!). Gelukkig was het bewolkt dus niet zo heel erg warm. We liepen langs en door de rijstvelden (in deze tijd in dit deel van Azië helaas dorre rijstplanten), lieve mensen, prachtige uitzichten, kleine dorpjes en schattige kindertjes.
Op een gegeven moment kwamen er 2 jongens op een brommer met harde muziek. Ik stond te swingen en zij moesten er hartelijk om lachen. Hier in het noorden zie je wel brommertjes, dit in tegenstelling tot Yangon. Makkelijk vervoer hier, dus het verbaasde me al.

De waterval was mooi, niet bijzonder maar je moet een doel hebben met wandelen. Er zaten 4 Israëliërs. We kletsen even wat. Mick ging even met haar voeten in het water. Wat is dat toch met haar? Zij moet in elk watertje even met haar blote kakkies erin. Maar het koele water was natuurlijk best lekker. En de mazzelaar kreeg van de Israëliërs een lekker bakkie koffie. Ze hadden een volle thermoskan bij zich. Later kwamen er nog 2 Israëlische meisjes, die waagden zich zelfs in het koude water. Stoer! Mick besprak nog even de route naar Hsipaw met de heren en wij vervolgden onze weg. Nemen we de ondefinieerbare weg naar links (dat leek de weg die Mr. Charles had getekend, maar het was met het handje getekend dus niet op schaal natuurlijk) of toch het soort van pad rechtdoor. Een vrouw die in een huisje iets terug woonde zei dat de weg naar Hsipaw rechtdoor was. Dus toch maar rechtdoor gelopen. Overigens bleek later bij terugkomst bij Mr. Charles dat het toch de weg links had moeten zijn. Dat dachten we ook al toen we bij de highway uitkwamen. Prima paadje hoor dat rechtdoor paadje, dat uiteindelijk via 3 kerkhoven bij de highway uitkwam. Het ondefinieerbare paadje was door de rijstvelden gegaan. Hadden we beter kunnen doen, nu moesten we een half uur langs de highway met vrachtwagens op een kiezelstenen pad. We begonnen onze voeten nu wel te vielen, zeker met deze ondergrond en omdat inmiddels de zon was gaan schijnen en temperatuur behoorlijk gestegen was. Maar niet zeiken, doorlopen. In het Hsipaw zelf gingen wij het eerste de beste redelijk uitziend restaurantje binnen. Op het terras bijkomen. Curry met kip, varkensvlees of vis. Doe maar met kip en 2 cola. In een mum van tijd stond er een soort mini rijsttafel op de dis. En het smaakte overheerlijk. Kwam dat door onze inspanning of was het gewoon lekker? Een combi van beide. Inmiddels was het half 3. We wandelden nog wat door het centrum, eigenlijk 1 lange straat, en deden wat inkopen bij de plaatselijke soort van supermarkt. Een Shan meisje sprak me aan, of we vanavond naar het Shan festival wilden komen. Daar denken we over na, ik ben nu een beetje moe maar wie weet. Ze vroeg wat we gedaan hadden. Ik vertelde van onze wandeling. 'Really?' 'Wow, you must be exhausted' Nou dat is een beetje overdreven maar het was een pittige wandeling, dat is zeker. En heel erg leuk, hadden we niet willen missen. Het marktje verderop kon ons niet zo bekoren en ik vond het wel mooi. We regelden een soort tuk tuk maar dan een van het soort pick-up truck waar je je rugzak in dondert, er in klimt en op een veel te klein plankje (niet geschikt voor dikke Westerse billen maar wel voor smalle Aziatische kontjes) gaat zitten. Alles beter dan nog 2,5 km lopen over kiezelweggetjes. Schuddend werden wij over deze half verharde weg naar onze lodge gebracht. Nieren zijn, geloof ik, op z'n plaats gebleven!! Het meisje van de receptie kwam al aanlopen met onze sleutel en vroeg of wij naar de sunset hill willen. Mooie zonsondergang over Hsipaw. Na beraad besloten we dat niet te doen. Weer een heuvel op en het is niet helemaal helder dus we verwachten geen fraaie zonsondergang. We slaan over. Tante Betje (ik dus) gaat even een tukkie doen en Mick gaat lekker buiten zitten, in de zon op het terras met uitzicht op de rivier of in de schaduw op het terras met uitzicht op de rijstvelden. Ze doet maar. Ik was zo vertrokken. Na een uurtje werd ik wakker. Herboren. Het is inmiddels half 5, 5 in de klok. Nee, ik doe hier (nog) niet aan wijn. Mis het eigenlijk ook (nog) niet. We zitten nu heerlijk op ons terrasje en genieten van de stilte, de rust, het uitzicht op de rivier, de krekeltjes die al af en toe van zich laten horen, een vogeltje her en der, een formatie van witte vogels die vlak over het water vliegen, een gemotoriseerd vissersbootje (even zwaaien misschien) en van elkaar!! Wat hebben we het naar ons zin. En we gaan nog niet naar huis, pas over 3 weken..... Oh, wat zijn wij een lucky birds.

We hebben in het restaurant van het hotel heerlijk gegeten. 2 verschillende kipgerechten, en samen delen. Doen we vaak. Zo proeven we allebei de gerechten. Na het eten de reistassen ingepakt en kleren voor de volgende dag klaar gelegd. Tegen half 10 gingen de luikjes dicht...

Het was weer een lekkere koele nacht, afgewisseld met veel opvliegers. Overdag heb ik ze amper en mijn lijf denkt natuurlijk: 'Ik moet aan mijn quota komen!'. Dus doen we ze allemaal 's nachts. Me happy! Not.

Maar goed om half 9 werden we met de pick-up truck van het hotel naar het station gebracht. Om 9 uur startte de kaartverkoop. Onze chauffeur zei dat we in een kamertje moesten wachten. Daar zaten nog 2 mensen. Buiten was een loket en er waren zo'n 10-15 backpackers. En natuurlijk locals. We kochten wat mandarijnen en ananas in stukjes. Ik wilde het loketje fotograferen maar daar stond een grote blanke man voor met zo'n houding, ik ben eerst. Schoorvoetend ging hij op zij zodat ik loket zonder man kon fotograferen. Ik ging daarna naar Mick in het kamertje en wij waren als 3e en 4e aan de beurt. Moest de man helemaal achteraan sluiten want het loketje waar hij stond as dus alleen voor de locals bestemd. Ik vond het zeer komisch.

Treinen rijden in Myanmar amper op tijd wordt gezegd, nou deze kwam keurig op tijd aan en vertrok sharp 09.40! We zaten 2 tegenover 2 met nog een Nederlands meisje. We reisden upperclass, traject van 130 km voor € 2,- pp en de rit duurt 6,5 uur!! Dus gemiddeld zo'n 20 km per uur!!!! De trein is oud, gammel en vies en in de ramen zit geen glas. De wc.... hurkend plassen in een vies hok terwijl zo'n trein onwijs schommelt en op en neer gaat. Dat is best een kunst!!
Maar wij vonden het onwijs gaaf, alles hoor, niet alleen dat plassen:) Het hoogtepunt was het stuk over de Gokteik brug. Deze smeedijzeren brug heeft geen zijkanten en overspant een 270 meter diepe kloof. Tergend langzaam gaat ie erover heen. Wij zaten aan de goede kant, mooi met het bochtje. Maar als je uit het raam hing en naar beneden keek. Hier moet je echt geen hoogtevrees hebben. Wij vonden het erg gaaf. Na de brug slingert de trein nog wat door de bergen. We zijn op een andere plek gaan zitten omdat onze zittingen, gevuld met paardenhaar, helemaal hard waren geworden. We vonden achterin de wagon 2 stoelen met wat zachtere zittingen met een soort van wat ooit wit was geweest overtrekje. Beter voor onze billen:)

Het grootste gedeelte rijdt de trein door de rijstvelden. En hier waren er wel veel stukken licht groen. Er werd veel gewerkt op het land. En meestal weer door vrouwen. Wat doen die mannen eigenlijk? De rijstvelden werden afgewisseld met kleine en grotere plaatsen. Er waren zo'n 10 stops onderweg. Spoorwegovergang is vaak een bamboe stok met een man met een groene vlag ervoor. Simpel maar doeltreffend. En bij de meeste huisjes stond een jong kind, meestal een meisje, zeer uitbundig te zwaaien. Zo leuk, zo enthousiast. En soms deden de volwassenen mee.
Op sommige stukken reden verkoopsters van chips, koek, cola, bier, water etc. mee We verveelden ons niet. Lekker genieten van het uitzicht en het geboemel van de trein. Heerlijk.

Iets te laat kwamen we in Pyin Oo Lwin aan. Met de pick-up truck naar ons hotel, dat ligt net buiten het centrum. Schoon maar niet echt gezellig hotel. Prijs is prima en er zijn 2 goede restaurants op loopafstand. Mick heeft een shared taxi geregeld voor morgenochtend naar Mandalay. Of we zijn met z'n tweetjes of er reist nog iemand mee. Ritje van 2 uur en dat voor nog geen 5 euris de man.

We besluiten bijtijds te gaan eten, in ieder geval als het nog licht is naar de restaurants te lopen. We eten bij Club Terrasse, restaurant van de golfbaan!! Prima gegeten, kip voor de verandering:) en doe eens gek, shrimp loempiaatjs vooraf. Mick scoort er in ieder geval een lekkere bak koffie. Beter dan de gore bak die ik op een stationnetje voor haar had gekocht. Maar was goed bedoeld van me:)
In het donker langs de weg terug, gelukkig had Mick haar ieniemienie zaklantaarn mee. Zijn wij in ieder geval zichtbaar voor al die brommers zonder licht!! De mijne zat in m'n reistas, lekker handig:(

Omdat de internet verbinding hier goed is, nog even met Pap en Mam die nu op Bali zijn, gefacetimed. Tijdsverschil is maar anderhalf uur. Er zat een vertraging in de verbinding dus dat was wat lastig. Ze hebben het naar hun zin, zijn poepiebruin. En genieten helemaal nu El er ook is. Buddha to buddha shop weer geplunderd.

Ondanks dat we de hele dag op onze kont hebben gezeten zijn we toch best wel een beetje gaar. Vroeg te bedde maar weer. Morgen .... The road to Mandalay!!!!